Μια φορά και ένα καιρό ήταν ο Κύριος Κέιν, ο ομορφότερος άνδρας στη πόλη, ψηλός με γερή κορμοστασιά τον οποίο όλες οι γυναίκες ήθελαν για ταίρι τους.
Ζούσε σε μία πολύβουη πόλη αλλά ταυτόχρονα σε δύο διαφορετικούς κόσμους.
Από τη μία ήταν ένας σκληρός και αχόρταγος επιχειρηματίας, από την άλλη, με το που έφευγε από την εργασία του, ήταν ένας μοναχικός τύπος ο οποίος περιπλανιόταν, στους δρόμους της πόλης, αναζητώντας την απόλυτη αγάπη που θα τον μεταμόρφωνε σε ένα καλύτερο και γεμάτο ευτυχία άνθρωπο.
Ένα βράδυ εκεί που περπατούσε, χάθηκε και βρέθηκε σε μια περιοχή που δεν γνώριζε. Ξαφνικά το τοπίο άλλαξε, το τσιμέντο της πόλης σιγά σιγά αραίωνε και λίγη ώρα αργότερα ήταν μόνος, γύρω του δεν υπήρχε τίποτα, ήταν σα να βλέπει μια λευκή κόλλα χαρτί.
Προχώρησε με δειλά, φοβισμένα βήματα και μετά από λίγο άρχισε να ακούει έναν ήχο από νερό που ολοένα δυνάμωνε και από το βάθος πρόβαλε, ξάφνου, ένα τεράστιο επιβλητικό συντριβάνι.
Οι ριπές του νερού ανεβοκατέβαιναν, άλλοτε γρήγορα άλλοτε αργά και όταν έφθαναν στο υψηλότερο σημείο φώτιζαν τον ουρανό και σχημάτιζαν μία φράση που ο Κύριος Κέιν δεν μπορούσε να διαβάσει καθαρά. Όταν κοντοστάθηκε μπροστά από το συντριβάνι του φανερώθηκε το μήνυμα στον ουρανό: «Καλώς ήρθες στο μαγικό συντριβάνι.»
Αμέσως μετά, σίγησαν τα πάντα και ήταν πάλι σε μία απόλυτη ησυχία, το χειρότερο συναίσθημα για τον επιχειρηματία με τους αδίστακτους ρυθμούς της εργασίας του στην πόλη.
Ένα αεράκι άρχισε να τον χαϊδεύει ολόκληρο και μετά από λίγο να του ψιθύριζει και αυτό καλώς ήρθες στο μαγικό συντριβάνι.
Ο Κύριος Κέιν πλημμυρίζεται από ένα συναίσθημα μοναδικότητας που πρώτη φορά νιώθει. Παράλληλα, συνειδητοποιεί πως το νερό αλλάζει χρώματα ανάλογα με τα συναισθήματα που νιώθει εκείνη τη στιγμή.
Λίγα λεπτά αργότερα, παίρνει το κουράγιο να ψιθυρίσει και αυτός πίσω στον αέρα και με κάποια ψήγματα αυτοπεποίθησης τον ρωτά, «τι κάνω εγώ εδώ»;
Ο αέρας ευθύς του αποκρίθηκε: “Φαντάσου τι θες πιο πολύ στη ζωή σου να αλλάξει και αν το νιώσεις πραγματικά, το μαγικό συντριβάνι θα στο πραγματοποιήσει.” και με αυτό ο αέρας σώπησε.
Έμεινε μόνος με το νερό να μην κουνιέται καθόλου. Τον κυρίευσε πάλι αυτός ο φόβος του αγνώστου, έπαιρνε βαθιές αναπνοές και τις έβγαζε με ορμή, ο φόβος όμως χειροτεύρευε.
Πλέον ήταν και κουρασμένος, δεν ήξερε αν σκεφτόταν καθαρά ή όχι αν ζούσε ένα όνειρο από το οποίο θα ξυπνούσε ή όχι, τι ειρωνεία για τον επιχειρηματία των δύσκολων και άμεσων αποφάσεων.
Κάθισε χάμω αποκαμωμένος, κοίταξε τον υπέρλαμπρα φωτεινό ουρανό, ήταν μόνος μαζί του, ο χρόνος είχε σταματήσει και η αιωνιότητα του είχε χαριστεί.
