Ελάτε στην άκρη
– Δεν μπορούμε. Φοβόμαστε.
– Ελάτε στην άκρη.
– Δεν μπορούμε. Θα πέσουμε.
– Ελάτε στην άκρη.
Και ήρθαν…
Και τους έσπρωξε.
Και τότε πέταξαν…
Γκιγιώμ Απολλιναίρ
Δεν νομίζω ότι μπορείς και μου φαίνεται αστείο που το σκέφτηκες ακόμα!
Μα, είμαι σίγουρος ότι μπορώ, απλώς φοβάμαι.
Στα λόγια μου έρχεσαι, φοβάσαι ότι δεν μπορείς κι είναι απόλυτα λογικό.
Μα, δεν είσαι η φωνή της λογικής μου.
Και τι είμαι τότε;
Είσαι μία φωνή από εκείνες που μας κρατούν πίσω, που μας κάνουν να φοβόμαστε, μία φωνή για να βολευόμαστε στα εύκολα, στα γνωστά. Χωρίς αυτή τη φωνή, ίσως όλοι οι άνθρωποι να επαναστατούσαν, όχι δικαίως πάντα. Ο συμβιβασμός είναι απαραίτητος, όταν συμβιώνεις με τους ανθρώπους, αλλά να γίνεται από αγάπη, όχι από συμφέρον. Αλλά από την άλλη μεριά, δεν μπορώ να μη σκέφτομαι τι όμορφη που θα ήταν η ζωή χωρίς το φόβο για το μη σίγουρο, για το μη οικείο, για το άγνωστο.
Με έχεις μπερδέψει με τα ποιητικά σου, να αλλάξεις σπίτι θες, θα την ξέρουμε τη διεύθυνση, δε θα είναι σε άγνωστο τόπο το νέο σπίτι σου.
Νομίζω ότι εκπέμπουμε σε άλλες συχνότητες.
Αχ, μην μπλέκεις και τη φυσική τώρα. Λοιπόν, φίλε, ξέρεις πολύ καλά τις δυνατότητές σου, απλώς όταν τις ξεχνάς, εμφανίζομαι. Η αλήθεια είναι οτι μου χρωστάς πάρα πολλά, σε έχω σώσει αμέτρητες φορές.
Μα, αν με είχες σώσει, όπως λες, θα ήμουν τον περισσότερο χρόνο της ζωής μου ευτυχισμένος, οι επιλογές μου θα ήταν εντός των δυνατοτήτων μου κι η ποσότητα των δακρύων μου μηδαμινή.
Με κατηγορείς για αντίφαση; Αυτό είναι το ευχαριστώ, λοιπόν. Θυμάσαι, τότε, που ήθελες να γίνεις χορευτής; Εκεί ήμουν να σου θυμίζω ότι δε θα είχες δουλειά στην Ελλάδα, άσε που όλοι θα σχολίαζαν τις αισθηματικές σου προτιμήσεις. Πώς θα σπούδαζες;
Τελικά σπούδασα και τον ελεύθερό μου χρόνο χορεύω.
Θυμάσαι τότε που ερωτεύτηκες στο πρώτο έτος στο πανεπιστήμιο; Αν δεν ήμουν εγώ να σε συνεφέρω, να σε φοβήσω λίγο βρε αδερφέ, ώστε να απομακρυνθείς από τους έρωτες, ακόμα θα χρωστούσες τα μαθήματα των πρώτων εξαμήνων.
Τελικά ερωτεύτηκα στο τρίτο έτος και καθυστέρησα τις σπουδές μου δύο χρόνια, δεν είχα μάθει να ερωτεύομαι, να πονάω και να συνεχίζω. Αλήθεια, πού ήσουν τότε και αφέθηκα να ζήσω;
Ααα, κύριε μου! Κι εσένα; Πώς να σε αποκαλέσω; Ας σε πω, φωνή. Είμαι κι εγώ εδώ! Κι ήμουν και τότε.
Εσύ μας έλειπες τώρα. Αυτή φταίει για όλες τις δυστυχίες σου, φίλε μου, να το ξέρεις.
Θα έλεγα να μη με αποκαλείς φίλο σου και να προσπαθήσω να καταλάβω την άλλη φωνή.
Λοιπόν, εγώ είμαι αυτή η φωνή που σου λέω ότι μπορείς! Αρκεί να το θες. Μπο – ρείς!
