Ταξιδεύετε; Ελπίζω να ταξιδεύετε.. Τα ταξίδια είναι ότι καλύτερο μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος, ένα ζώο, ένα φυτό και ότι άλλο υπάρχει πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη! Υπάρχουν πολλών ειδών ταξίδια και πολλών ειδών μέρη που μπορεί κανείς να επισκεφτεί.
Όσοι από σας οδηγείτε αποστάσεις μεγάλες σε ώρες άγριες, μήπως έχει πάρει το μάτι σας μια πινακίδα κάπως ανάκατη που γράφει “προς την χώρα της ΑνΑκΑτΩσΟΥρΑς”;
Εγώ, λοιπόν, ένα βράδυ μπερδεμένο, χάθηκα στα πολύ μπερδεμένα σύνορα της! Δεν την βρίσκουν όλοι αυτή τη χώρα.. Ελάχιστοι διακρίνουν την πινακίδα και το δρόμο που οδηγεί σ’ αυτήν. Λέγεται όμως, πως όποιος την επισκεφτεί και καταφέρει να βρει την έξοδο, βγαίνει πιο ξεκάθαρος από ποτέ.. Αν καταφέρει να βγει…
Η χώρα αυτή δεν έχει σαφή γεωγραφικό προσδιορισμό, είναι δηλαδή για τους ρεαλιστές, ανύπαρκτη. Την πινακίδα όμως, θα τη βρεις οπουδήποτε αρκεί και μόνο να μπερδευτείς κάποια στιγμή. Να μπερδευτείς.. Να μην ξέρεις δηλαδή που πηγαίνεις, γιατί πηγαίνεις και ποιος είσαι.. Νομίζω ή ίσως θέλω να ελπίζω, πως υπάρχουν και άλλοι εκεί έξω σαν εμένα, που από καιρό σε καιρό βλέπουν τέτοιες πινακίδες και αποφασίζουν να τις ακολουθήσουν.
Αλλά ποια είμαι εγώ που σας μιλάω; Δεν συστήθηκα.. Είμαι ένα στυλό που το κινεί ένα χέρι, που το κινεί ένα σώμα, που το κινεί ένα κεφάλι και όλο αυτό είμαι εγώ. Χωρίς το στυλό. Εγώ λοιπόν είμαι αυτή, η γνωστή, αλλά εσείς μπορείτε να με φωνάζετε “Ε!” , γιατί πάντα μου άρεσαν τα φωνήεντα.
Μεγάλωσα σε μια κλασσική οικογένεια που δεν ήταν καθόλου μπερδεμένη! Ήξερε ακριβώς, κάθε ώρα και στιγμή, τι ήθελε και τι έπρεπε να κάνει. Ποτέ δεν είχα την πολυτέλεια να αναρωτηθώ για πράγματα αλλόκοτα και να ταξιδέψω σε χώρες περίεργες, που δε είναι με σαφήνεια ζωγραφισμένες πάνω στο πολύχρωμο χαρτί. Για το λόγο αυτό, είχαν κολλήσει στον τοίχο του δωματίου μου δύο τεράστιους χάρτες, ώστε να ξέρω που μπορώ να ταξιδέψω και τι όρια έχω.. Ο χρόνος γι’ αυτούς ήταν τόσο πολύτιμος. Δεν προλάβαινε να ασχοληθεί κανείς μαζί μου και ούτε να φωνάξει το όνομά μου ολόκληρο όταν έπρεπε να γίνει κάτι σχετικό με εμένα, οπότε έμεινα ως “Ε!”.
