Κάποτε μέσα σε ένα καταπράσινο δάσος γεμάτο πορτοκαλιές και ροδακινιές ζούσε μια μάγισσα που τη λέγανε Πορτό. Ανάμεσα στα κλαδιά της πιο γέρικης και μεγαλύτερης πορτοκαλιάς είχε το σπίτι της. Η ζωή της σε γενικές γραμμές ήταν όπως όλων των άλλων μαγισσών. Έκανε ξόρκια, μαγείρευε σούπες με βατράχια και σαύρες και έκανε βόλτες με τη σκούπα της. Είχε όμως κάτι που την έκανε ξεχωριστή.
Έπαιρνε τη σκούπα της και έβγαινε βόλτες μόνο τα βράδια που το φεγγάρι ήταν πορτοκαλί. Τα βράδια που το χρώμα του φεγγαριού είχε το χρώμα του ώριμου πορτοκαλιού και του καλοκαιρινού ροδάκινου. Τα υπόλοιπα βράδια έμενε στο σπίτι της και μελετούσε τα αστέρια κοιτώντας τα από το στρογγυλό παράθυρο της σοφίτας της.
Φορούσε πάντα μαύρα ρούχα, όπως άλλωστε όλες οι μάγισσες, αλλά τα νύχια της ήταν βαμμένα πορτοκαλί. Και στην άκρη του ψηλού μαύρου καπέλου της κρεμόταν ένα μικρό πορτοκαλί μισοφέγγαρο.
Της άρεσαν πολύ οι βόλτες τις πορτοκαλόχρωμες φεγγαρόφωτες νύχτες και απολάμβανε την ησυχία και τον αέρα. Τριγύριζε με τη σκούπα της κάνοντας κύκλους πάνω από τις στέγες των σπιτιών και τις κορυφές των δέντρων, ξεκινώντας με το φως των πρώτων ακτινών του φεγγαριού και φεύγοντας με τις πρώτες του ήλιου.
Ένα βράδυ που το φεγγάρι είχε το χρώμα του ώριμου ροδάκινου, εκεί που έκανε τη βόλτα της άκουσε μέσα στην ησυχία της νύχτας ένα περίεργο κλάμα. Ένα κλάμα που ήταν ανακατεμένο με γκρίνια και παράπονο. Κατέβηκε με τη σκούπα της στο σπίτι που ακουγόταν το κλάμα και από το παράθυρο είδε ένα μικρό αγόρι να κάθεται στο κρεβάτι του να κλαίει με λυγμούς και να κουνιούνται οι ώμοι του. Ο παππούς του αγοριού καθόταν δίπλα του σε με ξύλινη καρέκλα και προσπαθούσε να το παρηγορήσει.
Η Πορτό καθώς ήταν περίεργη κόλλησε το πρόσωπο της στο τζάμι που έβλεπε να κάθονται οι δυο τους και η μεγάλη της μύτη ζουλήχτηκε. Αλλά όσο και να προσπαθούσε δεν μπορούσε να ακούσει καλά. Κοίταξε γύρω της και είδε την ξύλινη πόρτα που ήταν λίγο πιο δίπλα και έβαλε το αυτί της σε μια χαραμάδα που βρήκε. Τώρα άκουγε σχεδόν καθαρά τις κουβέντες του αγοριού.
-Θέλω να γίνω ο καλύτερος ψαράς του κόσμου. Να πιάνω πολλά ψάρια. Αλλά είμαι πολύ μικροκαμωμένος και δεν έχω δυνατά μπράτσα να τραβάω τα δίχτυα. Ούτε μπορώ να κολυμπάω πολύ καλά.
-Σιγά το πράγμα, μουρμούρισε η Πορτό. Αν τρως φρούτα, λαχανικά και γάλα θα γίνεις δυνατός. Αν κολυμπάς και κάθε μέρα σε λίγο καιρό θα είσαι σαν δελφίνι. Θα φτάνεις τόσο μακριά που μπορεί να συναντήσεις ακόμα και τις γοργόνες με τα γαλάζια μαλλιά που ζουν καταμεσής στο πέλαγος.
