Όπως κάθε χρόνο, ο γνωστός εξερευνητής Τομ Ρούμπινς παραχωρούσε
μία συνέντευξη στο κρατικό τηλεοπτικό δίκτυο. Τα τελευταία δέκα
έτη έχει γίνει ιδιαίτερα διάσημος αφού, έπειτα από την απόφαση του
να αποσυρθεί, ξεκίνησε να αφηγείται τις αναρίθμητες περιπέτειες
του μέσα από μια σειρά βιβλίων. Αν και ο ίδιος υποστηρίζει ότι όλα
όσα γράφει αποτελούν πραγματικά γεγονότα, πολλοί είναι εκείνοι που
θεωρούν ότι οι ιστορίες του συμπαθέστατου αυτού συγγραφέα δεν
είναι τίποτα άλλο παρά προϊόν μυθοπλασίας. Σε μια προσπάθεια, του
ίδιου, μάλιστα, να πείσει τους αναγνώστες του για την αλήθεια των
περιπετειών του, φέρνει μαζί του διάφορα αναμνηστικά στις
συνεντεύξεις του.
Η φετινή συνέντευξη είναι πολύ ιδιαίτερη. Κι αυτό επειδή ο
Ρούμπινς έδωσε μια υπόσχεση στο κοινό του. Να αποκαλύψει επιτέλους
ποια ήταν η πρώτη του περιπέτεια, η οποία μάλιστα, όπως έχει πει
μπόλικες φορές ο ίδιος, τον οδήγησε στο να ακολουθήσει την καριέρα
του εξερευνητή. Έτσι, έπειτα από τις συνηθισμένες συστάσεις κατά
την έναρξη της τηλεοπτικής εκπομπής, η γοητευτική δημοσιογράφος
Βίκυ Φαζ τον ρώτησε:
-Λοιπόν, κύριε Ρούμπινς, νομίζω πως ήρθε η στιγμή να μας πείτε
για την πιο πολυσυζητημένη περιπέτεια σας. Τι λέτε;
-Μα φυσικά, είπε γελώντας ο Τομ. Άλλωστε για αυτό το λόγο δίνω
αυτές τις συνεντεύξεις για να ευχαριστώ τον κόσμο που διαβάζει τα
βιβλία μου.
-Τέλεια, είπε χαμογελώντας η Βίκυ. Ας ξεκινήσουμε. Πότε συνέβη η
πρώτη σας περιπέτεια;
Σε αυτό το σημείο ο Ρούμπινς πήρε απότομα μια σοβαρή έκφραση στο
πρόσωπό του. Ήπιε λίγο νερό από το ποτήρι που βρισκόταν δίπλα στην
πολυθρόνα που καθόταν, έβηξε λίγο και είπε:
-Ξέρεις Βίκυ, χωρίς να θέλω να σε προσβάλω, πιστεύω ότι θα ήταν
καλύτερο να αφηγηθώ ο ίδιος στο κοινό μας την πρώτη μου
περιπέτεια. Χωρίς να υπάρχει κάποια καθοδήγηση από τις ερωτήσεις
σου.
-Όπως θέλετε, είπε η Βίκυ με τόνο που φαινόταν ότι προσπαθεί να
κρύψει τη δυσαρέσκειά της. Σας ακούμε λοιπόν.
Η πρώτη μου περιπέτεια ξεκίνησε πριν από περίπου τριάντα πέντε
χρόνια. Ήταν καλοκαίρι και ήμουν μόλις δεκαοχτώ ετών. Έχοντας
τελειώσει πια το σχολείο ήταν καιρός να αποφασίσω με τι ήθελα να
ασχοληθώ στη ζωή μου από τότε και έπειτα. Οι περισσότεροι
συμμαθητές μου και φίλοι μου είχαν ήδη πάνω κάτω κατασταλάξει για
την πορεία που ήθελαν να ακολουθήσουν. Έτσι, ξεφάντωναν ξέγνοιαστα
στις παραλίες και το πάρκο της μικρής και ήσυχης πόλης μας. Εγώ,
δυστυχώς, εκτός από τη δύσκολη απόφαση που είχα να πάρω, είχα να
αντιμετωπίσω και ένα απρόσμενο κρυολόγημα.
-Κρυολόγημα μέσα στο καλοκαίρι;, τον διέκοψε ξαφνικά η Βίκυ.
-Συμβαίνουν αυτά, είπε γελώντας ο Ρούμπινς. Αν δεν έχετε κάποια
άλλη απορία, επιτρέψτε μου να συνεχίσω, πρόσθεσε.
-Παρακαλώ και συγγνώμη για τη διακοπή, αποκρίθηκε η δημοσιογράφος
Φαζ.
Χμμ.. που είχα μείνει σκέφτηκε για μια στιγμή ο Τομ και συνέχισε
την αφήγησή του.
