Αφήνοντας πίσω το αταίριαστο δίδυμο Εύας Ντέιμον που πρωταγωνιστούσε στο προηγούμενο της βιβλίο, την «Οικογένεια» η Χριστίνα Σιάπικα μας μεταφέρει στον κόσμο της ΑΓΑΠΗΣ με το νέο της βιβλίο Αγάπη, Κωδικός Αρχάγγελος, συνεχίζοντας με ένα άλλο πρωτότυπο ερωτικό δίδυμο, κάνοντας μας να συμπορευτούμε μαζί του και να αφουγκραστούμε όλη τη δια δράση που γίνεται μέσα στον κόσμο της V.M.A έναν όχι τόσο διαφορετικό κόσμο από το δικό μας, γεμάτο από σκοτάδι αλλά και χαραμάδες φωτός.
Κεντρικός ήρωας δεν είναι άλλος από τον Λιόν Φιμέλ, του οποίου η ζωή περιγράφεται μέσα από μια αποσπασματική αφήγηση με αφετηρία τα χρόνια του στην V.M.A όπου τον βλέπουμε ως Αρχάγγελο (μιας παρακρατικής οργάνωσης δίωξης ναρκωτικών) να προστατεύει έναν από τους κωδικούς που του έχουν αναθέσει, την Τζουλιέτ Μπλάκ, την οποία και καταιγιστικά ερωτεύεται.
Έως ότου ο Μαξ Ζισκάρ του αναθέτει μια αποστολή για την εξάρθρωση ενός κυκλώματος κοκαΐνης. Έως τότε ζεί μέσα σε έναν φαύλο κύκλο μίσους που ωστόσο δεν τον σκοτώνει αλλά θρέφει ολοένα και περισσότερο το εσωτερικό του χάσμα. Η ζωή του είναι έκφυλη, μοιρασμένη ανάμεσα στις εύκολες γυναίκες, στο μποξ και στο ακατάσχετο ποτό. Όμως η γνωριμία του με την Τζουλιέτ αποδεικνύεται λυτρωτική καθώς εκείνη αποτελεί τον «κωδικό» εκείνο που ξεκλειδώνει την πόρτα της καρδιάς του γεμίζοντας τον με αγάπη.
Το κείμενο διακρίνεται για την γλαφυρή απεικόνιση των προσώπων, τη διαχείριση των συναισθημάτων των ηρώων με επεξηγηματικό αφηγηματικό τρόπο που οδηγεί στην κορύφωση των σκηνών.
Η γλώσσα ενίοτε γίνεται συμβολική χωρίς να χάνει τον αισθησιασμό που χρήζει σε ένα ερωτικό μυθιστόρημα. Πολλές φορές εναρμονίζεται στα χρώματα της νύχτας υιοθετώντας αποχρώσεις σκοτεινές ανάλογα με τις φωνές που ενδύεται.
Με διάφορες τεχνικές, όπως η ευφυής προσέγγιση να ταυτίσει το επίπεδο Τζουλιέτ της Κορύφωσης(νυχτερινού κλαμπ-βιτρίνα όπου γινόντουσαν και οι δοσοληψίες), με το όνομα της αγαπημένη του, η συγγραφέας κατορθώνει να δημιουργήσει μια δυναμική οικειότητας και συνάφειας μεταξύ της VMA και του προσωπικού βίου του κεντρικού της ηρωα. Οι λεπτομέρειες που χρησιμοποιεί και οι ποίκιλλες αναφορές στις κινήσεις του σώματος προσδίδουν ρεαλισμό και ένταση στην αφήγηση.
Οι χαρακτήρες Λιόν και Τζουλιέτ είναι εκ διαμέτρου αντίθετοι, εκείνη προέρχεται από ένα καλό περιβάλλον, και είναι μια καθηγήτρια της σχολής Οικονομικών ενώ εκείνος είναι ένας παρακμιακός που έχει ζήσει την ζωή του στα ιδρύματα. Το ερωτικό μεταξύ τους ντελίριο εντείνεται λόγω της διαφορετικότητας του χαρακτήρα τους. Εκείνη παραμένει παγερά αδιάφορη στο δικό του κυνηγητό ενώ εκείνος δεν σταματά να την διεκδικεί.
