Η Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς βρήκε επιτέλους τον δρόμο της στα θερινά σινεμά και μας θυμίζει το εξής: Γιάννης Οικονομίδης is a state of mind. Αν περιμένεις λεξιλόγιο εμπνευσμένο από τον Χρήστο Ζαμπούνη, ο Οικονομίδης δεν είναι για σένα. Αν περιμένεις μια ταινία που είναι ρεαλιστική και σουρεαλιστική συνάμα, καλώς ήρθες στον κόσμο του Οικονομίδη. Η ταινία παίζεται για 2η εβδομάδα σε αρκετά σινεμά, τα οποία καλούνται να προσαρμοστούν σε μια νέα πραγματικότητα. Οπότε, Οικονομίδης και μέτρα ασφαλείας εν μέσω μιας προσπάθειας επιστροφής στην -χιλιοειπωμένη- κανονικότητα. Η φάση (μας) είναι αρκετά σουρεάλ, όχι;
Η μπαλάντα…
Η Όλγα (Βίκυ Παπαδοπούλου) είναι σύζυγος ενός εργοστασιάρχη αλουμινίου στη Λαμία, του Ηρακλή Σκυλογιάννη (Γιάννης Τσορτέκης). Ο Μάνος (Βασίλης Μπισμπίκης) είναι πρώην λαϊκός τραγουδιστής και νυν ιδιοκτήτης νυχτερινού κέντρου, ονόματι Krokodilos Live Stage (φοβερό όνομα). Η Όλγα και ο Μάνος είναι παράνομο ζευγάρι. Αποφασίζουν να μείνουν μαζί και η Όλγα αφήνει τον Ηρακλή, παίρνοντας μαζί της και ένα εκατομμύριο ευρώ (καλά, βρε παιδιά, ΠΑΣΟΚ έχουμε;). Έτσι, ο Μάνος κρύβει την Όλγα (και τα χρήματα) σ’ ένα απομονωμένο εξοχικό, ενώ ο Ηρακλής αποφασίζει να πάρει αιματηρή εκδίκηση. Δολοπλοκίες, μαμάδες που μπλέκονται ενεργά στην υπόθεση, δολοφονίες, ανατροπές, απ’ όλα έχει Η Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς. Θα μείνει κάποιος ζωντανός να την ακούσει, όμως;
…μίλησε στην καρδούλα μας.
Για άλλη μια φορά, ο Οικονομίδης καταφεύγει στα μπινελίκια και τις έντονες σωματικές εκφράσεις (ειδικά του προσώπου) για να δείξει τα συναισθήματα των αντιηρώων του, κυρίως την οργή και τη λύπη. Γιατί, ναι, αν Η Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς ήταν τραγούδι, θα ήταν λυπητερό. Και φυσικά λαϊκό. Και όχι όποιο κι όποιο λαϊκό, αλλά απ’ αυτά που ακούγονται στα σκυλάδικα που βρίσκονται δίπλα σε κάποιο βενζινάδικο κάποιας επαρχιακής οδού. Και πώς να μην είναι το τραγούδι λυπητερό (τώρα παίζει ο Αύγουστος του Νικόλα Παπάζογλου στο μπακράουντ); Η Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς είναι μια ωδή στη ψευτομαγκιά, στον μαμοθρεφτισμό, στον ατομικισμό και στα απραγματοποίητα όνειρα. Παράλληλα, ο Οικονομίδης αναδεικνύει την κενότητα και τη μοναξιά των σύγχρονων σχέσεων. Μωρέ, σάμπως αυτή δεν είναι η φάση μας;
6 χρόνια μετά το Μικρό Ψάρι, και έχοντας και ένα -πετυχημένο- θεατρικό στο βιογραφικό του (Στέλλα Κοιμήσου), ο Οικονομίδης έκανε μια άρτια ταινία. Οι ερμηνείες είναι δυνατές και στιβαρές, με αυτές των Βασίλη Μπισμπίκη, Στάθη Σταμουλακάτου και Γιάννη Τσορτέκη να ξεχωρίζουν. Ο Βασίλης Μουρίκης εμφανίζεται στο τέλος, αλλά ακόμα και λίγα λεπτά είναι αρκετά για να τον θυμάσαι. Αντρική υπόθεση, λοιπόν, η ταινία, με τις γυναίκες βέβαια να καθορίζουν τις πράξεις των αντρών: από την Όλγα (Βίκυ Παπαδοπούλου), μια σύγχρονη Ωραία Ελένη, μέχρι τις μανάδες του Ηρακλή και του Μάνου.
Η Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς είναι ένα σουρεαλιστικά ρεαλιστικό νουάρ (ή μήπως ρεαλιστικά σουρεαλιστικό;) από τον Οικονομίδη. Από το μαύρο χιούμορ της ταινίας βλέπουμε ότι οι αδερφοί Κοέν είναι μία από τις επιρροές του σκηνοθέτη. Προς μεγάλη μας έκπληξη, τα σλάπστικς είναι πιο πολλά από ποτέ (Οικονομίδη, είσαι σίγουρα εσύ;). Και αν κάποιες ατάκες σού θυμίζουν τον Δημοσθένη Παπαμάρκο, δεν είναι ιδέα σου. Ο συγγραφέας του -πετυχημένου και βραβευμένου- Γκιακ, έβαλε και αυτός το χεράκι του στο σενάριο.
Με μέτρα ασφαλείας, με προσοχή, αλλά και με μια οικεία αύρα, τα σινεμά σε περιμένουν. Και τώρα με συγχωρείς, η ταινία μίλησε στην καρδούλα μου και φεύγω για να βρω κάποιο επαρχιακό σκυλάδικο. Τι εννοείς είναι κλειστά;
