Το απαισιόδοξο σήμερα: Ζούμε στην ανωνυμία, στην απροσωπία των σύγχρονων αστικών μεγαλουπόλεων που η ψυχή εγκλωβίζεται, δεινοπαθεί, ασφυκτιά. Επιλέγουμε είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα την αδράνεια που σταδιακά καλλιεργεί την συναισθηματική ακόμη και την πνευματική ανεπάρκεια. Δεν αισθανόμαστε. Μόνο απαιτούμε δίχως να είμαστε ικανοί να δώσουμε στους άλλους ένα μικρό κομμάτι του αλαζονικού μας εαυτού. Φοβόμαστε μήπως οι άνθρωποι πληγώσουν αυτό που έχουμε περιχαρακώσει και παράλληλα παραγκωνίσει βαθιά, στα άδυτα του κορμιού μας, της ψυχής μας, της καρδιάς μας. Το συναίσθημα.
Παθητικοί παρατηρητές μιας ζωής στην οποία επιλέγουμε απλώς την ύπαρξη. Βουβά εξελισσόμαστε σ’ αυτό που τόσο βαθιά μισήσαμε. Σ’ αυτό το τέρας που τρώει ένα μέρος του εσώτερου μας εαυτού στο οποίο ποτέ δεν επενδύσαμε, που ποτέ δεν εκδηλώσαμε αλλά δειλά παραβλέψαμε και το προσπεράσαμε. Μάθαμε να λέμε «γεια», «σ’ αγαπώ», «μου λείπεις» στην σιωπή δίχως να φωνάξουμε γι’ αυτό που θέλουμε, γι’ αυτό που η ψυχή προβάλλει ως ανάγκη επιτακτική. Κι όμως μέσα σ’ αυτές τις απλές λέξεις με τις οποίες εξοικειωνόμαστε από μικρά παιδιά κρύβεται με μεστότητα και καθαρότητα η αλήθεια που καθημερινά στερούμαστε.
Γίναμε οι απαθείς, οι περήφανα απολιτικοποιημένοι, οι αναίσθητοι, οι ανεύθυνοι. Γιατί; Ίσως η απάντηση σ’ αυτό το γιατί να αποτελεί και την πανάκεια γι’ αυτή την άδοξη τροπή της ανθρωπότητας, αυτή που κάποιοι θα χαρακτήριζαν κατήφορο και κάποιοι πρόοδο. Ίσως πάλι κι όχι. Ποτέ μας δεν πέρασαν έστω κι ως φευγαλέα σκέψη από το νου μας οι απελπισμένοι κρατούμενοι, οι άστεγοι των τόσο γνώριμων μας δρόμων, οι μίζεροι μικροαστοί, οι πραγματικοί αγωνιστές, εκείνοι που δεν γνώρισαν την αγάπη, τον έρωτα, τα παιδιά που αύριο εκεί που βρισκόταν το σπίτι τους θα αντικρύσουν ερείπια και χαλάσματα.
Ίσως αυτή η αδιαφορία προς καθετί ξένο να μας ωθεί στην θέση του θεατή που προσιδιάζει τα γνωρίσματα του κενόδοξου, του ρηχού και του ανθρώπου που έχει οχυρωθεί πίσω από την λογική όχι του ρεαλισμού αλλά της ψυχρότητας. Μία αδιαφορία που ξετυλίγεται σε μία εποχή που διψά για αλλαγή. Μία αλλαγή κυρίως συνειδησιακή που έχει ως αφετηρία της το επιβλητικό «εγώ» για να οδηγήσει στο μεγαλειώδες «εμείς». Η πολυπόθητη ανατροπή δεν επέρχεται αφού ποτέ δεν επιδιώξαμε την ενδοσκόπηση, την διείσδυση στο αχαρτογράφητο εγώ παρά εμμείναμε πεισματικά σε μία ανακύκλωση του ατομικισμού που μας καταδυναστεύει. Αναλωνόμαστε στο καθημερινό γιατί ενδόμυχα φοβόμαστε την ρήξη με το εγώ μας που έχει υψωθεί σαν τείχος μπροστά μας. Διστάζουμε να πραγματοποιήσουμε μία ουσιαστική υπέρβαση επικυρώνοντας την πρωτόγνωρη δειλία μας. Απουσιάζει ένα βήμα, μία πρωτοβουλία για ποιοτική επικοινωνία.
Όλη αυτή η συνειρμική κατά βάση εκδίπλωση του λόγου ίσως να είναι εξαρχής καταδικασμένη να μην προσφέρει ουσιαστικές απαντήσεις και να οδηγούμαι σε επαναλήψεις επί επαναλήψεων μιας απαισιόδοξης οπτικής των πραγμάτων όπως αυτά εκτυλίσσονται.
“Και να που φτάσαμε εδώ
Χωρίς αποσκευές
Μα μ’ ένα τόσο ωραίο φεγγάρι
Και εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο
Φτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσες
ούτε ένα κεφαλαίο να γράψεις ακόμα
Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο
ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος”
Τάσος Λειβαδίτης