Ξεκίνησε να αναπολεί τη ζωή του από όσο θυμάται τον εαυτό του, παιδικά χρόνια, εφηβεία, πανεπιστήμιο, έρωτες, αγάπη, οικογένεια όλα να μπερεδεύονται με φιδίσιο τρόπο στο μυαλό του. Σκέφτηκε πως όλα έγιναν πολύ γρήγορα χρονικά και επιπόλαια συναισθηματικά. Είχε κάνει πολλά στη ζωή του αλλά είχε νιώσει λίγα.
Η σκέψη του στάθηκε στη πιο βαθιά επώδυνη εμπειρία που είχε στη ζωή του, εκείνο το ατύχημα. Και που το ανέσυρε η μνήμη του πόνεσε η καρδιά του. Ήταν σε τόσο τρυφερή ηλικία μόλις 14 ετών, εκεί που διέσχισε το δρόμο κρατώντας μία πολύχρωμη μπάλα για να πάει να παίξει στο πάρκο μία μηχανή τον χτύπησε.
Τα πάντα σκοτείνιασαν και η μπάλα έφυγε από τα χέρια του και κύλησε στο δρόμο, χωρίς σταματημό, ολομόναχη πλέον. Ξύπνησε στο νοσοκομείο, 20 μέρες μετά, παραλίγο να μείνει παράλυτος τουπαν, θαύμα, θαύμα αναφώνισαν όλοι δακρυσμένοι. Στην ανάρρωση, ο πόνος μετατράπηκε σε μια εσωτερική δύναμη που τελικά διαμόρφωσε τον στυγνό επιχειρηματία. Έτσι ήθελε να πάρει την εκδίκησή του από τον κόσμο.
Το μυαλό του καθάρισε από όλα αυτά και με μιας φαντάστηκε εκείνη, την απόλυτη αγάπη. Θαταν μια ξανθιά, μακρυμαλλούσα με τα πιο ζωντάνα γαλάζια μάτια του κόσμου από αυτά που λένε περισσότερα από όσες χίλιες λέξεις μαζί. Θα τον φρόντιζε περισσότερο και από την ίδια του τη μητέρα, θα του χαμογελούσε αληθινά και θα τον χαίδευε, αχ πόσο το ήθελε αυτό.
Ξύπνησε από αυτή τη σκέψη με τα κουρασμένα χείλη του να σχηματίζουν ένα γελάκι μοναδικής ευτυχίας. Σηκώθηκε όρθιος μπροστά από το μαγικό συντριβάνι, ήθελε να ρίξει λίγο νερό στο πρόσωπο του. Δεν είχε κανένα φόβο. Έτσι όπως έβαλε νερό στις χούφτες των χεριών, η υφή του ήταν τόσο κρυστάλλινη που έβλεπε τον εαυτό του μέσα από αυτό.
Το πρόσωπό του είχε την ωριμότητα ενός μεσήλικα και την αθωότητα ενός παιδιού. Καλόσχηματισμένα βλέφαρα που θέρμαιναν τους δύο ολοζώντανα καφέ φακούς των ματιών του, υπό την πλήρη προστασία του γυαλισμένα καθαρού μετώπου του. Τα χείλη νόμιζες πως έχουν κλαπεί από γυναίκα, λεπτά μεν σαρκώδη δε, σε προσκαλούσαν σαγηνευτικά και σε προκαλούσαν ερωτικά. Τα μάγουλα ήταν λες και τα γύμναζε με κάποια άσκηση και κατέληγαν, προς τα κάτω, σε ένα πηγούνι φτιαγμένο από πυλό. Δεξιά και αριστερά έβγαινε προς τα έξω και στη μέση βυθιζόταν προς τα μέσα όπως η άμμος στο κενό. Η μύτη δέσποζε μέσα στη μέση όλων αυτών σα να ήθελε να ελέγχει τα πάντα και ταυτόχρονα να δίνει ζωή. Εκείνη τη στιγμή ήταν γαλήνια ήρεμος και σε απόλυτη αρμονία με τον εαυτό του.
Έκλεισε τα μάτια, πέταξε το νερό στο πρόσωπό του, ο ουρανός άρχισε να αστράφτει, το μαγικό συντριβάνι άρχισε να εκτοξεύει ριπές νερού πολύ ψηλά και ο αεράς να λυσομανάει. Ο Κύριος Κέιν δεν είχε κανένα φόβο.
