1η σκέψη
Τελείωσε και αυτή η εβδομάδα. Και άρχισε η επόμενη. Και τώρα περιμένω να τελειώσει και η επόμενη, για να φτάσει η Παρασκευή και το πολυπόθητο Σαββατοκύριακο. Μα μέχρι να κάνω τρεις σκέψεις και μισή για την Δευτέρα, αυτή έχει ήδη ξεκινήσει. Και πάλι από την αρχή.
Και να τη η Δευτέρα χαλαρή, όμορφη, αγέρωχη. Το τελετουργικό ξεκινάει από την Κυριακή βράδυ: ένα ζεστό ντους για να χαλαρώσουμε, σεντόνια που φρεσκομυρίζουν απορρυπαντικό, ξυπνητήρι δίπλα στο κρεβάτι, ρυθμισμένο να κουδουνίσει νωρίς το πρωί, και ρούχα διπλωμένα προσεκτικά στην καρέκλα, ταιριασμένα και μοντέρνα. Καθαρά, σιδερωμένα, έτοιμα για τη μέρα που έρχεται.
Ξημερώνει Δευτέρα και χτυπάει το ξυπνητήρι. Με το μάτι μισόκλειστο και το μυαλό σε ημιλειτουργία, ο δρόμος για την κουζίνα γίνεται αυτόματος. Άλλωστε το κάνουμε τόσο καιρό. Πρώτα ο καφές και μετά η καλημέρα. Γιατί αλλιώς η μέρα ούτε θα είναι καλή ούτε καν ολόκληρη. Άλλωστε, ποιος αντέχει χωρίς καφέ;
Ο πρώτος καφές είναι ιερή στιγμή. Μερικές στιγμές απόλυτης απομόνωσης πριν ξεκινήσουν οι τρελοί ρυθμοί. Είναι εκείνο το «άσε με ένα λεπτό να ξυπνήσω» που βγαίνει μέσα από την ψυχή μας. Μετά από δυό-τρεις γουλιές, έρχεται η συνειδητοποίηση: σήμερα είναι Δευτέρα. Ένας βαθύς αναστεναγμός και μια σκέψη: «Ναι, εντάξει, θα τα καταφέρω κι αυτή τη Δευτέρα».
Και κάπως έτσι αρχίζουν οι σκέψεις. Τρεις και μισή σκέψεις για την Δευτέρα, που ίσως καθορίσουν όλη την εβδομάδα. Σκέφτεσαι τις υποχρεώσεις, κάνεις τον προγραμματισμό και, μέχρι να τα κάνεις όλα αυτά, θα έρθει πάλι η Παρασκευή. Και κάπου εκεί ανάμεσα πρέπει να ζήσεις.
2η σκέψη
Τι θα γινόταν όμως αν η εβδομάδα ήταν ανάποδα; Ας φανταστούμε, για παράδειγμα, ότι η εβδομάδα ξεκινάει από την Κυριακή και τελειώνει τη Δευτέρα. Θα μας φαινόταν πάλι το ίδιο δύσκολη; Θα ανυπομονούσαμε για την Κυριακή το ίδιο; Ή αν η εβδομάδα ξεκινούσε από τη μέση; Οι Δευτέρες ίσως να μην ήταν τόσο δύσκολες. Οι Δευτέρες ίσως να μην ήταν τόσο δύσκολες. Στην πραγματικότητα ίσως να ήταν αδιάφορες ή να περιμέναμε ανυπόμονα να περάσουν για να φτάσουμε ένα βήμα πιο κοντά στην Παρασκευή.
Μάλλον το πρόβλημα δεν βρίσκεται στις Δευτέρες, αλλά στο τι συμβολίζουν. Τις τοποθετούμε μέσα στο μυαλό μας με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Δεν έχουμε μάθει να προσμένουμε κάτι από αυτές· είναι εκεί απλά για να ξεκινήσουν την εβδομάδα. Αν, όμως, η αρχή της εβδομάδας ήταν μια μέρα που αγαπάμε, θα βρίσκαμε τρόπους να την κάνουμε όμορφη. Κι αν η Δευτέρα ήταν προς το τέλος, θα την βλέπαμε σαν μια τελευταία μικρή δοκιμασία πριν από τη χαρά. Η ίδια μέρα, ίδια λεπτά, ίδιες ώρες — όμως μια εντελώς διαφορετική ιστορία στο κεφάλι μας.
