Το να προσπαθήσεις να συγκρίνεις τον Ευρωπαϊκό κινηματογράφο με το Hollywood είναι κάπως ατέρμονο θα λέγαμε, καθώς αποτελούν δύο διαφορετικούς κόσμους, πόσο μάλλον να βγάλεις κάποιον «νικητή». Τον τελευταίο καιρό έχω απορροφηθεί στον Ευρωπαϊκό κινηματογράφο με μόνη εξαίρεση το (προσωπικά) μοναδικό Doctor Strange. Έτσι, ένα κυριακάτικο βράδυ, βρέθηκα με τους φίλους μου σπίτι για ταινία και αυτή ήταν το σουηδικό Let the Right One in. Αποσβολωμένος, στο τέλος άρχισα να ψάχνω την ταινία και βρήκα το εξίσου καλό χολιγουντιανό remake Let me in με πρωταγωνίστρια την αξιαγάπητη Chloë Grace Moretz. Το ψάξιμο λοιπόν, συνεχίστηκε και φτάσαμε στο σημερινό μας θέμα: ευρωπαϊκές και χολιγουντιανές εκδοχές της ίδιας ιστορίας και προσπάθεια να βρούμε την καλύτερη.
The Girl with the Dragon Tattoo (David Fincher-Niels Arden Oplev)
Αρχικά, βλέπουμε τα δύο adaptation του ομώνυμου best-seller από τον συγγραφέα Stieg Larson. Ο Mikael Blomkvist (Daniel Craig-Michael Nyqvist) είναι ένας δημοσιογράφος που αναλαμβάνει να ερευνήσει την εξαφάνιση μιας γυναίκας εδώ και 40 χρόνια. Στο έργο του αυτό θα τον βοηθήσει η Lisbeth Salander (Rooney Mara-Noomi Rapace), μια hacker με χαρακτηριστικά piercing και tattoo. Δύο αγωνιώδης ταινίες που σε κρατάνε καθηλωμένο μέχρι το τέλος.
Βρισκόμαστε σε ένα δίπολο. Από την μία πλευρά με βάση τις ερμηνείες (όσο και να με πονάει που το λέω μιας και η Mara είναι από τις αγαπημένες μου) η Noomi Rapace ήταν καταπληκτική, απέδωσε στα μέγιστα και ως σύνολο ήταν ανώτερη της Rooney Mara, ενώ ο Michael Nyqvyst ήταν οριακά καλύτερος του Craig. Σκηνοθετικά, από την άλλη ο David Fincher έγραψε μια μοναδική ταινία και εκεί που ξεπέρασε τον Arden Oplev, είναι το γεγονός ότι έκανε την ιστορία πιο ανθρώπινη και ρεαλιστικότερη, ενώ παράλληλα παρουσίασε αρτιότερα τη σχέση Blomkvist-Salander.
Οριακά το αμερικάνικο Girl with The Dragon Tattoo κόβει το «νήμα».
Let the Right One In (Tomas Alfredson)-Let Me In (Mat Reeves)
To επόμενο δίδυμο ταινιών αποτελείται από την αρχική σουηδική ταινία και ένα remake της, από τον Αμερικάνο σκηνοθέτη Mat Reeves. Ο Oskar(Kåre Hedebrant) και ο Owen(Kodi Smit-McPhee) αντίστοιχα, είναι δύο μοναχικά παιδιά που αποτελούν θύματα bullying από συμμαθητές τους και ονειρεύονται την εκδίκηση. Η μόνη τους παρέα γίνεται η μυστηριώδης γειτόνισσά τους, η Eli(Lina Leandersson) και η Abby(Chloe Grace Moretz) αντίστοιχα, με την οποία αποκτούν μια ιδιαίτερη σχέση, όταν και ανακαλύπτουν ότι είναι μια μικρή βρικόλακας.
Πολύς κόσμος περίμενε ότι το Let Me In θα ήταν άλλο ένα άθλιο χολιγουντιανό remake, o Mat Reeves όμως, τους διέψευσε όλους. Η ταινία του εκτυλισσόταν στον ίδιο τόνο με αυτή του Alfredson και το cast του έκανε αξιοπρεπείς ερμηνείες. Ναι, το Let the Right One In ήταν εκπληκτικό και να το Let Me In δεν είναι καλύτερο αλλά δεν μπορούμε να πούμε ότι ήταν πολύ χειρότερο.
Όσο καλή και να ήταν η αμερικάνικη εκδοχή, η σουηδική ταινία κερδίζει αυτή την «μάχη» σε όλους τους τομείς.
Insomnia (Christopher Nolan- Erik Skjoldbjærg)
Ήρθε η ώρα για ένα ακόμα αμερικάνικο remake. O Christopher Nolan μετά την επιτυχία που είχε με το Memento έψαχνε αυτή την ταινία που θα τον έκανε ένα κολοσσό των blockbusters. Τι καλύτερο λοιπόν από ένα remodel του καταπληκτικού Insomnia του Erik Skjoldbjærg! Οι Engstorm (Skarsgard) και Dormer (Pacino) αντίστοιχα είναι δύο detective που ταξιδεύουν σε μια περιοχή της τούντρα την περίοδο, που σχεδόν όλη η μέρα είναι στο σκοτάδι. Σε ένα ατύχημα μέσα στο σκοτάδι, οι detectives σκοτώνουν τον συνεργάτη τους και προσπαθούν να καλύψουν τα γεγονότα. Τα πράγματα παίρνουν άσχημη τροπή όμως, ενώ παράλληλα οι πρωταγωνιστές υποφέρουν από αϋπνία λόγω της έλλειψης φωτός και του κλίματος.
