Άλλοι ρομαντικοί, άλλοι βαρύμαγκες κι άλλοι ανυπότακτοι. Οι τύποι ανδρών σε ρομαντικές ταινίες είναι πολλοί και διάφοροι. Εμείς σάς μαζέψαμε τους 5 πιο αγαπημένους – αυτούς που ξεχώρισαν αφήνοντας ανεξίτηλα το στίγμα τους, τόσο στο σινεμά όσο και στις καρδιές μας.
1. Ο αθεράπευτα ρομαντικός
Ας πιάσουμε τη λίστα μας με τις ρομαντικές ψυχές που πιστεύουν ότι εκεί έξω, ανάμεσα στα τόσα εκατομμύρια ανθρώπων, υπάρχει το άλλο τους μισό – το άτομο με το οποίο θέλουν (ή μάλλον είναι γραφτό) να περάσουν το υπόλοιπο της ζωής τους. Βασικό χαρακτηριστικό των αθεράπευτα ρομαντικών είναι ότι έχουν πολλά κιλά…κότσια (για να το θέσουμε κόσμια) και μπόλικα ψυχικά αποθέματα για να αντέξουν κυριολεκτικά τα πάντα! Θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να κατακτήσουν το αντικείμενο του πόθου τους και θα δύσκολα θα το βάλουν κάτω. Το κακό, βέβαια, είναι ότι αυτή τους η επιμονή μπορεί να τους κάνει να μοιάζουν λίγο…εμμονικοί. Ενίοτε, μπορεί και να το ζουν μόνοι τους. Δηλαδή να ματαιοπονούν για ένα άτομο που δεν φαίνεται να δείχνει το ίδιο ενδιαφέρον για αυτούς. Άρα, τους λες και κομματάκι ντελούλου… Γενικά, αυτοί οι τύποι δεν περνάνε και πολύ ωραία, γιατί στον έρωτα φτύνουν αίμα και, αν εν τέλει δεν κάτσει η φάση, το παίρνουν κατάκαρδα. Είναι, όμως, μαχητικοί και ιδεαλιστές και τους αγαπάμε γι’ αυτό.
| Ryan Gosling, “The Notebook” (2004)
Αν δεν είναι ο Νόα από το “The Notebook” αθεράπευτα ρομαντικός, τότε ποιος είναι! Ο τύπος αιωρούνταν από τη ρόδα του λούνα πάρκ, μέχρι να πείσει την Άλι (Rachel McAdams) να βγει ραντεβού μαζί του. Κάποιοι θα τον αποκαλούσαν τρελό, μόνο που ο Νόα είναι όντως τρελός…από έρωτα! (να σημειώσουμε εδώ ότι ήταν η πρώτη φορά που την είδε, αλλά πάμε παρακάτω). Το σημαντικό είναι ότι αυτή η τρελή και συνάμα ιπποτική πράξη έπιασε τόπο και η Άλι του είπε ‘ναι’. Όταν, όμως, η Άλι κι ο Νόα θα τραβήξουν χωριστούς δρόμους, αυτός θα τα χάσει λιγουλάκι. Αφήνει μούσι, ζώνεται με σφυριά και πρόκες και ξεκινά να χτίζει το σπίτι των ονείρων της Άλι – η oποία εν τω μεταξύ πάει να παντρευτεί άλλον, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα. Για καλή του τύχη ο Νόα είναι φανταστικός χαρακτήρας και οι κόποι του στο τέλος ανταμείβονται. Στην πραγματική ζωή θα κατέβαζε ένα μπουκάλι Jack Daniels τη βραδιά και θα περνούσε την υπόλοιπη ζωή του σ’ ένα αχούρι σαν σωστός σοσιοπαθής.
| Leonardo Di Caprio, “The Great Gatsby” (2013)
Έχετε χωρίσει, αλλά ακόμα δεν έχετε ξεπεράσει τον/την πρώην σας; Παίξτε το σύστημα Τζέι Γκάτσμπι! Χτίστε σπίτι ακριβώς απέναντι από το δικό τους, περιμένετε ώσπου να το ανακαλύψουν και να αναμοχλευτούν στη μνήμη τους όλες οι στιγμές πάθους μεταξύ σας, and you’re back in the game! Για τον Τζέι λειτούργησε μια χαρά – μπορεί να μην κράτησε για πολύ βέβαια, αλλά τουλάχιστον δεν απέτυχε τελείως. Εγώ σάς προτείνω να αρκεστείτε στο να δείτε απλά την ταινία και να μην επιχειρήσετε στο σπίτι όσα κάνει ο Τζέι, γιατί στην καλύτερη βλέπω το όνομα σας να φιγουράρει πάνω σε αίτηση για ασφαλιστικά μέτρα. Μην ξεχνάτε, άλλωστε, ότι το πόσο χαριτωμένες φαίνονται οι πράξεις αγάπης σας εξαρτάται από το κατά πόσο η άλλη πλευρά ανταποδίδει το ενδιαφέρον προς εσάς. Τσεκάρετε λίγο και τη θεωρία Dobler-Dahmer από το “How I Met Your Mother”, θα σάς βοηθήσει πολύ με την επόμενη φαεινή ιδέα που θα έχετε…
| Joseph-Gordon Levitt, “(500) Days of Summer” (2009)
Και τι ζήτησε ο δόλιος; Να τον θέλει η Σάμερ, όσο την ήθελε εκείνος. Ο Τομ Χάνσεν, πέρα από πολύ καημένος, είναι κι η πιο ρεαλιστική εκδοχή του αθεράπευτα ρομαντικού. Δένεται γρήγορα, δεν πάει παρακάτω εύκολα και φτιάχνει στο μυαλό του φανταστικά σενάρια ακούγοντας The Smiths. Αν δεν έχετε αναφωνήσει “εγώ!” τη στιγμή που ανοίγουν οι πόρτες του ασανσέρ και σκάει η στραβομουτσουνιασμένη φάτσα του Τομ, τότε δεν ξέρετε τι θα πει χυλόπιτα! Kαι μάλλον ούτε ο Τομ ήξερε πριν γνωρίσει τη Σάμερ, γιατί απ’ ό,τι φαίνεται δεν το πήρε και πολύ καλά. Παρά την κατραπακιά που έφαγε, όμως, κατάφερε να ορθοποδήσει και να συνεχίσει τη ζωή του. Έχασε, βέβαια, λίγο την αξιοπρέπεια του, τη δουλειά του και τη θέληση του για ζωή, αλλά ο δρόμος προς την αποδοχή είναι τραχύς και δύσβατος.
2. Ο “μπορώ να τον αλλάξω”
Εδώ, κολλητή, πρέπει να σηκώσεις τα μανίκια, γιατί πρέπει να γίνει δουλίτσα. Όσο δουλεμένος συναισθηματικά είναι ο αθεράπευτα ρομαντικός, τόσο ακατέργαστος είναι ο λεγόμενος “ζόρικος” – ο τύπος άνδρα για τον οποίο γράφει άλμπουμ η Τέιλορ Σουίφτ. Προτού περάσουμε σε όσους μάς το έπαιξαν βαριοί κι ασήκωτοι στο σινεμά, να πω ότι, αν το crush σου χρειάζεται “φτιάξιμο” καλύτερα να το αφήσεις – μάλλον απέτυχαν κι οι προηγούμενες και αλίμονο στις επόμενες. Δεν ζεις σε ταινία του Γούντι Άλεν, ξεκόλλα!