Παρατηρούμε μια σταδιακή κορύφωση της αφήγησης ανάμεσα στο ερωτικό παιχνίδι που εκτυλίσσεται στον Λιόν και στη Τζουλιέτ, της οποίας το όνομα αργούμε εσκεμμένα να μάθουμε, υποκινώντας μας έτσι το ενδιαφέρον πίσω από το πρόσωπο της. Την ονομάζει τρυφερά Κερασάκι τον ονομάζει περιπαιχτικά Καουμπόι.
Ο Λιόν είναι ένας αλήτης εγκαταλελειμμένος σε ένα ορφανοτροφείο, γόνος μιας πολυτελούς πόρνης, που τον άφησε όπως όλα δείχνουν για να συνεχίσει την ευτελή ζωή της. Απεγνωσμένα πίσω από το μίσος που θρέφει προς αυτούς που του αναθέτουν να εξαφανίσει , τους εχθρούς της «Οικογένειας» κρύβεται το κενό που έχει αφήσει η έλλειψη της μητρικής φιγούρας. Ψάχνει για την μια και μοναδική ανάμεσα σε όσες γυναίκες τον τριγυρίζουν. Η στάση της Τζουλιέτ, του κωδικού του, παραμένει ειρωνική και απόμακρη, κάτι που τον εξιτάρει ακόμα περισσότερο. Το ενδιαφέρον που της δείχνει ο Έλιοτ απογειώνει τον ανταγωνισμό του και πεισμώνει ακόμα περισσότερο μαζί της.
Η Τζουλιέτ δεν μπορεί να αποδεχτεί την κοινωνική τους αντίθεση, ωστόσο έλκεται από την διαφορετικότητα του, τη σαγηνευτικά allegro συμπεριφορά του. Εκείνος, βγάζει στην επιφάνεια την θηλυκή της προσωπικότητα, ενώ εκείνη προκαλεί τον εγωισμό και τον ανδρισμό του. Τη στιγμή που ο Λιόν είχε την ευκαιρία μετά από ένα μεθύσι της να την εκμεταλλευτεί εκείνος παραμέρισε τα συναισθήματα του έβαλε τη λογική φρούριο στις αντοχές του και την σεβάστηκε όσο καμιά άλλη.
Μόνο όταν συνειδητοποιεί ότι απειλείται η αγάπη του, όταν εκείνος στρέφει το ενδιαφέρον του στη Λουάν, μόνο τότε καταλαβαίνει πόσο απαραίτητος της είναι. Ο εκνευρισμός της είναι απόδειξη της συνειδητοποίησης της απώλειας.
Προσπαθώντας να αποδείξει στον Λιόν ότι αυτό που ένοιωθε δεν ήταν έρωτας, έρχεται σε ρήξη με τον εαυτό της, με τα όρια της λογικής της, καθώς παραδέχεται στο τέλος ότι της είχε λείψει υπερβολικά. Η επιμονή του Λίον να της δείχνει διαρκώς ποσό τη νοιάζεται σπάει τους κανόνες που είχε θέσει η VMA για απαγόρευση σχέσεων μεταξύ κωδικών – Αρχαγγέλων.
Η έμφαση στις λεπτομέρειες προσδίδει ορθότητα στη γραφή:
«Η Λουάν τραβούσε την προσοχή σε ότι ανέπνεε. Ξανθά μακριά μαλλιά, μέλι μάτια, λεπτεπίλεπτα χαρακτηριστικά, αψεγάδιαστο σώμα, όμως όλα αυτά που επέλεγε τα τελευταία λεπτά ήταν σωστά αλλά μπερδεμένα.»
Ενώ η σαρκαστική διάθεση κάνει πιο ανάλαφρη την ατμόσφαιρα προσδίδοντας μια ελαφριά, τρυφερή χροιά και κάνοντας πιο γλαφυρή την αφήγηση:
«Κουβάλησες εδώ μέσα τον πανεπιστήμονα;» γρύλισα επιστρέφοντας έξαλλος σε εκείνη.
