Οι βιβλιοθήκες συνήθως είναι πολύ φωτεινά μέρη. Είναι φωτεινά διότι μέσα σε τέσσερις τοίχους κυριαρχεί η γνώση, Οπότε πολύ πιθανόν μια δημοτική βιβλιοθήκη μπορεί να έχει ίδια αξία με ένα θησαυροφυλάκειο. Όταν όμως μια βιβλιοθήκη εγκαταλείπεται τότε μετατρέπεται σε ένα βασίλειο φαντασμάτων. Μέσα σε αυτό το βασίλειο γεννήθηκε και ο Ισσάκ ο ποντικός.
Ένας μικρόσωμος ποντικός με γκρίζο τρίχωμα που ποτέ δεν φανταζόταν ότι η μοίρα θα του ήταν διπλάσια του μεγέθους του.
«Είχε μεγαλώσει όπως κάθε φυσιολογικό ποντίκι.» Έτσι άρεσε στον πατέρα του να διηγείται την ιστορία της οικογένειας του.
Πάντα πίστευαν ότι ήταν ένα χαζούλι μικρό ποντικάκι που πάντα αναμασούσε τη τροφή του και κοιτούσε σκεπτικά το μισοσπάσμενο παράθυρο.
Ο Ισάακ δεν ήταν ένα ιδιαιτέρως θρησκευόμενο ποντίκι και σε καμία περίπτωση δεν γεννήθηκε με αυτό το όνομα. Αρχικά ονομαζόταν Γκριζωπός όπως συνηθίζονταν να ονομάζονται τα ποντίκια. Ανάλογα με το χρώμα τους ή με το μεγεθός του .
Ένα πρωινό ο Ισάακ που τότε δεν είχε αυτό το όνομα πήγε ατάραχα και λίγο αργοπορημένα να φάει το πρωινό του. Συνήθως οι αδελφοί του ροκάνιζαν τις καλές γωνίες των επίπλων και για εκείνον έμεναν τα αποφάγια. Δεν τον συγκινούσαν ιδιαίτερα οι καρέκλες και για αυτό προτιμούσε την βιβλιοθήκη. Τα βιβλία τα ροκάνιζε προσέκτικα και μερικές φορές έπιανε τον εαυτό του να θαυμάζει τις εικόνες. Μετά όμως ντρεπόταν γιατί κανένα ποντίκι δεν ήξερε να διαβάζει.
Καθώς ροκάνιζε ένα βιβλίο φυσικής άρχιζε να διαβάζει σιγά σιγά για έναν Φυσικό που ονομαζόταν Ισσάκ Νεύτων διαβάζοντας λίγα περισσότερα και ροκανίζοντας παράλληλα έπιασε τον εαυτό του να θαυμάζει αυτά που διάβαζε. Αυτός ο σπουδαίος Ισάακ ανακάλυψε κάτι που ονομαζόταν βαρύτητα. Δηλαδή πως γίνεται κάτι να πέφτει προς το κάτω; Αυτός λοιπόν ο επιστήμων δεν ήταν ένας πολύ ήσυχος άνθρωπος και συνεχώς είχε ερωτήσεις. Άρχιζε να τον θαυμάζει και μετά όσα μάθαινε για εκείνον και τα επιτευγματά του, ο μικρός του κόσμος δεν ήταν ποτέ ο ίδιος.
“Θέλω να ονομάζομαι Ισάακ” είπε ένα μεσημέρι καθώς εκείνος και η οικογένεια του ξεκουράζονταν στο περβάσι του παραθύρου.
“Τι χρώμα είναι αυτό;” ρώτησε η μητέρα του
“Δεν είναι χρώμα. Είναι το όνομα ενός σπουδαίου ανθρώπου”.
Η λέξη άνθρωπος δεν ήταν πολύ δημοφιλής σε αυτή την οικογένεια. Στα μάτια των μικρών ποντικών, ο άνθρωπος ήταν τόσο τρομακτικός όσο και ο δαίμονας που ερχόταν κατά τόπους και τους ταρακουνούσε τόσο δυνατά που κάποιοι δάγκωναν τις ουρές τους από το φόβο τους.
¨Όνομα ανθρώπου; Τι νέα μόδα είναι αυτή;” ρώτησε ο πατέρας που κάτω από τα λευκά μουστάκια του φαινόταν πραγματικά αυστηρός
“Αν διάβαζαμε τα βιβλία αντί να τα τρώμε ίσως να μαθαίναμε πολλά πράγματα” είπε σιγανα ο μικρός ποντικός.