Είχα, λοιπόν, μια ενοχλητική ίωση που με ανάγκασε να μείνω στο
κρεβάτι για μερικές μέρες. Ένα μεσημέρι, ενώ ήμουν ξαπλωμένος στο
κρεβάτι και κοιτούσα το ταβάνι άκουσα ένα χτύπημα. Στο περβάζι του
ανοιχτού παραθύρου του δωματίου μου καθόταν ένα γαλάζιο
παπαγαλάκι. Όπως καταλαβαίνετε, το γεγονός αυτό μου φάνηκε
εξαιρετικά περίεργο. Ο τόπος που μεγάλωσα βλέπετε, δεν αποτελεί
ορμητήριο, ούτε κατοικία εξωτικών πτηνών. Σηκώθηκα και το πλησίασα
σιγά-σιγά για να μην το τρομάξω. Δεν έδειχνε να με φοβάται, οπότε
άρχισα να το πλησιάζω όλο και περισσότερο, μέχρι που έφτασα δίπλα
του. Τότε, εκείνο γύρισε το βλέμα του προς εμένα και είπε με μια
ανθρώπινη, αντρική φωνή: “Γειά σου Τομ!”. Τινάχτηκα και με ένα
σάλτο έφτασα πίσω στο κρεβάτι μου. Έτριψα τα μάτια μου γρήγορα και
ξανακοίταξα προς το παράθυρο. Το παπαγαλάκι ήταν ακόμα εκεί και με
παρατηρούσε με απορία.
-Μη φοβάσαι, μου φώναξε.
-Μα πώς είναι δυνατόν να μιλάς; το ρωτήσα. Πώς είναι δυνατόν να
γνωρίζεις το όνομά μου; Είσαι παπαγάλος, δεν είσαι άνθρωπος!
-Δεν είμαι ένας κοινός παπαγάλος Τομ, είμαι ένας παπαγάλος από
το αιώνιο δάσος, αποκρίθηκε.
-Από πού; Δεν αισθάνομαι καλά, νομίζω πως έχω παραισθήσεις, είπα
αναπνέοντας γρήγορα.
-Από το αιώνιο δάσος. Εύλογη η απορία σου, δεν είναι γνωστό
στους θνητούς. Εσύ είσαι ο πρώτος που του δίνεται η ευκαιρία να
γνωρίσει αυτό το μέρος.
-Γιατί εγώ; Τι το ιδιαίτερο έχω;
-Η νύμφη του δάσους μια φορά στα χίλια χρόνια βοηθά κάποιο νέο
με αγνή καρδιά στο να βρει το δρόμο του. Έχεις ένα δίλημμα μπροστά
σου, έτσι δεν είναι;
-Πράγματι, δεν έχω ιδέα τι θέλω να κάνω στη ζωή μου. Μα για
κάτσε μισό λεπτό, άμα η νύμφη βρίσκει κάποιον κάθε χίλια χρόνια,
πώς είναι δυνατό να είμαι εγώ ο πρώτος τυχερός;
-Τις προηγούμενες φορές δε βρέθηκε κάποιος με αγνή κάρδια, ή
κάποιος που να είχε μεν αγνή καρδιά αλλά να χρειαζόταν και τη
βοήθειά της. Για αυτό είσαι ο πρώοτς. Οπότε… Τι λες; Ξεκινάμε;
Κοίταξα τον παπαγάλο με απορία. Αναρωτιόμουν τι να κάνω, η
κατάσταση ήταν πραγματικά αλλόκοτη. Το σκέφτηκα για λίγο και πήρα
την απόφαση να τον ακολουθήσω.
-Φύγαμε!, του είπα.
Με μιας πέταξε και ανέβηκε στο κεφάλι μου. Με ενοχλούσαν λίγο τα
νύχια του στην αρχή, αλλά μετά συνήθισα. Μου ζήτησε να κλείσω τα
μάτια και το ταξίδι μας θα ξεκινούσε.
Έτσι, μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου βρεθήκαμε σε ένα δάσος.
-Καλώς όρισες στο αιώνιο δάσος Τομ, είπε ο παπαγάλος.
Το δάσος ήταν απέραντο, από όποια πλευρά κι αν κοιτούσες θα
έβλεπες δέντρα μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι σου. Το ίδιο
συνέβαινε κι αν κοιτούσες προς τα πάνω. Τα δέντρα έφταναν ψηλά
μέχρι τον ουρανό, έμοιαζε σαν να έκρυβαν τον ήλιο εντελώς. Παρόλα
αυτά, το δάσος ήταν φωτεινό, λες και οι σκιές των δέντρων φώτιζαν
το έδαφος αντί να το σκοτεινιάζουν. Πέρα από τα δέντρα στο δάσος
κατοικούταν κι από χιλιάδες, μα τι χιλιάδες, από εκατομμύρια
λουλούδια κάθε χρώματος. Κόκκινα, κίτρινα, λευκά, ακόμα και μπλε
λουλούδια έδιναν στο τοπίο την εικόνα ενός φιλοτεχνιμένου πίνακα
ζωγραφικής. Ταυτόχρονα, την ομορφιά του τοπίου συμπλήρωναν τα
αμέτρητα παπαγαλάκια και άλλα πουλιά που πετούσαν γύρω. Το
τραγούδι τους συνδυαζόταν μοναδικά με το θρόισμα των φύλλων των
δέντρων, δημιοργώντας μια μαγευτική μελωδία.
