Κάποιες φορές τα όνειρα μας δείχνουν μονοπάτια. Άλλοτε σε οδηγούν σε περιπέτεια και ανακαλύψεις και άλλοτε κυριεύονται από φόβο. Λένε πως τα όνειρα είναι γέννημα του υποσυνείδητου μας. Τα όνειρα πλασμένα από ελπίδα και οι εφιάλτες από φόβο ή ανησυχία. Μπορούν όμως τα όνειρα να γίνουν πραγματικότητα; Μπορούν να επηρεάσουν την πραγματική μας ζωή ή ακόμα και να αλλάξουν τις απόψεις ή τις αποφάσεις μας;
Η εξάχρονη Μελίνα λατρεύει να ονειρεύεται. Είναι ένα κορίτσι γεμάτο ελπίδα και καλοσύνη. Αγαπά τα όνειρα και αφήνει την φαντασία της να καλπάζει, προσφέροντας της στιγμές ευτυχίας στον ύπνο της. Από τότε που κοιμάται ξεχωριστά στο δικό της υπνοδωμάτιο, μακριά από την ζεστασιά και την προστασία των γονιών της, κάθε βράδυ πριν κλείσει τα μάτια της εύχεται να ονειρευτεί ό, τι βάζει στην φαντασία της. Έτσι, δεν χρειάζεται να ανησυχεί. Νιώθει ασφάλεια και σιγουριά, γιατί, όταν θα χάνεται μέσα στον λαβύρινθο των ονείρων της, οι παραμυθένιοι φίλοι της θα της δείξουν τον δρόμο προς την έξοδο. Στο τέλος του μονοπατιού εμφανίζεται μία αστραφτερή γυάλινη σκάλα που οδηγεί σε μία πόρτα. Αυτή είναι πάντα στολισμένη με λουλούδια. Τα φύλλα καθέ φορά μεγαλώνουν, με μικρά άνθη να ανθίζουν πάνω τους και να μεταμορφώνονται στα πιο όμορφα λουλούδια. Περιτριγυρίζουν τα δύο πόμολα και ανοίγουν την πελώρια πόρτα για την μικρή Μελίνα. Όμως, η Μελίνα πάντα αποχαιρετά τους πολύτιμους φίλους της, χαιρετώντας τους με χαμόγελο και με την υπόσχεση να ζήσουν μαζί την επόμενη περιπέτεια.
Ξυπνούσε με ένα ζωγραφισμένο χαμόγελο στο αγγελικό πρόσωπο της. Κατέβαινε με βιασύνη τα σκαλιά, για να διηγηθεί με ενθουσιασμό και με κάθε λεπτομέρεια αυτές τις ιστορίες. Τα μεγάλα της στρογγυλά μάτια έλαμπαν με χαρά και η μαμά της την παρακολουθούσε με προσοχή και χαμογελούσε στην σκέψη ότι η κόρη της είχε έναν γαλήνιο ύπνο. Κάπως έτσι κυλούσαν οι μέρες για την Μελίνα, μέχρι να έρθει η μέρα που θα ξεκινούσε το σχολείο. Εκείνη την μέρα έκλεισε την πόρτα του σπιτιού της, πριν φύγει για μία νέα αρχή.
Ήταν μια φωτεινή μέρα με τον ήλιο να της χαμογελάει και να της χτίζει την αυτοπεποίθηση. Ευτυχισμένη χοροπηδούσε στον δρόμο σαν να πετούσε. Στο σχολείο οι δάσκαλοι της φαίνονταν σκυθρωποί και αυστηροί, πράγμα που την έκανε να φοβάται. Αλλά υπήρχαν και χαμογελαστά πρόσωπα που της έδιναν θάρρος. Ανυπομονούσε να κάνει νέες φιλίες και να μοιραστεί τις ονειρεμένες εμπειρίες της. Ήταν αρκετά αισιόδοξη. Όμως, εκείνη την μέρα, όταν κοιμήθηκε το βράδυ, δεν ονειρεύτηκε. Ξύπνησε κατσουφιασμένη και προβληματισμένη. Την είχαν παρατήσει τα παραμυθένια πλάσματα των ονείρων της; Νοσταλγούσε τις ξέγνοιαστες στιγμές μαζί τους. Και έτσι περνούσαν οι μέρες. Κενές χωρίς μαγεία.
