Κάποτε σε μια λίμνη, ζούσε η βατραχοοικογένεια των βατραχοκουάξ. Πρώτα
ξαδέρφια των βατραχοσκουξ που ζούσαν στο διπλανό ποτάμι. Οι κυρίες βατραχίνες,
πρώτες ξαδέρφες όπως είπαμε, έκαναν μικρά-μικρά βατραχάκια την ίδια εποχή.
Ξαφνικά γέμισε ο τόπος με μικρές κουαξοφωνούλες και σκουξοφωνούλες. Ήταν και
οι δυο οικογένειες χαρούμενες.
Η μαμά βατραχοκουάξ όμως, φαινόταν λίγο σκεπτική μερικές μέρες μετά τον ερχομό
των μικρών. Είχε παρατηρήσει μια ασυνήθιστη δραστηριότητα στο ένα της μικρό
βατραχάκι. Ήταν μονίμως γελαστό, με λίγο διαφορετική φατσούλα από όλα τα
υπόλοιπα μικρά και είχε ένα σημάδι στην πλάτη του. Ευτυχώς, μετά από 2 ημέρες
πέρασε ο βατραχογιατρός για να δει τα μικρά βατραχάκια ότι ήταν καλά στην υγεία
τους και η μαμά βατραχοκουάξ του είπε για το μικρό της. Ο γιατρός το κοίταξε και
ενώ όλα τα παιδάκια τα είχε εξετάσει σε 10 λεπτά, με αυτό ασχολήθηκε πάνω από
μισή ώρα. Η μαμά βατραχοκουάξ άρχισε να ανησυχεί σοβαρά και δεν ήταν εκεί και ο
άντρας της να τη στηρίξει, είχε πάει να κυνηγήσει τροφή για τα μικρά!
Όταν τελείωσε η εξέταση, ο γιατρός είπε στη μαμά «έχω ένα ευχάριστο και ένα
δυσάρεστο να σας πω για αυτό το βατραχάκι σας». Η μαμά βατραχοκουάξ άρχισε να
βουρκώνει… «Τι συμβαίνει στο μωρό μου;», ρώτησε με αγωνία το γιατρό. «Ακούστε
κυρία βατραχοκουάξ, το παιδάκι σας είναι ένα γεμάτο αγάπη μικρό, ζωηρό και
χαρούμενο» η μαμά βατραχοκουάξ τον κοίταξε περιμένοντας τη συνέχεια «Όμως»,
συνέχισε ο γιατρός «είναι διαφορετικό από όλα τα υπόλοιπα παιδάκια, έχει κάτι
παραπάνω από όλα τα άλλα». Η μαμά βατραχοκουάξ γούρλωσε τα μάτια της και
ρώτησε: «τι εννοείτε γιατρέ, τι έχει το παιδάκι μου!!???». Ο γιατρός της απάντησε
«ακούστε κυρία βατραχοκουάξ, όλα εμείς τα βατράχια, έχουμε πάνω μας 20 κουκίδες
διάσπαρτες σε όλο το σώμα μας. Το μικρό σας, έχει 1 κουκίδα παραπάνω και είναι
όλες συγκεντρωμένες στην πλατούλα του, σαν τατουάζ». Η μαμά δάκρυσε και
ρώτησε : «δηλαδή, το παιδί μου είναι άρρωστο; Να ανησυχώ;». Ο γιατρός τότε της
ξανά-απάντησε: «Κατά μια έννοια ναι, αν το δείτε από την αρνητική του πλευρά. Αν
το δείτε από τη θετική, θα σας πω ότι αυτά τα παιδιά που γεννιούνται με μια κουκίδα
παραπάνω, είναι τόσο αξιαγάπητα και έχουν συνεχώς τόση αγάπη που μοιράζουν
απλόχερα, που δεν αφήνουν χώρο στους γύρω να σκέφτονται ότι είναι άρρωστα. Όσο
για ανησυχία, να μην έχετε, δεν έχει κάτι κολλητικό ή άσχημο, απλώς είναι
ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ». Τελειώνοντας τη κουβέντα του της χαμογέλασε και τότε εκείνη
σταμάτησε να δακρύζει, σκούπισε τα μάτια της με τα μεγάλα πράσινα δάχτυλα της
και τον ευχαρίστησε.
