Τι γίνεται όταν όλα όσα έχεις σχεδιάσει πάνε λάθος; Όταν προκύπτουν αναποδιές και προβλήματα από εκεί που δεν το περιμένεις; Πως μπορείς να τα αντιμετωπίσεις όλα αυτά που συμβαίνουν; Και γιατί πάντα συμβαίνουν όταν δεν πρέπει;
Τα είχα όλα σωστά υπολογισμένα, με μαθηματική ακρίβεια. Θα έμπαιναν όλα σε μια σειρά. Μια σειρά απόλυτα υπολογισμένη και τακτοποιημένη σε χρονικά πλαίσια. Θα τελείωνε το ένα project, θα άρχιζε το άλλο. Είχα κανονίσει μια δουλειά, είχα προγραμματίσει και κάτι εξετάσεις, θα τελείωνα και ένα σεμινάριο και θα κατάφερνα να φτάσω πιο κοντά στον στόχο μου.
Όμως, μέσα σε μερικές ώρες και κανά δυο- τρία μειλ, όλα μου τα σχέδια καταρρίφθηκαν. Τα νέα δεν άργησαν να με ταράξουν και να με ξεβολέψουν. Η πρόσληψη στην δουλειά θα καθυστερήσει, οι εξετάσεις δεν θα γίνουν και το σεμινάριο θα πραγματοποιηθεί αργότερα γιατί πήρε παράταση. Και κάπως έτσι όλα άλλαξαν. Και τώρα;
Εννοείται η πρώτη αντίδραση είναι αυτή της ταραχής. Πως να μην ταραχθείς όταν συμβαίνουν τέτοιες αναποδιές και πρέπει να προσαρμοστείς πάλι στα νέα δεδομένα; Ειδικά αν είσαι άνθρωπος που τα προγραμματίζει όλα και αγχώνεται υπερβολικά. Και άντε να υπολογίζεις από την αρχή, να σημειώνεις σε ημερολόγια, να κανονίζεις τις ημερομηνίες ή ό,τι κάνεις κάθε φορά. Και εννοείται ότι μόλις βγάλεις το νέο πρόγραμμα, τότε θα έρθει κάποιο νέο μειλ… και πάλι από την αρχή.
Γιατί, δυστυχώς, τα πράγματα δεν πάνε πάντα όπως τα θέλουμε. Όσο πιο γρήγορα αποδεχθούμε αυτήν την, διαδεδομένη σε όλους, αλήθεια, τόσο πιο ομαλά θα κυλά η καθημερινότητά μας. Λένε πως όταν κάνεις σχέδια, το σύμπαν γελάει. Και καλά κάνει κατά πως φαίνεται! Γιατί το σύμπαν ξέρει.
Οι μεγαλύτεροι συνηθίζουν να μας δίνουν παραδείγματα και σοφίες ζωής. Συχνά μας λένε πως, αν είναι κάτι προορισμένο για σένα, ο κόσμος ανάποδα να έρθει, η ζωή θα στο φέρει στα πόδια σου. Φυσικά, ισχύει και το αντίστροφο. Όταν κάτι δεν είναι γραφτό να υπάρχει στη ζωή σου, όσο σφιχτά και να το κρατάς πάνω σου, κάποια στιγμή θα στο πάρει. Εγώ αυτό το αποκαλώ «ποιητική ειρωνεία». Πώς μπορεί κάτι που σε εκνευρίζει αφόρητα να είναι ταυτόχρονα αυτό που χρειάζεσαι περισσότερο εκείνη τη στιγμή χωρίς καν να το αντιλαμβάνεσαι;
Έχουμε την τάση να κατηγορούμε τους εαυτούς και να ρίχνουμε το φταίξιμο σε εμάς, όταν κάτι δεν πάει καλά. Σκεφτόμαστε ότι δεν το σχεδιάσαμε σωστά, ότι δεν προσπαθήσαμε αρκετά ή ότι κάναμε κάπου λάθος.
Όμως, δεν λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο. Γιατί η ζωή έχει χιούμορ. Τίποτα δεν θα σου δοθεί απλόχερα από εκείνη, ακόμα και αν σου «ανήκει». Για όλα πρέπει να παλέψεις και να μοχθήσεις. Και πράγματι είναι πολύ κουραστικό, φτάνεις στα όρια της εξάντλησης. Όμως, η νίκη στο τέλος ίσως και να είναι πιο γλυκιά.
Και κάπου εκεί μεταξύ του άγχους και του επαναπρογραμματισμού, συνειδητοποιείς ότι τελικά δεν ήρθε και η καταστροφή. Δεν χρειάζεται να τα ελέγχεις όλα και να είσαι συνεχώς στην τσίτα. Με τον καιρό μαθαίνεις σιγά σιγά να ηρεμείς και να αντιμετωπίζεις τις καταστάσεις με λίγο χιούμορ και μια ελάχιστη δόση «ωχαδερφισμού». Αποκτάς την ικανότητα του να προσαρμόζεσαι, γιατί στην τελική δεν υπάρχει και κάτι άλλο που να μπορείς να κάνεις.
Πρέπει να μάθουμε να μην τα παίρνουμε όλα προσωπικά και να μην μας πιάνει πανικός κάθε φορά που κάτι αλλάζει. Η ζωή δεν τα έχει βάλει μαζί σου. Απλώς σε τραβάει απαλά από το μανίκι και σου λέει “όχι ακόμα — έχεις κάτι άλλο να μάθεις πρώτα”.
Φυσικά, δεν ισχυρίζομαι ότι εγώ έχω καταφέρει να φτάσω σε αυτό το στάδιο του να μην αγχώνομαι. Σε καμία περίπτωση! Όμως, το προσπαθώ, γιατί ειλικρινά πιστεύω ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Ούτως ή άλλως, όσες φορές έχω προσπαθήσει να κρατήσω τον έλεγχο, η ζωή πάντα μου έδειχνε ότι εκείνη είχε τον τελευταίο λόγο.
Ίσως αυτή να είναι η πραγματική ουσία- το να αφήνεσαι λίγο. Γιατί αυτό σημαίνει λύτρωση — να εμπιστεύεσαι ότι όλα θα πάνε όπως πρέπει, ακόμα και αν δεν πάνε σύμφωνα με το σχέδιο που έχεις κάνει. Ίσως οι αναποδιές να μην είναι το τέλος του σχεδίου αλλά η αρχή ενός άλλου, που δεν είχες καν σκεφτεί.