-Τα ψάρια που πιάνω πάντα είναι όλα μικρά, δεν θα πιάσω πότε μεγαλύτερα, είπε το αγόρι ρουφώντας τη μύτη του.
-Ναι καλά, απάντησε μόνη της η μάγισσα, αν συνεχίσεις να ψαρεύεις κάποια στιγμή θα πιάσεις και μεγαλύτερα ψάρια. Αρκεί να μην τα παρατήσεις ποτέ και τότε θα πιάσεις και ψάρια δέκα φορές μεγαλύτερα ακόμα και από το μπόι σου.
-Δεν έχω φίλους να με αγαπάνε, συνέχισε κλαίγοντας το μικρό αγόρι.
-Υπερβολές μεγαλύτερες και από των δράκων τις μακριές πράσινες ουρές, απάντησε η Πορτό. Όλοι έχουμε πάντα κάποιον να μας αγαπάει και να θέλει να είναι φίλος μας και δεν μας το έχει πει. Αν κοιτάξεις πέρα από τη μύτη σου και ανοίξεις λίγο τα μάτια σου θα δεις πως κάπου υπάρχει κάποιος που θέλει πολύ να γίνει φίλος σου.
-Και θέλω όταν μεγαλώσω να παντρευτώ την ομορφότερη βασιλοπούλα του κόσμου, είπε το αγόρι γκρινιάζοντας και χτυπώντας τις γροθιές του στο μαξιλάρι. Αλλά δεν θα με αγαπήσει εμένα ποτέ καμία βασιλοπούλα, είπε και ξέσπασε σε κλάματα.
-Φυσικά και δεν θα αγαπήσει ποτέ καμία βασιλοπούλα, εκτός και αν είναι πέτρινη, κουφή και τυφλή είπε νευριασμένα η Πορτό. Με τόση γκρίνια και νεύρα ποια θα κάτσει μαζί σου.
Η μάγισσα νευριασμένη ήταν έτοιμη να φύγει, αλλά σαν έκανε ένα βήμα πίσω, το κλάμα του αγοριού δυνάμωσε. Παρόλο που ήταν αρκετά πιο μακριά από την χαραμάδα το άκουσε να λέει δυνατά:
-Θα κλαίω κάθε βράδυ και το κλάμα του μαζί με το ρούφηγμα της μύτης του έσπασε την ησυχία της νύχτας.
-Δεν είμαστε καλά, θύμωσε η μάγισσα Πορτό. Δεν θα μου χαλάσεις εσύ τις βράδυνες μου βόλτες. Εγώ τα βράδια κάνω βόλτες γιατί θέλω να ακούω τους γρύλους που λένε τραγούδια και τον αέρα που λέει ιστορίες από τα μακρινά μέρη που έρχεται. Άσε που με τόση φασαρία κρύβονται οι σαύρες και δεν μπορώ να πιάσω καμιά για τα ξόρκια μου, ούτε βατράχια για την πρωινή μου ομελέτα. Θα σου δείξω εγώ, είπε ακόμα πιο θυμωμένη.
Η μάγισσα έξυσε το κεφάλι της και πάσχιζε να βρει μια λύση. Άρχισε να περπατάει πέρα δώθε για να της κατέβει καμιά ιδέα. Έπρεπε να μιλήσει στο αγόρι να του μάθει αυτά τα μικρά μυστικά που κάνουν μια μεγάλη ευτυχισμένη ζωή. Πάνω από όλα έπρεπε να εξασφαλίσει την ησυχία της νύχτας. Δεν μπορούσε να φανταστεί πως όταν θα έβγαινε από εδώ και πέρα τα βράδια θα άκουγε μόνο το κλάμα και την γκρίνια του.
Ξαφνικά της ήρθε μια καταπληκτική ιδέα. Μια ιδέα που θα έλυνε το πρόβλημα όλων.