Η μαμά βατραχοκουάξ, αποφάσισε να μην πει τίποτα στον άντρα της όταν θα
γύρναγε, για να μην τον στεναχωρήσει – μέσα της φοβόταν και λίγο, μήπως δεν
καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει και δεν θέλει πια αυτό το παιδί κοντά τους. Οι μέρες
περνούσαν και έβλεπε τα μικρά της να μεγαλώνουν κάνοντας πλατσουρίσματα και
παιχνίδια, ευτυχισμένα. Τα ρώτησε ένα προς ένα για το πώς νοιώθουν για το
«διαφορετικό» αδερφάκι τους, αν τους ενοχλεί ή οτιδήποτε και όλα απάντησαν ότι το
αγαπούν όπως όλα τα υπόλοιπα και πως δεν βλέπουν τίποτα το διαφορετικό επάνω
του «εκτός από κάποιες φορές που με σφίγγει λίγο παραπάνω όταν με φιλάει μαμά»
είπε μια μικρή τσαπερδόνα και έβαλαν όλοι τα γέλια!
Στη συνέχεια, ρώτησε το μικρό «διαφορετικό» βατραχάκι αν περνάει καλά με τα
αδέρφια του, αν νοιώθει ίσως ότι δεν το θέλουν στην παρέα τους ή ότι το
κοροϊδεύουν ή το χτυπάνε και το μικρό έβαλε τα κλάματα. «Γιατί κλαις αγάπη μου;»
ρώτησε η μαμά βατραχοκουαξ, «σου χουν πει ή κάνει κάτι;» συνέχισε… «Όχι μαμά»,
απάντησε ο μικρούλης, «εσύ με στεναχωρείς που με ρωτάς κάτι τέτοιο, γιατί δεν έχεις
ρωτήσει κανένα από τα αδέρφια μου το ίδιο πράγμα; Έχω κάτι που δεν ξέρω και θα
‘πρεπε να μη με θέλουν;» συνέχισε φυσώντας τη μυτούλα του. Η μαμά
βατραχοκουάξ στεναχωρήθηκε. «πόσο χαζή είμαι!» σκέφτηκε. Απάντησε στο μικρό
της λοιπόν όσο πιο απλά μπορούσε για να την καταλάβει «εσύ αγάπη μου δεν έχεις
τίποτα και φυσικά θα πρέπει όλοι να σε θέλουν, απλά επειδή είσαι λίγο διαφορετικό
από τα υπόλοιπα μικρά, φοβήθηκα μήπως εκείνα σε κορόιδεψαν». Ο μικρός
μπόμπιρας την κοίταξε καλά-καλά και τη ρώτησε «τι εννοείς διαφορετικός μαμά;
Είναι κακό αυτό;». Η μαμά χαμογελώντας του έδειξε το κορμί της μετρώντας μια
προς μια τις κουκίδες της. «Βλέπεις καλό μου; Εγώ, ο μπαμπάς και τα αδέρφια σου
έχουμε μόνο 20 κουκίδες, εσύ όμως έχεις μια παραπάνω, δηλαδή 21. Εμείς τις έχουμε
σε όλο το κορμί μας και εσύ τις έχεις μόνο στην πλάτη σου. Αυτό σε κάνει λίγο
διαφορετικό από εμάς». Ο μικρός την ξανακοίταξε και ξαφνικά έβαλε τα γέλια «αυτό
ήταν όλο βρε μαμά και με τρόμαξες;» είπε μέσα από τα γέλια του. Η μαμά
χαμογέλασε και αυτή και αγκαλιάστηκαν σφιχτά φιλώντας ο ένας τον άλλον.
Φώναξαν και τα υπόλοιπα βατραχάκια και έκαναν μια μεγάααααλη αγκαλιά όλοι
μαζί. Πόσο πολύ αγαπούσε τα παιδάκια της η βατρακοκουάξ μανούλα!!!
Μια μέρα, αρκετό καιρό μετά την επίσκεψη του γιατρού, ο μπαμπάς βατραχοκουάξ,
παρατήρησε ότι το ένα του παιδί εξακολουθούσε να είναι λίγο διαφορετικό από τα
άλλα. Πλέον το σημάδι άλλαξε και έγραφε στη μικρή πράσινη πλατούλα του το
νούμερο 21, το δε χαμόγελο ήταν ζωγραφισμένο στο στόμα του συνεχώς. Ρώτησε τη
γυναίκα του αν συμβαίνει κάτι κι εκείνη χαμογελώντας του απάντησε: «απλά είναι
λίγο διαφορετικό αυτό το παιδί μας από τα υπόλοιπα». Ήσυχος ο πατέρας ότι όλα
πάνε καλά, συνέχισε να κυνηγάει μύγες και κουνούπια για να ταΐσει τα μικρά του και
να μεγαλώσουν.
