Μεγαλώσαμε με παιδικές εκπομπές, με τηλεοπτικά πρότυπα, με παιχνίδια όπου πάντα θέλαμε να έχουμε το καλύτερο. Όχι τόσο με παραμύθια και ιστορίες σε βιβλία, αλλά σίγουρα με εικόνες , ταινίες και εφέ που φανερώνουν όλη την μεγαλοπρέπεια του σημερινού μας κόσμου. Μία μεγαλοπρέπεια που επιδεικνύει πάντα το τέλειο, το φανταστικό, το μεγαλοπρεπές. Άλλωστε τα βλέμματα στρέφονται πάντα στο μεγαλοπρεπές.
Ποιός δεν άκουσε την είδηση για τη θλιβερή καταστροφή στο διαχρονικό κτήριο της Παναγίας των Παρισίων; Ποιός δεν έφερε στις μνήμες του εικόνες από παιδικές αναμνήσεις, αφίσες τοιχοκολλημένες , τηλεταινίες με ατάκες χαραγμένες στη μνήμη μας; Παιδικοί ήρωες για τους μικρούς, μία ολόκληρη ιστορία γραμμένη σε ένα μεγαλειώδες κτήριο για τους μεγάλους. Σίγουρα δέος ευρισκόμενος σε αυτόν τον χώρο.
Σκοπιμότητες, πολιτικά παιχνίδια, ανθρώπινα λάθη και ποιός άλλος ξέρει τι βρίσκεται πίσω από κάθε παρόμοια καταστροφή. Γεγονός είναι πως υπέστη ζημιά, ευτυχώς όχι ολική, δυστυχώς όμως επιζήμια. Κανείς όμως δεν έμεινε απληροφόρητος για αυτό που συνέβη. Όλοι μας πονέσαμε για τις εικόνες που είδαμε. Πλήθος επιχειρηματιών έσπευσε να συντονίσει τις διαδικασίες αναδιοργάνωσης του έργου αυτού τέχνης. Εξάλλου είπαμε πως τα βλέμματα στρέφονται πάντα στο μεγαλοπρεπές. Και κάπου λίγο καιρό αργότερα , σε ένα απόμερο μέρος μεν και εξωτικό δε, στην Ινδονησία , ανθρώπινες ζωές χάθηκαν ανήκουστα.
Αιματηρές επιθέσεις στοίχισαν για ακόμη μία φορά πλήθος χαμένων ζωών. Σε μία χωρά που την τελευταία δεκαετία πλήττεται από καταστροφές. Σε μία χώρα που αμυδρά γνωρίζουμε τον τρόπο ζωής τους, τον τρόπο με τον οποίον οι άνθρωποι επιβιώνουν, ζουν, μεγαλώνουν. Σε μία χώρα που ενώ γνωρίζουμε πως η κατάσταση είναι διαφορετική , είναι κοινώς εμπόλεμη, είναι μεσαιωνική, συνεχίζει να μένει απαράλλακτη. Συνεχίζει να βιώνει το στίγμα που της αναλογεί, αυτό που κάποιοι ονομάζουν μοίρα.
Δυστυχώς η μοίρα αυτή έχει υπόσταση και μάλιστα οικονομική. Διότι μία χώρα αποτελεί μεγαλοπρεπές προορισμό μόνο στα μέρη και στον τρόπο που μπορεί να επενδυθεί, να αποδώσει. Εκεί λοιπόν μάλλον οι ανθρωπιστές επιχειρηματίες δεν έχουν θέση στη βελτίωση της ανθρώπινης ζωής, παρά μόνο στη δική τους. Εκεί οι τηλεοπτικές προβολές της ενημέρωσης μας αρκούνται σε ολιγόλεπτα δελτία σε αντίθεση με το μεγαλοπρεπές κτήριο των προηγούμενων ημερών. Προφανώς και οι ατημέλητες φάτσες, οι χωματερές, οι ανθρώπινες ζωές, ή αλλιώς ο τρόπος που εθελοτυφλούν δεν είναι και ο πιο πιασάρικος εδώ.
Λοιπόν, γνωρίζω πως δεν μπορούμε σε μία στιγμή να αλλάξουμε τον κόσμο. Αναρωτιέμαι όμως πως μπορούμε να τον ομορφαίνουν με την παρέμβαση μας χωρίς να βελτιώνουμε το δυναμικό του. Κάθε μέρος, κάθε κτήριο, κάθε μεγαλούργημα είναι προϊόν ανθρώπινο. Είναι λοιπόν βέβαιο πως το καθένα από αυτά αποκτά ψυχή όχι μόνο από την εικόνα του, αλλά από την παρουσία μας μέσα σε αυτό. Αναρωτιέμαι απλώς πως γίνεται μία είδηση, καταστροφική ακόμη, να αποκτά την υπόσταση του viral. Αναρωτιέμαι πως γίνεται να κοστολογούμε τις ειδήσεις, τους ανθρώπους, την προσοχή μας και τις δράσεις μας. Αναρωτιέμαι αν υπήρχαν λιγότερα μεγαλοπρεπή κτήρια, τα βλέμματα που θα ήταν στραμμένα; Κι αν υπήρχαν περισσότερα, θα υπήρχαν ακόμη βλέμματα;