Η δε αναπαράσταση του σώματος και των κινήσεων κερδίζει έδαφος γιατί προσδίδει έντονη θεατρικότητα στο κείμενο δίνοντας μια αίσθηση στον αναγνώστη ότι αποτελεί μέρος της σκηνής. «Έφτασε στην άλλη άκρη απέναντι από την τζαμαρία, κινήθηκε για λίγο παράλληλα με τα έπιπλα κι ενώ αγωνιζόμουν να κατεβάσω τους παλμούς μου, θεώρησε πως ήταν η σειρά της να βάλει τις φωνές.» και αλλού:
«Πέρασα τη γλώσσα μου επάνω στο δέρμα της, ακολουθώντας τη διαδρομή από το κόκκαλο μέχρι το σαγόνι. Έφτασα στα χείλη της, πήρα μέσα μου την ανάσα της, ένοιωσα ζωντανός. Ήταν η μία. Ήμουν σίγουρος πώς ήταν εκείνη.»
Σε αυτό ακριβώς το σημείο , η γλώσσα γίνεται ποιητική, με μια Τζουλιέτ που προσπαθεί να αντισταθεί με όλες της τις δυνάμεις στην εξουσία που ασκεί επάνω της ο Λιόν. Το ερωτικό παιχνίδι συνεχίζεται, ακροβατώντας ανάμεσα σε κρύο και ζεστό καθώς η Τζουλιέτ αρνείται πεισματικά να ενδώσει. Η αιτία είναι ότι ο Λιόν της προκαλεί μια αίσθηση επικινδυνότητας και ανασφάλειας λόγω της πορείας του μέσα στη VMA και των ενεργειών του. Η λογική της της υποδεικνύει να κρατήσει αποστάσεις όσο κι αν το συναίσθημα υποταγμένο της ορίζει να παραδοθεί.
Η περιγραφή της φύσης και του περιβάλλοντα χώρου είναι άλλος ένας πυλώνας που χαρακτηρίζει τη γραφή της, πάντα προσαρμοσμένος στην ψυχική κατάσταση των ηρώων, σε απόλυτη ομοιογένεια:
«Ο ιδρώτας μπλεκόταν με την υγρασία και κατεστραμμένοι σάκοι ανάμεσα σε δολοφονικά βλέμματα περιφέρονταν νωχελικά κοιτώντας φευγαλέα επάνω μας για να στρέψουν αλλού την προσοχή τους στο τέλος.»
Οι μεταφορές πλουτίζουν τον λόγο της και ενώ η ραχοκοκαλιά της γραφής της φαίνεται εξωτερικά στεγνή από συναισθήματα εμπλουτίζεται με εξάρσεις αισθησιασμού και γλυκιάς μελαγχολίας ενίοτε:
«Λες και ήμουν άδεια γέμισα με καθετί δικό του. Από έναν καμβά με δεκάδες αποχρώσεις του μπλε. Από έναν καταστροφικό ωκεανό ικανό να με φυλακίσει στον βυθό του και να μου επιβάλλει τις αδυναμίες των Αρχαγγέλων.» Εδώ ο Λιόν παρομοιάζεται με έναν καταστροφικό ωκεανό που μέσα του πνίγεται και επιθυμεί να βγει στην επιφάνεια.
Η ποιητική της αυτή λειτουργία ακουμπάει εύστοχα διακριτά στοιχεία ρομαντισμού, ειδικά εκεί όπου η Τζουλιέτ περιγράφει τον Λιόν. :
«Βρώμικος και παράλληλα εθιστικός, ήταν έτοιμος να κατακτήσει ένα μεγάλο κομμάτι από το σώμα μου, καταστρέφωντας τη λογική μου.»
