Ας κάνουμε ένα μικρό κουίζ:
Τι γίνεται όταν συνειδητοποιείς ότι οι μόχθοι σου 4 χρόνων αποδείχθηκαν άκαρποι αφού δεν σου αρέσει το σχετικό με το πτυχίο σου επάγγελμα;
Α) το πιέζεις μέχρι να σου αρέσει. 4 χρόνια ζορίστηκες, τώρα θα τα παρατήσεις;
Β) ψύχραιμα σκέφτεσαι τις εναλλακτικές σου και δοκιμάζεις κάτι άλλο.
Γ) κλαις και οδύρεσαι για την ατυχία σου και σκέφτεσαι μήπως η ζωή σε κοροϊδεύει.
Πόσο δύσκολο είναι να συνειδητοποιείς ότι οι σπουδές σου δεν σε καλύπτουν. Ότι τα χρόνια που αφιέρωσες για να αποκτήσεις το πολυπόθητο χαρτί ίσως τελικά να ήταν μια χαμένη επένδυση; Και πόσο ακόμα πιο δύσκολο είναι να το αποδεχτείς όλο αυτό και να βάλεις ξανά μπρος για κάτι νέο;
Και άντε ακόμα 4 χρόνια πτυχίο; Και που να πας να σπουδάσεις ξανά, πρέπει και να δουλέψεις. Και ποιος κάθεται να διαβάζει στις εξεταστικές και να ξεκινάει από την αρχή; Και να σου και το άγχος τι θα κάνεις μια ζωή μεροκάματο; Είχαμε όλα τα άλλα έχουμε και τώρα έχουμε και αυτό. Πως θα βιοποριστείς;
Κάθομαι στον καθρέφτη προσπαθώντας να σκεφτώ ψύχραιμα και λογικά. Κοιτάω μονάχα για μια στιγμή ψηλά και βλέπω το πτυχίο κορνιζαρισμένο να με κοροϊδεύει. Μα γιατί να μην είμαι σαν τους άλλους; Γιατί να μην μου αρέσει ο τομέας μου και να βρω δουλειά πάνω σε αυτόν;
Με ρωτάνε οι γονείς μου σαφώς εκνευρισμένοι και εξίσου αγχωμένοι: «Ωραία, και τι σου αρέσει επιτέλους;»
ΕΛΑ ΝΤΕ
Μου λένε: «πρέπει να κυνηγήσεις τα όνειρά σου». Πως να τα κυνηγήσω όταν δεν ξέρω καν ποια είναι αυτά; Ποια είναι η σωστή κατεύθυνση που πρέπει να ακολουθήσω; Και τι κάνεις όταν ξέρεις τον τελικό σου στόχο αλλά δεν έχεις ιδέα πως να φτάσεις εκεί;
Και εγώ κάθομαι και σκέφτομαι που έκανα το λάθος! Μου έλεγαν “Κάνε υπομονή, πάρε το πτυχίο σου και μετά θα δεις, όλα θα φτιάξουν.” Και εγώ τους πίστευα. Περίμενα υπομονετικά και πέρασαν τα χρόνια και τώρα νιώθω πάλι να είμαι στο μηδέν. Και να πω ότι δεν προσπάθησα; Αλήθεια το έκανα.
«Ωραία, δεν πειράζει, μικρή είσαι ακόμα. Ξανά προσπάθησε. Με τι θέλεις να ασχοληθείς.». Μα αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα: πώς ξεκινάς ξανά όταν δεν ξέρεις καν από πού να αρχίσεις;
Νομίζω πως το χειρότερο από όλα είναι ότι όλοι οι άλλοι φαίνεται πως βρήκαν τον δρόμο τους και προοδεύουν. Εσύ όμως; Που είναι αυτή η ολοκλήρωση που σου έταξαν;
Και άντε βρες καινούργιο χόμπι, μπες και σε αυτήν την καλλιτεχνική ομάδα, κάνε και αυτό το σεμινάριο, δοκίμασε και κάτι διαφορετικό μήπως βρεις τον εαυτό σου, μήπως έχεις ταλέντο και σε κάτι και σου δώσει και καμιά ιδέα.
Ταλέντο σίγουρα δεν έχω πουθενά και πλέον ούτε χρόνο με τόσες δραστηριότητες.
Και τι κάνεις σε αυτήν την περίπτωση; Σίγουρα δεν ήρθε το τέλος αλλά δεν έχει έρθει όμως και η αρχή. Ή μήπως όχι;
Αλήθεια, με το χέρι στην καρδιά, σου υπόσχομαι ότι όλα στο τέλος θα λυθούν. Θα βρεις την λύση, όχι επειδή η ζωή στο χρωστάει, αλλά επειδή δεν θα έχεις άλλη επιλογή παρά να παλέψεις. Θα δουλέψεις πιο σκληρά, θα φας τα μούτρα σου, αλλά στο τέλος θα βρεις το δικό σου πάθος. Θα είναι ένα μονοπάτι δύσκολο αλλά, ειλικρινά, η θέα στο τέλος θα σε ανταμείψει. Πολλοί βρέθηκαν σε αυτήν την θέση και τα κατάφεραν. Εγώ και εσύ, γιατί όχι;
Ας ξαναδούμε, λοιπόν, το αρχικό κουίζ:
Τι γίνεται όταν συνειδητοποιείς ότι οι μόχθοι σου 4 χρόνων αποδείχθηκαν άκαρποι αφού δεν σου αρέσει το σχετικό με το πτυχίο επάγγελμα σου;
Α) το πιέζεις μέχρι να σου αρέσει. 4 χρόνια ζορίστηκες, τώρα θα τα παρατήσεις;
Β) ψύχραιμα σκέφτεσαι τις εναλλακτικές σου και δοκιμάζεις κάτι άλλο.
Γ) κλαις και οδύρεσαι για την ατυχία σου και σκέφτεσαι μήπως η ζωή σε κοροϊδεύει.
Τώρα όμως υπάρχει και η Δ επιλογή : Κοιτάς το πτυχίο σου, γελάς με τον εαυτό σου και αποφασίζεις να φτιάξεις τον δικό σου δρόμο, με τον δικό σου ρυθμό. Και αυτό θα κάνω εγώ τώρα. Και αυτό συμβουλεύω να κάνει όποιος βρίσκεται σε παρόμοια θέση.
Εις το επανιδείν.