| Heath Ledger, “10 Things I Hate About You” (1999)
Ναι, τα λακκάκια του Heath Ledger είναι αξεπέραστα και το concept “bad boy gone good” κλασικό κι αγαπημένο, αλλά δεν είναι αρκετά για να αγνοήσουμε το γεγονός ότι o Πάτρικ προσέγγισε την Κατ (Julia Stiles) για να βγάλει λίγα χρήματα παραπάνω. Καλά, ίσως μπορούμε να κάνουμε λίγο τα στραβά μάτια, όταν φοράει μαύρο εφαμοστό T-shirt… Δεν είναι, όμως, αυτό το νόημα! Οι τύποι σαν τον Πάτρικ δεν κάνουν στροφή 180 μοίρες έτσι εύκολα και δεν θα τρέξουν πίσω από το κορίτσι που κάνει κατάθεση ψυχής μπροστά σ’ όλη την τάξη της. Οι τύποι που είναι πραγματικά σαν τον Πάτρικ θα σφυρίξουν κλέφτικα και θα βγουν κι από πάνω, λέγοντας ότι “απλά χάλασε η φάση, δεν είναι ανάγκη να το κάνουμε θέμα”. Κάτσε πλάνταξε τώρα εσύ με Lana και “μην τρελαίνεσαι”!
| Marlon Brando, “A Streetcar Named Desire” (1951)
Ευτυχώς που το “A Streetcar Named Desire” του Elia Kazan είναι ασπρόμαυρο, γιατί δεν θα μπορούσα να θυμηθώ ούτε τι χρώμα είναι το μπλουζάκι το Marlon Brando. Δεν θα αφήσω, όμως, το καλογυμνασμένο και ηλιοκαμμένο (φαίνεται το μαύρισμα και στο ασπρόμαυρο) κορμί του Marlon να μου ρίξει στάχτη στα μάτια και να αποσιωπήσει το γεγονός ότι πρόκειται για έναν απίστευτα red flag σύντροφο. Ο Stanley Kowalski είναι ένας θερμοκέφαλος, κακοποιητικός μισογύνης. Ναι, πέφτει γονατιστός και μεταμελημένος στην αγκαλιά της Stella, αλλά αυτό δεν αλλάζει κάτι. Ο Stanley χρειάζεται ψυχοθεραπεία κι όχι μια σύντροφο με mommy issues, τελεία και παύλα!
Σε αυτό το σημείο να κάνουμε μια ειδική μνεία σε ό,τι ρομαντική ταινία ο Χιού Γκραντ υποδύεται τον άσωτο bachelor και φυσικά στα πολύ cult “Twilight” και “50 Αποχρώσεις του Γκρι” – τι πιο “μπορώ να τον αλλάξω” από το να επιχειρήσεις μια σχέση μ’ έναν βρικόλακα ή μ’ έναν εκατομμυριούχο που τη βρίσκει με σαδομαζό καταστάσεις.
3. Ο μοναχικός λύκος
Τώρα περνάμε στα κλασικά. Λιγομίλητος, διακριτικός και συνήθως κρυμμένος πίσω από ένα τσιγάρο – ο μοναχικός λύκος είναι το αρχέτυπο που βλέπουμε πάνω-κάτω σε κάθε παλιά ασπρόμαυρη ταινία, αλλά και στις σελίδες των βιβλίων της Jane Austen. Συνήθως, πρόκειται για περίπλοκες προσωπικότητες που έχουν μυστικά, κρυφούς πόθους και κρατάνε αποστάσεις από άτομα και καταστάσεις είτε επειδή φοβούνται μην (ξανά)πληγωθούν είτε επειδή νιώθουν λιγότερο ευάλωτοι στη μοναξιά τους.
