Είναι αυτή η .., απερίγραπτη αίσθηση όταν έχεις “θυσιάσει” 2 ώρες από τη ζωή σου προκειμένου να δεις κάτι για το οποίο πιστεύεις ότι αυτός που το έφτιαξε ήθελε να σε ευχαριστήσει κι έβαλε το ίδιο μεράκι με τον ίδιο ενθουσιασμό που είχες εσύ όταν πάτησες play, αλλά … όχι. Εκεί που πιστεύεις ακράδαντα ότι, να, τώρα έρχεται το σούπερ απρόσμενο τέλος που θα σε κάνει να κοιτάς την οθόνη γεμάτος ενθουσιασμό και έκπληξη, ο σκηνοθέτης σημαδεύει με το πιστόλι της σκηνοθετικής του εμπειρίας τον άτυχο κρόταφό σου και πατάει τη σκανδάλη χωρίς καν να το σκεφτεί.
Επειδή λοιπόν δεν θέλω να σας πω “ας πρόσεχες αγαπητέ σινεφίλ” γιατί το έχω πει ήδη πολλές φορές στον εαυτό μου, ιδού μια λίστα ταινιών προς αποφυγήν (με μικρές εξαιρέσεις), για την οποία ξέρω με βεβαιότητα ότι επειδή είστε περίεργοι σινεφίλ, δε θα με ακούσετε και θα κάτσετε να τις δείτε.
Ας προσέχατε.
1. Sunshine
(2007) του Danny Boyle.
Το κλασσικό αλλά πολλά υποσχόμενο sci-fi σενάριο, σαν κι αυτά που μας κάνουν να αγωνιούμε μέχρι το τελευταίο λεπτό κι ας έχουμε δει άλλα τόσα παρόμοια. Πολύ καλό cast, αγωνιώδης εξέλιξη και στο τέλος… μια δήθεν απρόσμενη τροπή που νομίζεις ότι κοροϊδεύει την νοημοσύνη σου και καταστρέφει μια ταινία που αν είχε ένα οποιοδήποτε άλλο τέλος θα ήταν καλή.
2. Knowing
(2009) του Alex Proyas.
Υπάρχουν κάποιοι σκηνοθέτες που δεν έγιναν ποτέ πρώτα ονόματα αλλά έφτιαξαν κάποιες από τις πιο αγαπημένες μας ταινίες. Σ’ αυτή την κατηγορία ανήκει ο Alex Proyas που σκηνοθετώντας το Dark City έδειξε ότι ήταν ικανός για..πολύ ενδιαφέροντα πράγματα με ιδιάζουσα χροιά. Δυστυχώς, το Knowing δεν έχει καμία σχέση με όλο αυτό, είναι μια ταινία που σου κρατάει πολύ έντονα το ενδιαφέρον σε όλη τη διάρκεια της αφήγησης και στο τέλος σου χαρίζει ένα κουνελάκι (κυριολεκτικά και μεταφορικά) για να σαδίσει ανελέητα τον φτωχό εγκέφαλό σου. Έπρεπε να μείνω μακριά όταν είδα Nicolas Cage, αλλά θέλησα για ακόμα μια φορά να αποδείξω ότι είναι καλός ηθοποιός (με πολύ κακές επιλογές ταινιών). Καλά να πάθω.
3. Looper
(2012) του Rian Johnson.
Το Looper θα μπορούσε να είναι από τις καλύτερες ταινίες του νέου αιώνα. Συναρπαστική ατμόσφαιρα, καταιγιστική πλοκή, τέλειο cast (εξαιρετικός Joseph Gordon-Levitt, για μια ακόμη φορά), καλοδουλεμένη σκηνοθεσία και ένα φοβερό σενάριο λες και το έγραψε ο ίδιος ο Isaac Asimov. Μόνο που δεν το έγραψε ο Asimov, γιατί το τέλος της ταινίας είναι σεναριακά τόσο φτωχό και κακό που μένεις να απορείς γιατί ο σκηνοθέτης διάλεξε να σκοτώσει τόσο εύκολα το σίγουρα επίπονο δημιούργημά του. Rian Johnson, τι ακριβώς είχες κατά νου;
4. Equilibrium
(2002) του Kurt Wimmer.
Με εκνευρίζει να βλέπω ταινίες που, υποτιμώντας για ακόμη μια φορά τη νοημοσύνη μας, θέλουν να μας πουν ότι σκοτώσαμε το κακό κατεστημένο και τώρα όλα θα πάνε καλά. Σε αυτή την κατηγορία ανήκει και το Children of men, το οποίο ενώ πατάει σε ένα δυνατό σενάριο, νιώθω ότι στο τέλος με κοροϊδεύει, προσπαθώντας να μου πει ότι οι κακοί τελείωσαν, πλέον δε θα εμφανιστούν άλλοι ιδιοτελείς άνθρωποι με πονηρά συμφέροντα, so… there’s a happy end. Εντάξει θα μου πείτε ότι είμαι πολύ αυστηρή και ίσως έχετε δίκιο. Για το Equilibrium όμως, δεν είναι μόνο αυτό που έκανε το τέλος του σαφώς μετριότερο της υπόλοιπης ταινίας. Ενώ έχεις μπροστά σου ένα άμεσο, δυνατό πολιτικό μήνυμα, ικανό να σε προβληματίσει βαθιά, ενώ σου δείχνει την πλήρη συνειδητοποίηση και μεταστροφή ενός ανθρώπου που ήταν το ίδιο το σύστημα, σε “ξεβγάζει” με ένα τέλος που θα ταίριαζε απόλυτα στο Kill Bill αλλά όχι σε μια ταινία που, όπως εγώ αντιλήφθηκα, προσπάθησε να μου πει πολλά περισσότερα πράγματα για την πολιτική επανάσταση από το “πάμε να φάμε τους κακούς”.