Μία μέρα, όσο διηγούνταν στις φίλες της τις αναμνήσεις των ονειρικών της φίλων, εκείνες άρχισαν να βαριούνται, κάνοντας διάφορους μορφασμούς. Η Μελίνα άρχισε να διστάζει και έτσι αποφάσισε να τις ρωτήσει: << Με ακούτε;>>
Ένα ολόξανθο κοριτσάκι γύρισε με αυστηρό βλέμμα και της απάντησε: << Σε ακούμε αλλά μας κούρασες.>>
<<Εντάξει. Τι θέλετε να πούμε;>> ρώτησε η Μελίνα.
<< Ας παίξουμε κυνηγητό ή κρυφτό. Ας μην μιλάμε για ψεύτικα πράγματα.>>
<<Μα δεν λέω ψέματα.>> είπε στεναχωρημένη η Μελίνα.
<<Δεν υπάρχουν. Ας παίξουμε. Δεν θα ασχολούμαστε συνέχεια με φαντασιώσεις. >> είπε με ύφος το ξανθό κορίτσι και άρχισαν να φεύγουν όλες μαζί για να οργανώσουν το παιχνίδι τους.
Η Μελίνα έμεινε πίσω μόνη της και ψιθύρισε: << Μα είναι ωραίο να ονειρεύεσαι…>>
Περπατούσε μόνη της στο προάυλιο, καθώς κλωτσούσε ελαφρώς το έδαφος. Διάφορες απορίες στριφογύριζαν και βασάνιζαν το μυαλό της, μέχρι που παρατήρησε μία μαύρη αράχνη να σκαρφαλώνει στο πόδι της. Τινάχτηκε από φόβο και άρχισε να τσιρίζει. Δεν ήταν όμως κανείς τριγύρω. Η αράχνη έπεσε και φοβισμένη κρύφτηκε κάτω από μία πέτρα. Η Μέλινα έτρεξε για να πάει πίσω στην τάξη, ενώ ανυπομονούσε να φύγει σπίτι.
Εκείνο το βράδυ ο φόβος στοιχείωνε τα όνειρα της. Μία τεράστια μαύρη αράχνη την κυνηγούσε, ενώ δεν είχε πουθένα να κρυφτεί μέσα στο σκοτάδι. Ενώ έτρεχε, πανικόβλητα κοιτούσε δεξιά και αριστερά ελπίζοντας στην επιστροφή των φίλων της, ώστε να την σώσουν. Δεν ήταν όμως εκεί. Η καρδιά της νόμιζε θα σπάσει από τον τρόμο. Τότε άκουσε σατανικά γέλια και τα λόγια των κοριτσιών να αντηχούν.
<<Φαντασιώσεις>>, <<Ψεύτικα>>, <<Δεν υπάρχουν>>. Τα γέλια δυνάμωναν και τα αυτιά της άρχισαν να βουίζουν. Η όραση της θόλωνε από τα δάκρυα που πλημμύριζαν τα μάτια της, με αποτέλεσμα να μην δει την ρίζα από ένα μεγάλο γέρικο δέντρο. Σωριάστηκε στο πάτωμα. Προσπάθησε να σηκωθεί, αλλά ο φόβος την ακινητοποίησε. Έκλεισε σφιχτά τα μάτια της και κουλουριάστηκε, εύχοντας να ξυπνήσει απο αυτόν τον εφιάλτη. Οι τσιρίδες της αράχνης τριπούσαν το μυαλό της. Κάλυψε με δύναμη τα αυτιά της για να βυθιστεί στην απόλυτη σιγή. Τα βαριά βήματα του πελώριου εντόμου έκαναν την γη να σείεται. Μαζί με το έδαφος, έτσι και η Μελίνα έτρεμε από φόβο και λυγμούς. Τα βήματα δυνάμωναν. Πίεσε τα μάτια της τόσο που την πονούσαν. Ο διαπεραστικός ήχος διακόπηκε απότομα από ένα εκκωφαντικό σφύριγμα σαν αυτό των πυροτεχνημάτων πριν εκραγούν στον ουρανό. Η Μελίνα ούρλιαξε. Και μετά ακολούθησε η απόλυτη σιωπή.
