Όλοι έχουμε ανάγκες. Φυσικά και έχουμε ανάγκες. Αλλά για κάτσε μια στιγμή – πόσο καλά γνωρίζουμε τις ανάγκες μας και ακόμη περισσότερο πόσο συχνά τις εκφράζουμε και τις… “κυνηγάμε”;
Στις μέρες μας, οι ανάγκες μας ξεχνιούνται και παράλληλα ξεχνάμε τους ίδιους μας τους εαυτούς κι εμείς. Τις βάζουμε πίσω, τις καταπιέζουμε μέχρι που έρχεται η ώρα όπου ένα μεγάλο “μπαμ” μας επαναφέρει πίσω, κοιτάμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη, μουδιασμένοι, και απορούμε. Γιατί; Γιατί για κάτι που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε τον λόγο ήμασταν τόσο απασχολημένοι που δεν μπορούσαμε να παρατηρήσουμε σημαντικά σημάδια του εαυτού μας σχετικά με τις ανάγκες μας; Δεν εξοικειωνόμαστε με τις ανάγκες μας μέχρι να νιώσουμε την πίεση στα άκρα, μέχρι να φτάσουμε στον πάτο και να τα χάσουμε όλα, μέχρι να βρεθούμε σε σύγκρουση στις σχέσεις μας ή ακόμη χειρότερα το σώμα μας και η ψυχική μας υγεία να μας δείξει με άσχημο τρόπο πως ήρθε η ώρα να ξυπνήσουμε και να αρχίσουμε να δίνουμε προσοχή στον εαυτό μας.
Έχουμε μόνο μια ζωή και τίποτε δεν είναι δεδομένο. Συνεπώς, οι ανάγκες μας δεν θα έπρεπε να ξεχνιούνται, η φροντίδα των αναγκών μας είναι απαραίτητη και δεν μπορεί να περιμένει. Κριτικάρουμε τις ανάγκες μας και θεωρούμε πως αν τις εκφράσουμε θα δείξουν ενόχληση και αδυναμία. Πρέπει να εκφράζουμε όμως τις ανάγκες μας χωρίς φόβο και φυσικά ισορροπημένα από την άλλη να δεχόμαστε και να αντιλαμβανόμαστε και τις ανάγκες των άλλων ανθρώπων απέναντί μας. Το να αγνοούμε τις ανάγκες μας δεν τις κάνει να εξαφανιστούν – απλώς τις κάνει να επανεμφανίζονται με άλλους τρόπους, όπως με απογοήτευση ή συναισθηματική απόσταση. Αν μάθουμε να τις επικοινωνούμε ανοιχτά και να τις ακούμε από τους άλλους, θα δημιουργήσουμε σχέσεις με βάθος. Όταν νιώθεις δίψα για ώρα, σπεύδεις και πίνεις νερό. Είναι μια σωματική ανάγκη. Γιατί να μην καλύψεις συνεπώς με τον ίδιο τρόπο και οποιαδήποτε άλλη ψυχική ή συναισθηματική; Ό,τι κι αν έχεις ανάγκη έχει σημασία. Η έκφραση των αναγκών μας δείχνει αυτοφροντίδα, όπου αυτοφροντίδα αντίστοιχα σημαίνει αγάπη για εμάς, για τον εαυτό μας και τι πιο ωραίο από το να αγαπάμε ειλικρινά και με υγεία τον εαυτό μας; Από το να ξεχειλίζουμε αγάπη για εμάς και καθ’ αυτόν τον τρόπο να τη νιώθουν και οι άλλοι και να έλκονται απ’ αυτήν; Τι πιο ωραίο να ακτινοβολούμε αγάπη και φως;
Έχω γράψει πολλά άρθρα εδώ, έχω περάσει αρκετά σκαμπανεβάσματα τα τελευταία χρόνια, μα η φετινή χρονιά μου έδειξε μέσα από πολλά κρίσιμα γεγονότα πως ό,τι κι αν έχω ανάγκη, έχει σημασία. Ή πιο συγκεκριμένα, το καλύτερο που θα μπορούσα να κάνω για τον εαυτό μου, για να τον κάνω χαρούμενο είναι απλώς να κυνηγάω κάθε μια απ’ αυτές τις ανάγκες προσπαθώντας να μου τις δώσω, να τις εκπληρώσω. Ανάγκη είναι πολλά, ανάγκη είναι και η αγάπη, το πάθος, η δέσμευση, η αισιοδοξία, η συμπόνια, η συντροφικότητα, η στήριξη, η γνωριμία, η επικοινωνία, οι ατέλειωτες συζητήσεις, η περιπέτεια (το πόσο θέλω να βρίσκομαι εκεί έξω, να ζω, να ταξιδέψω). Αντί να βλέπουμε την ανάγκη ως κάτι για το οποίο πρέπει να ντρεπόμαστε, τι θα γινόταν αν την βλέπαμε όπως πραγματικά είναι – ένα σημάδι ότι νοιαζόμαστε για τον εαυτό μας και για τις σχέσεις μας; Συνεπώς; Μην το σκέφτεσαι άλλο. Ζήτησε την αγκαλιά, μοιράσου τα συναισθήματα σου και ό,τι έχεις ανάγκη, ζήτησε την υποστήριξη, μοιράσου τα όνειρα σου. Είσαι άνθρωπος.
Δεν είναι κακό να είμαστε και λίγο needy, ίσα ίσα είναι ωραία η αίσθηση. Έχω ανάγκες μα παράλληλα δεν σημαίνει πως δεν έχω και εγώ η ίδια πάθος για ό,τι αγαπώ, σκέφτομαι υπερβολικά με την καρδιά μου και αγαπώ πολύ συνεπώς η ανάγκη μου είναι ίδια με την ανάγκη σου. Ακόμη κι αν χρειάζεται να σου δώσω τον κόσμο όλο, αν το θες, θα προσπαθήσω να το κάνω. Ο κόσμος δεν είναι τέλειος, αλλά δεν είναι και τόσο κακός. Το μόνο που έχουμε είναι οι εαυτοί μας και παράλληλα ο ένας τον άλλον. Γιατί να μην παλέψουμε για ό,τι έχουμε;
