Σε μια πολιτεία μακρινή πριν από πολλά- πολλά χρόνια, ζούσε ένας βασιλιάς και μια βασίλισσα, σε ένα παλάτι κρυμμένο μέσα στο δάσος.
Ήταν κάμποσο καιρό παντρεμένοι μα δεν είχαν ακόμα ένα παιδί. Για αυτό το λόγο ο βασιλιάς, ήταν πολύ στεναχωρημένος. Ήθελε έναν διάδοχο όμορφο και δυνατό που θα έπαιρνε τον θρόνο του, όταν εκείνος θα ήταν πολύ γέρος για να κυβερνήσει. Ήθελε έναν γιο γενναίο, που θα πολεμούσε με άλλες πολιτείες για να τις κάνει και αυτές δικές του.
Η βασίλισσα, στεναχωριόταν που δεν μπορούσε να προσφέρει έναν διάδοχο στο βασιλιά και κάθε μέρα παρακαλούσε την νεράιδα των παιδιών, να της χαρίσει ένα όμορφο αγόρι, γενναίο και δυνατό, όπως ακριβώς επιθυμούσε ο βασιλιάς.
Η νεράιδα, άκουσε τα παρακάλια της και σε λίγους μήνες ,η βασίλισσα γέννησε ένα αγοράκι. Τρεις ολόκληρες μέρες γλένταγε ο βασιλιάς την γέννηση του γιου του. Την τέταρτη μέρα , έδωσε στο γιο του, το όνομα Νικηφόρος, για να φέρνει πάντα νίκες στο λαό του.
Τα χρόνια κυλούσαν και ο Νικηφόρος, περνούσε τον καιρό του κλεισμένος στο παλάτι, παρέα με τους δασκάλους του και την καλή του γκουβερνάντα, που τον φρόντιζε και τον αγαπούσε σαν πραγματική του μητέρα. Σαν μεγάλωσε λίγο ακόμη και τα χέρια του έγιναν πιο δυνατά, ο βασιλιάς έφερε στο παλάτι, τους καλύτερους τοξοβόλους και ξιφομάχους, για να εκπαιδεύσουν τον γιο του και μάθαινε καθημερινά για την πρόοδο του. Μα όρεξη να μάθει να χρησιμοποιεί τόξα και ξίφη, ο Νικηφόρος δεν είχε μεγάλη. Δεν τα ήθελε στα χέρια του! Κόπο μεγάλο έκανε να μάθει να τα κρατά γιατί δεν ήθελε να κακοκαρδίσει τον βασιλιά πατέρα του. Μόνο σαν τέλειωνε τα μαθήματα αλάφρωνε η καρδιά του. Οι δάσκαλοι του είχαν καταλάβει ότι ο Πρίγκιπας δεν είχε τις πολεμικές χάρες του Βασιλιά, μα δίσταζαν να του πουν την αλήθεια από φόβο μήπως τιμωρηθούν για ανικανότητα να μάθουν στον γιο τη τέχνη του πολέμου.
Μια μέρα, ο βασιλιάς δώρισε στο γιο του, ένα όμορφο νεαρό άλογο. Σε λίγο καιρό θα ξεκινούσε και πάλι τις μάχες και ήθελε και τον Νικηφόρο στο πλάι του. Έπρεπε να γίνει ένας σπουδαίος πολεμιστής. Σαν του ανακοίνωσε ο βασιλιάς ότι θα φεύγανε μαζί στο πόλεμο, ο Νικηφόρος, ένοιωσε ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος στη γη. Δεν του άρεσε ο πόλεμος, ούτε τα σπαθιά και τα τόξα. Δεν ήθελε να γίνει σπουδαίος πολεμιστής. Ήθελε να’χει μόνο φίλους και όχι εχθρούς. Ο πατέρας του τον ήθελε άξιο αντικαταστάτη και συνεχιστή του. Μα δεν μπήκε ποτέ στο κόπο ο βασιλιάς, να ρωτήσει το γιο του αν επιθυμούσε το ίδιο.
Το ίδιο βράδυ ο Νικηφόρος αρρώστησε βαριά. Ήρθαν γιατροί από όλα τα πέρατα της γης μα κανείς δεν μπορούσε να τον κάνει καλά. Ο βασιλιάς έταξε κασέλες με φλουριά και χρυσαφικά, σε όποιον κατάφερνε να γιατρέψει τον πρίγκιπα. Ανυπομονούσε να ξεκινήσει τις μάχες και ήθελε και τον γιο του μαζί.
Πέρασαν από το παλάτι γιατροί, μάγοι μα και τσαρλατάνοι. Κανείς δεν μπόρεσε να γιατρέψει τον πρίγκιπα. Εκεί που ο βασιλιάς είχε πια απελπιστεί, ήρθε στο παλάτι, ένας γέρος ζητιάνος που γύρεψε να τον δει Του υποσχέθηκε την γιατρειά του πρίγκιπα. Απαίτησε όμως σαν αμοιβή, το χρυσό σπαθί του βασιλιά. Ο Βασιλιάς δίστασε να απαντήσει στον ζητιάνο. Πως ήταν δυνατόν να δώσει το σπαθί του! Αυτό του είχε χαρίσει τόσες νίκες , τόση δόξα! Αρνήθηκε να του το δώσει και διέταξε τους στρατιώτες του να τον φυλακίσουν.