Μετά από ένα μικρό διάστημα, όταν μεγάλωσαν αρκετά τα μικρά βατραχάκια και
στις δυο οικογένειες, η οικογένεια των βατραχοσκουξ έκανε επίσκεψη στην
οικογένεια των βατραχοκουάξ, για να γνωριστούν ΟΛΑ τα ξαδέρφια μεταξύ τους.
Αφού αντάλλαξαν απόψεις για το πώς είναι η ζωή στη λίμνη και πώς στο ποτάμι,
σύστησαν τα παιδιά τους. Η μαμά βατραχοσκουξ ξεκίνησε πρώτη…: «…κι από εδώ ο
Μίλτος, η Πηνελόπη, η Μαίρη, ο Βασίλης…» και συνέχισε μέχρι που είπε 25
ονόματα, γιατί 25 ήταν όλα τα βατραχάκια της. Στη συνέχεια, η μαμά βατραχοκουάξ
άρχισε να συστήνει τα δικά της παιδάκια: «…Κοσμάς, Μαρία, Βασιλική και τέλος ο
μικρός μας, ο νούμερο 21».
Ξαφνικά υπήρξε ησυχία. Οι βατραχοσκουξ έμειναν με το μεγάλο βατραχίσιο στόμα
τους ανοιχτό. «Μα είναι όνομα αυτό για ένα βατραχάκι?» είπε η μητέρα
βατραχοσκουξ. «Αφού τα μέτρησα τα παιδιά σου και είναι 24, γιατί σε όλα έδωσες
όνομα και σε αυτό έχεις δώσει νούμερο; Να ήταν το τελευταίο να το καταλάβω, αλλά
αφού δεν είναι το νούμερο 24 τι συμβαίνει;» ρώτησε με απορία. Η μαμά
βατραχοκουάξ χαμογέλασε και έδειξε την πλατούλα του μικρού της με το νούμερο 21
επάνω. «Αυτό είναι το ξεχωριστό μας παιδάκι», είπε στη μαμά βατραχοσκουξ.
«Γεννήθηκε με κάτι παραπάνω», συνέχισε. Η μαμά βατραχοσκουξ, παρατήρησε τότε
το τεράστιο ζωγραφισμένο σχεδόν χαμόγελο στο μικρό νούμερο 21 βατραχάκι και
ρώτησε: «καλέ, αυτό είναι ΧΑΖΟ; Γιατί χαμογελάει συνέχεια;» Τότε πετάχτηκε ο
μπαμπάς βατραχοκουάξ και είπε στη μαμά βατραχοσκουξ: «Το παιδάκι μας είναι
απλά γεμάτο ΑΓΑΠΗ, η χαζή είσαι απλά ΕΣΥ που δε μπορείς να το καταλάβεις».
Η μαμά βατραχοσκουξ κατέβασε το κεφάλι στεναχωρημένη…Ο άντρας της,
θυμωμένος ήταν έτοιμος να ζητήσει το λόγο που μίλησαν έτσι στη γυναίκα του, αλλά
η μαμά βατραχοσκουξ τον σταμάτησε. «Έχετε δίκιο», είπε στους γονείς
βατραχοκουαξ, «εγώ είμαι η χαζή, που τόσην ώρα βλέπω πως παίζουν όλα τα
βατραχοπαιδάκια μαζί αγαπημένα και πόσες αγκαλιές και φιλάκια δίνει συνέχεια το
νούμερο 21 στα αδέρφια και τα ξαδέρφια του». Και συνέχισε «είμαι χαζή που έβγαλα
συμπέρασμα για κάτι από ένα όνομα, ένα χαμόγελο και ένα σημάδι, σας ζητώ
συγνώμη».
Οι βατραχοκουάξ γονείς χαμογέλασαν και δέχτηκαν τη συγνώμη και ο μικρός
νούμερο 21 βάτραχος, λες και είχε ακούσει την όλη συζήτηση, ήρθε και της έδωσε
ένα τεράααααστιο φιλί με μια γλυκιά αγκαλιά, λέγοντας της τραγουδιστά: «Σ’αγαπώ
θεία».
Από τότε, συνέχισαν οι δύο οικογένειες να ζουν αρμονικά η μια στο ποτάμι και η
άλλη στη λίμνη έχοντας σεβασμό και αγάπη μεταξύ τους και όλα τα βατραχοπαιδάκια
μεγάλωσαν ευτυχισμένα κι αγαπημένα, σα να ήταν όλα αδέρφια.
Όσο για το βάτραχο νούμερο 21; Αυτός συνέχισε να είναι το ίδιο αξιαγάπητος και
γελαστός μέχρι τα βαθειά του γεράματα
