Και κάπως έτσι το τελευταίο καλοκαιρινό ηλιοβασίλεμα κλείνει τον Αύγουστο, βάζει τελεία σε ένα ακόμη καλοκαίρι και στις διακοπές. Τίποτα δεν θυμίζει ωστόσο φινάλε αυτής της ιδιαίτερης εποχής. Η ζέστη εισβάλει από τις χαραμάδες κάνοντας σε να θυμηθείς τα απογεύματα του Ιουλίου και το ραδιόφωνο συνεχίζει να παίζει σε ρυθμούς που “φωνάζουν” θέρος.
Τώρα τα κεφάλια μέσα, έρχεται δύσκολος χειμώνας! Πως γίνεται να αφήσεις πίσω τόσο εύκολα τα ωραία; Γίνεται εν τέλει να αφήσεις το καλοκαίρι; Ακόμη κι αν ζει μέσα σου; Τι κι αν ζει πάντα αν το κρατάς παντού στην ψυχή σου από τις στιγμές; Όπως λένε, κάθε καλοκαίρι έχει τη δική του ιστορία. Τι έζησες φέτος; Τι κράτησες ή τι σκοπεύεις να κρατήσεις απ’ αυτό;
Τι θα κρατήσω από τις φετινές διακοπές;
Όσοι έχετε δει Φιλαράκια θα θυμάστε πόσο άπλετο χρόνο είχαν περάσει οι έξι χαρακτήρες γύρω από εκείνο το τραπεζάκι του Σέντραλ Πέρκ μιλώντας για το οτιδήποτε χωρίς τα κινητά κοντά τους. Φέτος στο καλοκαίρι βρέθηκα σε ένα ακόμη πιο μικρό τραπέζι γεμάτο μπύρες, πάνω σε ένα καρό κουβερτάκι σε πικνίκ, σε λόφους, στην αμμουδιά, σε ένα μπαλκόνι κάτω από τα αστέρια, στην ταράτσα μιας πολυκατοικίας που βλέπει όλη την Αθήνα, στις διακοπές μου… και βίωσα ακριβώς αυτό. Το πόσο ισχυρή είναι η επικοινωνία πρόσωπο με πρόσωπο ακόμη κι αν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προσπαθούν να το αλλάξουν αυτό. Όσο καλό κι αν δείχνει το διαδίκτυο, η επικοινωνία πρόσωπο με πρόσωπο θα παραμείνει αιώνια ο πιο ισχυρός τρόπος σύνδεσης παρόλο τις συγκυρίες.
Μέσα απ’ αυτές τις συζητήσεις, λοιπόν, κατανόησα και το πόσο άγχος έχουμε όλοι για διαφορετικά πράγματα, ειδικά για ό,τι μας επιφυλάσσει το Φθινόπωρο ακόμη κι αν βρισκόμαστε σε διακοπές. Είμαστε όλοι εύθραυστοι απέναντι στο μέλλον. Όλοι. Καθ’ αυτόν τον τρόπο, εκείνο το τερατάκι του άγχους μέσα μου έγινε μικρότερο, επειδή μοιράστηκα με τους γύρω μου το βάρος του. Μπορεί ο καθένας να αγχώνεται για το κάτι διαφορετικό του Φθινοπώρου. Ανεξάρτητα από τι περνάει ο καθένας, από το πόσο έξυπνος, καταξιωμένος, ή ευκατάστατος είναι, ένα πράγμα πάντα θα τον αγχώνει και θα τον τρομάζει – δεν θα μπορεί να το ελέγξει ή να το προβλέψει το μέλλον. Στο κάτω κάτω ποτέ δεν είναι όλα ξεκάθαρα, ισορροπημένα και στη θέση τους. Μπορεί κοιτώντας γύρω σου να θεωρείς πως οι άλλοι τα έχουν όλα τακτοποιημένα, δεν πάει όμως έτσι. Σε όλους κάτι “δεν έχει κολλήσει”. Μπορεί να κάθεσαι στο ίδιο τραπέζι με κάποιον αλλά ουσιαστικά στη ζωή δεν είστε ποτέ στο ίδιο τραπέζι. Δεν αναμένεται να ζήσεις τη ζωή σου με την ίδια σειρά όπως εκείνοι.
