Μία στιγμή προσοχής δεν αρκεί. Τον τελευταίο καιρό είμαστε στη δυσάρεστη θέση να βιώνουμε περιστατικά ανήκουστα και ειδικότερα στην πόλη που φοιτούμε. Στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, και συγκεκριμένα στο Πανεπιστημιακό χώρο του ΑΠΘ, αρκετά τα κρούσματα των επιθέσεων λαμβάνουν χώρα συνεχώς. Άλλοτε ληστείες, άλλοτε απλές επιθέσεις εκφοβισμού και άλλοτε σεξιστικές.
Αφορμή μας σήμερα αποτελεί ένα δυσάρεστο στο άκουσμα γεγονός. Δύο φοιτήτριες οδεύουν στον πανεπιστημιακό τους χώρο. Στο χώρο που πέτυχαν να εισέλθουν έπειτα από κόπους. Στο χώρο αυτό, όπου η κοινωνία προετοιμάζει ανθρώπους για το επαγγελματικό της ενεργό δυναμικό. Μπροστά τους ξεπετάγεται κάποιος απειλώντας τες με μαχαίρι. Η συνέχεια ευτυχώς δεν ήταν η χειρότερη. Φταίει η πολυκοσμία, η ώρα, ο χώρος, ή απλά άλλαξε γνώμη ο δράστης. Ήταν ληστεία, επίθεση, τι ακριβώς επιζητούσε ο τύπος; Κι όμως το <<αστείο>> δεν σταματάει εδώ.
Σοκαρισμένες, προσπαθούν να βρούνε μία λύση. Αρχικά, απευθύνονται στην ασφάλεια. Η ασφάλεια του Πανεπιστημίου με τους φύλακες αδιαφορούν. Τι κι αν καταγράφηκε ακριβώς το παρουσιαστικό του δράστη. Τι κι αν δόθηκαν λεπτομέρειες του μέρους που έλαβε χώρα η σκηνή. Τι κι αν έγινε σε ένα δημόσιο χώρο Πανεπιστημιακό, σε νέους ανθρώπους που σπουδάζουν; Μάλιστα, σε δηλώσεις του Αντιπρύτανη του ΑΠΘ σε εφημερίδα μεγάλης απήχησης, δήλωσε μη ενημερωμένος των περιστατικών που συμβαίνουν στο χώρο, λες και περπατάει σε διαφορετικό χώρο από αυτόν που πορεύονται οι φοιτητές, στα ίδια κτήρια διδασκαλίας.
Εάν λοιπόν εγώ σήμερα γράφω για το θέμα αυτό, υπεύθυνα δεν είναι σίγουρα τα ΜΜΕ ή κάποιος φορέας δράσης. Αλλά αυτές οι 2 κοπέλες, που προσπάθησαν με κάθε τρόπο να γνωστοποιήσουν το γεγονός. Σαν να μην πέρασε πολύς καιρός, επίθεση σε φοιτήτρια στις τουαλέτες του Πανεπιστημίου μέρα μεσημέρι. Όλα αυτά σε έναν Πανεπιστημιακό χώρο. Αναρωτιέμαι όμως, πώς γίνεται λοιπόν να μην δίνεται η σημασία αυτή από την ασφάλεια ή τον δήμο ή την δημαρχεία ή την Πρυτανεία για κάτι που είναι ευρέως γνωστό και ορατά αντιληπτό;
Η αλήθεια είναι πως μέχρι να μας συμβεί αυτή η στιγμή που απαιτείται προσοχής, συμβιβαζόμαστε στο άκουσμα δυσάρεστων γεγονότων χωρίς να δρούμε. Και με όσα συμβαίνουν δεν περιμένουμε από κανέναν να μας διαφυλάξει όσα θεωρούνται δεδομένα. Σφάζεται η κοινωνία από αδιαφορία, και οι αρμόδιοι φορείς από ανικανότητα.
Πώς είναι δυνατόν σε μία Ευρωπαϊκή χώρα ανεπτυγμένη να συμβαίνουν μεσαιωνικά σκηνικά; Για ποια ανάπτυξη μου μιλάτε όταν δεν είστε ικανοί να διαφυλάξετε σε δημόσιους πανεπιστημιακούς χώρους την ασφάλεια σε νέα παιδιά; Εσείς δεν λέτε πως αυτά τα παιδιά, είναι η γενιά ενός έθνους; Ποια ασφάλεια μου εγγυάται την ελευθερία μου, όταν πληθαίνουν τα κρούσματα τέτοιων επιθέσεων, όταν τα μέλη αυτά αυξάνονται; Μιλάμε για κοινωνική ανάπτυξη. Ποια ανάπτυξη; Ζούμε ακόμα σε σεξιστικά περιστατικά καθημερινά. Ολοένα και πληθαίνουν οι επιθέσεις βιαστών. Κοινώς δεν αλλάξατε και πολλά για τον κοινωνικό ιστό. Κι όμως το πρόβλημα αυτό, απόρροια της κρίσης, δεν θα το αντιμετωπίσουμε με ακρότητες.
Είμαστε νέοι και θέλουμε να διαφοροποιηθούμε. Έχουμε λόγο και οφείλουμε να τον αξιοποιήσουμε. Οφείλουμε να δράσουμε και να μην μείνουμε αμέτοχοι. Είμαστε εμείς που θα αλλάξουμε αυτόν εδώ τον τόπο, αρκεί να γίνουμε ενεργοί θίγοντας τα κακώς κείμενα. Και ο καθένας με την δική του οπτική, ας υπάρξει πολυφωνία, έργο θα βγει. Είμαστε στη δυσάρεστη θέση να αναλάβουμε περισσότερες ευθύνες από όσες μας έμαθαν πως μας αναλογούν. Είμαστε εδώ να χτυπήσουμε πόρτες υπενθυμίζοντας στον εκάστοτε αρμόδιο ποια είναι η δουλειά του. Στηρίζοντας το δίκαιο, κάνουμε ένα βήμα μπροστά. Σιωπώντας στο άδικο, χάνουμε ένα ακόμη βήμα.
Ας μην χάσουμε λοιπόν την αγνότητα στα πρόσωπα μας λόγω ανήκουστων περιστατικών. Είναι ώρα να μιλήσουμε και να ακουστούμε πως όταν υπάρχει πρόβλημα, είμαστε εδώ να δράσουμε ως κοινωνία. Δε θέλουμε μία κοινωνία με μίσος, απογοήτευση, αμέτοχη, αλλά ενεργή. Ας αναλογιστεί ο καθένας τις ευθύνες του, κι ας αποφύγουμε το οδυνηρό, <<κι αν ήταν το παιδί σου>>; Όπλο μας είναι ο λόγος και η παιδεία μας, όχι η εκδίκηση. Βοηθήστε μας. Ίσως μία στιγμή να μην αρκεί για προσοχή, αλλά αρκεί για να γίνει το χειρότερο.
