Το θερινό σινεμά είναι μια συνήθεια άρρηκτα συνδεδεμένη με τα καλοκαίρια των Αθηναίων. Η αρχή του θερινού σινεμά στην Ελλάδα έγινε περίπου το 1900, όταν οι προβολές πραγματοποιούνταν στα καφενεία της πλατείας Συντάγματος. Ένα λευκό πανί, καρέκλες και προβολέας ήταν αρκετά για να μεταδώσουν στους θεατές τη μαγεία του κινηματογράφου σε υπαίθριο χώρο. Από τότε φυσικά πολλά έχουν αλλάξει. Οι θερινοί κινηματογράφοι αποτελούν ξεχωριστούς χώρους ψυχαγωγίας και τα συστήματα είναι πολύ πιο σύγχρονα. Ωστόσο, η συνήθεια του θερινού σινεμά παραμένει μια νοσταλγική και ρομαντική νότα της καλοκαιρινής Αθηναϊκής νύχτας.
Ξεκινάμε λοιπόν με ένα αφιέρωμα στους πιο παλιούς, τους περισσότερο ή και λιγότερο γνωστούς, τους πιο ιστορικούς και ξεχωριστούς θερινούς κινηματογράφους της πόλης, τους κινηματογράφους εκατομμυρίων αστέρων, αφού έχουν για ταβάνι τους τον αττικό ουρανό!
Cine Αίγλη: το παλιότερο θερινό σινεμά
Στην Αίγλη Ζαππείου, εμβληματικό μνημείο της Μπελ Επόκ, λειτουργεί από το 1903 ο θερινός κινηματογράφος “Cine Αίγλη“. Ένα σινεμά στην καρδιά της Αθήνας, μέσα στο Ζάππειο και μια ανάσα από τον Εθνικό Κήπο. Η προβολή γίνεται ανάμεσα σε ευκάλυπτους και ακακίες, που σε κάνουν να ξεχνάς ότι βρίσκεσαι τόσο κοντά στην πολύβουη Λεωφόρο Βασιλίσσης Όλγας. Στα bonus να αναφέρουμε ότι η θερμοκρασία λόγω της μικρής απόστασης από τον Εθνικό Κήπο είναι 3-5 βαθμούς χαμηλότερη, κάνοντας τη λεγόμενη “καλοκαιρινή δροσιά” πραγματικότητα.
Cine Paris για θερινό στην Πλάκα
Περνάμε στην απέναντι πλευρά της Λεωφόρου Βασιλίσσης Αμαλίας, σε μια από τις πιο γραφικές γειτονιές της Αθήνας. Στην οδό Κυδαθηναίων στην Πλάκα ξεκινά να λειτουργεί από το 1920 το “Cine Paris“. Το 1960 χτίζεται το κτίριο που το στεγάζει, ενώ με ένα διάλειμμα από τα τέλη της δεκαετίας του 1960, ανοίγει ξανά από το 1986 μέχρι και σήμερα.
Θερινό σινεμά κάτω από την Ακρόπολη
Το “Cine Θησείον” λειτουργεί αδιάλειπτα από το 1935, με εξαίρεση την περίοδο της κατοχής. Πρόκειται για ένα θερινό σινεμά με άρωμα άλλης εποχής. Στο κυλικείο του μπορείς να βρεις, μεταξύ άλλων επιλογών, γλυκό του κουταλιού και χειροποίητη βυσσινάδα. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την προβολή ταινιών κάτω από τον βράχο της Ακρόπολης, έκαναν το BBC και το CNN να το κατατάξουν σε έναν από τους καλύτερους θερινούς κινηματογράφους παγκοσμίως.
Στα σύνορα Θησείου και Πετραλώνων, λειτουργεί ο θερινός “Ζέφυρος” για τους πιο κλασικούς σινεφίλ. Ο Ζέφυρος και η καταπράσινη αυλή του ξεκίνησε το 1932 με θέατρο σκιών και βαριετέ. Από το 1988 προβάλει αποκλειστικά επανακυκλοφορίες κλασικών έργων.
Κολωνάκι Place
Στην περιοχή του Κολωνακίου από το 1979 στον πεζόδρομο Χάρητος μας υποδέχεται ο ιστορικός κινηματογράφος “Αθηναία“. Γνωστή από παλιά για την ονομαστή τυρόπιτα του κυλικείου της, η “Αθηναία” έχει μια πολυτάραχη πορεία. Ήδη από τα πρώτα χρόνια λειτουργίας του κινδύνεψε να κλείσει λόγω παραπόνων των περίοικων για την ένταση του ήχου. Ωστόσο, με συλλογή υπογραφών από χιλιάδες Αθηναίους, μεταξύ των οποίων πολιτικοί, πανεπιστημιακοί και άνθρωποι της τέχνης, ο ιδιοκτήτης δικαιώθηκε και ο κινηματογράφος συνεχίζει τη λειτουργία του μέχρι σήμερα.