Μα, ξέρεις; Φοβάμαι.
Αχα! Φοβάται. Είμαι εδώ. Δίνε του, λοιπόν.
Δεν πάω πουθενά. Θυμάσαι, τότε, που όλοι πίστευαν ότι δεν μπορείς να γίνεις γιατρός; Εμένα άκουσες και επέλεξες τη δεύτερη δέσμη κι ας σε προόριζαν, όπως έλεγαν, «έστω νοσοκόμος να γίνει». Λες κι αυτό θα ήταν λίγο.
Είχα νιώσει τόσες ενοχές, όταν ανακοίνωσα την επιλογή της σχολής, λες και έκανα κάτι κακό, κάτι που δεν ήταν στα μέτρα μου σύμφωνα με τη γνώμη των υπολοίπων.
Ααα, όχι ενοχές, είναι κομμάτι του φόβου, δε μας ταιριάζει.
Με φωνάξατε, δεν αντέχετε μακριά μου, το βλέπετε; Ο φόβος θρέφει τους ανθρώπους, τους κρατά ζωντανούς, τους απομακρύνει από τον πόνο. Τους συ – ντη – ρεί!
Μήπως εννοείς, καλέ μου, ότι τους κάνει να μη νιώθουν; Ή καλύτερα να νιώθουν το ίδιο άσχημα, βαρετά, μονότονα, άτολμα, ώστε να δικαιολογούν τις λαθεμένες επιλογές τους;
Μα, για σταματήστε κι οι δυο φωνές. Θα με τρελάνεται. Έχει δίκιο ο φόβος, κάθε φορά που τολμάς κάτι καινούριο ενδέχεται να πληγωθείς, να απογοητευτείς από την επιλογή σου. Ας μείνεις εκεί που είσαι. Θα ξέρεις, τουλάχιστον, τι να περιμένεις.
Έχεις δίκιο κι αυτός είναι ο λόγος που η πλειοψηφία των ανθρώπων το ακολουθεί. Είναι πιο εύκολο να φοβάσαι και να μην κάνεις τίποτα, βήμα μπροστά ή πίσω, παρά να φοβάσαι και να αλλάζεις τη ζωή σου, όσα θεωρείς δεδομένα, να πηγαίνεις παρακάτω ή και προηγούμενα.
Άρα, φωνή, συμφωνείς κι εσύ ότι υπάρχει ο φόβος; Είχα την ελπίδα να μη μιλούσες για φόβο εσύ.
Χωρίς φόβο δε θα μπορούσε η ανθρωπότητα να εξελιχθεί, να προχωρήσει. Θα καιγόμασταν σαν τον Ίκαρο, θα μας σκότωναν στην πρώτη απόπειρα να αντισταθούμε σε μία εξουσία, σε ένα καθεστώς, δε θα σκεφτόμασταν το αύριο, παρά μόνο το τώρα τώρα.
Το «τώρα τώρα»;
Εννοώ… Αυτό που λέει η δική μου φωνή είναι να σκέφτεσαι ότι το αύριο θεμελιώνεται, χτίζεται με πολλά «τώρα». Πρέπει να υπάρχουν αυτά τα «τώρα» για να υπάρχει αυτό το «αύριο». Και ξέρεις; Αυτά τα «τώρα» είναι η κοινή συνισταμένη όλων των δυνάμεών σου. Της τόλμης σου να δοκιμάζεις μία νέα εμπειρία κι ας σου έφερε περισσότερα δάκρυα, της αγάπης σου για τη ζωή κι ας μην είσαι σε κάθε «τώρα» ερωτευμένος μαζί της, της γνώσης που αποκομίζεις από την κάθε ώρα που περνά και τη ζεις. Μα και από την υπομονή σου να χτίζεις κάτι νέο στη ζωή σου, να θεμελιώνεις την ευτυχία σου σε γεμάτες μικρές στιγμές.
Να σου πω κάτι; Μας ζάλισες. Μια χαρά τα πηγαίναμε πριν έρθεις. Ήμασταν κιόλας σύμφωνοι ότι δεν μπορεί. Ήρθες, σφετερίστηκες το δικό μου συναίσθημα, του έδωσες θετική ερμηνεία κι έτσι, όπως τα έκανες, φοβάται ότι του αρέσει να φοβάται κι ότι αυτό τον πηγαίνει μπροστά. Η πρόταση αυτή δεν στέκει!