Ο καιρός περνούσε και ο πρίγκιπας πήγαινε από το κακό στο χειρότερο. Η βασίλισσα ζήτησε από το βασιλιά να δεχτεί την πρόταση του ζητιάνου .Έπρεπε να δοκιμάσουν τα πάντα για να κάνουν καλά τον πρίγκιπα. Σαν παρουσιάστηκε και πάλι μπροστά στο βασιλιά ο ζητιάνος, δεν του ζήτησε μόνο το χρυσό του το σπαθί, μα και όλα τα σπαθιά του στρατού του. Έξαλλος ο βασιλιάς από το θράσος του ζητιάνου, διέταξε τους στρατιώτες του να τον κλείσουν φυλακή, χωρίς νερό και φαγητό για να πεθάνει.
Ο πρίγκιπας όλο και χειροτέρευε . Για άλλη μια φορά η βασίλισσα τον παρακάλεσε να δεχτεί την πρόταση του ζητιάνου και να του δώσει ότι του ζητά για να κάνει καλά τον πρίγκιπα. Μα και αυτή τη φορά, ο ζητιάνος απαίτησε και κάτι ακόμα. Τώρα ήθελε και όλα τα τόξα. Ήταν πολύ θυμωμένος ο βασιλιάς με τις απαιτήσεις του ζητιάνου μα έπρεπε να κάνει ότι του ζητούσε. Με φωνή όλο θυμό απευθύνθηκε στους στρατιώτες του.
– Αφήστε όλοι κάτω τα τόξα και τα σπαθιά σας!
Τελευταίος άφησε και εκείνος το χρυσό του σπαθί.
Σαν έμειναν όλοι άοπλοι, φύσηξε δυνατός βοριάς και άνοιξε όλα τα παράθυρα στη σάλα. Δεκάδες άσπροι πελαργοί έβαλαν στο ράμφος τους σπαθιά και τόξα και πέταξαν μακριά από το παλάτι. Κανείς δεν πίστευε αυτό που έβλεπε. Σαν έφυγε και ο τελευταίος πελαργός, και ο αέρας, φύσηξε για τελευταία φορά κλείνοντας τα παράθυρα, ο ζητιάνος, ζήτησε από τον βασιλιά να του λύσει ένα αίνιγμα. Αν έβρισκε τη λύση ο πρίγκιπας θα γίνονταν καλά και δεν θα αρρώσταινε ποτέ πια.
Ο βασιλιάς είχε χάσει την υπομονή του. Ήθελε να τον τιμωρήσει μα ξαφνικά θυμήθηκε ότι δεν είχε το χρυσό του το σπαθί ούτε ο στρατός του τα τόξα του. Ένιωσε αδύναμος μπροστά στο ζητιάνο. Για να μην γελοιοποιηθεί και άλλο μπροστά στους στρατιώτες του, τους διέταξε να φύγουν και να τον αφήσουν μόνο του με τον ζητιάνο.
Ύστερα ζήτησε από το ζητιάνο να του πει το αίνιγμα:
Τι είναι αυτό που στη ζωή
Μόνο πόνο σκορπάει
Και από το δρόμο το σωστό
Όλα τα χαλάει;
Όσο και αν σκεφτόταν ο βασιλιάς την λύση δεν την έβρισκε. Στην διάθεση του είχε μόνο λίγες ώρες, αλλιώς ο μονάκριβος γιος του θα πέθαινε. Έδωσε διαταγή στους στρατιώτες του να βγουν στους δρόμους να ρωτήσουν. Ίσως κάποιος από τους υπηκόους του γνώριζε τη λύση. Η λύση έπρεπε να βρεθεί σύντομα. Η ζωή του γιου κρεμόταν από μια μικρή κλωστή.
Είχε σχεδόν βραδιάσει και κανείς δεν εμφανιζόταν με τη λύση του αινίγματος . Λίγο πριν λήξει η διορία, ένας στρατιώτης έφερε μπροστά στο βασιλιά μια όμορφη κοπέλα που γνώριζε την απάντηση στο αίνιγμα. Ο βασιλιάς χωρίς να χάσει καιρό της ζήτησε να δώσει την απάντηση της στο αίνιγμα.
– Ο πόλεμος, είναι βασιλιά μου το κακό που φέρνει μόνο πόνο, και ότι είναι σωστό πάνω στη γη το χαλάει.
Η κοπέλα είχε δώσει τη σωστή απάντηση. Έτρεξαν στο δωμάτιο του πρίγκιπα για να δουν αν είχε γιατρευτεί. Ο πρίγκιπας είχε ανοίξει τα μάτια του και το πρόσωπο του ήταν δροσερό και ροδαλό. Τίποτα δεν έδειχνε ότι είχε φτάσει κοντά στο θάνατο.
Τα μάτια του αντίκρισαν το πανέμορφο και γλυκό πρόσωπο της κοπέλας που τον είχε σώσει και την ευχαρίστησε από τα βάθη της ψυχής του. Μα και η Ευτυχία, η κοπέλα που είχε βρει το αίνιγμα, ένιωσε ένα γλυκό τσίμπημα στην καρδιά της σαν άκουσε τον πρίγκιπα να της λέει ευχαριστώ. Ήταν και για τους δυο νέους ένας κεραυνοβόλος έρωτας.
Ο βασιλιάς για την ευχαριστήσει την Ευτυχία για το καλό που έκανε στο γιο του, αποφάσισε να της χαρίσει ένα σεντούκι με λίρες, μα εκείνη δεν το δέχτηκε γιατί ήξερε καλά, ότι τα πλούτη δεν θα την έκαναν περισσότερο ευτυχισμένη από ότι ήταν ήδη. Δέχτηκε όμως αργότερα την πρόταση του πρίγκιπα να γίνει γυναίκα του. Και έζησαν όλοι μαζί ευτυχισμένοι φροντίζοντας για την ευτυχία όλων των υπηκόων του παλατιού. Γιατί ευτυχισμένος είναι αυτός που ξέρει να μοιράζεται!