Μέσα στον σκελετό της γραφής της διακρίνουμε αρκετά ηθικά διλήμματα, όπως σε εκείνο το σημείο, όπου η Λόρα , θέλοντας να πάρει εκδίκηση προτείνει να συνεργαστεί μαζί της ο Λιόν. Αναγκαστικά, καθώς η Λόρα είναι η μόνη του Οικογένεια αποδέχεται να συνεργαστεί μαζί της αν και το μόνο που θα ήθελε είναι η αποδέσμευση του:
«Είσαι ήδη μπλεγμένος στην αποστολή. Το μόνο που λείπει είναι να υπογράψεις θέλω να πάρω εκδίκηση Λιόν. Σε χρειάζομαι».
Οι τύψεις κυκλώνουν τον Λιόν καθώς έχει σκοτώσει, παίρνοντας τη λάθος απόφαση, την ομάδα της οποίας έφερε την ευθύνη ως αρχηγός. Επιθυμεί όσο τίποτε άλλο την ελευθερία του, να απελευθερωθεί από τις τύψεις, από τους κανόνες της V.M.A και τους εφιάλτες. Αλλά ο όρος για να την κερδίσει είναι να ολοκληρώσει αυτή την τελευταία του αποστολή. Σκοπός του είναι να μάθει που βρίσκεται η μάνα του και να εξολοθρεύσει τον Μότε, τον υπαίτιο της απώλειας των δικών του ανθρώπων.
Το ζευγάρι ζει τον απόλυτο έρωτα, και οι δυο επιθυμούν παράφορα ο ένας τον άλλο αλλά οι συνθήκες δεν τους επιτρέπουν να το εκδηλώσουν. Όταν ο Λιόν επιτρέπει στη Τζουλιέτ να τον κερδίσει στο μποξ, εκείνη γεμίζει από ενοχές. Τυφλή από το μίσος της για τον Σαμ, έχει την αίσθηση ότι παλεύει μαζί του και τον τραυματίζει. Έχοντας πλέον κερδίσει το στοίχημα, οι επισκέψεις του Λιόν αραιώνουν αλλά και το ενδιαφέρον του περιορίζεται σε ελάχιστα μηνύματα προκειμένου να της δείξει ότι σέβεται τα όρια της. Η σχέση τους περιορίζεται στο δίδυμο Αρχάγγελος-Κωδικός. Έκτοτε τα συναισθήματα της Τζουλιέτ γίνονται ακόμα πιο αμφιθυμικά, καθώς παλεύει να κατευνάσει το τέρας μέσα της που της υποδεικνύει ότι εκείνος είναι ένα τεράστιο λάθος.
Μετά από την πάλη τους, ο Λιόν αντιδρά διεκδικώντας την ξανά, και εκείνη ανταποκρίνεται, παραδεχόμενη το λάθος της και τον έρωτα της για εκείνον.
Οι εξάρσεις ρομαντισμού μπορεί να είναι μικρές μέσα στο βιβλίο αλλά είναι απρόβλεπτες και αφοπλιστικές, όπως εκείνη όπου ο Λιόν αποκαλύπτει στη Τζουλιέτ ότι πρόκειται να αποχωρήσει από την V.M.A μόλις τελειώσει αυτή του την αποστολή. Με πρωτότυπο τρόπο κρύβει το δαχτυλίδι των αρραβώνων μέσα στο γάντι του μποξ:
«Τοποθέτησε τα γάντια το ένα πλάι στο άλλο και όταν στη χούφτα του δεξιού εμφανίστηκε ένα δαχτυλίδι, κάλυψα το στόμα με τις παλάμες μου. «Ότι κι αν είναι αυτό που έχουμε, το χρειάζομαι. Θέλω να γίνεις η μία μου».
Οι ήρωες είναι όλοι προμελετημένοι με ακρίβεια, σαν στρατιωτάκια σε θέσεις μικρότερης η μεγαλύτερης ισχύος, έχουν όλοι τον εδραιωτικό τους ρόλο. Η σύμπραξη τους και η αλληλεπίδραση τους είναι τόσο έντεχνα δομημένη ώστε να μην αφήνει το παραμικρό κενό αναφορικά με τη δράση τους, ώστε να δημιουργεί κολλήματα στον αναγνώστη. Για παράδειγμα η Λόρα Έιμς που ενώ φαίνεται αδιάφορη αρχικά ως ρόλος μέσα στο βιβλίο, φέρνει την ανατροπή καθώς είναι εκείνη που προκαλεί το δίλημμα στην Τζουλιέτ για το αν πρέπει να είναι μαζί με τον Λιον στο μέλλον.
