Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί, όχι πολύ μακριά από δω, του οποίου οι κάτοικοι ήταν μονίμως ευτυχισμένοι, γι’αυτό και το έλεγαν Ευτυχονήσι. Στην αγορά, στην παραλία, στα μαγαζιά και στις υπηρεσίες ήταν όλοι ευγενικοί και χαμογελαστοί.
Εκεί, λοιπόν, έμεναν και οι ήρωες της ιστορίας μας, η Ιόλη και ο Μάριος, δύο αγαπημένα αδέρφια. Κάθε μέρα ανυπομονούσαν να γυρίσουν από το σχολείο για να πάνε τρέχοντας στη μυστική τους παραλία. Έπαιρναν μαζί τους όλα τα απαραίτητα σύνεργα, κουβαδάκια, τσουγκράνες και φτυαράκια, και άρχιζαν τις ανασκαφές, ψάχνοντας για θησαυρούς. Έσκαβαν στην άμμο, έψαχναν σε μικρές σπηλιές, κρυμμένες από τα βλέμματα των περαστικών, και τσαλαβουτούσαν στα ρηχά, ψάχνοντας για “πολύτιμα” αντικείμενα, τα λάφυρα της εξόρμησής τους, που με περηφάνια έφερναν κάθε βράδυ στο σπίτι τους και τα παρουσίαζαν στους γονείς τους.
Άλλες φορές πάλι μάζευαν σπασμένα ξύλα που είχε ξεβράσει η θάλασσα και τα χρησιμοποιούσαν για να φτιάξουν τη δική τους σχεδία. Για κατάρτι έβαζαν τον κορμό κάποιου μικρού δέντρου και για πανί συνήθως κάποιο φόρεμα της Ιόλης που μάταια έψαχνε για μέρες η μητέρα τους στις ντουλάπες. Στη συνέχεια, ανέβαιναν στο πλοίο τους και άρχιζαν τις μάχες με τους φανταστικούς πειρατές που απειλούσαν να καταστρέψουν την ευτυχία του νησιού τους. Στον Μάριο άρεσε πολύ να κάνει τον καπετάνιο και να δίνει εντολές στους ναύτες, δηλαδή στην Ιόλη. “Βίρα τις άγκυρες”, της φώναζε κι εκείνη τράβαγε από το νερό το σχοινί με το τενεκεδάκι που είχαν δέσει στην άκρη του. “Όλα εντάξει”, απαντούσε εκείνη και έβαζε ένα ρολό χαρτιού μπροστά στα μάτια της, κάνοντας ότι κρατάει κυάλια και παρατηρώντας τον ορίζοντα για να εντοπίσει τυχόν εισβολείς.
Το αγαπημένο παιχνίδι της Ιόλης, πάλι, ήταν η κατασκευή κοσμημάτων με τους θησαυρούς που ανακάλυπταν. Από κοχύλια και πολύχρωμες πετρούλες, μέχρι καπάκια μπουκαλιών και σπασμένες αλυσιδούλες, όσα ξέβραζε η θάλασσα μετατρέπονταν στα χέρια της σε πολύτιμους λίθους με τους οποίους έφτιαχνε κολιέ, βραχιόλια και δαχτυλίδια, δώρα συνήθως για τις φίλες της.
Μια μέρα, όμως, όλα ανατράπηκαν. Κάνοντας τη συνηθισμένη τους έρευνα, άρχισαν να βρίσκουν όλο και περισσότερα αντικείμενα καλυμμένα με μια μαύρη ουσία που κολλούσε παντού. Οι θησαυροί τους είχαν καταστραφεί. Κάποια κακιά μάγισσα, σκέφτηκαν, είχε βαλθεί να καταστρέψει το μικρό τους βασίλειο. “Γιατί δεν βουτάμε να δούμε τι γίνεται στον βυθό;”, ρώτησε η Ιόλη, με την ελπίδα εκεί να είναι διαφορετικά τα πράγματα.
“Βάλε τη μάσκα σου και φύγαμε”, είπε με αποφασιστικότητα ο Μάριος.
Μέσα σε λίγα λεπτά οι χειρότεροι φόβοι τους έγιναν πραγματικότητα. Διαπίστωσαν ότι άμμος, βότσαλα, πέτρες, ακόμα και τα φύκια, όλα ήταν μαύρα από αυτή την αηδιαστική ουσία. Μα, ποιος μπορεί να ήταν τόσο πανούργος για να κάνει κάτι τέτοιο; αναρωτήθηκαν και οι δύο. Τότε, μπροστά τους εμφανίστηκε ένα μικρό ψαράκι με τρομαγμένο βλέμμα. Με δυσκολία μπορούσαν να διακρίνουν ότι κάτω από την γκριζόμαυρη “φορεσιά” του είχε μπλε, κόκκινες και κίτρινες πιτσίλες. “Τι έγινε, ψαράκι; Γιατί είναι όλα μαύρα;”, ρώτησε με αγωνία ο Μάριος.
“Εκεί, μέσα στα βαθιά, ένα κοίτος…”, είπε αγκομαχώντας το ψαράκι που βαριανάσαινε.
“Ένα κοίτος τι;”, ρώτησε ανυπόμονα η Ιόλη.
“Ένα κοίτος άρχισε να βγάζει ό,τι είχε μέσα στην κοιλιά του και μια μαύρη ουσία τα κάλυψε γρήγορα όλα. Έχασα την οικογένεια και τους φίλους μου. Δεν μπορώ πια να τους ξεχωρίσω”, είπε στενοχωρημένο το ψαράκι κι άρχισε να κλαίει με “μαύρο” δάκρυ.
“Μη φοβάσαι, ψαράκι μου. Εμείς είμαστε εδώ για σένα. Θα σε βοηθήσουμε να τους βρεις”, είπαν με μια φωνή τα δύο αδέρφια.
“Πρέπει, όμως, πρώτα να εφοδιαστούμε με όλα τα απαραίτητα όπλα’, είπαν γιατί σκέφτηκαν ότι το κοίτος μπορεί να μην είχε πεθάνει και να τους έκανε επίθεση.
Βγήκαν, λοιπόν, για λίγο στη στεριά και πήραν μαζί τους από ένα κομμάτι κοφτερό ξύλο για να το χρησιμοποιήσουν για σπαθί, έβαλαν στη θήκη της ζώνης τους μερικές πέτρες και τη σφεντόνα τους που δεν την αποχωρίζονταν ποτέ και ξεκίνησαν.
Το ψαράκι, που είχε αρχίσει να πιστεύει ότι τα δύο παιδιά το είχαν αφήσει και είχαν φύγει, χάρηκε πολύ, όταν τους είδε να πλησιάζουν. “Πάμε”, τους είπε, “αλλά πρέπει να είστε προσεκτικοί γιατί το κοίτος είναι στα βαθια”. Στον δρόμο τους πέρασαν πολλά εμπόδια. Στην αρχή, γλιστερά φύκια τυλίχτηκαν γύρω τους σαν τα πλοκάμια χταποδιού και κατάφεραν να ξεφύγουν χρησιμοποιώντας τα δόντια τους. Μετά, πιάστηκαν στα δίχτυα ενός ψαρά κι εκεί χρειάστηκαν τα σπαθιά τους για να τα κόψουν. Τέλος, ήρθαν αντιμέτωποι με ένα κοπάδι άγρια ψάρια που τα έδιωξαν εκτοξεύοντας εναντίον τους τις πέτρες που είχαν πάρει με τη βοήθεια της σφεντόνας. Κι όταν έφτασαν στον προορισμό τους, ήταν πια κατάκοποι.
Άρχισαν να εξερευνούν την περιοχή με αγωνία και ξαφνιάστηκαν πολύ γιατί αυτό που τους έδειξε το ψαράκι δεν ήταν κοίτος, αλλά ένα τεράστιο πλοίο που βυθιζόταν σιγά σιγά στα τρικυμισμένα νερά της θάλασσας και γύρω του είχε δημιουργηθεί μια μαύρη κηλίδα που ταξίδευε όλο και πιο μακριά. Βγήκαν για λίγο στην επιφάνεια και είδαν βάρκες και σκάφη να πλησιάζουν και ανθρώπους να φωνάζουν ότι δεν μπορούσαν πια να κάνουν τίποτα άλλο. Το πετρέλαιο, έλεγαν, είχε πέσει στη θάλασσα. Όλα είχαν τελειώσει πια. Ήταν καιρός να φύγουν.
“Να φύγετε;”, είπε θυμωμένος ο Μάριος. “Και η θάλασσα; Τα ψάρια; Τα φύκια; Τι θα γίνει με αυτά;”.
“Δεν υπάρχει ελπίδα”, τους είπε ένας βαρκάρης. “Ξέχασέ τα όλα αυτά”.
“Τι λέτε; Αυτή είναι η θάλασσά μας. Εδώ κάνουμε μπάνιο κάθε μέρα. Το νησί μας θα καταστραφεί. Κάτι θα μπορούμε να κάνουμε”, απάντησε με θάρρος η Ιόλη.
“Δυστυχώς, μικροί μου, δεν προλαβαίνουμε πια. Το πετρέλαιο ξέφυγε μακριά και χρειάζεται ένα πολύ μεγάλο δίχτυ για να το μαζέψει, αλλα είμαστε λίγοι”,είπε ο βαρκάρης. Απογοητευμένη η Ιόλη, ήταν έτοιμη να βάλει τα κλάματα, όταν άκουσε τον Μάριο να λέει : “Έχω μια ιδέα. Βούτα, Ιόλη” κι εκείνη χωρίς τον παραμικρό δισταγμό έπεσε στα παγωμένα νερά.
Όταν βρέθηκαν στα βαθιά και πάλι, το ψαράκι, σαν να κατάλαβε τι έλεγαν οι άνθρωποι, είπε : “Σας ευχαριστώ πολύ για ό,τι κάνατε, αλλά μάλλον πρέπει να ξεχάσω την οικογένειά μου. Είναι πολύ αργά πια”.
“Όχι”, απάντησε ο Μάριος. “Σε πόση ώρα μπορείς να φέρεις εδώ όλο σου το κοπάδι;”, “Γιατί;”, ρώτησε απορρημένο το ψαράκι.
“Φέρτους όλους, μικρούς και μεγάλους και θα δεις”, του αποκρίθηκε ο Μάριος.
Πράγματι, μέσα σε λίγα λεπτά το ψαράκι είχε μαζέψει χιλιάδες μικρά και μεγάλα ψάρια που ρωτούσαν με περιέργεια πώς μπορούσαν να βοηθήσουν. “Είστε έτοιμοι;”, ρώτησε με αποφασιστικότητα ο Μάριος. “Κρατήστε με τα δόντια σας από τις άκρες αυτό το τεράστιο δίχτυ και όταν σας δώσω το σύνθημα, τραβήξτε το με όση δύναμη έχετε’, είπε και ξαναβγήκε στην επιφάνεια. Ειδοποίησε τον βαρκάρη ότι βρήκε τη λύση και μετρώντας μέχρι το τρία όλοι μαζί, άνθρωποι, βάρκες και ψάρια θα τραβούσαν ταυτόχρονα το δίχτυ που θα μάζευε το πετρέλαιο και έτσι έγινε. Στην αρχή κανείς δεν πίστεψε ότι αυτό θα πετύχαινε, αλλά όλοι έμειναν έκπληκτοι βλέποντας το αποτέλεσμα. Η ζημιά περιορίστηκε σε ένα μικρό κομμάτι θάλασσας, το πετρέλαιο μαζεύτηκε και τα ψαράκια απέκτησαν μετά από λίγο και πάλι το κανονικό τους χρώμα. Έτσι, και το δικό τους ψαράκι αναγνώρισε τους δικούς του και έφυγε ευχαριστημένο και χαμογελαστό.
Όταν γύρισαν εκείνο το βράδυ στο σπίτι τους ο Μάριος και η Ιόλη, άκουσαν τη μαμά τους να λέει στον μπαμπά τους: “Έμαθες τι έγινε σήμερα; Ένα πλοίο βυθίστηκε και δημιουργήθηκε μια τεράστια κηλίδα από πετρέλαιο, αλλά μετά λένε οι ψαράδες ότι σαν από θαύμα κατάφεραν και άπλωσαν το δίχτυ και τη μάζεψαν. Δεν το πίστευαν ούτε οι ίδιοι!”.
“Ναι, σαν από θαύμα”, σκέφτηκε ο Μάριος και η Ιόλη. “Σήμερα έγινε ένα πραγματικό θαύμα”, ήταν η τελευταία σκέψη τους πριν κλείσουν τα κουρασμένα τους βλέφαρα και αρχίσουν να ονειρεύονται περιπέτειες με πειρατές στα καταγάλανα νερά της θάλασσάς τους…
