Πολύ πριν από τις σειρές μυστηρίου στην τηλεόραση, από τις ταινίες με τον Τζέιμς Μποντ, αλλά και τα θρίλερ αγωνίας του Άλφρεντ Χίτσκοκ, στην αυγή του σινεμά, ο Γάλλος σκηνοθέτης Λουί Φεγιάντ γύρισε το κινηματογραφικό σίριαλ, «Les Vampires» (1915-1916). Η «ταινία», με συνολική διάρκεια 417 λεπτά και 10 επεισόδια, αφηγείται τις περιπέτειες του δημοσιογράφου Φιλίπ Γκουεράν και του βοηθού του Μαζαμέτ, στην προσπάθειά τους να εξαρθρώσουν τη σπείρα ληστών με το ψευδώνυμο τα «Βαμπίρ». Με ένα στυλ που θυμίζει περισσότερο θεατρική παράσταση, ο Φεγιάντ λέει τη γεμάτη δράση ιστορία, ακολουθώντας την παράδοση των έντυπων pulp περιοδικών της εποχής με πρωταγωνιστές κλέφτες και αστυνόμους, που άλλωστε είχαν τεράστια ανταπόκριση από το αναγνωστικό κοινό. Οι σκηνοθέτες (και όχι μόνο) που εμπνεύστηκαν από την ταινία ήταν πάμπολλοι και σημαντικοί, όπως για παράδειγμα ο Χίτσκοκ, ο οποίος δεν θα είχε γυρίσει ποτέ το «Notorious» (1946) ή το «Κυνήγι του Κλέφτη» (1956) με τον ίδιο τρόπο, αν δεν είχε μελετήσει το έργο του Φεγιάντ. Ακόμη και σήμερα, αν και βωβή και τεχνικά πρωτόγονη, η ταινία «Les Vampires» παραμένει εξαιρετικά απολαυστική.
Έχοντας γυρίσει άλλο ένα κινηματογραφικό σίριαλ δύο χρόνια νωρίτερα, το «Fantômas» και με την πίεση να συναγωνιστεί τις παραγωγές της Pathé για λογαριασμό του κινηματογραφικού στούντιο Gaumont, o Φεγιάντ γύρισε το «Vamipres» σχετικά γρήγορα, χωρίς ιδιαίτερο σενάριο. Η έλλειψη κινηματογραφικών εφέ ήταν κάτι που δυσαρέστησε ακόμη και τότε τους κριτικούς, όπως σάλο προκάλεσε και η «ηθική» του έργου, που για τα δεδομένα της εποχής θεωρούταν τολμηρό. Είναι προφανές (και ίσως αυτή να είναι η αληθινή πρωτοπορία του «Vampires») πως ο Φεγιάντ δίνει περισσότερη έμφαση στους συμμορίτες, παρά στην αστυνομία ή τον Φιλίπ, ο οποίος υποτίθεται πως είναι ο κεντρικός ήρωας της ιστορίας. Ο εγκέφαλος των «Βαμπίρ», Σατανάς (Louis Leubas), αλλά και η ύπουλη Ίρμα Βεπ (την οποία ενσαρκώνει η θρυλική Musidora) είναι στην ουσία οι πρωταγωνιστές του έργου. Μάλιστα, ο σκηνοθέτης Όλιβερ Ασαγιάς γύρισε τη δική του ταινία με τίτλο «Ίρμα Βεπ» (1996), που αποτίνει τον φόρο τιμής του στο «Les Vampires» και τον εμβληματικό ρόλο της Γαλλίδας ηθοποιού.
Η ιστορία είναι γεμάτη διαρρήκτες ντυμένους με μαύρα κολάν που πηδάνε από στέγη σε στέγη στα κτήρια του Παρισιού για να ξεφύγουν από την αστυνομία, δηλητήρια κρυμμένα σε κοκτέιλ, μυστικά περάσματα στην κρεβατοκάμαρα και πίσω από κάδρα αλλά και εξαφανισμένα περιδέραια με πολύτιμους λίθους και περίτεχνους εκρηκτικούς μηχανισμούς. Στην αρχή γνωρίζουμε τον Φιλίπ και βλέπουμε τη σχέση του με τον πρώην μικροαπατεώνα Μαζαμέτ να διαμορφώνεται και να ισχυροποιείται απέναντι στις εγκληματικές δραστηριότητες των «Βαμπίρ». Η συμμορία, από την άλλη, δεχόμενη πλήγματα από την αστυνομία και τον Φιλίπ, αναδιοργανώνεται και βλέπουμε τα μέλη της να μεταμφιέζονται και να απαγάγουν πολίτες (όπως τη μητέρα του Φιλίπ) για να πετύχουν τους διαβολικούς σκοπούς τους.
Τα δέκα επεισόδια με διάρκεια από 15 έως 30 λεπτά το καθένα, πλην του τελευταίου που έχει διάρκεια μία ώρα, χτίζουν σιγά-σιγά τον κόσμο στον οποίο διαδραματίζεται η ιστορία. Οι τεχνικές αφήγησης που εισήγαγε ο Φεγιάντ, τόσο στο «Vampires», όσο και στις άλλες δύο κινηματογραφικές σειρές του, «Fantômas» (1913) και «Judex» (1916), χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον στην τηλεόραση, πολλές δεκαετίες αργότερα.
Είναι δύσκολο να συνοψίσουμε την κληρονομιά του «Vampires» σε μία πρόταση. Χωρίς αυτό, ίσως ο Φριτς Λανγκ να μην είχε γυρίσει ποτέ το «Δρ. Μαμπούζε» (1922) και κατά συνέπεια, ο Τζέιμς Μποντ ίσως να μην είχε τη μορφή ή τα γκάτζετ για τα οποία είναι γνωστός σήμερα. Η ιστορία των «Vampires» είναι η ίδια η ιστορία του σινεμά, τόσο για τις mainstream όσο και για τις avant–garde ταινίες, καθώς σημαντική ήταν και η επιρροή του επάνω στο σουρεαλιστή σκηνοθέτη, Λουίς Μπουνιουέλ. Το μετρό του Παρισιού στολίζει μέχρι και σήμερα ένα γκράφιτι που απεικονίζει τη Musidora ντυμένη με τη στολή του ρόλου της Ίρμα Βεπ, που την ανύψωσε στο πάνθεον του κινηματογράφου.
Δείτε ολόκληρη την ταινία στο YouTube:
