Φωτογραφίες από κάθε γωνιά της χώρας έκαναν το γύρο του διαδικτύου το βράδυ της Κυριακής με το αυγουστιάτικο φεγγάρι να είναι ο μόνος πρωταγωνιστής.
Η πανσέληνος του Αύγουστου όπως ονομάζεται αλλιώς και «Φεγγάρι του Οξύρρυγχου» θαυμάστηκε απ’ όσους βρέθηκαν έξω, απ’ όσους επισκέφτηκαν έναν από τους αρχαιολογικούς χώρους και τα μουσεία που παρέμειναν ανοιχτά το βράδυ της Κυριακής, αλλά και απ’ όσους προτίμησαν να το απολαύσουν από το σπίτι τους.
Η έμπνευση από τους ανθρώπους στην τέχνη
Το φεγγάρι αιχμαλωτίζεται εύκολα από έναν φωτογραφικό φακό, ακόμη κι αν όχι με απόλυτη ακρίβεια σε ό,τι αφορά τη ξεχωριστή ομορφιά και το θαυμάσιο φως του. Ωστόσο, πολλοί άνθρωποι ανά τους αιώνες έχουν αιχμαλωτίσει το φεγγάρι μέσα από την τέχνη. Το φεγγάρι έχει αποτελέσει έμπνευση στη λογοτεχνία, στη ζωγραφική, στη μουσική ακόμη και στην ευημερία των ανθρώπων.
Μέχρι σήμερα εμπνέει σε κάθε φάση του τους καλλιτέχνες κατά κύριο λόγο για την «μαγεία» που αποπνέει. Στις εικαστικές τέχνες, έχει χρησιμοποιηθεί για να συμβολίσει μια ποικιλία θεμάτων: την αθωότητα, την Παναγία, ακόμη και τη γυναικεία σεξουαλικότητα. Στο μεγαλύτερο ποσοστό στις εικόνες που θα δει κανείς σε διάφορους πίνακες, δε θα μπορούσε να λείπει το φεγγάρι. Η μοναδικότητα του λάμπει σε μια από τις φάσεις του στην Έναστρη Νύχτα του Βίνσεντ βαν Γκογκ όπως και στην Ανατολή της Σελήνης από τον ίδιο. Έχουμε ακούσει και στη μουσική για το φεγγάρι, όπως στο Fly Me To The Moon του Frank Sinatra, στη Σονάτα του Σεληνόφωτος του Λούντβιχ βαν Μπετόβεν και σε πολλά άλλα ελληνικά καθώς και ξένα τραγούδια. Έχουμε διαβάσει σε μυθιστορήματα αλλά και στην ποίηση για το φεγγάρι, όπως στη Σονάτα του Σεληνόφωτος από τον Γιάννη Ρίτσο, καθώς και περαιτέρω σε πολλά ποιήματα του Σολωμού, του Σεφέρη, του Φ. Γκαρθία Λόρκα κ.α.
Ἄφησέ με ναρθῶ μαζί σου. Τί φεγγάρι ἀπόψε! Εἶναι καλὸ τὸ φεγγάρι, – δὲ θὰ φαίνεται ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου. Τὸ φεγγάρι θὰ κάνει πάλι χρυσὰ τὰ μαλλιά μου. Δὲ θὰ καταλάβεις. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου. Ὅταν ἔχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οἱ σκιὲς μὲς στὸ σπίτι, ἀόρατα χέρια τραβοῦν τὶς κουρτίνες, ἕνα δάχτυλο ἀχνὸ γράφει στὴ σκόνη τοῦ πιάνου λησμονημένα λόγια – δὲ θέλω νὰ τ᾿ ἀκούσω. Σώπα.
Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου λίγο πιὸ κάτου, ὡς τὴ μάντρα τοῦ τουβλάδικου, ὡς ἐκεῖ ποὺ στρίβει ὁ δρόμος καὶ φαίνεται ἡ πολιτεία τσιμεντένια κι ἀέρινη, ἀσβεστωμένη μὲ φεγγαρόφωτο τόσο ἀδιάφορη κι ἄϋλη, τόσο θετικὴ σὰν μεταφυσικὴ ποὺ μπορεῖς ἐπιτέλους νὰ πιστέψεις πὼς ὑπάρχεις καὶ δὲν ὑπάρχεις πὼς ποτὲ δὲν ὑπῆρξες, δὲν ὑπῆρξε ὁ χρόνος κ᾿ ἡ φθορά του. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου. (Απόσπασμα – Η σονάτα του σεληνόφωτος, Γιάννης Ρίτσος)
Advertising
Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν μια ισχυρή σύνδεση με το φεγγάρι, γι’ αυτό και το μεγαλύτερο ποσοστό «κυνήγησε» τη μοναδικότητα της πανσέληνου το βράδυ της Κυριακής. Κάποιοι άνθρωποι βρίσκουν συντροφιά στο φεγγάρι τις μακριές νύχτες, κάποιοι καλλιτέχνες εμπνέονται και δημιουργούν χάρης αυτό κι εκείνο από ψηλά δημιουργεί ένα ρυθμό που καθοδηγεί τους ανθρώπους για πολλά χρόνια.
Αν το φεγγάρι κρύβει μια διαφορετική ομορφιά και ψεγάδια όπως όλοι μας τότε θα έπρεπε να είμαστε και οι περισσότεροι σαν κι αυτό. Να συνεχίζουμε να αγαπάμε δυνατά ακόμη και στα σκοτάδια μας, να συνεχίζουμε να κρατάμε το φως μας ακόμη και στις σκοτεινές ημέρες μας, να συνεχίζουμε να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας πως κάποιες φορές για να νιώσουμε ολόκληροι ξανά θα πρέπει κι εμείς να περάσουμε πρώτα από πολλές και διάφορες φάσεις «κενού»…