Άνοιξε τα μάτια μέσα σε όλο αυτό το χαμό και εμφανίστηκε μπροστά του αυτή που αναζητούσε τόσα βράδια μεσα στης πόλης τα στενά. Η απόλυτη αγάπη. Ήταν τόσο όμορφη που για να περιγραφεί θα έπρεπε να δημιουργηθούν νέες λέξεις σε κάποια γλώσσα.
Δεν ήξερε τι να κάνει ή τι να πει. Και αν χάλαγε τη στιγμή και εξαφανιζόταν σαν μια οπτασία στο μυαλό του; Ανασήκωσε αργά το χέρι του και με το μεσαίο δάχτυλο κίνησε να την αγγίξει. Όμως, λίγο πριν τη φθάσει, μια αόρατη μεμβράνη τον εμπόδιζε, λύγιζε προς τα μέσα αλλά εκατοστά πριν φθάσει σε αυτή, τερμάτιζε. Ήταν τόσο κοντά του αλλά και πάλι τόσο μακριά του.
Ξαφνικά ο ουρανός μαύρισε, αστραπές άρχισαν να βροντούν βροχή όμως δεν έπεφτε, ήταν σαν εισαγωγή σε θεατρικό έργο άλλα έλειπαν οι πρωταγωνιστές ή μήπως όχι; Στο βάθος βάθος, πίσω από την απολύτη αγάπη, διέκρινε έναν άνδρα με μία κόκκινη κάπα να στέκεται στιβαρά όρθιος, σιωπηλός και με τα δυό του χέρια σταυρωμένα.
Μετά από μερικά λεπτά αγωνίας άκουσε την απόλυτα αυστηρή φωνή του άνδρα, υπό την συνοδεία κεραυνών να του λέει. «Η απόλυτη αγάπη είναι εδώ φυλακισμένη και κανείς δε μπορεί να σπάσει τη μεμβράνη αυτή γιατί κανείς δεν είναι τόσο αγνός και άξιος, για αυτήν, στο κόσμο τον οποίο ζείτε. Για αυτό λοιπόν φύγε, γύρνα πίσω στη πόλη, γιατί κακό μεγάλο θα σε βρει όπως βρήκε και άλλους πολλούς πριν από σένα».
Ο Κύριος Κέιν τον άκουσε προσεκτικά κοιτώντας την απόλυτη αγάπη μπροστά του και το μαγικό συντριβάνι στα αριστερά του το οποίο, άρχισε να εκτοξεύει νερό ψηλά, με τις ριπές του, αυτή τη φορά, να κοντράρουν τις αστραπές του κακού άνδρα και τελικά να καταφέρουν να τις σβήσουν από τον ουρανό.
Στον επόμενο τόνο, ένα αεράκι ανασηκώθηκε, από πίσω του, όπως εκείνο που τον είχε καλωσορίσει στο μέρος και άρχισε να του ψιθυρίζει. «Έφθασες ως εδώ, την ονειρεύτηκες και σου φανερώθηκε. Πίστεψε το βαθιά, καθάρισε το μυαλό και τη ψυχή σου ώστε να γίνει αυτό που επιζητά η καρδιά σου».
Δεν έχασε χρόνο, έκλεισε τα μάτια σα να κλείνει όλη τη προηγούμενη ζωή του, έσφιξε τις γροθιές, άφησε το σώμα του να κυλήσει, προς τα πίσω, σα να αιωρείται με προσανατολισμό τον ουρανό. Τα ξανάνοιξε όπως το νεογέννητο βρέφος, βλέποντας θαμπά, στην αρχή, αλλά γνωρίζοντας πως ήταν η πρώτη, κενή, σελίδα του νέου βιβλίου της ζωής του.
Η μεμβράνη είχε εξαφανιστεί μαζί με τον καποφόρο άνδρα και η απόλυτη αγάπη ήταν δική του.
Το είχε πιστέψει αληθινά και το μαγικό συντριβάνι του το εκπλήρωσε.
Ξημέρωσε πια, όχι μια συνηθισμένη μέρα αλλά η λαμπρότερη και η καθαρότερη που είχε δει ποτέ του. Ήταν η τέλεια μέρα για την καινούργια ζωή του Κυρίου Κέιν.
Πήρε την απόλυτη αγάπη από το χέρι και ξεκίνησαν να περπατούν προς τη πόλη. Το τσιμέντο σταδιακά γιγάντωνε γύρω τους χτίζοντας ένα τοίχο προστασίας για τη νέα τους ζωή.
Ο Κύριος και η Κυρία Κέιν έζησαν καλά και εμείς καλύτερα.
