Βρισκόμαστε δύο μέρες πριν την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Δηλαδή προ-προπαραμονη της Πρωτοχρονιάς. Μικροί και μεγάλοι περιμένουν με ανυπομονησία την αλλαγή του χρόνου. Όλος ο κόσμος είναι ενθουσιασμένος που θα μπει ο νέος χρόνος. Τον περιμένουν με αισιοδοξία και αναρωτιούνται ,όλοι, τι θα τους φέρει, τι λύπες και χαρές.
Κι ενώ οι άνθρωποι όλου του κόσμου έχουν αυτές τις ανησυχίες , κάποια άλλα πλάσματα έχουν άλλες ανησυχίες και σκοτούρες. Τα ξωτικά και ο Αϊ- Βασίλης έχουν τα μαύρα τους τα χάλια. Η ψυχολογία τους είναι τόσο χάλια που και κάτω από τα χαλιά να ψάξει κανείς δεν θα τη βρει.. Ολωνών οι ψυχολογίες έχουν πάει περίπατο. Πολύ μακρινό. Άδικα τις αναζητούν. Τώρα αν αναρωτιέστε ποιος είναι ο λόγος. Ε θα τον μάθετε τώρα αμέσως.
Ο νέος Χρόνος είχε πάει διακοπές. Το είχε σκάσει. Τον ψάχνανε για καιρό τα ξωτικά αλλά μάταιος κόπος. Δεν κατάφεραν να τον βρουν. Ο παλιός Χρόνος είχε γεράσει πολύ και δεν ήταν σε θέση να αντικαταστήσει τον νέο, ούτε για λίγες μέρες.
“Μα που μπορεί να πήγε το παλιόπαιδο;” αναρωτιότανε ο παλιός Χρόνος.
“Ψάξαμε παντού. Κρύβεται καλά ο άτιμος.” έλεγαν τα ξωτικά.
“ Στις Μπαχάμες ψάξαμε. Στη Χαβάη ψάξαμε. Γυρίσαμε όλα τα νησιά. Πουθενά! Τίποτα!” μονολογούσε με κούραση ο Αϊ-Βασίλης.
“Θα υπάρχει κάποιος τρόπος να τον βρούμε. Πρέπει να ψάξουμε κι άλλο!” έλεγε ο παλιός Χρόνος.
“Κι αν δεν τον βρούμε; Κι αν δε γυρίσει έγκαιρα; Ή ακόμα χειρότερα, αν δεν γυρίσει ποτέ!!” έλεγε ο Αϊ-Βασίλης. “Πρέπει να κάνουμε κάτι δραστικό. Αν δε μοιράσω φέτος δώρα, ίσως να πιστέψει ο κόσμος ότι δεν άλλαξε ο Χρόνος.”
“Μα τι λες Άγιε μου. Δεν είναι ο κόσμος τόσο χαζός. Το πιο πιθανό είναι να σε κατηγορήσουν ότι κατέβηκες σε απεργία ή ακόμα χειρότερα μπορεί να πουν ότι εμείς βαρεθήκαμε να φτιάξουμε παιχνίδια.” είπαν με μια φωνή τα ξωτικά.
Όπως καταλαβαίνετε άκρη δεν έβρισκαν Άγιος ,ξωτικά και παλιός Χρόνος. Ο νέος Χρόνος ήταν άφαντος κι ας τον περίμενε πλήθος κόσμου.
Βλέπετε ο νέος Χρόνος είχε πάει διακοπές και δεν είχε σκοπό να τις χαλάσει για κανέναν και για κανέναν λόγο. “ Γιατί να χαραμίζομαι στους αχάριστους τους ανθρώπους , όταν μπορώ να καλοπέρναω.” έλεγε στον εαυτό του. Και εδώ που τα λέμε δεν είχε και πολύ άδικο. Πολύ ήταν αυτοί που δεν τον εκτιμούσαν και τον χαράμιζαν αναίτια και ανούσια. Καιρός ήταν λοιπόν κάποιος να δώσει ένα καλό μάθημα στους ανθρώπους.
Ας επανέλθουμε όμως στη σημερινή μέρα, η οποία αν θυμάστε καλά είναι η προ-προπαραμονή της Πρωτοχρονιάς. Που λέτε όλοι είναι αγανακτισμένοι. Τρέχουν και δε φτάνουν και δε ξέρουν τι να κάνουν. Μόνο εγώ ξέρω τι να κάνω. Καταγράφω όσα γίνονται για να τα μάθετε εσείς αργότερα, ώστε να μην έχετε απορίες για την σημερινή μέρα.