| Humphrey Bogart, “Casablanca” (1942)
Αν ψάχναμε τον OG μοναχικό λύκο του σινεμά, αυτός θα ήταν ο Humphrey Bogart στα φιλμ των 35mm της δεκαετίας του ’40. Με τη χαρακτηριστική ατάκα “θα έχουμε πάντα το Παρίσι” ο Ρικ εξαφανίζεται μέσα στη νυχτερινή ομίχλη, ενώ βλέπει την αγαπημένη του (Ingrid Bergman) να φεύγει για άλλη μια φορά μακριά του. Ο ρόλος του Ρικ στο “Casablanca” είναι η ενσάρκωση ενός μύθου – του άντρα που απομονώνεται συνειδητοποιώντας ότι κάποια πράγματα στη ζωή έρχονται σπάνια κι αν χαθούν είναι δύσκολο να τα ξαναβρείς. Εντάξει, για να μη τα δραματοποιούμε όλα, μπορεί όντως στον έξω κόσμο να υπάρχουν τύποι σαν τον Ρικ – ψάξτε στα μπαρ του Μαρόκο.
| Matthew Macfadyen, “Pride & Prejudice” (2005)
Η ερωτική εξομολόγηση του κυρίου Ντάρσι στην Ελίζαμπεθ (Keira Knightley) θα έπρεπε να είναι το στάνταρ όλων των εξομολογήσεων. Στο “Pride & Prejudice” του Joe Wright οι πιο εξτρίμ στιγμές οικειότητας που βλέπουμε είναι δύο μέτωπα που ενώνονται και ένα αντρικό χέρι (δίχως γάντι!) να αγγίζει το χέρι μιας γυναίκας. Παρόλα αυτά, η οικειότητα και η ρομαντική ατμόσφαιρα που δημιουργείται είναι αξεπέραστη, ενώ όλοι εμείς παρακολουθούμε με περιέργεια αν ο εσωστρεφής κύριος Ντάρσι θα ξεδιπλώσει την τρυφερή πλευρά που κρύβει πίσω από την κυνική στάση του. Βέβαια, πρόκειται για ρομαντική ταινία – βασισμένη σε βιβλίο που υποκύπτει σε όλα τα ρομαντικά κλισέ – οπότε τα περιθώρια για ανατροπές δεν είναι και πολλά. Εμείς πάντως θα το παίξουμε έκπληκτοι και θα πούμε ότι δεν περιμέναμε καθόλου ο Ντάρσι να βγάλει τα εσώψυχα του καταμεσής της ανοιξιάτικης βροχής.
4. Ο άνδρας για σπίτι
Μερικοί άνδρες έρχονται τυλιγμένοι με μια κόκκινη κορδέλα και σου υπενθυμίζουν ότι τα πράγματα στον έρωτα δεν χρειάζεται να είναι πάντα δύσκολα και μελοδραματικά. Είναι περιποιητικοί, στοργικοί, ακομπλεξάριστοι και ξέρουν πότε πρέπει να επιμείνουν και πότε να σου αφήσουν χώρο. Μην τους έχετε για φίλους σας, παντρευτείτε τους!
| Gerard Butler, “P.S. I Love You” (2007)
Έχοντας χάσει τον σύζυγο της, Τζέρι, από καρκίνο, η Χόλι (Hilary Swank) νιώθει σαν να τέλειωσε κι η δική της ζωή μαζί με τη δική του. Επειδή ο Τζέρι ξέρει πολύ καλά τη γυναίκα του και γνωρίζει ότι θα δυσκολευτεί να ξαναβρεί τον εαυτό της, φροντίζει να τη βοηθήσει, έστω κι από μακριά. Η Χόλι ξεκινά να λαμβάνει γράμματα από τον Τζέρι, γράμματα που είχε προγραμματίσει να της αποσταλούν όταν εκείνος πλέον θα είχε “φύγει”. Μέσα από τα γράμματα του, ο Τζέρι προτρέπει τη Χόλι να ζήσει τη ζωή της και πάνω απ’ όλα να ξαναερωτευτεί! Τελικά, όταν αγαπάς πραγματικά κάποιον θες το καλό του, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα φύγει μακριά σου – ή εσύ μακριά από αυτόν.