Καθώς η ψυχή μου κατακλυζόταν από αυτή την απαράμιλλη ομορφιά
μέσα από αυτήν ξεπρόβαλε ένα πλάσμα που κατάφερε να την ξεπεράσει.
-Έρχεται η νύμφη, μου είπε με ένα σκούντηγμα ο παπαγάλος.
Αργότερα μου εξήγησε ότι κοιτούσα σαν χαμένος και δεν ήταν
ευγενικό προς τη νύμφη.
Η πανέμορφη νύμφη πλησίασε προς το μέρος μου. Τα μαλλιά είχαν το
χρώμα των σταχιών και έλαμπαν καθώς το φως έπεφτε πάνω τους. Από
την άλλη τα μάτια ήταν πράσινα, πιο πράσινα κι από τα φύλλα των
δέντρων. Στο σώμα της φορούσε ένα λευκό φουστάνι καλυμμένο με
φύλλα και λουλούδια.
-Καλωσήρθες στο αιώνιο δάσος Τομ.
Εγώ υποκλίθηκα, όπως με είχε συμβουλεύσει ο παπαγάλος να κάνω
κατά τη διάρκεια του ταξιδιού.
-Ελπίζω να είχατε καλό ταξίδι και να μη σε τρόμαξε ο Χάρης.
-Α Χάρη τον λένε; απάντησα γελώντας.
Η νύμφη έγνεψε καταφατικά άπλωσε το χέρι της και έπιασε το δικό
μου. Ξεκίνησε να προχωράει μέσα στο δάσος και εγώ την ακολούθησα.
Τότε, σα να μπορούσε να διαβάσει τη σκέψη μου, ξεκίνησε να μου
εξηγεί τι το ιδιαίτερο έχει το δάσος, απαντώντας σε όλες μου τις
απορίες.
Το αιώνιο δάσος Τομ υπήρχε ανέκαθεν και θα υπάρχει πάντοτε. Δεν
έχει ούτε αρχή, ούτε τέλος. Το αιώνιο δάσος βρίσκεται μέσα σε όλα
τα δάσης της γης, μέσα σε κάθε πάρκο, ακόμα και σε κάθε αυλή όπως
εκείνη του σπιτιού σου. Το δάσος είναι αυτό που διατηρεί την
ισορροπία του πλανήτη επιτρέποντας την ανάπτυξη όλων των ειδών.
Για αυτό το λόγο είναι σημαντικό ο κάθε άνθρωπος να μεριμνά για τα
μέρη που ανέφερα, καθώς αν χαθούν όλα, θα χαθεί και το αιώνιο
δάσος. Καταλαβαίνεις πως οι επιπτώσεις θα είναι ολέθριες για την
αρμονία που επικρατεί μέχρι στιγμής. Χρειάζεται επομένως κάποιος,
κάποιος σαν εσένα με καθαρή ψυχή, να κάνει όλους τους ανθρώπους να
καταλάβουν τη σημασία του δάσους. Να μην αφήνουν την απληστία
ορισμένων ανθρώπων να καταστρέφει την πηγή της ζωής.
-Μα πώς θα καταφέρω κάτι τέτοιο;, την διέκοψα.
-Αυτό πρέπει να το βρεις μόνος σου. Η βοήθεια μου αρκεί. Σου
έδειξα ποιο είναι το μονοπάτι. Τώρα πρέπει να προχωρήσεις σε αυτό
μόνος σου.
Πράγματι, είχαμε φτάσει μπροστά σε ένα μονοπάτι. Κοίταξα προς τη
νύμφη. Με αγκάλιασε, με κοίταξε στα μάτια χαμογελώντας και μου
ευχήθηκε καλή τύχη. Ακολούθησα το μονοπάτι και ξεκίνησα να
περπατάω μέχρι που…
-Μέχρι που τι κύριε Ρούμπινς; ρώτησε η Βίκυ Φαζ.
-Μέχρι που βρέθηκα στο κρεβάτι μου. Δεν είμαι σίγουρος αν όλα
ήταν ένα όνειρο ή πραγματικότητα. Όσα μου συνέβησαν έμοιαζαν τόσο
αληθινά. Χάρη σε αυτή μου την εμπειρία αποφάσισα να γίνω
εξερευνητής. Σκέφτηκα ότι αν κατάφερνα να αναδείξω τα θαύματα που
υπάρχουν μέσα στα πολλά δάση του πλανήτη μας, θα τραβούσα την
προσοχή του κόσμου προς τη σημαντικότητα της φύσης.
-Και πράγματι το καταφέρατε κύριε Ρούμπινς. Ευχαριστούμε που για
ακόμα μια φορά μας ταξιδέψατε με μια μαγευτική σας περιπέτεια.