Και να! Βλέπω ένα από τα ξωτικά να σηκώνεται στη μεγάλη αυτή αίθουσα που βρισκόμαστε.
Μα αλήθεια. Μιλάω τόση ώρα και δε σας έχω πει ούτε που βρισκόμαστε. Ε λοιπόν είμαστε στο σπίτι του παλιού Χρόνου. Δε θα σας πω που είναι γιατί όταν θα διαβάζετε αυτήν εδώ την ιστορία ο παλιός Χρόνος θα είναι τόοοσο γέρος που σιγά μη θέλει και επισκέψεις. Ωστόσο μπορώ να σας περιγράψω το εσωτερικό του σπιτιού.
Αρχικά θα πρέπει να ξέρετε ότι το σπίτι κάθε Χρόνου έχει τέσσερις τεράααστιους χώρους οι οποίοι αποτελούνται από τρία δωμάτια. Ναι ναι! Σωστά μαντέψατε μερικοί. Κάθε χώρος αντιπροσωπεύει μια εποχή και κάθε δωμάτιο ένα μήνα. Δηλαδή μπορείτε όλοι να φανταστείτε , και πολύ καλά νομίζετε , ότι αυτή τη στιγμή που γράφω με την πανέμορφη πένα μου, είναι μία πένα φτιαγμένη από ξύλο ελάτου, σκούρο μπλε το χρώμα της, τούτες τις λέξεις, καθόμαστε στο δωμάτιο που ονομάζεται Δεκέμβρης. Το δωμάτιο είναι πολύ πολύ μεγάλο. Φαίνεται να είναι άσπρο, αλλά είναι σκούρο πράσινο. Απλά χιονίζει συνέχεια εδώ μέσα. Να σκεφτείτε ότι κάποια ξωτικά παίζουν χιονοπόλεμο αυτή τη στιγμή. Αν είναι ποτέ δυνατόν! Τέτοιες κρίσιμες ώρες.
Όση ώρα σας περιέγραφα το δωμάτιο, και λίγο παραπάνω ίσως, οφείλω να ομολογήσω ότι το ξωτικό που σηκώθηκε , αυτό που ανέφερα παραπάνω ντε, είπε σημαντικά πράματα. Ορίστε τι είπε:
“ Ονομάζομαι Τουκ και ξέρω που βρίσκεται ο νέος Χρόνος.”
Δε μπορείτε να φανταστείτε τι πανικός επικράτησε τη στιγμή που το είπε. Πανδαιμόνιο! Πανζουρλισμός! Χαμός! Χάος!
Όλοι με μια φωνή και ένα στόμα, με ένα στόμα και μια φωνή ρώτησαν:
“ΠΟΥ ;”
“ Μα δε βλέπετε μπροστά σας; Αυτός εκεί που γράφει με μανία με την μπλε πένα ,σκούρο μπλε. Αυτός εκεί που φοράει πράσινο σκούφο, πράσινο κολάν και πράσινο μπλούζα. Αυτός εκεί που κρυφογελάει πίσω από τα μουστάκια του.”
Αν δε το έχετε καταλάβει, πρέπει , οφείλω και είναι καθήκον μου να ομολογήσω ότι εγώ είμαι ο νέος Χρόνος. Επίσης πρέπει να σας πω ότι δεν έχω μουστάκια. Από ένα αποκριάτικο μαγαζί στη Βραζιλία τα αγόρασα, για να μπορώ να κρυφογελάω κάτω από αυτά.
Τη συνέχεια της ιστορίας, σας τη λέω μετά από αρκετό καιρό , αφού μόλις με ανακάλυψαν , πέσανε πάνω μου καμιά δεκαριά ξωτικά για να μη φύγω. Κατόπιν, μου αρχίσανε το κήρυγμα ο Άγιος και ο παλιός ο Χρόνος.
“ Σα δε ντρέπεσαι! Ολόκληρος μαντράχαλος και να κάνεις τέτοια πράματα.” έλεγε ο Άγιος.
“ Εγώ τώρα πως θα σε εμπιστευτώ να σου δώσω τη θέση μου! Μου λες;” έλεγε γεμάτος παράπονο ο παλιός ο Χρόνος.
