Διαφορετικές συνθήκες, μα επιστρέφουν με τον ίδιο τρόπο. Ίδια συναισθήματα, ίδια ενόχληση στο σώμα, το ξέρεις κι εσύ όσο κι εγώ, ίδιες ανάσες και πιο πολύ απ’ όλα ίδιες σκέψεις, ίδιος κόμπος. Και αν ο ανόητος ο Λούκ Χέμινγκς (πάντοτε βρίζω όσους λατρεύω) δεν έγραφε το Baby Blue δεν θα έπαιζε σε λούπα ο στίχος του στο μυαλό μου “Είμαι ακόμα το ίδιο παιδί που ήμουν παλιά, τρέχω μακριά από τα πάντα”. Ταυτιζόμαστε με στίχους δεν λέω, αλλά είναι και κάποιοι στίχοι που καρφώνονται τόσο βαθιά μέσα μας και αφήνουν σημάδια που ό,τι κι αν κάνεις, όσος καιρός κι αν περάσει, μένουν ανεξίτηλα. Το κάνω πάντα, και δεν ξέρω αν θα σταματήσω και ποτέ. Να τρέχω μακριά από τα πάντα, συγκεκριμένα πάντα, όσα συναισθήματα σοβαρεύουν, όταν συνθήκες σοβαρεύουν, όταν μέσα μου τραντάζομαι και όλα γύρω μου δείχνουν πως “εδώ είσαι” το βρήκες, μια δουλειά που ήρθε για να ριζώσει, μια φιλία που ήρθε για να ριζώσει, ένα συναίσθημα, ο έρωτας ο ίδιος, πράγματα διαφορετικά απ’ ότι έχει συνηθίσει ο ευάλωτος και ευαίσθητος εαυτός, πράγματα που αν δεν τα αρνηθείς και ρίξεις άπλετο φως, θα σου δώσουν πίσω πράγματα που θα κάνουν την ψυχή σου να ξαποστάσει για λίγο – ή και να γεμίσει.
Δεν χρειάζεται να καταλαβαίνουμε τα πάντα, μα κάποιες φορές η άγνοια αυτού που θα επακολουθήσει μας τρομάζει. Μας τρομάζει η αλλαγή, το πρωτόγνωρο, το άγνωστο, το τι θα γίνει τελικά; Θα την παλέψουμε εκεί που είμαστε; Και γιατί να μας τρομάζει όλο αυτό το πρωτόγνωρο που νιώθουμε και βιώνουμε, και γιατί να γουστάρουμε τόσο, αν είμαστε εν τέλει κάπου που ούτε θα μας θέλουν μετέπειτα ούτε θα ανθίσουμε; Το πρώτο μας ένστικτο είναι να το σκάσουμε. Για να καταπνίξουμε κάθε αποτέλεσμα, δυσκολία, δυσαρέσκια. Και τι κερδίζουμε; Τίποτα. Γυρνάμε πίσω στο μηδέν, και ό,τι διαφορετικό κυνηγάμε δεν έρχεται, δεν αλλάζει, επειδή πολύ απλά εμείς παίξαμε με το ίδιο μοτίβο. Κρυφτήκαμε από τον κόσμο, κρυφτήκαμε από τον ίδιο μας τον εαυτό.
Και όλα αυτά εμφανίζονται πάλι μετά. Σε άλλη συνθήκη. Σε άλλη περίπτωση. Όλες αυτές οι υποθέσεις όμως, και το άγχος, όλο αυτό το περίεργο αλλά γνώριμο πράγμα (απέναντι σε κάθε τι νέο και πρωτόγνωρο) το να μουδιάσεις τα συναισθήματα για χρόνια, μετέπειτα έχει συνέπειες. Και μπορεί να μην τις συνειδητοποιήσεις μέχρι να είναι πολύ αργά. Μέχρι να φτάσεις σε ένα σημείο που να καταριέσαι την ώρα και τη στιγμή που ο φόβος και οι ψεύτικες υποθέσεις του μυαλού σου σε νίκησαν και σε πέταξαν εκτός παιχνιδιού. Τρέχοντας με εσένα, για μια ακόμη φορά, μακριά από τα πάντα. Θέλοντας να μείνεις μόνος μακριά απ’ όλους κι απ’ όλα.
Δεν πνιγούμε τίποτε απ’ ότι τρέχουμε μακριά από αυτό, και δεν εξαφανίζεται. Αντιθέτως, επανεμφανίζεται με άλλους τρόπους, με άλλες μορφές και έχει επιπτώσεις και μας κάνει να χάνουμε λίγη από τη ζωή που λαχταράμε. Τίποτε δεν είναι τόσο κακό εν τέλει, ούτε είναι και το τέλος του κόσμου. Ό,τι κι αν νιώθουμε είναι αποδεκτό και σεβαστό, πόσο μάλλον κάποιοι άνθρωποι να έχουν τάσεις φυγής, να φοβούνται. Να νιώθουν άγχος – ντροπή. Τα συναισθήματα είναι τρομακτικά όταν δεν τα καταλαβαίνεις ή δεν έχεις τις δεξιότητες να τα αντιμετωπίσεις επειδή ταλαιπωρήθηκες αρκετά στo παρελθόν. Δεν μπορείς όμως να ξεφύγεις από τη ζωή ούτε από τα συναισθήματά σου. Από φόβο, τρέχουμε μακριά από όλα αλλά κατά βάθος θα θέλαμε να μείνουμε να αντιμετωπίσουμε την αλήθεια, επειδή πολύ απλά κατά βάθος ξέρουμε την αλήθεια και ποιοι είμαστε, και δεν είμαστε ούτε φόβος, ούτε ενοχές, ούτε ντροπή ούτε λύπη. Τίποτε απ’ αυτά δεν είμαστε και θα έπρεπε ούτε το μυαλό μας να το αφήσουμε να μας κάνει να πιστέψουμε πως είμαστε.
Πρέπει να το αντιμετωπίσουμε ευθέως… γιατί να κρύβομαι για μια ζωή; Θέλεις ο φόβος να κερδίσει τη ζωή σου ή εσύ ο ίδιος; Αναλογίσου, είναι τόσο σημαντικό αυτό που λέει το μυαλό σου ώστε να τρέξεις μακριά, και με μια ανάσα ρώτα τον εαυτό σου, αν το κάνω θα μου πάρει κάποιο κομμάτι της ψυχής μου ή της καρδιάς μου; Θα μου πάρει κάτι από μέσα μου; Είναι κάτι το οποίο μπορείς να ξεχάσεις και να προχωρήσεις από αυτό ή εν τέλει δεν είναι και δα τόσο σοβαρό και σημαντικό οπότε ας το κάνεις μιας και είναι απαραίτητο. Ας το κάνεις, ας γίνει… απλώς ζήσ’ το ρε παιδάκι μου. Πήγαινε όπως πάει και βλέπεις μετά…
Το Baby Blue γράφτηκε μιλώντας για τις τάσεις φυγής, τη φυγή από την πραγματικότητα. Θέλαμε όλοι να μεγαλώσουμε όταν ήμασταν παιδιά, μα τώρα που είμαστε ενήλικες συνειδητοποιούμε πως μένουμε ακόμη παιδιά μέσα μας – τα παιδιά που ήμασταν τότε, τρέχοντας μακριά από τα πάντα. Καθώς μεγαλώνουμε ψάχνουμε τρόπους για να φύγουμε και πάλι, τώρα από την ενήλικη ζωή και από την πραγματικότητα επιλέγοντας το αντίστροφο – να γίνουμε ξανά παιδιά, τότε που τα πάντα ακόμη και τα συναισθήματα ήταν εύκολα. Δεν έχουμε όμως αυτήν την πολυτέλεια. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ζήσουμε και μέσα απ’ αυτό να αφήσουμε κι αυτό το παιδί που ήμασταν κάποτε να ζήσει ό,τι λαχταρούσε – και παράλληλα να το προστατεύσουμε με κάθε τρόπο με τις πράξεις μας.
