Ταινία. Μια λέξη, έξι γράμματα. Πόσες φορές αναρωτήθηκα αν ζω σε μια τέτοια; Αν ρωτάς, η απάντηση είναι “Πολλές”.
Πλέον,βέβαια, το έχω φτάσει σε άλλο επίπεδο. Δεν αναρωτιέμαι αν ζω σε ταινία, αλλά είμαι πεπεισμένη ότι βρίσκομαι μέσα σε αυτήν.
“Μα πώς;”, ίσως σκεφτείς. “Όλα είναι θέμα εγκεφαλικού βλέμματος”, θα αποκριθώ. Και με το “εγκεφαλικό βλέμμα” εννοώ τόσο την οπτική σε ποικίλα θέματα όσο και τον τρόπο με τον οποίο το μυαλό μετασχηματίζει μια πεζή και ανιαρή πραγματικότητα και καθημερινότητα σε κάτι έντονο, μαγικό, “ταινιίστικο”.
Η αλήθεια είναι πως με ελκύει πάρα πολύ το σινεμά. Μου αρέσουν οι καλές παραγωγές, οι περίεργες ταινίες, αυτές που έχουν δυνατό νόημα και προβληματίζουν. Ωστόσο, η αλήθεια είναι πως δεν είμαι ακόμη όσο ψαγμένη θα ήθελα να είμαι σε αυτόν τον τομέα, αλλά η ζωή είναι μπροστά μου λογικά.
Οι λιγοστές γνώσεις μου περί κινηματογράφου δεν με αποτρέπουν από το να εγείρομαι συναισθηματικά με το άκουσμα της λέξης “Σινεμά” και πόσο μάλλον “Θερινό σινεμά”, το οποίο θεωρώ πιο ρομαντικό.
Αφού έκανα, όμως, την παρένθεση με τον κινηματογράφο, θα επιστρέψω στο θέμα “Η ζωή ως ταινία”. Γιατί είμαι τόσο ενθουσιασμένη με αυτό!
Οι πόρτες κλείνουν για να ανοίξουν νέες. Κάποιος μου μίλησε πρόσφατα για το “σύνδρομο της μαϊμούς”. Σύμφωνα με αυτό, δεν αφήνουμε για παράδειγμα μια σχέση που δεν θέλουμε πια. Και αυτό γιατί; Επειδή ανησυχούμε ότι δεν θα βρούμε αμέσως την συναισθηματική ασφάλεια σε κάποιον άλλον.
Έτσι, μένουμε στην σχέση μέχρι να εξασφαλίσουμε αυτό το “κάτι καλύτερο”, ώστε να μη νιώσουμε μετέωροι.
Τι γίνεται, ωστόσο, όταν παίρνεις το ρίσκο να αφήσεις το πρώτο και σίγουρο “κλαδί” για να πηδήξεις σε ένα ενδεχομένως σπασμένο; Τι γίνεται όταν βγαίνεις από το “safe zone”;
Άμα υπάρχει η κατάλληλη οπτική και αντιμετώπιση, θαύματα γίνονται και… ίσως το καινούργιο άτομο σε κάνει να αισθανθείς ότι παίζεις-και μάλιστα πρωταγωνιστείς- σε ταινία.
Φυσικά μπορείς να πρωταγωνιστήσεις σε μία ταινία χωρίς “love story”, ώστε να μην χρειάζεσαι απαραίτητα άλλο άτομο στην πλοκή και στις σκηνές.
Αλλά, ας το παραδεχτούμε. Υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν μια ταινία μόνο για το “love story”. Σε αρκετές περιπτώσεις, ανήκω κι εγώ σε αυτόν τον τύπο ανθρώπου.
Επομένως, καταλαβαίνετε ότι βλέπω τις σχέσεις μου και τις επαφές μου με τους άλλους ανθρώπους όπως με βολεύει. Αυτό συμβαίνει προκειμένου να ταιριάξω τον ρεαλισμό της καθημερινότητας με το δικό μου ποθητό σενάριο στο μυαλό μου.
Απλώς… ένιωσα την ανάγκη να τα γράψω όλα αυτά, διότι έτυχε (υπάρχει άραγε τύχη;) να ταιριάξει η πραγματικότητα με την φαντασία, ο ρεαλισμός με το σενάριο.
Γι’αυτό αισθάνομαι ότι ζω σε ταινία. Γιατί η ζωή είναι για να παίρνεις ρίσκα, να χάνεις, να κερδίζεις, να μαθαίνεις. Ή και τα τρία μαζί. Και όταν το ρίσκο δείχνει να σε δικαιώνει, τρελαίνεσαι.
Ξεστομίζεις “Ουάου”. Το σκέφτεσαι, τσιμπιέσαι και καταλήγεις με ανυψωμένους ώμους να λες “Εντάξει, δεν είμαι σίγουρος/η ότι είναι αλήθεια, αλλά θα το ζήσω“.
Εξάλλου, δε θέλει πολλή ανάλυση. Όσο αναλύουμε τα όμορφα που μας συμβαίνουν, ξεφτίζουν, ξεθωριάζουν. Κι αν πρόκειται για έρωτα, χάνεται σιγά σιγά. Έτσι πιστεύω.
Φυσικά, είναι ό,τι πιο δελεαστικό να κάτσεις με τον άλλον και να αναλύσεις τι έχετε μεταξύ σας, πώς το βλέπει, τι προσδοκίες έχει από αυτό και πόσο θέλει να κρατήσει. Έχοντας κάνει, βέβαια, αυτό το λάθος, σας συστήνω να είστε ένα κλικ πιο “φλου”. Ειδικά άμα δεν ψάχνετε κάτι σοβαρό.
Χάνεται η μαγεία, παιδιά! Κι αν χαθεί, χανόμαστε!
Και θα με ρωτήσετε: “Και τι είναι μαγεία”; “Για ποια μαγεία μας μιλάς εσύ”; ¨Τι σημαίνει ζω σε ταινία”;
Σας μιλάω για την μαγεία της σύνδεσης. Για την μαγεία των κρυφών ραντεβού, του ανείπωτου και συνάμα ασυγκράτητου πάθους. Για την μαγεία του να νιώθεις τον άλλον ξένο, αλλά ταυτόχρονα να σου βγαίνει να είσαι πραγματικά ο εαυτός σου. Να περνάς χρόνο μαζί του και να γυρίζεις σπίτι και να λες “Τι, τόσο ήταν; Θέλω κι άλλο”.
Για την μαγεία να ζεις την αγαπημένη σου ταινία, στο δωμάτιό του, με μια κάμερα και ένα καλλιτεχνικό βλέμμα και περιβάλλον να σε περιτριγυρίζει. Την μαγεία του να κάνεις τον Νοτιά (η προαναφερθείσα ταινία), Βοριά. Και να μην είναι κάτι κοινοποιημένο, κοινόχρηστο σε κάποιο σινεμά. Αλλά να είναι δικό σου και μόνο δικό σου.
Να δίνεις στον κόσμο “ψίχουλα” από την εμπειρία σου, γιατί την θέλεις δικιά σου. Δικιά σου και μόνο δικιά σου. Επειδή είναι η ζωή σου. Και όταν μπαίνει σε αυτήν απρόσμενα κάτι τόσο εξωτικό για τις μέχρι τότε επιλογές σου και κάτι τόσο κοντά στα θέλω σου και σε αυτά που σε εξιτάρουν, δε μπορείς, και…
Νιώθεις ότι ζεις σε ταινία…