Εγώ ο καημένος μιλιά δε πρόλαβα να αρθρώσω. Όσο για το ξωτικό που μίλησε και με αποκάλυψε. Περιττό να σας πω ότι το έχω μεγάλο άχτι και του αναθέτω τις πιο δύσκολες δουλειές. Αλλά αυτό για δύο λόγους. Ο ένας είναι φυσικά γιατί με αποκάλυψε. Ο άλλος είναι γιατί ήταν ο μόνος μέσα σε εκείνο το δωμάτιο, σε ένα παρόμοιο κάθομαι και γω τώρα περιμένοντας με ανυπομονησία τον καινούριο Χρόνο να με απαλλάξει από τα καθήκοντά μου, που κατάλαβε ποιος είμαι, κάτι που φανερώνει ιδιαίτερη ευφυία.
Επειδή δε θέλω να σας αφήσω με την απορία, θα σας πω όχι μόνο τι έγινε αφότου με ανακαλύψανε αλλά και που ήμουν όλον αυτόν τον καιρό.
Είπα σε όλους ότι πράγματι έλειπα τόσο καιρό σε διακοπές και ότι δεν είχα σκοπό να επιστρέψω. Ο λόγος απλούστατος. Σας τον είπα και παραπάνω. Οι άνθρωποι ξοδεύουν τον χρόνο τους ανούσια. Χωρίς να κάνουν τίποτα ουσιαστικό. Ε! Αυτό μου την δίνει στα νεύρα. Αποφάσισα λοιπόν να κάνω διακοπές και ας πάει ο κόσμος να κουρεύεται. Μεταξύ μας τώρα, κάποιοι το χρειάζονται. Οι διακοπές ωραίες δε λέω. Κάποια στιγμή όμως τις βαριέσαι. Γύρισα σχεδόν όλες τις παραλίες και τα νησιά. Μετά από λίγο καιρό άρχισα να αναρωτιέμαι. Τι άλλο να κάνω, τι άλλη διασκέδαση τάχα να υπάρχει; Τελικά τα είχα κάνει όλα. Το μόνο που έμενε ήταν να γυρίσω πίσω και να διαθέσω το χρόνο μου στους ανθρώπους. Αλλά πριν το κάνω αυτό ήθελα πολύ να κρυφογελάσω πίσω από τα μουστάκια μου, ακόμα κι αν ήταν ψεύτικα. Οπότε μεταμφιέστηκα σε ξωτικό και περίμενα μέχρι κάποιος να με αναγνωρίσει. Μέχρι να με αναγνωρίσουν κρυφογέλασα πολλές φορές κάτω από τα μουστάκια. Ναι τα ψεύτικα.
Αυτά τους είπα πάνω κάτω. Όλοι είχαν θυμώσει μαζί μου , είναι η αλήθεια. Για να με συγχωρήσουν, έψαξα παντού να βρω πού είχαν πάει περίπατο οι ψυχολογίες όλων τους. Τις βρήκα. Όλες. Μία ψυχολογία έκανα να βρω πολύ ώρα, αυτή του Τουκ. Ήτανε κάτω από το μαύρο χαλί σε μαύρο χάλι. Το χαλί ξέβαφε.
Κάπου εδώ πρέπει να σας αφήσω γιατί ήρθε ο καινούριος Χρόνος και πρέπει να τον ενημερώσω για τα καθήκοντά του. Ίσως αυτή να είναι η μοναδική ιστορία που θα σας διηγηθώ. Κάποια στιγμή στο δρόμο , όμως, αν δείτε ένα γέρο ψηλό με μακριά άσπρα μαλλιά και γένια , να ξέρετε ότι θα είναι ο Χαμένος Χρόνος. Αυτό το όνομα μου δώσανε τα ξωτικά μετά το περιστατικό που σας διηγήθηκα. Εσείς δε θα με καταλάβατε. Το πιο πιθανό είναι να μη με δείτε καν. Να θυμάστε ένα πράμα όμως. Αν σκορπάτε άδικα το χρόνο σας, εγώ , ο Χαμένος Χρόνος, θα κάνω τα αδύνατα δυνατά για να μην αλλάξει η χρονιά και να μην πάρει κανείς σας δώρο την Πρωτοχρονιά.