Αν και οι ερμηνείες του Skarsgard και του Pacino είναι εξίσου καλές, οι δύο σκηνοθέτες έχουν επιλέξει τελείως διαφορετικές τακτικές. Ο Νορβηγός εστιάζει στην δράση και στην ευχαρίστηση του κοινού, ενώ ο Nolan ακολουθεί μια ρεαλιστικότερη πορεία. Παρουσιάζει το πώς μπορεί να πιαστεί ο Dormer, ποιοι πιθανώς τον κυνηγάνε και γενικά ασχολείται με το να κάνει πιο αληθοφανής την ιστορία.
Όσο και καλή να είναι η παραγωγή του Skjoldbjaerg, θα πάμε με την πλευρά του Nolan. Αν μη τι άλλο όταν έχεις Pacino εναντίων Robin Williams δεν μπορείς παρά να καθίσεις και να θαυμάσεις.
Brothers (Jim Sheridan) – Brødre (Susanne Bier)
Σωστά μαντέψατε, άλλο ένα αμερικανικό remake. Ο Sam(Tobey Maguire) και ο Michael(Ulrich Thomsen) είναι δύο στρατιωτικοί υποδείγματα, με μια όμορφη γυναίκα και παιδιά. Καλούνται όμως να πάνε με τον στρατό στο Αφγανιστάν και όλα αλλάζουν. Το ελικόπτερό τους πέφτει και θεωρούνται νεκροί, ενώ στην πραγματικότητα κρατούνται φυλακισμένοι και βασανίζονται. Πίσω στην χώρα τους ο αδερφός τους που έχει μπλεξίματα με τον νόμο, ο Tommy(Jake Gyllenhaal) και ο Yannick(Nikolaj Lie Kass) αντίστοιχα, παραδόξως αναλαμβάνουν τις ευθύνες που άφησε ο αδερφός τους και προσέχουν την οικογένεια. Όταν τέλος σώζονται και επιστρέφουν σπίτι τους ακροβατούν ανάμεσα στην κατάθλιψη και την τρέλα και τίποτα δεν μπορεί να μείνει το ίδιο.
Δύο δράματα ολκής βασισμένα στην τρέλα και την δίνη του πολέμου. Ο Sheridan έφτιαξε την ταινία βασισμένος στο στυλ της Bier, έτσι μιλάμε για δύο πανομοιότυπες ταινίες, δίνοντας το πάνω χέρι στην Bier λόγω αυθεντικότητας. Στον τομέα τον ερμηνειών Maguire, Gyllenhaal αλλά και Portman ήταν πολύ καλοί και θα μπορούσαμε να πούμε πως ο Gyllenhaal ξεπέρασε τον Kass. Το στοιχείο που προσωπικά ξεχώρισε την μια ταινία από την άλλη, είναι ο τρόπος που χειρίστηκαν το τέλος, με τη Susanne Bier να κάνει καλύτερη δουλειά.
Το αμερικάνικο remake δεν κατάφερε να φτάσει τη δανέζικη ταινία, το Brødre ήταν ανώτερο.
Scent of a Woman (Martin Bret) – Profumo di Donna (Dino Risi)
Στην συνέχεια βρίσκουμε ένα adaptation του βιβλίου του Giovanni Arpino. Ένας νεαρός αναλαμβάνει να έχει υπό την προστασία του έναν τυφλό αξιωματούχο του στρατού. Το θέμα είναι ότι ο τυφλός άνθρωπος αποτελεί έναν από τους πιο δύσκολους ανθρώπους να αντιμετωπίσεις, πόσο μάλλον να τον έχεις υπό την προστασία του. Δύο όμορφες ταινίες ύμνοι στις ανθρώπινες σχέσεις.
Μπορεί το Profumo di Donna να αποτελεί μια cult ταινία του ευρωπαϊκού κινηματογράφου αλλά η ταινία του Martin Bret ήταν εκπληκτική. Ο Al Pacino για άλλη μια φορά ήταν απολαυστικός και ο Chris O’Donnel αξιοπρεπέστατος.
Με απόλυτο σεβασμό στην παραγωγή του Risi, ο Bret τον ξεπέρασε σε κάθε τομέα.
Υ.Γ 1 Μπορεί στα πέντε ζευγάρια ταινιών 3 φορές να έβγαλα την χολιγουντιανή εκδοχή καλύτερη, αυτό δε σημαίνει όμως ότι θεωρώ το Hollywood ανώτερο από τον Ευρωπαϊκό κινηματογράφο ή το αντίθετο. Όπως είπα στην αρχή αποτελούν δύο κόσμους που είναι αδύνατο να συγκριθούν στο σύνολο τους.
Υ.Γ 2 Επέλεξα να βάλω στην λίστα μου μόνο καλά αμερικάνικα remake. Όλοι ξέρουμε πόσα αποτυχημένα υπάρχουν, ίσως να τα δούμε σε κάποιο μελλοντικό άρθρο.
Υ.Γ 3 Πριν βγείτε με τους πυρσούς για τις ετυμηγορίες σε κάθε ζευγάρι ταινιών που έβγαλα, σε μεγάλο βαθμό αποτελούν προσωπικές μου απόψεις. Περιμένω τις δικές σας στα σχόλια.