5. Shutter Island
(2010) του Martin Scorsese.
Ναι, τώρα θα τα βάλω με ΤΗΝ σκηνοθετάρα, τον μοναδικό Μάρτιν Σκορτσέζε. Και επειδή είμαι μανιακή φαν του, νομίζω ότι μπορώ με άνεση να πω ότι το Shutter Island με απογοήτευσε ιδιαίτερα. Δυστυχώς, η κατ’ εμέ απογοητευτική κατάληξη της ταινίας αρχίζει και γίνεται ορατή, χωρίς να μπορώ να εξηγήσω σαφώς τους λόγους, από τα πρώτα είκοσι λεπτά και έτσι χάνει όλη τη μαγεία του ένα, κατά τα άλλα, τόσο ατμοσφαιρικό θρίλερ. (Εντάξει, δεν πιστεύω να θέλετε να μιλήσουμε για το cast).
6. Transcendence
(2014) του Wally Pfister.
Κατ’ αρχήν να ξεκαθαρίσω ότι το Transcendence δεν είναι μια κακή ταινία. Καταφέρνει πολύ απλά να προβληματίσει για την καταλυτική εισχώρηση της τεχνολογίας στην ίδια μας την θνητή υπόσταση και για το πολυσυζητημένο μελλοντικό θέμα της μνήμης ενός ανθρώπου και της αποθήκευσής της, μετά τον θάνατο του σώματός του. Το πρόβλημα της ταινίας είναι ότι από ένα σημείο και μετά, μπερδεύεται τόσο πολύ σε ένα σοβαρό και δύσκολο σενάριο, που δεν καταφέρνει παρά να καταλήξει να το χειριστεί απλοϊκά και επιδερμικά, αφήνοντας στον θεατή, μεταξύ άλλων πολλά κενά ή άτοπα σημεία.
7. Only lovers left alive
(2013) του Jim Jarmusch.
Αυτή η ιδιάζουσα ταινία είναι περισσότερο μια ωδή στο πλάνο, την ατμόσφαιρα και την σκηνοθεσία παρά μια ταινία με κάποιο σενάριο. Είναι σαν να βλέπεις ένα παλιό άλμπουμ με όμορφες φωτογραφίες που σου φέρνουν ευχάριστες ενθυμήσεις, και τίποτα παραπάνω. Προσωπικά είναι μια ταινία που, αν και την βρίσκω μέτρια, με βάζει σε εκείνο το ‘peace of mind’ και για ένα περίεργο λόγο, την προτείνω συνεχώς, προφανώς για το ιδιαίτερο ύφος της και για την ηρεμία και την γαλήνη που αποπνέει. Αξίζει να την δείτε, ως συνοθύλευμα χρωμάτων και αισθήσεων, αλλά σίγουρα όχι για το σενάριό της, το οποίο παραμένει ως το τέλος πιστό στο ίδιο άχρωμο και αδιάφορο σενάριο που ξεδιπλώνεται από την αρχή.
8. The Hatefull Eight
(2015) του Quentin Tarantino.
Κράτησα για το τέλος τον πολυαγαπημένο μου Quentin, αφού λένε πως δεν έχεις ωριμάσει, παρά μόνο όταν μπορείς να δεις κριτικά τα τέρατα με τα οποία μεγάλωσες. Το Hatefull Eight ήταν παραπάνω ταραντινιακό απ’ όσο έπρεπε, και αυτό έκανε κουραστική την ταινία, από την αρχή της ακόμα. Και ενώ ο ικανότατος Tarantino μας έχει αποδείξει ότι μόνο εκείνος μπορεί να μας καθηλώσει με τα σενάριά του και την παρουσίασή τους (βλ. Reservoir Dogs, Pulp Fiction, Jackie Brown, Inglorious Bastards κλπ), στο Hatefull Eight απλώς επανέλαβε τον εαυτό του και δεν κατάφερε να μας εντυπωσιάσει, με εξαίρεση αυτές τις εκπληκτικές αφηγηματικές σκηνές που μόνο εκείνος ξέρει να δομεί τόσο ελκυστικά. Βλέποντας την ταινία πίστευα ότι όλο αυτό το κουραστικό ισοκράτημα θα δικαιωνόταν σε κάποια κορύφωση του σεναρίου στο τέλος (η οποία ίσως και να έσωζε την ταινία), ώστε να δικαιώσω κι εγώ με τη σειρά μου τον αγαπημένο μου σκηνοθέτη, αλλά δυστυχώς απογοητεύτηκα, καθώς κι εδώ όπως αντίστοιχα και στο Only lovers left alive, η κατάληξη έμεινε πιστή στο προηγούμενο αργό και χωρίς λόγο κουραστικά αφηγηματικό σενάριο.
Αν λοιπόν σας κίνησα την περιέργεια, δεν έχετε παρά να κρίνετε από μόνοι σας τις επιλογές μου, και να με “κράξετε” ελεύθερα! Θα τα πούμε την ερχόμενη φορά με 7+1 ταινίες που το τέλος τους τις δικαίωσε. Μέχρι τότε, καλές προβολές σινεφίλ μου!
