Η ελευθερία του καθενός είναι αγαθό ανεκτίμητο. Πόσοι και πόσοι αγώνες έχουν γίνει για να εξασφαλίσουμε κάτι που οι περισσότεροι θεωρούμε δεδομένο. Παρότι σε αρκετούς τόπους αυτού του κόσμου που όλοι ζούμε θεωρείται κάθε άλλο παρά δεδομένη. Όταν πρόκειται για την ελευθερία των συναισθημάτων μας όλοι διαλέγουμε το άτομο για το οποίο θα τη θυσιάσουμε. Πολλά είναι όμως τα ερωτήματα που μας βασανίζουν καθώς παίρνουμε μια τέτοια απόφαση. Αξίζει πραγματικά να δεσμευθώ για κάποιον; Κι αν κάνω λάθος;
Είμαστε όντα που λίγο ή πολύ έχουν την τάση της δέσμευσης. Γνωρίζουμε άτομα που ούτε μας πάει το μυαλό πως ίσως κάποια μέρα μας «μαγνητίσουν» με τρόπο που δύσκολα μπορούμε να διαφύγουμε. Άτομα με τα οποία συχνά χανόμαστε σε πολύωρες συζητήσεις και ποτέ δε μας φτάνει ο χρόνος. Κουβέντα με την κουβέντα γνωρίζουμε ολοένα και περισσότερο εκείνο το μυαλό που τόσο αβίαστα μας τράβηξε την προσοχή.
Περνάει ο καιρός και πιάνεις τον εαυτό σου να ζητάει τις όμορφες συζητήσεις. Τις στιγμές που ένιωθες την ελευθερία του να είσαι «εσύ», χωρίς να σκέφτεσαι τα πρέπει και τα πως. Καταλαβαίνεις πως ένα άτομο έχει κυριεύσει το μυαλό σου με τρόπο, εν δυνάμει, «δικτατορικό» θα έλεγε κανείς. Τότε είναι που έχεις χάσει την ελευθερία σου…
Σκεπτόμενος την πραγματικότητα ως έχει, νιώθεις αδικημένος, καθώς κάποιος άνθρωπος έχει πάνω σου μια τόσο μεγάλη επιρροή την οποία ο ίδιος ουσιαστικά παρείχες. Νιώθεις «φυλακισμένος», μα συνάμα γεμάτος με τη χαρά της συντροφικότητας. Ξέρεις πως δίνοντας το μεγαλύτερο μέρος του εαυτού σου σ’ έναν άνθρωπο «χάνεις ένα μερίδιο της δικής σου αναπνοής». Αντί όμως ένα τέτοιο γεγονός να σε πνίγει, σε χαροποιεί αφού ξέρεις πως πλέον αναπνέεις μαζί του.
Ας μη γελιόμαστε! Όσο όμορφο συναίσθημα κι αν είναι να ξυπνάς δίπλα σ’ ένα πρόσωπο που σου φτιάχνει την ημέρα, υπάρχουν στιγμές που θα σου λείψουν τα ξέφρενα βράδια που δεν έδινες λογαριασμό που πας και τι κάνεις. Πόσο ωραία ήταν να περνάς ώρες ατελείωτες στο σπίτι με τους φίλους σου χωρίς πραγματικά να σε νοιάζει τίποτα. Να πίνετε και να γελάτε με αστεία που μόνο οι «της παρέας» καταλαβαίνατε. Οι απρόσμενοι έξοδοι τα βράδια, που δεν επηρεάζονταν από πρωινά ξυπνήματα και τα «με περιμένει στο σπίτι…».Αυτά θα έλειπαν σε όλους!
Όλα τα παραπάνω,ωστόσο, αποτελούν απίθανα πράγματα που καθένας μας πρέπει να ζει. Υπάρχουν στιγμές όμως που βρίσκεις τον άνθρωπο ο οποίος θα σε κάνει να νιώσεις ότι όλα αυτά δε σε γεμίζουν. Τότε καλά θα κάνεις να θεωρήσεις την ελευθερία σου ήδη χαμένη.
Κατανοούμε πως το να βρεις τον άνθρωπο σου, για όσο καιρό κι αν διαρκέσει αυτό, δεν πρόκειται για τίποτα άλλο παρά για ένα κλουβί. Ένα χρυσό κλουβί στο οποίο ο ίδιος επέλεξες να μπεις μέσα. Ας μην ξεχνάμε πως σχεδόν όλα στη ζωή απαιτούν θυσίες, οι οποίες με τη σειρά τους απαιτούν από εμάς να πάρουμε τα ρίσκα μας. Μπορείς, συνεπώς, να επιλέξεις τη σίγουρη ελευθερία σου και να περνάς καλά με τα «όσα φέρνει ο άνεμος» ή να ρισκάρεις να δεσμευτείς με και για κάποιον άλλον. Μια δέσμευση με όλα τα κακά, μα και ακόμα περισσότερα καλά. Στην υγειά των δικών μας κλουβιών λοιπόν, που πάντα θα κρατάν στα κάγκελα τους στιγμές και συναισθήματα…
