Ξέρεις από σεξισμό καλέ μου άνθρωπε; Σίγουρα θα ξέρεις τα βασικά. Τον standard σεξισμό.Αυτόν που όλοι βλέπουμε καθαρά. Ξέρουμε όλοι, ας πούμε, για τις δουλειές του σπιτιού που ανισομοιράζονται ανάμεσα στα δύο φύλλα, ότι οι άντρες δεν επιτρέπεται να περιποιούνται τον εαυτό τους σαν ¨λουλούδες¨, ξέρουμε πως τα αγόρια δεν επιτρέπεται να θέλουν να πάνε στο μπαλέτο και τα κορίτσια στο ποδόσφαιρο. Ξέρουμε τα διαδεδομένα. Ερχόμενη σε επαφή τα τελευταία χρόνια με νέα ζευγάρια, γονείς και μη, είχα αρχίσει να αποκτώ ελπίδα ότι η δική μας γενιά θα εξαλείψει αργά αλλά μεθοδικά αυτά που χρόνια υπάρχουν και δηλητηριάζουν τον αέρα. Είδα πολλά σημάδια ανάκαμψης και κάτι πετάρισε μέσα μου. Χάρηκα, ψέματα δεν θα πω. Φευ!
Πριν λίγες μέρες φόρεσα τη μάσκα μου και πήγα σε μεγάλο βιβλιοπωλείο της Θεσσαλονίκης για να πάρω μερικά αναγκαία. Διαλέγω, πληρώνω και πάνω στο φευγιό το μάτι μου πέφτει στο stand της ντροπής. Χωρισμένο στα δύο ,όμορφα τακτοποιημένο επιδείκνυε μια συλλογή παιχνιδιών. Δύο ταμπέλες χώριζαν τα ροζ από τα μπλε. Τη μελλοντική μαμά νοικοκυρά από τον μελλοντικό μπαμπά εργαζόμενο κουβαλητή, την ήρα από τα στάχυ να τολμήσω, καθ’ υπερβολή, να πω; Στη ροζ πλευρά, με την ένδειξη ¨παιχνίδια για κορίτσια¨, υπήρχαν κουζινικά, κούκλες μωρά, εργαλεία μακιγιάζ και άλλα χαριτωμένα. Στην μπλε, που έλεγε ¨παιχνίδια για αγόρια¨, είχε εργαλειοθήκες, συναρμολογούμενα αεροπλάνα, αξεσουάρ ποδοσφαίρου, επιστημονικά πειράματα. Να φτιάχνονται τα καλούπια από την αρχή, μη και κάποιο παιδάκι φύγει από τα προκαθορισμένα. Μη και τολμήσει ένα αγόρι να αγαπά τη μαγειρική ή ένα κορίτσι τα επιστημονικά πειράματα. Μη και δεν δει τον σεξισμό από τα μικράτα του.
Χώνεψα την απογοήτευση και όταν έβγαλα τη μάσκα μου, φτάνοντας στο αυτοκίνητο, συνειδητοποίησα ότι ο ιός είχε τόσο πολύ γίνει το κέντρο συζητήσεων και σκέψεων που ήταν από τις λίγες φορές, εδώ και καιρό, που θύμωσα με κάτι άλλο πέρα από τον μικρό, αόρατο εχθρό και τα παρελκόμενα του. Και μου ήρθε τότε ξεκάθαρα εκείνη η στιγμή που για πρώτη φορά έκανα ένα σχόλιο σε κουβέντα μεταξύ συναδέλφων σχετικά με το ποδόσφαιρο. Ναι κόσμε, είμαι γυναίκα και παρακολουθώ ποδόσφαιρο και αν θέλετε να ξέρετε είμαι πολύ θυμωμένη που η καφρίλα, που πιάνει ταβάνι στα ελληνικά γήπεδα, με εμποδίζει από το να πάω και να το απολαύσω ζωντανά. Οι δύο συνάδελφοι έδειξαν πραγματική έκπληξη που είχα το θάρρος και ίσως το θράσος να σχολιάσω κάτι που ανήκει μόνο σε εκείνους. Με κοίταξαν… και με αγνόησαν. Δεν μπήκαν καν στον κόπο να μου απαντήσουν. Σεξισμός; Από τους λιγότερο χτυπητούς ίσως, αλλά σίγουρα σεξισμός.Τότε αποφάσισα να κάνω την εκνευριστική και να επέμβω ξανά σε παρόμοια κουβέντα άλλων συναδέλφων. Το αποτέλεσμα ήταν ακριβώς το ίδιο. Έκπληξη και έλλειψη οποιασδήποτε αντίδρασης. Την πρώτη φορά ένιωσα θυμό, τη δεύτερη ήταν εκδίκηση από την τρίτη άρχισα να το βρίσκω αστείο. Μέχρι που κατάλαβα το πόσο ασήμαντο ήταν τελικά και απλά βαρέθηκα. Η ασημαντότητα βέβαια του πράγματος δεν αφορά τον συμβολισμό του και την σεξιστική συμπεριφορά, αλλά καθαρά και μόνο το θέμα του.
Εγώ κέρδισα. Στο τέλος ήρθαν εκείνοι σε εμένα. Με αποδέχθηκαν στην κλειστή κλίκα της ποδοσφαιροκουβέντας επί ίσοις όροις. Ίσως να είμαι και η περίεργη ιστορία που τους αρέσει να λένε σε άλλους. Εγώ πήρα το happy end μου. Όλοι ξέρουμε όμως ότι τα happy end είναι συνήθως για τις ταινίες. Αν τον σεξισμό τον βλέπεις ξεκάθαρα μπορεί να φέρει και αντίδραση, τον ύπουλο πρέπει να προσέχουμε. Αυτόν που τριγυρνάει γύρω από ράφια βιβλιοπωλείων και κουβέντες για ποδόσφαιρο. Τα ύπουλα δεν τα βλέπεις ποτέ να έρχονται. Λειτουργούν όπως οι τυφλοπόντικες, αθέατα αλλά δυναμικά. Αναρωτιέμαι, αν επενέβαινα κι έλεγα τη γνώμη μου για κάποιο θέμα της δουλειάς, άραγε τότε θα κέρδιζα εγώ; Εγώ και κάθε εγώ. Τροφή για σκέψη.
