Ο Αμερικανός ποιητής και μυθιστοριογράφος, Στήβεν Κρέιν, έχει μείνει στην ιστορία της λογοτεχνίας ως ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς πολεμικών βιβλίων. Αυτή του η φήμη προέρχεται κυρίως από την εμβληματική του νουβέλα, «Το κόκκινο σήμα του θάρρους» (1895). Στην πραγματικότητα, ο Κρέιν, ο οποίος έγραψε το μυθιστόρημα σε ηλικία 22 ετών, δεν είχε καμία προσωπική εμπειρία από τον πόλεμο και πόσο μάλλον από τον Αμερικανικό Εμφύλιο, τον οποίο περιγράφει σε αυτό. Η γλαφυρότητα της περιγραφής τόσο των σκηνών μάχης, όσο και των συναισθημάτων και των σκέψεων του κεντρικού χαρακτήρα, αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για αργότερους, βετεράνους συγγραφείς, όπως τον Τζόζεφ Κόνραντ και τον Έρνεστ Χέμινγουεϊ. Ο Κρέιν συνέχισε την καριέρα του ως δημοσιογράφος και συχνά βρέθηκε σε πεδία μάχης, συμπεριλαμβανομένου εκείνου του ελληνικού ανταρτοπόλεμου για την απελευθέρωση της χώρας από τον τουρκικό ζυγό.
Ο Στήβεν Κρέιν ξεκίνησε την καριέρα του με τη νουβέλα, «Η Μάγκυ των δρόμων» (1893), ένα βιβλίο για τις φτωχογειτονιές της Νέας Υόρκης. Η τραγική ιστορία της Μάγκυ που αναγκάζεται να γίνει πόρνη για να επιβιώσει, κίνησε το ενδιαφέρον του Θίοντορ Ντράιζερ, μεταξύ άλλων, ο οποίος επαίνεσε δημόσια τον 19χρονο τότε Κρέιν. Το «Κόκκινο σήμα του θάρρους» ήρθε δύο χρόνια αργότερα και βασίστηκε στις προφορικές ιστορίες από τον Εμφύλιο που ο συγγραφέας είχε ακούσει από τον παππού του. Στο διήγημα, «Ο βετεράνος» (1896), ο Κρέιν μιλάει για τη σχέση του με τον παππού του, βάζοντας ως πρωταγωνιστή τον χαρακτήρα του «Κόκκινου σήματος», γέρο πια, να μιλάει στον εγγονό του για τις εμπειρίες του.
Η νουβέλα είναι σημαντική γιατί ο κεντρικός χαρακτήρας, Χένρι Φλέμινγκ, κατατάσσεται στο στρατό με δική του πρωτοβουλία και ξεκινάει τη θητεία του με υψηλά ιδανικά και εικόνες θάρρους βγαλμένες από την «Ιλιάδα» του Ομήρου. Σταδιακά, βλέπουμε εκείνον και τους άλλους στρατιώτες, όχι μόνο να χάνουν το θάρρος τους, αλλά και την πίστη τους σε αυτά τα ιδεώδη και εκείνο που κυριαρχεί μετά είναι ο φόβος. Ο τίτλος προέρχεται από την πεποίθηση του Χένρι πως μια πληγή αποτελεί σημάδι θάρρους, η οποία βεβαίως, καθώς βλέπει τους τραυματίες και τα πτώματα να πληθαίνουν, διαψεύδεται εντελώς.
Η φήμη που κέρδισε ο Κρέιν χάρη σε αυτό το βιβλίο ήταν μεγάλη. Αργότερα όμως, ο συγγραφέας βυθίστηκε στην αφάνεια και πέρα από το διήγημα «Η ξέσκεπη βάρκα» (1897) και μερικά διάσημα ποιήματα, δεν παρήγαγε άλλο έργο με τέτοια απήχηση. Όταν άρχισε να εργάζεται ως πολεμικός ανταποκριτής, ο Κρέιν ήταν οικονομικά εξαθλιωμένος. Κατά κάποιο τρόπο, ήταν λες και ήθελε να αποδείξει στο κοινό του (ή και στον ίδιο του τον εαυτό) πως δεν μιλούσε για την τραγική κατάσταση του πολέμου μόνο εκ του ασφαλούς. Η εμμονή του αυτή τον έκανε τελικά να χάσει τη ζωή του, λόγω της εξασθενημένης του υγείας και των κακουχιών, σε ηλικία 28 ετών από φυματίωση. Ο Στήβεν Κρέιν είχε ίσως μεγαλύτερη σχέση με τον πόλεμο απ’ ότι πολλοί άλλοι συγγραφείς που είχαν υπερασπιστεί οι ίδιοι την πατρίδα τους.