Στο κεφάλαιο Οικογένεια, όλοι οι Αρχάγγελοι λειτουργούν άψογα επαγγελματικά ως μια γροθιά κατορθώνουν να εξαλείψουν τους Μεξικανούς και να βγουν με τις μικρότερες απώλειες πετυχαίνοντας τον αρχικό τους σκοπό να μην αποκαλυφθούν , πράγμα για το οποίο είχε ήδη φροντίσει η Λόρα, που λειτουργεί με διττό ρόλο. Αυτό του πληροφοριοδότη προς την «Οικογενεια» για όλα τα στραβοπατήματα του Φίλις και του Αρχαγγέλου. Η περιγραφή του χώρου στο κεφάλαιο αυτό είναι εντυπωσιακή γιατί απεικονίζει ένα αληθινό πεδίο μάχης μεταξύ των συμμοριών. Τέλος ο ρόλος των Ιδρυτών είναι καταλυτικός αφού λειτουργεί χειριστικά ως προς τα μέλη. Λειτουργούν άλλοτε ως από μηχανής Θεοί και άλλοτε ως Θεοί τιμωροί, κρατώντας τη ζωή στα χέρια τους. Το περιθώριο αυτονόμησης είναι μικρό για την πολυπόθητη ελευθερία τους, στοιχείο που προσδίδει στην δράση και στο μυστήριο ένα ακόμα πλεονέκτημα. Η πλοκή επίσης επιτρέπει στην συγγραφέα να προβάλει και άλλα κοινωνικά θέματα που αφορούν στη σύγχρονη κοινωνία , όπως είναι τα ναρκωτικά και η πορνεία, η εκποίηση των ηθών γενικότερα. Τα τρία αυτά συστατικά , η πλοκή το μυστήριο και η δράση σε συνδυασμό με το έντονο ερωτικό στοιχείο συνδράμουν ώστε να μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε ότι η ΑΓΑΠΗ αποτελεί ένα εξαιρετικό περιπετειώδες μυθιστόρημα με έντονο ερωτισμό που κάποιες φορές αγγίζει τα όρια του σκληρού μυθιστορήματος.
Ο Λιόν μπορεί να μην κάνει τελικά την μεγάλη θορυβώδη επανάσταση, αλλά είναι ο άνθρωπος που δεν προδίδει ποτέ τον αξιακό του κώδικα και καταφέρνει να παλεύει με αξιοπρέπεια και δίχως ηθικές εκπτώσεις αντιμετωπίζοντας τη σκληρότητα της ζωής. Μπορεί να μην ανεβαίνει στην ιεραρχία του πανεπιστημίου καταφέρνει όμως να είναι ο εαυτός του, να είναι αληθινός, να ζει πηγαία ,αβίαστα, κρατώντας βαθιά στο υποσυνείδητο του το όραμα να βρει την μια και μοναδική αγάπη, μακριά από ποσοτικούς όρους αντίληψης της επιτυχίας. Ωστόσο στο τέλος η μοίρα παίρνει το πηδάλιο στο χέρι. Άραγε θα κατορθώσουν να είναι για πάντα μαζί και ευτυχισμένοι; Eκείνη στης οποίας το βλέμμα βρήκε την κάθαρση από το παρελθόν, αυτή που τον οδήγησε σαν άλλη Αριάδνη στο μίτο της ευτυχίας, βγάζοντας τον από το σκοτάδι στο φως, θα συνεχίσει να φωτίζει το χαμόγελο του; Ή μήπως σαν άλλος Προμηθέας θα ξανακλειστεί στον εαυτό του, μέσα στη σπηλιά όπου χρόνια έχει μάθει αλυσοδεμένος, αναγνωρίζοντας μόνο το μαύρο ως το μόνο χρώμα που γνώρισε πριν μπει εκείνη στη ζωή του;
