Ζητείται ζωή..
Έλα πες την αλήθεια, πόσες φορές θέλησες να φύγεις από όλους και από όλα για λίγο; Να εξαφανιστείς στο δευτερόλεπτο με ένα χτύπημα των δαχτύλων σου. Πως κάνει ο μάγος στο σόου του με το λαγό και το καπέλο; Ένα χτύπημα και να χαθείς! Να ξεφύγεις από την πραγματικότητα που σου χαρίσανε, μια πραγματικότητα προσαρμοσμένη σε ζωές άλλων, όχι όμως τη δική σου. Σε ζωές αναμασημένες, σαν το φαγητό που απέμεινε στο ψυγείο εδώ και μέρες που πας να το αγγίξεις και η δυσοσμία σε κατακλύζει. Ανθρώπινες σχέσεις σε λειτουργία πτήσης, συναισθήματα πληρωμένα και βολεμένα σε ανάγκες τρίτων. Σε ανάγκες ΤΡΙΤΩΝ; Που είναι οι δικές σου ανάγκες άνθρωπε; Που είναι η δίκη σου φωνή, η ζωή, ο εαυτός σου; Θάφτηκε κάτω από τον απόηχο της παράνοιας αυτής. Ζητείται ζωή άνθρωπε!
Τόσο καλοδουλεμένα μοτίβα και καλούπια έτοιμα να σε υποδεχτούν με ανοιχτές αγκάλες. Μη σκέφτεσαι, μη βάζεις τον εαυτό σου στη διαδικασία να σκεφτεί, να αναλογιστεί πως θα πράξει θα σου πουν. Έτοιμο το πρότυπο! Επέλεξε αυτό που σου ταιριάζει ανάμεσα σε τόσα! Να, αυτό του ευτυχισμένου και χαμογελαστού κυρίου με τη γραβάτα που απολαμβάνει τον καφέ του στην επώνυμη εταιρεία ή το άλλο, εκείνο με την κομψή και εμφανίσιμη κυρία που πληρώνει με την πιστωτική της κάρτα στο πολυκατάστημα προσπαθώντας να περάσει το χρόνο της κάπως εποικοδομητικά ή του πωλητή που κάθε πρωί ποτίζει και περιποιείται με αγάπη τις γαρδένιες στο ανθοπωλείο. Ευτυχισμένες ζωές σωστά; Απλές καθημερινές.
Σε καμία περίπτωση δε θίγεται κάποιος απ’ τους τρόπους ζωής που παρουσιάστηκαν παραπάνω. Εκείνο που είναι άξιο προσοχής και αξίζει να εστιάσει κανείς, είναι στην δική του επιλογή, στο να είναι ευτυχισμένος με τη ζωή που ο ίδιος ζει. Να δημιουργήσει ο ίδιος το δικό του πρότυπο. Αυτό που αγκαλιάζει και προσαρμόζεται στις δικές του ανάγκες. Να είναι ικανοποιημένος με την επιλογή του να βρίσκεται λόγου χάρη στο τάδε γραφείο, στο τάδε κοσμικό μέρος κ.ο.κ. Να χαίρεται και να ανυπομονεί να σηκωθεί από το κρεβάτι και να αδράξει τη μέρα που ξημερώνει. Να μη λειτουργεί προγραμματικά και ακολουθώντας ένα ρυθμό ζωής που δεν τον γεμίζει.
Ζητείται εαυτός…
Αν δε σ’ αρέσει εκεί που βρίσκεσαι, κουνήσου, ταρακουνήσου, βγες από το τρυπάκι που ο ίδιος μπήκες. Εκείνη η στιγμή είναι που αντιλαμβάνεσαι πως κάτι πρέπει να αλλάξει. Μα για να αλλάξει πρέπει εσύ να κάνεις κάτι. Όλοι πλέον περιμένουν ο κόσμος να αλλάξει, μα δε βλέπουν, δεν αντιλαμβάνονται πως για να αλλάξει πρέπει οι ΙΔΙΟΙ να αλλάξουν. Να αναθεωρήσουν, να ευαισθητοποιηθούν, να προοδεύσουν. Εγκλωβισμένοι σε κουτάκια και φωτισμένες οθόνες περιμένουμε ένα επόμενο «θύμα» για να κριτικάρουμε, να κατηγορήσουμε και να προσβάλλουμε με περίσσια άνεση. Ενώ την ίδια στιγμή το μόνο που καταφέρνουμε είναι να απομακρυνόμαστε όλο και περισσότερο από τον ίδιο μας τον εαυτό. Από την ίδια μας την ύπαρξη, από την ίδια μας τη ζωή. Τρέφουμε τόση αδιαφορία για τον εαυτό μας που μαντέψτε.. τον χάνουμε ή τον έχουμε χάσει ήδη. Τόσο αξιολύπητο. Δυστυχισμένοι μέσα στην ίδια μας την αναβλητικότητα.
Αυτό το μικρό παιδάκι που μεγαλώνει μέσα σου, ναι αυτό ο εαυτός σου, πρέπει να το πιάσεις από το χέρι και να το καθοδηγήσεις από την αρχή. Ίσως δεν το έχεις προσπαθήσει και ποτέ και σου φαίνεται ακατόρθωτο. Δε μας έχουν μάθει να φροντίζουμε τον εαυτό μας, να τον αγαπάμε και να του υπενθυμίζουμε ότι στο τέλος της ημέρας και κάθε ημέρας, μόνο αυτόν θα έχουμε συνοδοιπόρο. Δεν είμαστε το παιχνίδι που μόλις το ανοίξουμε έχει οδηγίες χρήσης. Δεν ήρθαμε στον κόσμο αυτό με οδηγίες χρήσης. Όταν θα σβήνουν τα φώτα και θα κλείνουν οι πόρτες πίσω, μόνο αυτός θα βρίσκεται εκεί για εμάς και εμείς για αυτόν.
Ζητείται εμείς…
Μη με μαλώνεις, μην είσαι σκληρός μαζί μου, μη με μαστιγώνεις, επειδή δε με γνωρίζεις. Έλα μη φοβάσαι.. Γνώρισε με, αγκάλιασε με, επούλωσε τις πληγές μου με στοργή, σκούπισε τα δάκρυα μου, συμβούλεψε με να είμαι δυνατός και αισιόδοξος σε κάθε μου βήμα.
Κι όλα αυτά γιατί πολύ απλά εγώ.. είμαι εσύ, εσύ είσαι ..εγώ και εγώ κι εσύ μαζί.. είμαστε ΕΜΕΙΣ.
Ο εαυτός σου.
Για τους στίχους του τραγουδιού πατήστε εδώ.
