Ναι ξέρω, πάλι μαχαίρια θα βγουν. Αλλά αυτό είναι το μοναδικό με το σινεμά ε; Οι σινεφίλ διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους για αγαπημένες και μισητές ταινίες, για εξαιρετικούς και ατάλαντους σκηνοθέτες κ.ο.κ. Πριν ακόμα συνειδητοποιήσω ότι στη ζωή μου ήθελα να δω όσες περισσότερες ταινίες μπορώ (ακούγεται περίεργο…) έτυχε να πέσω κι εγώ στην παγίδα των “10 must see” ταινιών που μου πρότεινε ο συμφοιτητής, η ξαδέρφη, ένα τυχαίο άρθρο, και σαν θύμα έπεφτα κι εγώ κάθε φορά σε τουλάχιστον άσκοπες κινηματογραφικές πλεκτάνες. Έτσι λοιπόν, επειδή τρέφω στοργή και οίκτο για ‘σας που με νοιώθετε, σας προτείνω ανεπιφύλακτα να μην χάσετε ποτέ το χρόνο σας στις εξής ταινίες, ό,τι και να λένε τα σχόλια των χρηστών στο IMDB (πόσες φορές την έχω πατήσει έτσι…). Nope, nope, nope.
Off we go
Love Story
(1970) του Arthur Hiller.
Θεωρείται χαρακτηριστική της εποχής της, από στυλιστικής μέχρι σκηνοθετικής απόψεως, αλλά ποτέ δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να υποφέρει κάποιος βλέποντας ένα μίζερο μελόδραμα με συνεχή έλλειψη ηλιοφάνειας. Η ταινία είναι αυτό που λέει ο τίτλος, χωρίς κανένα ιδιαίτερο σενάριο και με πολλές δόσεις κατάθλιψης, στεναχώριας και πάλι κατάθλιψης.
8 Women
(2002) του François Ozon.
Ναι, ωραίος ο γαλλικός κινηματογράφος και η Κατρίν Ντενέβ αλλά αυτή η ταινία (την οποία έχω δει 3 φορές…) είναι στ’ αλήθεια πολύ κουραστική και άσκοπη. Ένοχα και άρρωστα μυστικά, μια οικογένεια που μόνο οικογένεια δεν είναι και πολλές καταστάσεις παροξυσμού που διαδραματίζονται μέσα σε ένα πολύ ιδιαίτερο σπίτι. Δεν είναι ότι δεν έχει νόημα, αλλά επιτέλους, επειδή κάτι έχει νόημα δε σημαίνει ότι είναι και καλό!
P.S. I Love You
(2009) του Richard LaGravenese.
Η εξής ταινία αντικειμενικά είναι μάλλον αξιοπρεπής, αλλά πάλι, θέλω ένα δίωρο που θα κάτσω να δω μια ταινία να το ευχαριστηθώ! Θα μου πείτε, εσύ μόνο κωμωδίες βλέπεις; Όχι, ίσα ίσα μάλιστα. Αλλά μπορείς να δεις μια ρεαλιστική ή σοβαρή ταινία χωρίς να χρειαστεί να νοιώσεις ότι ψυχοπλακώνεσαι σαν να μην υπάρχει αύριο. Προφανώς ο θάνατος σαν θεματολογία απασχολεί το σινεμά εντονότατα αλλά η αυθυποβολή σε τέτοιου τύπου ταινίες είναι κάτι που σε καμία περίπτωση δεν είναι ευχάριστο.
Jupiter Ascending
(2015) των Lana και Lilly Wachowski.
