Το έπος του Σέσιλ Μπ. Ντε Μιλ, «Το Σημείο του Σταυρού», γυρίστηκε το 1932, την εποχή, δηλαδή, της Μεγάλης Ύφεσης στην Αμερική. Βασισμένη στο ομώνυμο θεατρικό του 1895, η ταινία διαδραματίζεται την εποχή του Νέρωνα στη Ρώμη (64 μ.Χ.) και πραγματεύεται μια ιστορία αγάπης μεταξύ του Ρωμαίου έπαρχου, Μάρκους Σουπέρμπους (Φρέντρικ Μαρτς), και της Χριστιανής, Μέρσια (Έλισσα Λάντι). Ο Νέρωνας (Τσαρλς Λάφτον), φοβούμενος την προφητεία που λέει πως οι Χριστιανοί είναι απειλή, όχι μόνο για το θρόνο του, αλλά και για την ίδια του τη ζωή, έχει δώσει διαταγή να θανατώνονται άμεσα και έτσι όσοι Χριστιανοί βρίσκονται ακόμα στη Ρώμη, αναγκάζονται να κρύβουν την πίστη τους. Ο Μάρκους ερωτεύεται την Μέρσια όταν την πρωτοβλέπει στην αγορά και σώζει εκείνη και τον γέρο προστάτη της από ένα οργισμένο πλήθος. Τα πράγματα περιπλέκονται όταν η αυτοκράτειρα Ποππαία (Κλοντέτ Κολμπέρ) μαθαίνει για το ειδύλλιο και ζηλεύει τη νεαρή Χριστιανή για τη θέση που έχει στην καρδιά του Μάρκους. Ο Ντε Μιλ δίνει έμφαση στη λεπτομέρεια και όπως πάντα χρησιμοποιεί φαντασμαγορικά σετ, παρά το γεγονός ότι σε αυτή την περίπτωση πολλά ξαναχρησιμοποιήθηκαν από την παραγωγή του, «Οι Δέκα Εντολές» (1923), ούτως ώστε να μειωθεί το κόστος παραγωγής, εν μέσω της οικονομικής κρίσης.
Το «Σημείο του Σταυρού» γυρίστηκε πριν την επιβολή του Κώδικα Χέυς στο Χόλυγουντ. Οι σκηνές με ερωτικό περιεχόμενο (και συχνά λεσβιακούς υπαινιγμούς), όπως και οι σκηνές βίας της αρχικής έκδοσης, κόπηκαν από την δεύτερη εκδοχή του 1944, αφότου δέχτηκαν σκληρή κριτική από την Καθολική Εκκλησία των Ηνωμένων Πολιτειών. Πράγματι, το πρώτο «cut» του Ντε Μιλ δεν διστάζει να δείξει (αν και για πολύ λίγο) τα γυμνά στήθη της Ποππαίας, έναν αισθησιακό χορό, κατά τον οποίο μία πόρνη της αυλής του Νέρωνα προσπαθεί να σαγηνέψει τη Μέρσια και έναν ορυμαγδό βίας στην τελευταία πράξη του έργου, όταν άγρια θηρία κατασπαράζουν τους Χριστιανούς στην αρένα του Κολοσσαίου. Ο Ντε Μιλ, ακολουθώντας τα βήματα του Ντ. Γκρίφιθ, χρησιμοποιεί πολλούς κομπάρσους, μεταξύ αυτών και Πυγμαίους που μάχονται Αμαζόνες. Ταινίες όπως ο «Σπάρτακος» (1960) και πολύ αργότερα ο «Μονομάχος» (2001) χρωστάνε πολλά στην ταινία αυτή του Ντε Μιλ.
Ο Ντε Μιλ φαίνεται να χρησιμοποιεί την τετριμμένη ιστορία των μαρτυρίων που υπέστησαν οι πρώτοι Χριστιανοί κάτω από το ρωμαϊκό ζυγό, για να μιλήσει για τη ζωή στη Ρώμη, κατά τον 1ο αιώνα μ.Χ. Τόσο η ζωή του Νέρωνα και της Ποππαίας, όσο και εκείνη του Μάρκους και των κρυπτοχριστιανών παραλληλίζεται με την πλούσια ζωή των ίδιων των ηθοποιών του Χόλυγουντ που τους υποδύονται (η Κολμπέρ υπήρξε, για κάποια περίοδο, η πιο ακριβοπληρωμένη ηθοποιός της βιομηχανίας), αλλά και την φτωχοποιημένη πλειοψηφία του κόσμου την εποχή που ακολούθησε το οικονομικό «κραχ» του 1929. Η σκηνή, δε, στο Κολοσσαίο, θυμίζει μια Κυριακή σε αγώνα μπέιζμπολ, κάτι το οποίο αποτελούσε θεσμό για τη μέση αμερικανική οικογένεια. Το «Σημείο του Σταυρού» είναι, μεν, μια ιστορική, επική ταινία, που εξυμνεί τους αγώνες της Χριστιανοσύνης, αλλά τα αναχρονιστικά πολιτιστικά στοιχεία της εποχής κατά την οποία γυρίστηκε είναι τόσα πολλά, που είναι δύσκολο να αγνοηθούν.
Ο Ντε Μιλ, περισσότερο από κάθε άλλο χολιγουντιανό σκηνοθέτη της γενιάς του, έγινε αυθεντία στις ιστορίες που αφορούσαν τη Βίβλο και τη περιφέρειά της. Ο ίδιος είχε μάλιστα δηλώσει κάποτε: «Δώσε μου οποιεσδήποτε δύο σελίδες από τη Βίβλο και θα σου φτιάξω μία ταινία.» Το «Σημείο του Σταυρού» μπορεί να μη βασίζεται σε κάποια συγκεκριμένη ιστορία από το ιερό βιβλίο, όμως οι τεχνικές που ο Ντε Μιλ χρησιμοποιεί εδώ χρησιμοποιήθηκαν σε αμέτρητα μεταγενέστερα βιβλικά έπη, είτε σκηνοθετημένα από τον ίδιο, είτε από άλλους μεγάλους σκηνοθέτες της «Χρυσής Εποχής» του Χόλυγουντ.
Δείτε το trailer της ταινίας στο YouTube:
