23:26. Η ώρα που άνοιξα τα μάτια μου από την πτώση του κινητού μου, στο πάτωμα, λόγω
της ατελείωτης δόνησης. Το προηγούμενο βράδυ είχε live στο μαγαζί, ενώ το πρωί
αναγκάστηκα να καλύψω βάρδια συναδέλφου, με αποτέλεσμα να κρατιέμαι τα 2 τελευταία
24ωρα με ύπνο 5 ωρών συνολικά και με αρκετό οινόπνευμα μέσα μου. Όπως και να χει,
ήταν 23:27, το κινητό ενώ αρχικά βρισκόταν 30 εκατοστά μακριά από την άκρη του
τραπεζιού, βρέθηκε στο πάτωμα να σπαρταράει και το δωμάτιο να φωτίζεται από ένα
περιπολικό, που λογικά ήρθε για τον dealerά από δίπλα. Το κινητό έσβησε και γω σύρθηκα
προς το μέρος του. Είχα 19 κλήσεις και 7 μηνύματα. Άμα δεν ήξερα τον γείτονα μου, θα
πίστευα πως η αστυνομία είχε έρθει για έλεγχο της σωματικής μου ακεραιότητας. Η φλασιά
δεν άργησε να ρθει, αμέσως μετά την ανάγνωση του δεύτερου μηνύματος: “Πού είσαι; Έχω
ξεπαγιάσει και έχουμε αργήσει ήδη.” Μιάμιση ώρα πριν. Εννοείται πως είχα ξεχάσει να
ενημερώσω για την έξτρα βάρδια και αυτό είχε ως αποτέλεσμα τα υπόλοιπα 5 εξαγριωμένα,
αλλά και με λίγη ανησυχία, μηνύματα. Οι δύο τελευταίες κλήσεις ήταν από άγνωστο αριθμό,
πράγμα που με παραξένεψε, γι’αυτό και αποφάσισα να πάρω πρώτα σε αυτό.
-ΝΑΙ, οκ, αρκετά απότομη απάντηση, χωρίς κάποιο κοσμητικό επίθετο, καθόλου οικεία φωνή. Όρθωσα ανάστημα, ξερόβηξα και ένιωσα έτοιμη για την αποκάλυψη.
-Ε, είχα δύο κλήσεις από σένα και θέλω να μάθω γιατί τις είχα. Το ανάστημα παραμένει στο αρχικό του ύψος.
-Α, ναι. Μαλάκα, σε περιμέναμε δύο ώρες να ρθεις να μας πάρεις, πού στο διάλο είσαι;
Λοιπόν, το γεγονός ότι δεχόμουν μια μικρή επίθεση από έναν άγνωστο για την
δικαιολογημένη μου ανευθυνότητα, είχε αρχίσει να με εκνευρίζει. Το κλείνω. Κάτι πήγε
αρκετά στραβά. Τα 10” που μου χρειάζονται συνήθως για να καταλάβω τι έκανα λάθος,
διακόπηκαν από το κινητό να σπαρταράει και πάλι, από τον ίδιο άγνωστο αριθμό.
-ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΤΙ ΘΕΣ
– ΑΝ ΜΟΥ ΤΟ ΞΑΝΑΚΛΕΙΣΕΙΣ ΣΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΘΑ ΣΕ ΣΚΟΤΩΣΩ. ΤΣΑΚΙΣΟΥ ΕΛΑ
ΛΑΔΑΔΙΚΑ
Και μετά από αυτή του την έκρηξη, μου το έκλεισε.
Το περιπολικό είχε φύγει όντως με τον γείτονα και γω δεν είχα άλλη επιλογή απ’το να ντυθώ,
να πάρω το αμάξι και να κινήσω προς την άλλη μεριά της πόλης.
00:02. Είχα ξεκλειδώσει και πετάξει την τσάντα μου, στη θέση του συνοδηγού, καθώς και το
δώρο του Τάσου, που μόλις είχε κλείσει τα 23 του χρόνια.
Με τον Τάσο είμαστε φίλοι από την 4η μέρα που μετακόμισα στη Θεσσαλονίκη. 3μιση χρόνια
πάνω κάτω. Ο πρώτος άνθρωπος που έκανε τατουάζ δικό μου σχέδιο και ο τελευταίος που
φεύγει κάθε φορά από μάζωξη στο σπίτι μου. Για κάποιο μαγικό λόγο, κάθε χρόνο, στα
γενέθλια του, είμαι χωρισμένη και αυτός βυθισμένος στην κατάθλιψη, με αποτέλεσμα να
καταλήγουμε κάπου μαζί, περικυκλωμένοι από πολύχρωμα χαπάκια. Σήμερα, δεν είχα ούτε
τη δύναμη, ούτε τη θέληση γι’αυτό το έθιμο. Αυτό που ήθελα ήταν μόνο ένας σωστός καβγάς
με τον κύριο Χ, άντε και κάνα ποτάκι.
00:27. Τελευταίο φανάρι πριν τον προορισμό μου, έπαιζε το half believing από black angels
και βρήκα την ευκαιρία να μου αφήσω ένα σημείωμα ως υπενθύμιση για εισιτήριο, μιας και
το live τους πλησίαζε.