Μια απαράδεκτη από όλες τις πλευρές wanna be sci-fi ταινία (το wanna be πάει μάλλον στο ταινία) που νομίζω ότι δεν μπορεί να σωθεί κυριολεκτικά από πουθενά – όχι, ούτε η Μίλα Κούνις είναι επαρκής λόγος για να την δείτε, δείτε καμιά άλλη ταινία της. Το τραγικότερο με αυτή την ταινία (την οποία αλλιώς δεν θα έμπαινα καν στον κόπο να αναφέρω) είναι ότι την υπογράφουνε οι Wachowskis (!!!), ναι, αυτοί που λατρέψαμε εξ αιτίας του Matrix. Έχει ο καιρός γυρίσματα, και δη σκηνοθετικά…
Pink Flamingos
(1972) του John Waters.
Πάμε λίγο στα πιο βαθεία και παρανοικά του σινεμά, για να βρούμε τον John Waters ο οποίος είναι γνωστός για την πολύ περίεργη underground αισθητική του. Αυτό δε σημαίνει ότι εσείς έχετε κανένα λόγο να δείτε μια παρανοική και άρρωστη τρανς εγκληματία να προσπαθεί απεγνωσμένα να διατηρήσει τον τίτλο της ως “The Filthiest Person Alive”. Στ’ αλήθεια, δεν έχετε κανένα λόγο. Σεβαστείτε τους εαυτούς σας.
The Dictator
(2012) του Larry Charles.
(και άλλες τέτοιες “ταινίες”)
Σ’ αυτό το σημείο σας προκαλώ και θέλω να πω ότι αν κάποιος θέλει να θεωρεί τον εαυτό του άξιο σινεφίλ νομίζω ότι αυθόρμητα αποστρέφεται τέτοιου τύπου ταινίες. Σαφώς και δεν άντεξα να την δω ολόκληρη και νομίζω ότι αυτό το… πεταμένο δήθεν χιούμορ υποτιμά τη νοημοσύνη μου. Δεν ξέρω αν είναι οι τραγικοί διάλογοι με τα χαζά λογοπαίγνια ή ο Sacha Baron Cohen που πλέον με κάνουν να τρομάζω ακόμα κι όταν πρόκεται να δω τέτοιο τρέιλερ, αλλά κάτι πάει πάρα πολύ στραβά με αυτό το κινηματογραφικό genre.
Tideland
(2005) του Terry Gilliam.
Άφησα σχεδόν για το τέλος μια ταινία που για έναν πολύ περίεργο λόγο σου αφήνει κάτι το ελκυστικό μαζί με την αποστροφή. Έχει ένα πολύ καλό setting που δένει άψογα με την ιστορία που αφηγείται, είναι ωραία σκηνοθετικά και καλογυρισμένη αλλά όπως και να’χει το να βλέπεις ένα κοριτσάκι να χτυπάει την σύριγγα με την πρέζα στο χέρι του μπαμπά της δεν είναι και πολύ φυσιολογικό σαν θέαμα, και αυτή η σκηνή, όσο εξωπραγματικό κι αν ακούγεται, είναι από τις πιο φυσιολογικές όλου του έργου. Βλέπετε με δική σας ευθύνη, I warned you.
Snuff films κ.α
Κράτησα για το τέλος όλη αυτή την κατηγορία, γιατί είναι πολύ ιδιαίτερη και ίσως ενδιαφέρουσα, αλλά σίγουρα θλιβερή και άρρωστη. Θα βρείτε πολλές ταινίες που ασχολούνται με τέτοια θεματολογία, κάποιες είναι καλές, κάποιες άλλες νομίζω ότι δεν μπορεί ένας υγιής άνθρωπος να τις δει (βλ. A serbian film), αλλά σίγουρα χρειάζεται ένα πολύ γερό στομάχι και προετοιμασία για τίποτα το ευχάριστο ή το ψυχαγωγικό και πολύ ακραία πράγματα. Και νομίζω ότι απαιτούνται μεγάλες δόσεις ψυχαναγκασμού για να δεις ή να ασχοληθείς με κάτι τέτοιο, οπότε κάπου εκεί σταματάει και να αξίζει.
Εν προκειμένω δεν θα ευχηθώ καλές προβολές, αλλά καλή συνέχεια και θα τα πούμε σύντομα!