Καθώς μεγάλωνα, παρακολουθούσα αυτά τα πλάσματα που κυκλοφορούσαν δίπλα μου και φρόντιζαν για την επιβίωση μου και έτσι έμαθα να αναγνωρίζω πολλά συναισθήματα και πολλές εκφράσεις τους, από τις κινήσεις των προσώπων τους. Κατά καιρούς τα δοκίμαζα όλα αυτά, όπως λόγου χάρη το “κλάμα” ( αυτό που τρέχουν νερά από τα μάτια). Το κλάμα, μετά από ένα καυγά έπιανε πάντα όταν ήθελες να κάνει κάτι ο άλλος για σένα και για να έχει άμεσα αποτελέσματα έπρεπε να το συνδυάσεις και με ένα «κοπάνημα» πόρτας. Σε κάποια άλλα σπίτια το συνάντησα και με σπάσιμο πιάτων ή εκσφενδόνιση αντικειμένων. Αλλά ακόμη και τότε ο θυμός τους δεν έμοιαζε να χορταίνει. Έπρεπε να τον ταΐσουν και με προσβλητικά λόγια ο ένας για τον άλλον και πάντα έπρεπε να συνοδεύεται από μια μεγαλειώδη έξοδο, σαν ηθοποιοί σε θέατρο. Αυτή η παρατήρηση με βοήθησε πολύ στις συναναστροφές μου με άλλους ανθρώπους, γιατί συνάντησα πολλούς μεγαλώνοντας που είχαν τα ίδια γνωρίσματα.
Όμως, πρέπει να είχε γίνει κάποιο λάθος στο μαιευτήριο, αφού ενώ το πρόγραμμα έλεγε : “ Η Ε! να μεγαλώσει , η Ε! να γίνει πετυχημένη σαν εμάς και να αξιοποιεί τον χρόνο για να γίνει χρήσιμη στη ζωή της”, εγώ άρχισα να ταξιδεύω και να ταξιδεύω.. Τόσο πολύ μ’ άρεσαν τα ταξίδια που έφευγα όλο και πιο συχνά και για χώρες αλλόκοτες, γιατί δεν είχε και πολύ ενδιαφέρον η καθημερινότητα τους, αλλά μεταξύ μας αυτά! Δεν ήθελα να τους πληγώσω και να αντιληφθούν πόσο μα πόσο διαφορετική ήμουν ή τουλάχιστον έτσι ένιωθα..! Αφήστε που θεωρούσα πως όλοι οι άνθρωποι κάπως έτσι πρέπει να είναι, οπότε κάτι έτρεχε με μένα περίεργο.
Είχα ανησυχίες και αυτό πρέπει να ήταν κάτι πάρα πολύ κακό, γιατί μια φορά που τόλμησα να πω κάτι, είπαν : “Ε! Αυτό είναι χάσιμο χρόνου!”, και ξέρετε πόσο πολύτιμος είναι ο χρόνος για αυτούς!! Από τότε, πρόσεχα πάντα τι θα πω και φρόντιζα από οτιδήποτε θα έλεγα να μην χανόταν ο χρόνος, οπότε δεν έλεγα και πολλά… Υπήρχε μια ισορροπία έτσι! Εγώ έκανα τα ταξίδια μου και αυτοί είχαν τον χρόνο τους!
Ώσπου κάποια στιγμή δεν ήμουν αρκετά προσεκτική και χάθηκα σε κάποιο ταξίδι που έκανα για πρώτη φορά.. Δυσκολεύτηκα τόσο πολύ να γυρίσω πίσω! Το ταξίδι μου αυτό ήταν στη χώρα της ανακατωσούρας και όλα ανακατεύτηκαν οπότε δεν ήξερα αν μπορούσα και πως να γυρίσω! Ακολουθούσα ταμπέλες και έκανα άπειρες φορές γύρω γύρω σε κυκλικές πλατείες μέχρι να αποφασίσω ποια κατεύθυνση να πάρω. Ρωτούσα ανθρώπους αλλά όλοι σ’ αυτοί τη χώρα είναι τόσο μπερδεμένοι και δεν μπορείς να ξέρεις αν όντως θα σε βγάλει κάπου ο κάθε δρόμος που σου προτείνουν.