Ήταν το τέλος; Είχε ξυπνήσει; Άνοιξε διστακτικά τα μάτια της, ώστε να το επιβεβαιώσει. Στο απέραντο μαύρο κενό, παρατήρησε πως η γιγάντια αράχνη είχε μετατραπεί σε χρυσόσκονη. Το δέντρο στο οποίο είχε σκοντάψει, τώρα άνθιζε με ζωή και αρώματα άνοιξης. Μέσα στο σκοτάδι μία λάμψη τράβηξε την προσοχή της. Διέκρινε μια φωτεινή φιγούρα κοντά της. Πανικοβλήθηκε, όταν η γυναικεία φιγούρα,με στραμμένη πλάτη στο μικρό κορίτσι, γύρισε αργά για να την δει. Η Μελίνα ετοιμάστηκε να φωνάξει, μέχρι που το αντιλήφθηκε η κοπέλα και ,με ανησυχία χαραγμένη στο πρόσωπο της, της έπιασε απαλά το χέρι και την καθησύχασε λέγοντας : << Μην φοβάσαι. Δεν θα σου κάνω κακό. Όλα τελείωσαν τώρα.>>. Γονάτισε για να είναι στο ίδιο επίπεδο με την Μελίνα, ενώ χαμογέλασε και της χάιδεψε τα μαλλιά.
Η νεαρή Μελίνα, έκπληκτη, περιεργαζόταν την αγγελική παρουσία που στεκόταν μπροστά της. Η κοπέλα έμοιαζε με νεράιδα βγαλμένη από παραμύθι. Έδειχνε μεγαλύτερη από την Μελίνα και σίγουρα πιο ώριμη. Φορούσε λευκά ρούχα με γαλάζιες λεπτομέρειες και κορδέλες να ανεμίζουν από την μέση της και τα μαλλιά της. Τα μάτια της ήταν γαλανά σαν δύο κομμάτια του καθαρού ουρανού. Το δέρμα της ολολευκό και τα μαλλιά της, ανάλαφρα με μαγευτικές αποχρώσεις. Η Μελίνα σκέφτηκε πως ήταν πανέμορφη.
<<Πως σε λένε, μικρή ηλιαχτίδα;>> ρώτησε η αιθέρια παρουσία, διακόπτωντας την ροή των αφηρημένων σκέψεων του κοριτσιού.
<<Μελίνα.>> απάντησε. << Εσύ από που ήρθες ;>>
Η κοπέλα χαμογέλασε και έδειξε το κούτελο της Μελίνας.
<<Εσύ με κάλεσες. Ήρθα για να σε σώσω. Είμαι δημιούργημα της φαντασίας σου.>> είπε, χαμογελώντας γλυκά στο κορίτσι γεμάτο απορία.
<<Μα, δεν σε έχω ξαναδεί στα όνειρα μου. Που είναι οι φίλοι μου ; >>
Η κοπέλα χαμογέλασε. Αφου σηκώθηκε, προέκτεινε το χέρι της για να βοηθήσει και την Μελίνα να σηκωθεί. Η Μελίνα σηκώθηκε μόνη της, με πόδια που έτρεμαν ακόμα από τον τρόμο.
