Με αφορμή το σημερινό πρωινό που ήταν λίγο διαφορετικό από τα υπόλοιπα, που δεν μπήκαν από το παράθυρο οι πρώτες ακτίνες το ηλίου να με ξυπνήσουν αλλά ο θόρυβος της βροχής που χτυπά ρυθμικά και ήπια το παράθυρο, σκέφτηκα ότι θα ήταν κάτι το ωραίο –και το επίκαιρο- να μιλήσω για την βροχή. Ακούγεται βαρετό, ε; Για να πω την αλήθεια, κι εγώ αν έβλεπα ένα άρθρο που μιλά και αφιερώνεται ολόκληρο για ένα καιρικό φαινόμενο μπορεί να μην ενθουσιαζόμουν να το διαβάσω, μπορεί και να το προσπερνούσα. Όμως, για μένα η βροχή αποτελεί κάτι ιδιαίτερο που μου τραβούσε την προσοχή από παιδί και προσπαθούσα με τα χρόνια να της αποδώσω μια ερμηνεία, αν μου αρέσει και αν τελικά η βροχή με κάνει ευτυχισμένη ή μου δημιουργεί κατάθλιψη. Με τα χρόνια και με τον βαθμό ωριμότητας που αποκτούσα σιγά-σιγά παρατηρούσα την βροχή. Τις πρώτες βροχές του φθινοπώρου. Τις ξαφνικές και σύντομες βροχές του καλοκαιριού. Τις βροχές που θύμιζαν τον περασμένο χειμώνα την άνοιξη. Όλες τις βροχές. Κατέληξα στο συμπέρασμα πως η βροχή έχει κάποια «πρόσωπα», κάποιες εκφάνσεις. Αυτά συσχετίζονται με τα συναισθήματά μας, με τα γεγονότα και με χρόνια.
Η βροχή των παιδικών μας χρόνων. Είναι η βροχή που θυμόμαστε όλοι. Που άρεσε σε όλους. Που μας έκανε να νιώθουμε χαρούμενους και να χαιρόμαστε τις περισσότερες φορές. Είναι η βροχή που θέλαμε να μένουμε έξω και να γινόμαστε μούσκεμα μέχρι το κόκαλο. Να πλατσουρίζουμε τα παπούτσια μας στις λακκούβες και στις λάσπες, γιατί πολύ απλά μας έκανε χαρούμενους. Άλλες φορές, βέβαια, μπορεί εκείνο το πρόσωπο της βροχής να μας στεναχωρούσε λίγο. Η βροχή μπορεί να ακύρωνε το παιχνίδι έξω με τα υπόλοιπα παιδιά και να βαριόμασταν απίστευτα μέσα στο σπίτι επειδή δεν είχαμε κινητά, τάμπλετ και όλα τα συναφή προϊόντα της σημερινής τεχνολογίας. Όμως, ακόμη και τότε η βροχή ήταν μια καλή ευκαιρία για επιτραπέζια με όλη την οικογένεια και ζεστή σοκολάτα. Ίσως αυτό να υπήρξε το πιο αθώο πρόσωπο της βροχής, που συνδεόταν με τα παιδικά χρόνια και το παιχνίδι.
Η βροχή του φθινοπώρου. Εκείνη η βροχή υπάρχει κάθε φθινόπωρο. Είναι η βροχή που σημάνει την αλλαγή. Δηλώνει το τέλος του καλοκαιριού και την έναρξη του φθινοπώρου. Μαζί με την βροχή πέφτουν και τα φύλλα, αλλάζουν τα συναισθήματα. Είναι εκείνη η ήπια βροχή, η βροχή που ούτε μας στεναχωρεί ούτε μας κάνει χαρούμενους. Απλώς εντάσσεται στο καθημερινό μας πρόγραμμα και μας συνοδεύει στο σπίτι, στη δουλειά, παντού. Μας υπενθυμίζει να παίρνουμε ομπρέλα μαζί μας και ότι άλλος ένας χρόνος σιγά-σιγά συμπληρώνεται και φτάνει στο τέλος του.
Η βροχή της μελαγχολίας. Το πρόσωπο της βροχής αυτό εναρμονίζεται με την συναισθηματική κατάσταση του καθενός. Είναι κοινώς αποδεκτό πως όταν είναι κάποιος στεναχωρημένος, πληγωμένος ή καταθλιμμένος και η βροχή κάνει την εμφάνισή της χειροτερεύει τα πράγματα. Άλλες φορές απλά νιώθουμε ότι συμβαδίζει με τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας και έχουμε έναν λόγο παραπάνω να συνεχίσουμε να μένουμε στην ίδια κατάσταση. Ο συννεφιασμένος ουρανός και ο ήχος της βροχής μπορεί να μην δημιουργούν αρνητικά συναισθήματα αλλά ούτε δημιουργούν θετικά. Είναι εκείνη η στατική κατάσταση που απλά μας κάνει αμίλητους, μοναχικούς ή σκεπτικούς. Η κατάσταση που απαιτεί ζεστό καφέ, ζεστή κουβέρτα και μουσική. Πολλή μουσική. Αυτό το πρόσωπο της βροχής συνοδεύεται με την μελαγχολία. Και η μελαγχολία με τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα. Αυτή η βροχή είναι που συναντά κάποιος πιο συχνά όσο μεγαλώνει, αφήνοντας την βροχή των παιδικών χρόνων να μετατραπεί σε μια όμορφη ανάμνηση.
Τα πρόσωπα της βροχής συνδέονται με τα συναισθήματα του καθενός από εμάς και με την ηλικία. Είναι κυρίως τα συναισθήματά μας και ο τρόπος που βλέπει κάποιος τα πράγματα γύρω του. Κάποιος που νιώθει παιδί χαίρεται με την βροχή και κάποιος που είναι μελαγχολικός εκ φύσεως μελαγχολεί μαζί της. Η βροχή, λοιπόν, παίρνει τα πρόσωπα που εμείς της δίνουμε.