Η αίσθηση του καθήκοντος έχει σαφέστατα ηθικό περιεχόμενο αλλά αυτό, μολονότι βρίσκεται στον πυρήνα του μυθιστορήματος, δεν αποτελεί τη μόνη ικανή και αναγκαία συνθήκη για να διαπλάσει τους χαρακτήρες της η συγγραφέας. Η ανάγκη της ετερότητας, η αγάπη ως πυρήνας απελευθέρωσης της ύπαρξης, είναι πάνω από το καθήκον. Όμως η ζωή ως απρόβλεπτη και σκληρή ,φέρνει διαρκώς εμπόδια. Μπορεί η αγάπη να υπερνικήσει τις τροχαλίες της ζωής, μπορεί ο ηθικός κώδικας απέναντι σε ένα χρέος να υπερσκελίσει την αγάπη; Kαι τι υπερισχύει εν τέλη; H συγγραφέας αφήνει σε εμάς να οδηγηθούμε στην απάντηση καθώς επιλέγει ακόμα και στο τέλος του βιβλίου να θέσει αυτό το δίλημμα. Υπαινικτικά και με σεβασμό στην αντίληψη του αναγνώστη επιθυμεί τη δική του έκβαση της ιστορίας προοικονομώντας τη λύση στο επόμενο μυθιστόρημα. Καθιστώντας απαραίτητη στο αναγνωστικό κοινό τη διερώτηση για το τί έπεται, καθιερώνει αυτό που ονομάζουμε turn to the next page, μια συνθήκη απαραίτητη ενός καλού μυθιστορήματος.
Η Χριστίνα Σιάπικα είναι μια συγγραφέας που ξέρει να ακολουθεί την αριστοτελική μεσότητα στη γραφή της. Τα κείμενά της κερδίζουν σε λεπτολογία και έκταση χωρίς να χάνουν σε αποτελεσματικότητα. Το γράψιμό της είναι απολύτως ακριβές, διαυγές και ωστόσο διαβρωτικό, χωρίς περιττές εξάρσεις. Οι χαρακτήρες της μοναδικοί και ο τρόπος με τον οποίο τους κινεί αξιοθαύμαστος.
Όμως ας δούμε τι σημαίνει αγάπη για την ίδια τη συγγραφέα. « Ανοίγει πληγές και τραυματίζει. Καταστρέφει τις αδυναμίες μας, ισοπεδώνει τον κόσμο μας, αλλά τραντάζει τις αισθήσεις μας. Η αγάπη είναι το μοναδικό συναίσθημα που δεν εξηγείται με μια λέξη ή πρόταση. Έχει διαφορετικό πρόσωπο για τον καθένα κι όσο εύκολα δίνει ευτυχία τόσο πονάει». Το ερωτικό δίδυμο Λιόν – Τζουλιέτ μεταλαμβάνει τόσο έντονα τον πόνο όσο και την αγάπη, θα έλεγε κανείς ότι πίσω από αυτή τους την δράση και την αντίδραση, κρύβεται ένα ενεργό ηφαίστειο που είναι γεμάτο πάθος, έρωτα και τρυφερότητα. Το μόνο που χρειάζεται για να αναζωπυρωθεί είναι πάντα μια μικρή αφορμή, που είτε ακούει στο όνομα Έλιοτ, Σαμ είτε Ολίβια ή πάλι σε εξωγενείς παράγοντες όπως είναι η απειλή για κάποιον επερχόμενο κίνδυνο μέσα στη V.M.A. Τα ψέματα και τα μυστικά που κρατούν ο ένας από τον άλλο είναι η αιτία που απομακρύνονται όμως η αγάπη είναι πιο ισχυρή και συνεχώς τους φέρνει πιο κοντά. Αφοπλιστική,συνεκτική και αδιάβλητη ενώνει τα σπασμένα τους κομμάτια, τους θρυμματισμένους τους εσωτερικούς κόσμους και τους μετατρέπει σε ένα αχώριστο ερωτικό δίδυμο.
