Οι λάτρεις της ζωής είναι ιδιαίτερα εξοικειωμένοι με την ιδέα του θανάτου, γι’ αυτό και αγαπούν τόσο πολύ την ζωή! Όσο οξύμωρο και αν φαίνεται, η εξοικείωση με τον θάνατο μας προσφέρει μια ποιοτική ζωή, και η συνειδητοποίηση πως δεν θα ζούμε για πάντα, μας προσγειώνει σε μια πιο δυναμική πραγματικότητα!
Αλήθεια, εσείς τι θα κάνατε αν γνωρίζατε πως δεν έχετε πολλή ζωή ακόμα μπροστά σας;
Οι life coaches και οι ψυχολόγοι, προτείνουν να σκεφτόμαστε την κάθε ημέρα σαν την τελευταία της ζωής μας, και δεν έχουν άδικο, διότι και αυτό αφορά μια «άτυπη» εξοικείωση με τον θάνατο! Αποδεχόμαστε την γήινη φύση μας και την φθορά του σώματος, σαν αντάλλαγμα πλήθους εμπειριών που κάνουν την ζωή μας να φαντάζει γεμάτη. Η νεότητα με την πείρα, είναι αριθμοί αντιστρόφως ανάλογοι! Ποτέ δεν συνδυάζουμε την νεότητα με τον θάνατο, είναι μια στρεβλή κατάσταση. Πουθενά στην φύση το φρέσκο φρούτο δεν σαπίζει πρώιμα, κανένα ξημέρωμα δεν θυμίζει ηλιοβασίλεμα, καμιά άνοιξη, χειμώνα!
Υπάρχει αρχή, μέση, τέλος παντού στην φύση, και οι άνθρωποι, το τελειότερο δημιούργημα του σύμπαντος, δεν ξεφεύγουμε από αυτή την φυσική αρχή. Η διαφορά έχει να κάνει με τον χρόνο. Πόσο χρόνο διαθέτουμε πάνω στην γη; Ένα ερώτημα που δεν γνωρίζουμε παρά μόνο αν κάποια στιγμή νοσήσουμε από κάποια ανίατη ασθένεια. Ίσως εκεί όταν βρεθούμε κοντά στην απώλεια των δυνάμεων, όταν ανατραπούν πολλά από τα δεδομένα και όταν κάποια στιγμή οι γιατροί ανακοινώσουν πως δεν υπάρχει πολύς χρόνος τότε η λύση είναι μόνο η εξοικείωση με την ιδέα του θανάτου.
Εμπνευσμένη από την σειρά From Scratch (Από την αρχή) όπου ένα νεαρό ζευγάρι αγωνίζεται με πάθος για τα όνειρα του, «κτυπιέται» από την επάρατη νόσο, με αποτέλεσμα το χαμό του ενός, επαναπροσδιόρισα τα όρια μου! Το ζευγάρι δεν είναι μόνο, περιστοιχίζεται από μια μεγάλη οικογένεια και όταν ο πρωταγωνιστής μεταφέρεται στο σπίτι του, υπάρχει χρόνος σε όλους που τον αγαπούν να τον αποχαιρετήσουν με διαφορετικό τρόπο ο καθένας, δίνοντας το έναυσμα μιας μικρής γιορτής. Έχουν τον χρόνο ένας προς ένα να βιώσουν την απώλεια ενός ανθρώπου που αγαπούν, χωρίς άλλη επιλογή. Πόνος με σκιά θανάτου και πίκρα που ο θάνατος αφορά έναν νέο άνθρωπο!
Στο βιβλίο της αγαπημένης μου Ιζαμπελ Αλιέντε, «Πάουλα» βιώνουμε την αληθινή ιστορία της Αλίεντε, τον πόνο της μάνας για την Πάουλα την κόρη της, που έμεινε σε κώμα από μια σπάνια αρρώστια που ονομάζεται πορφυρία. Μετά από μεγάλη παραμονή, χωρίς αποτέλεσμα, σε νοσοκομεία, η Αλιέντε αποφασίζει να μετακινήσει την κόρη της στο σπίτι με όλο τον ιατρικό εξοπλισμό και γιατρούς που την επισκέπτονται κάθε ημέρα, με το σκεπτικό ότι θα περιστοιχίζεται από την οικογένεια της. Ανθρώπους που αγαπούν την Πάουλα και θα έχουν χρόνο να την δουν και να εξοικειωθούν με την ιδέα πως θα σταματήσει να κτυπά η καρδιά της. Δίνει χρόνο στον ίδιο της τον εαυτό, μα και σε όλη την οικογένεια, και εν τέλει αποφασίζει μετά από μια τελετή αγάπης στο σπίτι γύρω από το κρεβάτι της Πάουλα να την αποσωληνώσει, να την αφήσει να φύγει!
Όταν δεν υπάρχουν επιλογές ζωής, μένει μόνο η εξοικείωση με τον θάνατο! Και τι πιο όμορφο από μια γιορτή σιωπηλή, με αξιοπρέπεια με αγάπη και αποδοχή στη κατάσταση της μη ύπαρξης! Πόσο όμορφα απλώνεται η αγάπη και η κατανόηση όταν υπάρχει κόσμος που σε νοιάζεται!
Ίσως γίνεται και πιο εύκολη η μετάβαση στον χώρο των ψυχών, όταν σε βοηθούν και οι άνθρωποι σου. Πιστεύω αυτός είναι και ο λόγος των τελετών κηδειών. Είναι στενάχωρο να βρίσκεσαι σε μια κηδεία, αλλά σε όλες τις θρησκείες είναι βασικό να υπάρχουν άνθρωποι που προσεύχονται για την ψυχή , δηλαδή σε μια ήρεμη και γαλήνια μετάβαση από την ύλη στην μη ύλη…στην εξοικείωση με τον θάνατο εν ζωή!