<<Είναι μέσα στην καρδιά σου και θα είναι για πάντα μαζί σου.>>
<<Μα εγώ θέλω να τους ξαναδώ…>>
<< Θα τους ξαναδείς.>>
<<Γιατί είσαι εσύ εδώ και όχι αυτοί;>>
<<Γιατί εγώ ήρθα να σε βοηθήσω να αντιμετωπίσεις τον φόβο σου.>>
<<Μου αρέσει να ονειρεύομαι. Δεν θέλω να βλέπω εφιάλτες.>>
<<Ούτε εμένα. Αλλά, όσο μεγαλώνουμε, έχουμε συνέχεια καινούργιους φόβους, που δεν ξέραμε ότι είχαμε και πρέπει να τους νικάμε.>>
<<Έχεις και εσύ εφιάλτες; Δεν ονειρεύεσαι ;>>
Η κοπέλα γέλασε. <<Βεβαίως και έχω. Ονειρεύομαι, αλλά όχι συνέχεια.>>
<<Είσαι νεράιδα ή μάγισσα;>>
Η κοπέλα γέλασε με τα λόγια της μικρής.
<<Είμαι αυτό που εσύ θέλεις να πιστεύεις πως είμαι. Κυνηγάω τους φόβους των ανθρώπων στους εφιάλτες τους, βοηθώντας να τους ξεπεράσουν και κυνηγάω τα δικά μου όνειρα.>>
Η Μελίνα απόρησε για ένα λεπτό. <<Υπάρχουν και άλλοι σαν εσένα; >>
<<Πολλοί.>>
<<Θα μπορούσα να γίνω και εγώ σαν εσένα;>>
<< Βεβαίως.>>
<<Πως;>>
<<Θα μάθεις να νικάς με τον καιρό μόνη σου τους φόβους σου και θα κυνηγάς στο μέλλον τα δικά σου όνειρα.>>
<<Τότε, θα γίνω σαν εσένα, κυνηγός ονείρων; >>
<<Είναι ώρα να ξυπνήσεις. Και η σημερινή μέρα θα είναι καλύτερη για σένα.>>
<< Πως το ξέρεις;>>
<<Απλά πίστεψε το.>>
Η κοπέλα χαμογέλασε και την αποχαιρέτησε. Η Μελίνα δεν πρόλαβε να μιλήσει, όταν ξύπνησε, ανοίγωντας ορθάνοιχτα τα μάτια της. Είχε ξυπνήσει ιδρωμένη και βαριανάσαινε.
Στο σχολείο ήταν προβληματισμένη με όσα της είπε η κοπέλα στο όνειρο. Εκεί που περπατούσε αφηρημένη έπεσε πάνω σε μία κοπέλα και έτριψε το σημείο που συγκρούστηκε.
<<Συγγνώμη.>> είπαν και οι δύο ταυτόχρονα. Η νεαρή κοπέλα χαμογέλασε στην Μελίνα και έφυγε βιαστικά. Η Μελίνα πήγε να συνεχίσει, όταν ένιωσε έναν άνεμο να την σταματάει. Ξανακοίταξε προς την κατεύθυνση που έτρεχε η κοπέλα και τότε κατάλαβε πως έμοιαζε με την φιγούρα από το όνειρο.
Τις επόμενες μέρες η Μελίνα έκανε καινούργιες παρέες. Δεν ονειρευόταν κάθε βράδυ και άλλοτε έβλεπε όνειρα, άλλοτε εφιάλτες. Κατά καιρούς έβλεπε την νεράιδα στον ύπνο της. Με τα χρόνια άρχισαν όλα να αλλάζουν. Πλέον η Μελίνα κυνηγούσε τους φόβους της καθώς και αυτά που ονειρευόταν να πετύχει. Στα όνειρα της μερικές φορές φορούσε μαγικά ρούχα. Βίωνε την φαντασία και την περιπέτεια και επιδίωκε τα όνειρα της. Ειτε μονη ειτε με βοήθεια, χάραζε το δικό της μονοπάτι στον λαβύρινθο της ζωής και των ονείρων.
