Instagram; Facebook; Youtube; Ποια από όλες τις κοινωνικές πλατφόρμες είναι το αδύναμό σου σημείο; Με ποιο κολλάς ώρες ατελείωτες και χάνεις την επαφή σου με την πραγματικότητα; Όποιο και να είναι να γνωρίζεις πως δεν είσαι ο/η μόνος. Όπου και αν πας, παρατηρείς πως οι άνθρωποι δεν δύνανται πλέον να σταθούν στον κόσμο δίχως την συντροφιά του κινητού τους. Και όχι γιατί είναι εξαρτημένοι με την συσκευή καθεαυτή, αλλά με τις παροχές της, κοινώς όλες τις κοινωνικές πλατφόρμες. Είναι η επιδημία του 21ου αιώνα και όχι διότι είναι απαραίτητα κάτι αρνητικό, αλλά επειδή συμβάλλουν στην ατομική μας αποξένωση, στην περίπτωση της κατάχρησης. Και μεταξύ μας είναι εξαιρετικά δύσκολο να μη γίνεται κατάχρηση από την στιγμή που μας ικανοποιούν και μας κρατούν συντροφιά.
Ο τρόπος θέασης των social είναι σαν ένα παράσιτο, εισέρχεται μέσα στο μυαλό σου δίχως εσύ να βρίσκεσαι σε θέση να πράξεις και πολλά, και εν τέλει επηρεάζει ολόκληρη τη ζωή σου. Όσο πιο γρήγορα αντιληφθείς πως σε φθείρει, τόσο πιο εύκολο θα είναι να μπεις στο mood της απεξάρτησης, καθώς όσο κυλάει ο χρόνος τόσο πιο μέσα στο λάκκο πέφτεις. Οι κοινωνικές πλατφόρμες και η πραγματικότητά τους σαφώς και είναι κάτι που θα ορίζαμε ως αντώνυμο της τωρινής πραγματικότητας. Απέχει έτη φωτός από αυτήν και είναι πολύ θλιβερό που δεν γίνεται εμφανές. Ο κόσμος της ψηφιακής πραγματικότητας περιορίζεται εντός των ψηφιακών ορίων δεν είναι αντιπροσωπευτικός, θα έλεγε κανείς πως το μόνο που είναι, είναι επιτηδευμένος. Η ανθρώπινη μονάδα αντικατοπτρίζεται ως κάτι το οποίο θα πρέπει μονίμως να είναι χαρούμενο, δίχως έγνοιες , με πολλά <<positive vibes>> όπως έχουμε δει επανειλημμένα κάτι το οποίο είναι σαφώς ανέφικτο. Ο άνθρωπος εξ ορισμού έχει δημιουργηθεί για να βιώνει όλα τα συναισθήματα, χαρά-λύπη-θυμό και η λίστα συνεχίζεται. Φαντάζει εντελώς τρελό και μανιακό κάποιος να είναι τόσο προσηλωμένος με το να φαίνεται χαρούμενος που στο τέλος χάνεται η ουσία. Το φαίνεσθαι παίρνει την θέση του είναι και όλες οι εσωτερικές αποξενώσεις ξεκινούν. Γινόμαστε παθιασμένοι με το να προωθήσουμε την ιδανική εικόνα του εαυτού μας στις οθόνες των ακολούθων μας στα social, που εάν ήμασταν ένας εξωτερικός και αντικειμενικός παρατηρητής της ζωής μας, το πιθανότερο θα ήταν να μην την αναγνωρίζαμε. Αυτό που οφείλουμε να αντιληφθούμε όλοι είναι ότι όλα όσα προωθούνται έχουν επιλεχθεί, είναι στοχευμένα και σαφώς δεν είναι η αναπαράσταση της αλήθειας. Ποιος θα ήθελε να φανερώσει τα ελαττώματά του; Όσα δεν πάνε κατά γράμμα στη ζωή του; Η απάντηση είναι εξαιρετικά απλή, κανείς. Και ο λόγος είναι και αυτός εξίσου απλοϊκός, η περηφάνια των ανθρώπων. Το γεγονός ότι δεν θέλουμε να φανούμε εύθραυστοι, ευάλωτοι, ανθρώπινοι στα μάτια του άλλου. Δε θέλουμε να μας υπολογίσει κάποιος ως αδύναμους και έτσι χτίζουμε εικονικά όσα μας λείπουν από τον αληθινό μας χαρακτήρα.Έτσι όμως καταλήγουμε να υποτιμάμε τον εαυτό μας,να μην τον σεβόμαστε και να μην λαμβάνουμε δραστικά μέτρα προκειμένου να αλλάξουμε ό,τι δεν μας αρέσει, καθώς οι αλλαγές γίνονται μόνο σε επιφανειακό επίπεδο και για λόγους αυτοπροβολής.
Στη ζωή μας είναι αναγκαίο να εντάξουμε το να δείχνουμε ευάλωτοι, το να μη μας πολυνοιάζει τι θα πει ο κόσμος για το οτιδήποτε κάνουμε, αφού είναι φύσει αδύνατον να αρέσουμε σε όλους, αλλά και να τους ικανοποιούμε. Ξέχνα λίγο τα likes, άσε τις προβολές στα stories στην άκρη και δούλεψε με τον εαυτό σου, εμβάθυνε και δες ποιος πραγματικά είσαι. Το σίγουρο είναι ότι θα απέχεις πολύ από αυτό που βγάζεις προς τα έξω, θα είσαι κάτι καλύτερο. Κάνε ρε φίλε ένα disconnect από τα social και ένα connect πραγματικό με την αληθινή ζωή. Δε θα σε απογοητεύσει. (Ή και να σε απογοητεύσει so what; Ξεκίνα ξανά!)