Με εντυπωσιάζεις με τις ερμηνείες σου. Κι όμως, κάπως έτσι έχουν τα πράγματα. Δεν είπε κανείς να μη φοβάται. Φαντάζομαι κάθε επαναστάτης κατά ενός καθεστώτος θα φοβόταν να γράφει προκηρύξεις, φαντάζομαι ένας νέος οδηγός φοβάται να οδηγήσει πρώτη φορά στην εθνική οδό, μία γυναίκα ακόμα και σήμερα σε πολλές χώρες φοβάται να παραδεχτεί ότι ξέρει να διαβάζει, ένας νέος δάσκαλος αισθάνεται αγχωμένος να αντικρίσει για πρώτη φορά μία γεμάτη τάξη. Αλλά μιλάμε για το φόβο που υπάρχει και προσπαθείς, αν όχι να τον αγνοήσεις, τουλάχιστον να τον συρρικνώσεις, μέχρι να τον υποβιβάσεις σε φοβία. Α, ναι, αυτό το όνομα σού ταιριάζει, φωνή. Φοβία.
Δε μου αρέσουν τα υποκοριστικά. Και μην μπλέκεις το άγχος μ’ εμένα. Εγώ είμαι ο φόβος, ο καθαρός φόβος. Εκείνη η φωνή που σε κάθε νέο βήμα σου σου θυμίζει, σε προειδοποιεί μονάχα για τις πιθανές αρνητικές συνέπειες των πράξεών σου και σε προφυλάσσει προτείνοντάς σου να καθίσεις στα αυγά σου σαν καλό πουλάκι.
Αχα! Είπες «πιθανές αρνητικές συνέπειες των πράξεων σου». Αρχίζεις κι εσύ να μην πιστεύεις στη δύναμή σου, παραδέξου το.
Είσαι τόσο ενοχλητική κι εσύ κι αυτός εδώ που δε μιλάει!
Είστε μία απόλαυση να σας ακούω να μιλάτε στο μυαλό μου και να τσακώνεστε κιόλας, λες και είμαι δύο άνθρωποι κι όχι ένας. Ή μήπως είμαι δύο και τρεις και παραπάνω μέσα σ’ ένα σώμα. Και γιατί αυτές οι φωνές να είναι τόσες πολλές κα το σώμα, η μορφή μας να είναι μία; Πώς επιλέγεται μία φωνή και ποια επικρατεί; Το μαθαίνεις αυτό σ’ ένα μικρό παιδάκι ή το γράφει το γενετικό υλικό του;
Μας ρώτησες πάρα πολλά τώρα, φίλε, και φοβάμαι ότι φοβάσαι να πάρεις απαντήσεις.
Σου είπα να μη με λες, φίλο, και θα σου πρότεινα να σκάσεις επιτέλους! Μείνε στο μυαλό μου, αν το θες, μείνε για όλα εκείνα τα μυαλά της επιστήμης, που είχαν και λίγο φόβο μέσα τους και πρόσεχαν στα πειράματά τους, στις τολμηρές τους ερευνητικές διαδικασίες κι ίσως, δίστασαν να προχωρήσουν μέχρι που κάποιος πιο τολμηρός αποκάλυψε τη θεωρία τους. Μείνε στο μυαλό μου και κάνε με να μοιάζω με σχιζοειδής χαρακτήρας και να επισκέπτομαι τον ψυχίατρο προσπαθώντας να μείνω ακίνητος ταξιδεύοντας πάνω σε μία ζωηρή θάλασσα. Γιατί, ξέρεις κάτι, αυτό είναι η ζωή. Μια θάλασσα, όχι απαραίτητα φουρτουνιασμένη, αλλά θάλασσα, νερό, κινούμενη, αεικίνητη, αέναη, άπειρη, ατελείωτη, συνεχής με διακριτές στιγμές. Μείνε όσο θες στο μυαλό μου, να μου λες ότι δεν μπορώ να το κάνω, στην καρδιά μου δε θα μείνεις ποτέ.
«Forever is composed of nows»
Emily Dickinson
Πηγή εικόνας:
http://www.o-klooun.com/psychology/oi-fones-pou-akoyn-oi-astheneis-me-sxizofreneia-einai-oi-dikes-tous-fones