| Channing Tatum, “The Vow” (2012)
Εμπνευσμένο από μια πραγματική ιστορία το “The Vow” μάς δείχνει ότι στην αγάπη παίζεις πάντα all in, ειδικά όταν όλα μοιάζουν να καταρρέουν. Η Πέιτζ (Rachel McAdams) συνέρχεται από ένα απειλητικό για τη ζωή της κώμα κι ο χρόνος έχει σταματήσει 5 χρόνια πριν, σβήνοντας από τη μνήμη της κάθε ανάμνηση από την γνωριμία και τον γάμο της με τον Λίο. Τότε ο Λίο θα βάλει το μεγαλύτερο στοίχημα της ζωής του, δίνοντας μια υπόσχεση: να σταθεί στην πιο δύσκολη στιγμή της γυναίκας του και να την κάνει να τον ερωτευτεί από την αρχή. Έναν τέτοιον βρες, που να μη τρομάζει στα δύσκολα!
5. Ο “φιλενάδος”
Και θα κλείσουμε με τα άτυχα husband materials που υπάρχουν εκεί έξω. Αυτούς που, ενώ έχουν όλο το πακέτο, πάνε και το προσφέρουν στα λάθος άτομα ή έχουν απλά κακό timing. Ποια είναι η κατάληξη που έχουν συνήθως; Ανακηρύσσονται επίτιμα μέλη του friendzone και γίνονται το αποκούμπι σου με το που σε πληγώσει ο τύπος Νο 2 ή Νο 3.
| Sam Claflin, “Love, Rosie” (2014)
Το πώς κάποια θα μπορούσε να δει φιλικά τον Sam Claflin είναι απορίας άξιο, αλλά ποια είμαι εγώ για να κρίνω την casting director του “Love, Rosie”; Ο Άλεξ ξεκινάει την καριέρα του ως “φιλενάδος” από πολύ μικρός, καθώς είναι παιδικός φίλος της Ρόζι (Lily Collins). Λίγο τα συναισθήματα που μένουν ανείπωτα, λίγο οι χαμένες ευκαιρίες και μία αναπάντεχη εγκυμοσύνη, θα τους κάνουν να απομακρυνθούν και να δοκιμάσουν τη φίλια τους. Με κάποιον τρόπο, όμως, πάντα οι δρόμοι τους συναντιούνται και ο ένας έχει ανάγκη να βρει καταφύγιο στον άλλον. Αξίζει το ρίσκο να “χαλάσεις” τη φιλία σου με κάποιον, αν νομίζεις πως είναι το άλλο σου μισό; Εξαρτάται από το με τι μπορεί να ζήσει η συνείδηση σου – με ενοχές ή απωθημένα;
| Logan Lerman, “The Perks of Being A Wallflower” (2010)
Ο Τσάρλι παίρνει τον ρόλο του “φιλενάδου” οικειοθελώς κι αυτοβούλως και μετά κάθεται κι αναρωτιέται, γιατί άραγε ερωτευόμαστε τους λάθος ανθρώπους – αυτούς που δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες μας και να προσφέρουν όσα κι εμείς. Μήπως, αυτό συμβαίνει επειδή – χωρίς να πάρω τα credits για την ατάκα του Paul Rudd – αποδεχόμαστε την αγάπη που πιστεύουμε πως μάς αξίζει; Μάλλον συνήθως έτσι γίνεται και στην περίπτωση του Τσάρλι αυτό είναι παραπάνω από αλήθεια. Είναι ένας έφηβος στα πρόθυρα της κατάθλιψης χωρίς φίλους και ίχνος αυτοπεποίθησης, οπότε πάει βουρ στο άτομο που θα επιβεβαιώσει τη χαμηλή αυτοεκτίμηση του. Αν έχεις πέσει κι εσύ θύμα του friendzone, μην περιμένεις ότι θα βγεις από κει κιόλας, επειδή στις ταινίες κάποιοι τα καταφέρνουν στο τέλος. Some men are left behind.
Εσένα ποιος είναι ο τύπος σου;