Περίμενε σχεδόν όλο το βράδυ έξω από το παράθυρο και παραφύλαγε ρίχνοντας κλεφτές ματιές πότε θα κοιμόταν το μικρό αγόρι. Όταν κοιμήθηκε το αγόρι η μάγισσα έκανε ένα μαγικό ξόρκι και μπήκε στο όνειρο του μεταμορφωμένη σε μια πανέμορφη πριγκίπισσα ντυμένη με ένα μακρύ αέρινο πορτοκαλί φόρεμα. Εκεί με μια γλυκιά φωνή του είπε όσα έπρεπε να ξέρει:
«Κάθε μέρα να τρως πολύ καλά
και ποτέ τα όνειρα σου μην τα παρατάς.
Κοίτα λίγο δεξιά και αριστερά
για να δεις ποιος σε αγαπά άλλα να σου το πει δεν τολμά.
Μια βασίλισσα θα σε αγαπήσει πολύ,
αρκεί την γκρίνια σου να κλείσεις σε κλουβί»
Την άλλη μέρα το πρωί το αγόρι ξύπνησε πολύ χαρούμενο. Ήταν τόσο όμορφο το όνειρο που είχε δει που αμέσως άρχισε να ακολουθεί ότι του είχε πει η πριγκίπισσα στον ύπνο του. Άρχισε να τρώει πολλά φρούτα και λαχανικά και να πίνει γάλα. Κολυμπούσε κάθε μέρα και ψάρευε όσο πιο συχνά μπορούσε. Κάθε φορά που έπιανε μικρά ψάρια έφερνε στον νου του την πριγκίπισσα και έπαιρνε κουράγιο. Την άλλη φορά θα πιάσω μεγαλύτερο, σκεφτόταν από μέσα του. Απέκτησε με τον καιρό αρκετούς φίλους και χωρίς να ξέρει το γιατί αρχίσανε πολύ να του αρέσουν τα πορτοκάλια και τα ροδάκινα.
Σαν περάσανε τα χρόνια το αγόρι μεγάλωσε, έγινε ο καλύτερος ψαράς του τόπου και έπιανε τα σπανιότερα και νοστιμότερα ψάρια που υπήρχαν. Ο κόσμος τον έμαθε και όποιος ήθελε να φάει τα καλύτερα και νοστιμότερα ψάρια πήγαινε στο καΐκι του. Γοργόνα δεν ξέρουμε αν συνάντησε ποτέ στο δρόμο του στης θάλασσας τα πέλαγα. Συνάντησε όμως ένα πρωί μια πανέμορφή κοπέλα με πορτοκαλί φόρεμα. Μια λαίμαργη βασιλοπούλα που αγαπούσε πολύ τα ψάρια που σαν άκουσε για τον ψαρά που ψαρεύει τα καλύτερα ψάρια του κόσμου έτρεξε η ίδια προσωπικά να τον βρει. Σαν τον είδε τον αγάπησε λίγο παραπάνω από όσο αγαπούσε τα ψάρια που έτρωγε. Μα και ο ψαράς την αγάπησε γιατί είχε την ίδια όψη με την πριγκίπισσα που κάποτε είχε δει στο όνειρο του, με το πορτοκαλί μακρύ αέρινο φόρεμα. Παντρεύτηκαν πάνω στο καΐκι και από τότε ζουν εκεί και ταξιδεύουν στον κόσμο όλο.
Η Πορτό, η μάγισσα με το μαύρο το καπέλο που στην άκρη του κρέμεται ένα πορτοκαλί μισοφέγγαρο, συνεχίζει ακόμα και κάνει βόλτες τα βράδια που το φεγγάρι είναι πορτοκαλί σαν ώριμο ζουμερό ροδάκινο.
Λένε πως τα βράδια που το φεγγάρι είναι πορτοκαλί εμφανίζεται στα όνειρα των ανθρώπων μεταμορφωμένη σε πριγκίπισσα με πορτοκαλί φόρεμα και τους λέει μυστικά.