00:35. Μικρό θαύμα για εκείνη τη βραδιά και οι δρόμοι ήταν σχετικά άδειοι και έτοιμοι να
φιλοξενήσουν το μικρό μου Micra για το επόμενο δίωρο. Προσπαθώντας να θυμηθώ πως
χρησιμοποιεί κανείς τα πόδια του, ένας μπάτσος σταματημένος στη διασταύρωση, με
σκανάρει από πάνω μέχρι κάτω. Το ξέρω πως η εμφάνιση μου και κυρίως το περπάτημα
μου δημιουργούσε ερωτήματα στο κεφάλι του, αλλά δεν νομίζω πως θα έδινε πολύ βάση
στα λόγια μου. 8 βήματα μετά, άλλος ένας, με το ίδιο βλέμμα και σίγουρα με το ίδιο
συμπέρασμα. Το αστείο ήταν, πως ήμουν πιο καθαρή από ποτέ. Ευτυχώς αυτά τα τόσο
αμήχανα βλέμματα διέκοψε μια οικεία φωνή. Της Λουκίας. Πρώην του κολλητού μου,
Μάνθου, που κάθε φορά που βρισκόμαστε στο ίδιο πάρτι, εγώ έχω να μαζέψω τα κομμάτια
και την αξιοπρέπεια ενός 27χρονου με 1,90 ύψος, ο οποίος αρνείται πεισματικά να θέσει σε
λειτουργία τον εγωισμό του.
-Πού ήσουν ρε φίλε; Η Κοάν τρελάθηκε. Έφτασε έξαλλη με τον Άρη.
-Ρε, αναπλήρωσα διπλή βάρδια φίλου και το μόνο που έκανα αφότου γύρισα σπίτι ήταν να
πέσω στον καναπέ. Πάλι με καινούριο γκόμενο ήρθε;
-Όχι, ανέβηκε ένας φίλος της από Αθήνα. Έχεις καλή δικαιολογία, απλά επειδή είμαι σε
άσχημο mood, θα χωριστούμε με το που φτάσουμε.
-Γίνεται να σε ακολουθήσω γιατί και γω στο ίδιο mood είμαι;
-Όχι, καλή μου. Την ακούσαμε όλοι, έρχεται και η σειρά σου.
Φαινόταν αρκετά σίγουρη και όντως, έτσι έγινε. Με το που φτάσαμε στην πυλωτή όπου
γινόταν το πάρτι, μία εξαγριωμένη μαυρομάλλα, με την φράντζα της να έχει γίνει ένα με το
υπόλοιπο μαλλί λόγω ταχύτητας και με το σέπτουμ να κουνιέται το ίδιο εξαγριωμένα,
ερχόταν κατά πάνω μου, ενώ φανταστικές σπίθες ξεπετάγονταν απ’το κεφάλι της.
-ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΠΟΥ ΣΤΗΝ ΕΥΧΗ ΗΣΟΥΝ ΕΞΑΦΑΝΙΣΜΕΝΗ; ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΙΣ
ΚΙΝΗΤΟ ΑΠ’ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟ ΣΗΚΩΝΕΙΣ; Μετά την δεύτερη ανάσα της, νομίζω, σταμάτησε και η μουσική.
-Καταρχάς, ηρέμησε. Αφού το κάνεις, θα μιλήσουμε πολιτισμένα. Πάω να βρω τον Τάσο. Και πριν καν ανοίξει το στόμα της για αντεπίθεση, είχα χαθεί απ’το οπτικό της πεδίο. Ο Τάσος,
σε ελάχιστη απόσταση από τον πάγκο των ποτών, προσπαθούσε να συνεφέρει τον Μάνθο.
-Νωρίς βλέπω ξεκίνησε αυτή τη φορά το πάρτι. Χρόνια πολλά, καλέ μου.
-Ευχαριστώ, μικρή. Και στα δικά σου.
Η συνηθισμένη του ατάκα, μαζί με μία ασυνήθιστα ζεστή αγκαλιά. Κάτι το οποίο, μου άρεσε.
-Αυτό είναι για σένα. Δεν το είχες ολοκληρώσει σπίτι μου, οπότε ήρθε η ώρα να το κάνεις στο δικό σου. Μην κλάψεις πολύ.
-Trainspotting;
-Trainspotting.
-Ομορφιά μου. Βολέψου για αρχή μόνη στο μπαρ και θα τα πούμε αργότερα. Αυτόν άφησε
τον σε μένα, για απόψε, είπε, δείχνοντας τον ευγενικό γίγαντα με μια πνιγμένη μέσα στο
αίμα, καρδιά.
Τους άφησα και κατευθύνθηκα προς το μπαρ. Μια βότκα με χυμό ροδάκινο θα ήταν ότι
πρέπει για να αντιμετωπίσω την ακόμη-και-τρεις-ώρες-αργότερα εξαγριωμένη φίλη μου.
-Εξαιτίας σου φάγαμε όλο το ψωλόκρυο; Είσαι κοντή.