Λίγο πιο πάνω, στην ταράτσα του Αρχαίου Υδραγωγείου λειτουργεί από το 1991 το “Cine Δεξαμενή“. Εκεί συναντιέται το χθες με το σήμερα. Η “Δεξαμενή” συνδυάζει τα σύγχρονα ψηφιακά μέσα με το γιασεμί και τον βασιλικό που θυμίζουν παλιά εποχή.
Θερινό σινεμά στα καλλιτεχνικά Εξάρχεια
Στην περιοχή των Εξαρχείων οι επιλογές για θερινό σινεμά είναι πολλές και ονομαστές. Ξεκινάμε με τον κινηματογράφο “ΒΟΞ“, από το 1938, που λειτουργεί στην ταράτσα ενός διατηρητέου κτιρίου. Αποτελεί το αρχιτεκτονικό “ξαδελφάκι” της γνωστής Μπλε Πολυκατοικίας, καθώς πρόκειται για τα πιο χαρακτηριστικά κτίρια των Εξαρχείων.
Ένα τετράγωνο πιο δίπλα, στη Βαλτετσίου, μετά από μια πυρκαγιά και 2 καμμένα σπίτια, γεννήθηκε το 1969 η ιδέα για έναν θερινό κινηματογράφο σε εκείνο το σημείο. Πρόκειται για τη “Ριβιέρα” που άνοιξε αυλαία στην αυγή της χρυσής εποχής του θερινού σινεμά.
Ανηφορίζοντας τη Ζωοδόχου Πηγής συναντάμε το ονομαστό “Εκράν” που άνοιξε τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Το όνομά του περιλαμβάνεται ακόμη και σε τραγούδια της δεκαετίας του ’80 (μαζί και με το σινεμά “ΒΟΞ” στο “Το καλοκαίρι θα ‘ρθει” της Χριστιάνας, σε στίχους Λίνας Νικολακοπούλου και μουσικής Σταμάτη Κραουνάκη και στο “Το τελευταίο- Αμοργός” του Βασίλη Καζούλη). Στην πρόσοψη του “Εκράν” δεσπόζει η εικόνα από το πόστερ της πρώτης ταινίας επιστημονικής φαντασίας ever, το “Ταξίδι στο φεγγάρι” του Ζωρζ Μελιές, η οποία γυρίστηκε το 1902!
Λίγο πιο πάνω, πριν φτάσουμε στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, στη Μαυρομιχάλη βρίσκεται ο θερινός “Παναθήναια” από το 1920. Ξεκίνησε ως βαριετέ και θέατρο σκιών, για να γίνει στη συνέχεια ένας από τους πιο grande θερινούς της Αθήνας, με χωρητικότητα 2000 θέσεων! Ωστόσο, στη συνέχεια της ιστορίας του ένα μέρος του αποκόπηκε για να χτιστούν στη θέση του γραφεία του ΥΠΕΧΩΔΕ και το μέγεθός του μειώθηκε. Παρ’ όλα αυτά λειτουργεί μέχρι και σήμερα με σύγχρονα μέσα και ανακαινισμένο χώρο.
Και το κέντρο έχει τους θερινούς του
Δε θα μπορούσαν να λείπουν από τη λίστα μας δύο ακόμη θερινοί κινηματογράφοι που βρίσκονται στην καρδιά του κέντρου της Αθήνας. Ο ένας από τους δύο είναι ο κινηματογράφος “Λιλά” στα Πατήσια, που έχει πάρει το όνομά του από το χρώμα στα γράμματα της φωτεινής του επιγραφής. Κρυμμένο ανάμεσα στις πολυκατοικίες των Πατησίων, το σινεμά αυτό αναδίδει άρωμα άλλων δεκαετιών με την αυλή και τα γλαστράκια με βασιλικό στα τραπέζια του.
Για το τέλος αφήσαμε τον κινηματογράφο “Τριανόν“. Αναρωτιέστε τι δουλειά έχει ένας μη θερινός κινηματογράφος σε αυτό το αφιέρωμα; Ο κινηματογράφος “Τριανόν” λοιπόν, έχει προβολές αδιάλειπτα χειμώνα- καλοκαίρι από την έναρξη της λειτουργίας του ως σήμερα. Αυτό γιατί έχει την ιδιαιτερότητα της ανοιγόμενης οροφής της αίθουσας προβολών. Αν και βρισκόμαστε λοιπόν στην Κοδριγκτώνος, τόσο κοντά στην οδό Πατησίων με την ασταμάτητη κίνησή της, έχουμε ένα κομμάτι έναστρου ουρανού από πάνω μας να μας θυμίζει ότι ναι, είναι καλοκαίρι σε αυτήν την ανήσυχη πόλη!