Έτσι, πιστεύω ότι πρέπει να αντιμετωπίζουμε τη Δευτέρα· σαν μια ευκαιρία που μας δίνεται για να κάνουμε μια νέα αρχή. Κάθε αρχή και δύσκολη, λένε. Για αυτό, μάλλον, είναι δύσκολη και η Δευτέρα.
Οι ρυθμοί της ζωής έχουν ξεφύγει και η πραγματικότητα χτυπάει την πόρτα μας με κάθε αφορμή. Κάτι προέκυψε που δεν το είχαμε υπολογίσει, κάτι χάλασε εκτάκτως και πρέπει να το φτιάξουμε, κάποιο νέο που μάθαμε και δεν ήταν για καλό. Όλα αυτά μπορεί να συμβούν οποιαδήποτε μέρα, όχι μόνο τις Δευτέρες.
Κανείς δεν σου εγγυάται ότι το Σάββατο ή η Κυριακή δεν θα υπάρξουν προβλήματα. Απλά έχουμε συνηθίσει να τα αφήνουμε όλα για τη Δευτέρα, γι’ αυτό κανείς δεν την συμπαθεί. Είναι η μέρα που η πραγματικότητα χτυπάει την πόρτα άλλη μια φορά και μας αναγκάζει να δούμε την αλήθεια κατάματα, γιατί δεν υπάρχει χώρος για άλλη αναβολή. Δεν είναι απαραίτητο, όμως, να έχει μόνο αυτή τη λειτουργία η Δευτέρα.
3η σκέψη
Αν αλλάξουμε τη νοοτροπία μας γύρω από αυτήν την ημέρα, ίσως αλλάξει και ο τρόπος που απολαμβάνουμε τις μικρές χαρές στις μέρες που συνήθως προσπερνάμε. Ένα αστείο στη δουλειά, ένας περίπατος μετά τη δουλειά, ένας απρόοπτος καφές με συναδέλφους — οτιδήποτε μικρό ή μεγάλο, απρόοπτο ή προγραμματισμένο, που μας αποφορτίζει στο τέλος της ημέρας.
Δεν χρειάζεται να περιμένουμε το Σαββατοκύριακο για να κάνουμε κάτι ξεχωριστό. Δεν χρειάζεται να ζούμε μόνο για δύο μέρες την εβδομάδα, όταν αυτή έχει επτά. Αν μάθουμε να βρίσκουμε τέτοιες στιγμές καθημερινά, τότε η εβδομάδα δεν θα είναι πια μια σειρά εμποδίων μέχρι το Σάββατο, αλλά μια διαδρομή που αξίζει να περπατήσουμε.
Η Δευτέρα, με όλες τις υποχρεώσεις της, μπορεί να γίνει μια ευκαιρία: να ξεκινήσουμε ξανά, να οργανωθούμε, να δοκιμάσουμε, να χαμογελάσουμε ακόμα και για μικρά πράγματα. Και όταν ζούμε έτσι, δεν περιμένουμε απλώς τη χαρά να έρθει δύο μέρες την εβδομάδα· τη δημιουργούμε εμείς καθημερινά, σε κάθε στιγμή.
και μισή
Ας κάνουμε, λοιπόν, τη Δευτέρα μια αρχή και όχι ένα τέλος. Ας της δώσουμε την αξία που της αξίζει. Και ίσως τότε, αντί να ανυπομονούμε για το Σαββατοκύριακο, να κοιτάζουμε κάθε μέρα σαν μια ευκαιρία να ζήσουμε — ολόκληρη, με όλες τις χαρές και τις δυσκολίες της. Και αν δεν μας βγει αυτό, τουλάχιστον θα έχουμε κάνει τρεις σκέψεις και μισή για την Δευτέρα.