Απροσδιόριστα γνωστή μα και άγνωστη φωνή πίσω μου. 10 λεπτά σε πάρτυ και τα 6 είναι μόνο hate και λέζα απέναντι μου.
3’’ χρειάστηκαν για να κάνω τις απαραίτητες συνδέσεις. Ανάστημα στο ύψος που πρέπει,
σώμα σε λειτουργία, έτοιμη να αφήσω την βότκα σε ασφαλές σημείο, σε περίπτωση ξύλου.
Ενάμιση κεφάλι ψηλότερος μου, ξυρισμένο κεφάλι, ελάχιστο μούσι, κατάμαυρα μάτια και ένα
πέτσινο μπουφάν, γδαρμένο σε κάθε πιθανό σημείο. Και κοντή και ηλίθια; Σου μιλάω, ε!
Λένε πως ο χρόνος που χρειάζεται ένας άνθρωπος για να ερωτευτεί, είναι 30 δευτερόλεπτα.
Εγώ νομίζω πως εκείνη τη στιγμή, έσπασα κάθε ρεκόρ.
-Τώρα εξηγούνται πολλά.
-Δηλαδή;
-Παραείσαι ψηλός για να πιάσεις τις συχνότητες μιας κοντής.
-Δεν σε τιμά αυτό.
-Δες πόσο με νοιάζει.
-Δεν βλέπω μέχρι εκεί κάτω.
-Θέμα σου.
-Δώσε να στρίψω ένα.
Υπάκουσα στη διαταγή του και ξεκίνησα να πίνω την βότκα μου.
-Nirvana ή Pearl Jam;
-Pearl Jam, χωρίς ίχνος σκέψης.
-Θα περάσουμε πολύ καλά εμείς οι δύο.
-Αν προσπαθείς να με κάνεις να τρομάξω, δεν τα καταφέρνεις.
Τσούγκρισε την μπύρα του με το ποτό μου, πήρε το τσιγάρο και έφυγε. Το ανάστημα μου
είχε μπει στο πρόγραμμα στυψίματος, καθώς τον έβλεπα να χάνεται απ’τα μάτια μου.
Θυμάμαι πως πέρασα την επόμενη ώρα στο ίδιο σημείο, με την διαφορά ότι γέμιζα το ποτήρι
μου ανά 25 λεπτά και μιλούσα εντελώς τυπικά με όποιον καθόταν δίπλα μου, μέχρι τη στιγμή
που ο ίδιος, ο κύριος Χ, ή αλλιώς, Άρης – που το κύριος Χ θαρρώ του πήγαινε περισσότερο-,
ήρθε και με πήρε απ’το χέρι, σχεδόν σηκωτή, για να πάμε δύο στενά πιο δίπλα, όπου
γινόταν το ετήσιο beer festival. Εκείνος, με γνωστούς στο Dizzy και γω με γνωστούς στο
Stones, έφτανε μια αγκαλιά και στα δύο μαγαζιά, για να πίνουμε τζάμπα όλο το βράδυ.
Λίγο αργότερα, το πάρτι της πυλωτής, μεταφέρθηκε στο festival, με την Κοάν να μη μου
κρατάει πλέον κακία, ενώ ο Μάνθος επιτέλους να καταφέρνει να σταθεί στα πόδια του και να
μιλάει σε άλλη κοπέλα.
Έτσι οι ώρες περνούσαν. Περνούσαν υπερβολικά γρήγορα. Ήταν γύρω στις 6:30, όταν είχαν
αρχίσει να σβήνουν τα έξω φώτα των καταστημάτων, γιατί ξημέρωνε. Γύρω μας, κόσμος
πεσμένος από δω και από κει, με τα πλαστικά ποτήρια να καλύπτουν μεγάλη επιφάνεια του
δρόμου, ενώ μία μίξη εμετού και μπύρας αιωρούνταν στον αέρα. Κάπου τότε, αποφασίσαμε
να κινήσουμε προς τα σπίτια μας. Το 1/3 της παρέας, παρέμεινε εκεί ημιλιπόθυμο, ενώ αυτοί
που ακολούθησαν, διασκορπίζονταν κατά την διαδρομή.
Διασχίζοντας την Τσιμισκή, διαπίστωσα, πως ήμουν μόνη με τον κύριο Χ. Μου μιλούσε για
κάτι αρκουδάκια, αλλά δεν έδινα σημασία, μέχρι που φτάσαμε στην πολυκατοικία που έμενε.
-Να σου πω καληνύχτα ή θα ήθελες να ανέβεις; Τα παιδιά απ’ότι είδα, θα κοιμηθούν αλλού.
-Καληνύχτα, καλύτερα.
Εκείνος το δέχτηκε και έβαλε το κλειδί στην πόρτα. Έκανα το βήμα για να μειώσω την
απόσταση μεταξύ μας και καθώς γυρνούσε προς το μέρος μου, τον φίλησα.
Το κλειδί του έμεινε πάνω στην πόρτα, μέχρι την στιγμή που μας ξύπνησε μία γλυκύτατη
γιαγιά, που μας σκέπασε με μία καρό κουβέρτα και μας έδωσε από ένα φιλί στο μέτωπο.
