Προσωπεία και ψεύτικα χαμόγελα…
Ποιο προσωπείο να διαλέξω άραγε και σήμερα; Αυτό με το μεγάλο αστραφτερό χαμόγελο ή εκείνο το άλλο (αχ δεν το φθάνω) στην επάνω σειρά, του σκυθρωπού ανθρώπου; Ουκ ολίγες οι φορές που πιάνουμε τον εαυτό μας να αναρωτιέται σχετικά με τη ζωή και με το πόσο χαρούμενοι πρέπει να νιώθουμε και να είμαστε. “Η χαρά βρίσκεται παντού, η χαρά βρίσκεται μέσα μας…” δυο φράσεις που όλοι, λίγο – πολύ ακούμε καθημερινά. Κάτι που όντως ισχύει! Είτε απλώς αγναντεύοντας και θαυμάζοντας την πλάση γύρω μας, τη φύση, τη ζωή εν γένει, είτε επειδή απλώς ζούμε, υπάρχουμε, μαθαίνουμε, ερωτευόμαστε. Ο έρωτας, το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα που αναζωογονεί και αναδημιουργεί τον άνθρωπο ξανά από την αρχή. Βρίσκουμε τη χαρά λοιπόν μέσα στα πιο απλά καθημερινά πράγματα που πλαισιώνουν την πορεία της ζωής μας. Δε θέλει πολύ κόπο, ούτε και ιδιαίτερη αναζήτηση. Υπάρχει παντού τριγύρω με μόνη προϋπόθεση να είμαστε προσεκτικοί παρατηρητές. Τι γίνεται όμως όταν εμείς, για τους δικούς μας λόγους δεν την αντιλαμβανόμαστε; Δεν κατορθώνουμε να τη βιώσουμε; Γιατί γύρω μας υπάρχουν τόσα ραγισμένα χαμόγελα;
Τι είναι αυτό που μας εμποδίζει να ευτυχίσουμε;
Αφού λοιπόν η ζωή είναι όμορφη όπως λένε και πρέπει να ζούμε σαν να είναι η τελευταία μας μέρα πάνω στη γη, ολοκληρωτικά δοτικοί, με πάθος, εμείς για ποιο λόγο δε μπορούμε να ευτυχίσουμε; Ένα ερώτημα που τις περισσότερες φορές διχάζει. Ο ψυχισμός μας δε θέλει να μετέχει στη χαρά και βρίσκει καταφύγιο στην αδράνεια που με τη σειρά της ενεργοποιεί την αρνητική διάθεση, τη μελαγχολία, τη μοναξιά. Έναν ατέλειωτο κατηφορικό δρόμο. Δεν έχουμε τη δυνατότητα να ερμηνεύσουμε τις καταστάσεις αντικειμενικά και βουλιάζουμε σιγά σιγά στο βούρκο που εμείς οι ίδιοι σκάψαμε ασυνείδητα. Και πως να βρεις μετά τη χαρά όταν η διάθεση σου επιδέχεται μεταπτώσεις και το μόνο που καταφέρνεις είναι να διυλίζεις την ίδια τη ζωή, την πραγματικότητα μέσα από το πρίσμα του άγχους, του πόνου και της ματαιότητας;
Εύκολο δεν το λες, και ιδιαίτερα στη σύγχρονη εποχή που ζούμε. Είναι αναρίθμητα τα πρότυπα “ευτυχισμένης ζωής” που προβάλλονται και προωθούνται καθημερινά από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Μια παγίδα που κατά την προσωπική μου άποψη, το μόνο που καταφέρνει να διαδώσει ως μήνυμα είναι η καλά και βαθιά κρυμμένη ανασφάλεια πίσω από τα “ραγισμένα χαμόγελα”. Εικόνες φωτισμένες, καλοδουλεμένες που παρουσιάζουν την τέλεια ζωή. Θα σας πω ένα μυστικό : “Τέλεια ζωή δεν υπάρχει, γιατί πολύ απλά κανείς δεν είναι πραγματικά τέλειος”. Προφανώς και υπάρχουν άνθρωποι ευτυχισμένοι, άνθρωποι που έχουν καταφέρει πολλά στη ζωή τους. Που πέτυχαν και υλοποίησαν τους στόχους τους μα κι αυτοί κάποια στιγμή στη ζωή τους αντιμετώπισαν δυσκολίες. Είτε μικρές είτε μεγάλες, αυτό που θέλω να τονίσω είναι πως ως ανθρώπινα όντα όλοι έχουμε κάποιες αδυναμίες. Επομένως είναι λογικό σε δύσκολες περιόδους, η διάθεση μας να μην φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα που δεν είναι άλλο από αυτό της χαράς.
Φρόντισε τον εαυτό σου!
Για το λόγο αυτό, θα πρέπει να στραφούμε λιγάκι και στον εαυτό μας, τον οποίο παραμελήσαμε και αφήσαμε να υποστεί μικρά και μεγάλα τραύματα. Να καλλιεργήσουμε τον εσωτερικό μας κόσμο, ώστε να αρχίσουμε και πάλι να σκεφτόμαστε και να δρούμε θετικά. Να αναθεωρήσουμε κάποιες από τις πεποιθήσεις και εμπειρίες που δε μας εξυπηρετούν πια. Που μας ζημίωσαν και με το παραπάνω στο παρελθόν και να θέσουμε νέες προοπτικές και στόχους βελτίωσης της ίδιας μας της ύπαρξης. Να αφήσουμε πίσω τις ανεδαφικές προσδοκίες μας. Με ωριμότητα να γνωρίσουμε την πραγματική διάσταση της ζωής ανεξάρτητα από τις συνθήκες που επικρατούν. Να την αγκαλιάσουμε και να την ερμηνεύσουμε με έναν διαφορετικό τρόπο, με μια οπτική που θα βοηθήσει την ύπαρξη μας σε μια θετική αλλαγή. Σιγά σιγά, με το πέρας του χρόνου θα ανταμειφθούμε και θα αρχίσουμε να απολαμβάνουμε τη χαρά, την αγάπη, τη συντροφικότητα και την επιτυχία. Τα ραγισμένα χαμόγελα θα καταφέρουν να μετατραπούν…Όπως πρώτα.
Η μόνη χαρά στη ζωή είναι ν’ αρχίζεις.