Ας είμαστε ειλικρινείς… Ποτέ δεν θα έχεις τόσο ελεύθερο χρόνο όσο τώρα. Το κρατάω σαν φυλαχτό. Είμαστε νέοι πράγματι, μα δεν σημαίνει πως όλα πρέπει να τα έχουμε φτιαγμένα. Ναι, θα βρεις δουλειά, θα βγάλεις χρήματα, θα κάνεις οικογένεια αν το θες μα ποτέ δεν θα έχεις τόσο ελεύθερο χρόνο όπως τώρα, δεν θα μπορείς να κάνεις τρέλες, να περνάς χρόνο με τους φίλους σου μέχρι το ξημέρωμα ή να ταξιδεύεις μαζί τους από το ένα μέρος στο άλλο. Σοβαρά. Κάνε ό,τι μπορείς τώρα, μεγαλώνοντας ίσως μετανιώσεις για ό,τι δεν κατάφερες να κάνεις ενώ είχες το χρόνο και την ευκαιρία…
Τίποτα και κανείς δεν είναι δεδομένος. Είτε μιλάμε για συναισθήματα, είτε για ευκαιρίες, είτε για ανθρώπους. Δεν ξέρεις αν θα μπορείς να κάνεις ό,τι ευκαιρία σου δίνεται σήμερα σε ένα χρόνο από τώρα, ούτε αν θα νιώθεις ό,τι νιώθεις, ούτε αν θα μπορείς να περάσεις χρόνο με όσα πρόσωπα νομίζεις πως πάντα θα βρίσκονται στη ζωή σου. Οι φίλοι είναι περαστικοί, οι έρωτες είναι ακόμη πιο περαστικοί και κάποιες φορές άνθρωποι δικοί μας που θεωρούμε πως και αύριο θα μας σηκώσουν το τηλέφωνο έχουν φύγει για κάπου άλλου… Όσο πιο νέος είσαι, τόσο περισσότερο πιστεύεις πως οι κοντινοί μας άνθρωποι θα είναι πλάι μας για πάντα. Να είσαι ευγνώμων κάθε μέρα για τους ανθρώπους που σε αγαπούν και σε νοιάζονται, να λες όσα σημαίνουν για σένα, να τους μιλάς, να τους παίρνεις τηλέφωνο, να τους το δείχνεις μα πάνω απ’ όλα να κάνεις χρόνο γι’ αυτούς. Δεν ξέρει πότε θα είναι η τελευταία φορά που θα τους δεις…
Κάτι τελευταίο που θα κρατήσω; Τίποτε από ότι βλέπω στη ροή του Instagram δεν έχει να κάνει με εμένα, τη ζωή μου ή το σώμα μου. Απλά και μόνο επειδή κάποιος ποζάρει με το “τέλειο σώμα” στο “τέλειο νησί” δεν σημαίνει πως συγκριτικά με εσένα είναι καλύτερος ή περνάει καλύτερες διακοπές. Το καλό, το ιδανικό και το τέλειο έχουν για τον καθένα διαφορετικά κριτήρια. Κάθε σώμα “περνάει τα δικά του” και είναι όμορφο εξίσου με το δικό του τρόπο. Σκέψου πόσα κάνει για σένα για να στέκεσαι στα πόδια σου και ποσά του χρωστάς.. Άφησε το να βουτήξει στη θάλασσα χωρίς να το συγκρίνεις ή να το μειώνεις… Η “τελειότητα” του Instagram είναι μια οθόνη, μια εικονική πραγματικότητα, δεν ξέρεις τι κρύβεται πίσω απ’ αυτή συνεπώς μη θυσιάζεις τον εαυτό σου και την ψυχική σου γαλήνη για να γίνεις ένα αντίγραφο, ή κάτι που δεν είσαι. Απλώς ζήσε και απόλαυσε, κάθε στιγμή που σου επιφυλάσσει το καλοκαίρι, κράτησε στιγμές κι όχι πράγματα απ’ τις διακοπές σου, κράτησε εκείνες τις στιγμές που φυλάκισαν το άπειρο και σε έκαναν να νιώθεις αληθινός, αιώνιος, μα πάνω απ’ όλα… ζωντανός.
