Eσύ και ο εαυτός σου…
Φώτα, σκηνικά όλα στην εντέλεια! Έτοιμα να υποδεχτούν μια ακόμη παράσταση. “Οι υποκριτές; Μα γιατί αργούν;” αναρωτιέσαι. Ανυποψίαστα κοιτάζεις δίπλα σου. Κενή η θέση. Γυρνάς το κεφάλι σου διακριτικά. Τίποτα. “Μα τι συμβαίνει; Μήπως ήρθα λάθος ώρα; Γιατί είμαι ολομόναχος;” μονολογείς. Αρχίζεις δειλά-δειλά να ανακατεύεις τα ποπ κορν σου και να γεύεσαι ένα όλο απορία. Η ζωή, ναι, μπορεί να παρομοιαστεί με μια παράσταση. Μια παράσταση όμως με ποιον στο ρόλο του πρωταγωνιστή; Είσαι ο κεντρικός ήρωας της ζωής σου, μήπως ένας απλός κομπάρσος ή στη χειρότερη ένας απλός θεατής; Είναι αυτό που θα λέγαμε μήπως βρίσκομαι ” Σε άλλο έργο πρωταγωνιστής; ”
Ο χρόνος, οι συνθήκες, οι άνθρωποι που συναντάμε στο πέρασμα του, εκείνοι που μας στιγμάτισαν, εκείνοι που σαν κόρη οφθαλμού ακόμη κουβαλάμε στο μυαλό, στην καρδιά και στην ψυχή σίγουρα μας καθόρισαν. Άλλοι σε μεγαλύτερο και άλλοι σε μικρότερο βαθμό. Δεν έχει την παραμικρή σημασία όμως. Σημασία έχει πως δεν είναι υπεύθυνοι για τη δική σου ευτυχία, τη δική σου πορεία προς τους στόχους και τις προοπτικές που ο ίδιος θέλεις να ακολουθήσεις και να επιτύχεις. Δεν είναι υπεύθυνοι για το τώρα. Πονάει να το ακούς, όμως, εξίσου πονάει να μένεις εγκλωβισμένος στα δικά σου εμπόδια. Σε ένα ολόδικο σου αυτοσαμποτάζ, που το μόνο που δύναται να προσδώσει είναι θλίψη, πόνο και απαισιοδοξία.
Η παράσταση αρχίζει…
Τα φώτα έσβησαν. Το κουδούνι με το χαρακτηριστικό ήχο, κάνει την εμφάνιση του. Πρώτο χτύπημα, ένα μικρό ταρακούνημα για εσένα. Δεύτερο χτύπημα, τα μάτια σου κοιτούν το χώρο μέσα στο βαθύ σκοτάδι που απλώνεται γύρω σου. Τρίτο χτύπημα, οι προβολείς ανοίγουν. Εσύ, μαγκωμένος στην αναπαυτική σου καρέκλα, με το χάρτινο σακουλάκι του ποπ κορν έτοιμο να τελειώσει κοιτάς αποσβολωμένος. Οι βαριές κόκκινες κουρτίνες φαντάζουν θεόρατες εμπρός σου. Παρατηρείς προσεκτικά το υλικό τους. Σκονισμένο, λερωμένο, τσακισμένο σε κάποια σημεία, φαγωμένο από το χρόνο. Πιάνεις πάλι τον εαυτό σου να αναρωτιέται τι συμβαίνει.
Η συνειδητοποίηση…
Οι κουρτίνες ανοίγουν προκαλώντας έναν βαρύγδουπο ήχο. Ένα μικρό παιδί κάνει την εμφάνιση του επί σκηνής. Ένα πρόσωπο γνώριμο, τόσο οικείο μα συνάμα τόσο ξένο. Λογιών λογιών ηθοποιοί εμφανίζονται με τη σειρά τους. Κεντρικοί ήρωες ή και απλοί κομπάρσοι. Σκηνικά, κοστούμια αλλάζουν διαρκώς. Χρώματα άλλοτε φωτεινά και άλλοτε σκούρα δεσπόζουν. Τα μάτια σου έχουν βουρκώσει στο θέαμα. Τα χέρια σου ιδρώνουν, ξάφνου ένας κόμπος στο στομάχι σε ταρακουνάει. Ένα φως πέφτει με δύναμη επάνω σου, αναγκάζοντας να τοποθετήσεις γρήγορα τα χέρια σου στο πρόσωπο. Τώρα οι προβολείς δείχνουν εσένα. Πάντοτε εσένα έδειχναν, μα δεν το καταλάβαινες! Και άφησες τα χρόνια να περνούν αδιάφορα. Λειτουργούσες σύμφωνα με τα “θέλω” και τα “πρέπει” τρίτων. Ζούσες τη ζωή κάποιου άλλου αλλά όχι τη δική σου. Σε άλλο έργο πρωταγωνιστής; Παραγκώνισες τα όνειρα και τους στόχους σου μιας και ήσουν εγκλωβισμένος στο να παρατηρείς τις ζωές των άλλων και μάντεψε τη δική σου…Ως θεατής. H παράσταση δεν τελειώνει όμως εδώ! Είναι στο χέρι σου να επιλέξεις το σενάριο της, να την αλλάξεις και να την τροποποιήσεις όπως ο ίδιος επιθυμείς.
Πάρε τη ζωή στα χέρια σου…
Γινόμαστε πολλές φορές σε άλλο έργο πρωταγωνιστές, μα στο δικό μας έργο, απλοί παρατηρητές, απλοί θεατές. Στη δική μας ζωή…Απλοί θεατές… Δεν είναι αξιολύπητο; Όσο πιο νωρίς κατανοήσεις και συνειδητοποιήσεις ότι έχεις τα ηνία της δικής σου πορείας, τότε φίλε μου τίποτα δε θα σε σταματήσει. Η ζωή είναι μπροστά σου! Οπλίσου με το θάρρος, τα όνειρα, τους στόχους, τη δύναμη που έχεις μέσα σου και γίνε ο πρωταγωνιστής στο δικό σου έργο, στη δίκη σου ζωή!
Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι άλλοι άνθρωποι. Οι σκέψεις τους είναι οι απόψεις κάποιου άλλου, η ζωή τους μια μίμηση, τα πάθη τους ένα ρητό.
Advertising
(Από το De Profundis, που ήταν ο απολογισμός –και η απολογία– της ζωής του)