Ένας δρόμος με έβγαλε σε μια καινούρια χώρα όπου δεν υπήρχε κανένα απολύτως συναίσθημα, όλα ήταν γκρι και κανένας δεν ένιωθε τίποτα. Γκρι ηλιοβασιλέματα, γκρι ουρανός, γκρι κτήρια και δουλειές, γκρι άνθρωποι.. Στην προσπάθεια μου να φύγω από εκεί, βρέθηκα σε μια χώρα όπου όλοι πανικοβάλλονταν με το παραμικρό και δεν μπορούσαν να αναπνεύσουν ελεύθερα γιατί νόμιζαν ότι δεν θα μπορούσαν να ξαναναπνεύσουν. Πόσο παράξενο θα μου πείτε, αφού η αναπνοή είναι το πιο φυσικό πράγμα που συμβαίνει σε έναν ζωντανό άνθρωπο!
Έπειτα πέρασα τα σύνορα μιας χώρας όπου όλα επαναλαμβάνονταν ευλαβικά και ξανά και ξανά, γιατί έτσι έπρεπε, για να μη συμβούν καταστροφές και εξαφανιστεί η χώρα. Ξημέρωνε, ξαναξημέρωνε και ντυνόσουν και ξαναντυνόσουν, έτρωγες , ξαναέτρωγες( το μόνο ενδιαφέρον ίσως, αν είσαι καλοφαγάς), περπατούσες και μετρούσες τα βήματα για να κάνεις άλλα τόσα και έβγαινες από το σπίτι και μετά ξανά έμπαινες και ξαναέβγαινες και όλα ξανά και ξανά…
Μετά από μεγάλες αργοπορίες και εξωφρενικές ιστορίες για κάποιους από σας, γιατί με κάποιους άλλους ίσως να βρεθήκαμε σε κάποιο από αυτά τα ταξίδια ή ίσως να έχετε επισκεφτεί αυτές τις χώρες, ξαναγύρισα στη χώρα της ανακατωσούρας. Δεν ήταν όμως η ίδια χώρα! Είχε αλλάξει και ξαναμπερδεύτηκα στον ιστό της προσπαθώντας αυτή τη φορά να βάλω τάξη για να βρω την επιστροφή μου!
Παρατήρησα πως τώρα, ό,τι έβαζα στη σωστή του θέση έμενε εκεί και δεν μπερδευόταν ξανά. Έτσι, από τότε ξαναγυρνάω σ’ αυτή την παράξενη χώρα και ξέρω πως όποτε βρίσκομαι εκεί, υπάρχει κάποιος λόγος! Είναι για να τακτοποιήσω ακόμη ένα κομμάτι της! Ένα καινούριο ή παλιό, δεν έχει και μεγάλη σημασία..
Όσο έλειπα όμως, δεν συνάντησα κανέναν από αυτούς που ονομάζονται οικογένεια μου στην πραγματική χώρα που ζω. Όλο αυτό το διάστημα, αυτοί κλαίγανε και με λυπόντουσαν , λέγοντας : “ Ε! Σύνελθε! Ε! Γιατί συμπεριφέρεσαι έτσι; Ε! Δεν σε ξέρουμε πια! Ε! Έχεις αλλάξει..”.
Όπως ξέρει όμως κάποιος που ταξιδεύει, μετά από ένα ταξίδι, δεν μπορείς ποτέ να είσαι ο ίδιος και όλο αλλάζεις. Έτσι λοιπόν, κάθε φορά που τους επισκέπτομαι, γυρίζω σ’ αυτή τη χώρα της ανακατωσούρας για να τακτοποιήσω ένα ακόμη κομμάτι μπερδεμένο και ξένο σε μένα. Και ίσως να είμαι κοντά στο να την φτιάξω όλη και να την απολαύσω.. Τότε θα σας υποδεχτώ εκεί.. Ίσως πάλι μόλις την φτιάξω να φύγω κατευθείαν για μια καινούρια χώρα που δεν πάει καν το μυαλό μου ότι υπάρχει και να βρεθούμε κάπου εκεί..
Όποια και αν είναι η περίπτωση, ας έχουμε όμορφα ταξίδια, όμορφες πτήσεις και ας ανακαλύπτουμε καινούριες χώρες προς εξερεύνηση… E! Και ας αλλάζουμε κιόλας..!
Εις το επανιδείν.. Ε!
