Σταμάτα για λίγο και παρατήρησε γύρω σου… Έχεις το χρόνο, πάντοτε έχεις το χρόνο. Χρησιμοποίησε όλες τις αισθήσεις σου. Άκουσε. Τους ήχους από το περιβάλλον γύρω σου, από κάπου ακούγεται μια μουσική, μέσα σε όλα ακούγεται και ο θόρυβος που κάνεις εσύ. Μύρισε. Τα άνθη στα δέντρα, το άρωμα του κύριου που πέρασε, κάπου ένας φούρνος ψήνει επίσης φρέσκο ψωμί. Κοίταξε. Τον συννεφιασμένο ουρανό, τον τρόπο που η μπούκλα της κυρίας τυλίγει το μπουφάν της, το χέρι που κρατάει το άλλο. Άγγιξε. Το δέρμα σου. Τις σελίδες του τετραδίου. Το μέταλλο που σε κρατά σταθερό στο λεωφορείο. Γεύσου. Τον καφέ σου. Τα χείλη σου. Το φαγητό σου.
Η ζωή κυλά πολύ γρήγορα. Αν δεν σταματάς και δεν κοιτάς γύρω σου μια στο τόσο, μπορεί να τη χάσεις. Όλα αυτά έχουν σημασία, η ζωή, τα απλά, όλα γύρω σου — τίποτε μέσα σε μια οθόνη, τίποτε το οποίο εκ πρώτης όψεως δεν είναι αβίαστα ουσιώδες. Και όλα αυτά έχουν σημασία. Όπως κι εμείς έχουμε σημασία. Είμαστε τόσο μικροί μπροστά στα προβλήματα που θεωρούμε μεγάλα. Και ξεχνάμε. Ξεχνάμε τη ζωή. Ξεχνάμε πως… το παρελθόν δεν υπάρχει πια, αλλά εμείς επιλέγουμε να ζούμε σε αυτό. Το μόνο που υπάρχει είναι το παρόν, το τώρα, η στιγμή. Να ζούμε τη στιγμή. Ούτως ή άλλως το αύριο και το μέλλον δεν υπάρχει ακόμη.
Σταμάτα για λίγο και κατανόησε πως αν δεν μπορείς να συγχωρέσεις μην το κάνεις. Πορεύσου προς το φως και ζήσε όπως θες, χωρίς κακία – χωρίς μνησικακίες. Ό,τι επιλέγεις να το επιλέγεις χωρίς δεύτερες σκέψεις μετά ή φόβο. Είμαστε πολύ μικροί μπροστά σε όσα νομίζουμε μεγάλα, μα ο σκοπός και οι δυνατότητές μας είναι πιο μεγαλειώδεις από τον τεράστιο κόσμο στον οποίο ζούμε. Τίποτα και κανείς δεν είναι παντοτινός, δεν ξέρεις πότε θα δεις κάποιον τελευταία φορά — γι’αυτό όσους αγαπάς πραγματικά και έχουν σημασία για εσένα, κράτησε τους κοντά. Μην είσαι αυστηρός με τη ζωή επειδή ειδάλλως κι εκείνη θα γίνει αυστηρή και σκληρή απέναντι σου, όσοι αγαπάς θα γίνουν άγνωστοι, οι άνθρωποι θα φύγουν και εσύ θα μείνεις πίσω και δεν θα έχεις προλάβει όσα ήθελες. Απομακρύνσου από την τοξικότητα και εξίσου απ’ όσους θεωρείς τοξικούς, όποιοι κι αν είναι αυτοί…
Σταμάτα για λίγο και κατανόησε πως τα μικρά πράγματα έχουν αξία. Άσε το φως να σε βρει αβίαστα και κύλησε μαζί με τη ζωή που κυλά, δίχως να δίνεις δεκάρα — άσε το φως να σε βρει χωρίς κακίες και άσε την αγάπη να σε ανθίσει. Τα μικρά πράγματα έχουν αξία, όχι οι διαφωνίες, τα εμπόδια, αλλά η καλοσύνη που αφήνουμε να μας γεμίσει όπως και η αγάπη. Όχι οι δεύτερες σκέψεις, ούτε το άγχος, ένα ψέμα είναι κι αυτό. Τα μικρά πράγματα στη ζωή έχουν αξία, στιγμές που συχνά περνούν απαρατήρητες και θεωρούμε δεδομένες, αλλά είναι αυτές που έχουν πραγματικά σημασία. Είναι οι στιγμές που μας φέρνουν χαρά, μας κάνουν να γελάμε και μας γεμίζουν με μια αίσθηση σύνδεσης και σκοπού, είναι η γέφυρα του χρόνου μας με τη ζωή και ό,τι μας κάνει να νιώθουμε ευγνώμων, κοπιάζουμε αλλά ανταμοιβόμαστε. Αν έχεις παράπονα από τη ζωή και από τους γύρω σου, έχεις παράπονα από εσένα τον ίδιο – μην το κάνεις, μα να σε αγαπάς. Να είσαι σωστός για εσένα, όχι για τους άλλους. Ό,τι έχουν οι άλλοι είναι δικό τους θέμα και έχει να κάνει μονάχα μ’ αυτούς, όχι με εσένα. Όρια. Όχι προσωπικά. Αν έχεις λίγο χρόνο, να τον στρέφεις στο φως και στην καλοπέραση, όχι σε πράγματα που χαλάνε την ψυχούλα σου. Να προστατεύεις την ηρεμία και το χρόνο σου. Να μην βρίσκεσαι σε μέρη που σε ρουφάνε, αλλά να μην αφήνεις κι εσύ πράγματα γύρω σου να σε ρουφάνε, να απομακρύνεσαι από το δράμα, να λες όχι, να βάζεις προτεραιότητες, να μην επιλέγεις το χάος, να αποδεχθείς πως κάποιες “σχέσεις” λειτουργούν καλύτερα από απόσταση. Και να μην εξηγείσαι σε όσους δεν σε καταλαβαίνουν.
Δεν έχουμε πολύ χρόνο στη ζωή αυτή και δεν έχω σκοπό να σπαταλήσω άλλο απ’ αυτόν. Είμαι ευγνώμων που είμαι εδώ στο παρόν, γράφω αυτό το άρθρο και πίνω τον καφέ μου την παρούσα στιγμή. Τώρα εστιάζω εδώ όλες μου τις σκέψεις και δεν αφήνω καμία άλλη να τρυπώσει για ό,τι έγινε ή μπορεί να γίνει μετέπειτα. Δεν ξέρω πόσο χρόνο έχω ακόμη, αλλά επιλέγω εμένα και το φως — όχι άλλα γιατί, πως, που. Αφήνω τη ζωή να κυλήσει. Με αγάπη, φως, ευτυχία… δεν δίνω άλλο χρόνο για σπατάλη.