“Αυτές είναι κουταμάρες. Τα βιβλία είναι η τροφή μας. Τι είμαστε για να διάβαζουμε; Τίποτα εξημερωμένα ζώα; Το βιβλίο δεν θα σε μάθει να εξασφαλίζεις την τροφή σου.”
“Διατηρώ τις αμφιβολίες μου.” απάντησε
“Σε λίγο θα μας πεις πως θέλεις να περάσεις και το μεγάλο παράθυρο. Όπως και να λέγεσαι πάντα θα είσαι ένα κουτό ποντίκι.” είπε ο πατέρας του και δεν δέχτηκε να ακούσει άλλη κουβέντα.
Διαβάζοντας ταξιδιωτικούς οδηγούς, (φροντίζοντας πάντα να τρώει αριστερά και δεξιά για να μην κινεί υποψίες), έμαθε για ένα μέρος που ονομαζόταν Χάρβαρντ, εκεί συναντιούνταν όλες οι επιστήμες. Αυτό που ήθελε πιο πολύ ως τώρα ήταν να περάσει το μεγάλο παράθυρο και να ταξιδέψει ως την Αμερική, Σκεφτόταν πως δεν θα ήταν δύσκολο. Κάποτε ένας ερευνητής με το όνομα Χριστόφορος Κολόμβος τα είχε καταφέρει περίφημα (αν αναλογιστεί πως ήταν μερικές εκατοντάδες χρόνια πίσω). Ένα μικρό ποντίκι με τις διπλάσεις γνώσεις από τον ίδιο δεν θα τα κατάφερνε; Στη πραγματικότητα, τον είχανε πλήγωσει πολύ τα λόγια του πατέρα του. Δεν ήθελε να είναι ένα κουτό ποντίκι και για αυτό το λόγο αποφάσισε να φύγει.
Σίγα σίγα ο Ισάακ οργάνωνε το σχέδιο του. Πολλά από τα αδερφούς του, τρώγανε επιδεικτικά τα βιβλία χωρίς να γνωρίζουν πως αυτά που τρώγανε ήταν απλώς οι πρώτες σελίδες, τα περιεχόμενα. Μετά από λίγο όμως βαρέθηκανε και προτιμήσανε να γυρίσουν στην αγαπημένη τους ασχολία, το ροκάνισμα των επίπλων και των γωνιών τους.
Ήταν ένα πολύ ζεστό βράδυ και το παράθυρο είχε παραμείνει ανοιχτό, έτσι ο Ισάακ άρχιζε με δισταγμό να πλησιάζει προς την έξοδο του. Ξαφνικά μέσα στην ησυχία της βραδιάς ακούστηκε γάβγισμα σκύλου, στην αρχή σιγανό και μετά πιο έντονο δεν άργησαν να σηκωθούν όλοι οι ποντικοί. Το επίμονο γάβγισμα ένα μόνο πράγμα σήμαινε.
“Ο Δαίμονας ξύπνησε και θα περάσει πάλι πάνω από τα κεφάλια μας.” ακούστηκε ο πατέρας του
“Μην έρθει μέσα” είπε κάποιος
Ο μικρός ποντικός έμεινε στη θέση του, οι αδερφοί του έτρεχαν πανικόβλητοι αριστερά και δεξιά σε μια στιγμή έξαρσης φόβου και αγωνίας. Ο δαίμονας άρχιζε να τρέμει και να φωνάζει. Ακούγαν και μετά άρχιζε να τους κουνάει αριστερά και δεξιά δυνατά πολύ δυνατά ώσπου ξαφνικά σταμάτησε.
Τους κούνησε λίγο ακόμα και μετά ησυχία. Αυτό συνέβαινε κάθε φορά. Σαν ο δαίμονας να έπαιζε μαζί τους ή σαν τους κυνηγούσε, τους ταρακουνούσε, φώναζε και μετά ηρεμούσε. Κάθε φορά ήταν πιο τρομαχτική από τη προηγούμενη. Ο πατέρας του, ο μεγάλος ποντικός στοίχιζε την οικογένεια του για να τους βρει όλους, του έλειπε ένας.
“Τι κάνεις εκεί πάνω;”τον ρώτησε
“Δεν θέλω να είμαι ένα κουτό ποντίκι. Δεν θέλω να σε κάνω να ντρέπεσαι για εμένα, όμως πατέρα εγώ θέλω να ζήσω πέρα από αυτό το παράθυρο, θέλω να δω αυτόν τον κόσμο.”
“Ο Δαίμονας είναι εκεί έξω.” άπαντησε κάποιος
Ο Ισάακ σκεφτόταν το ξέσπασμα του δαίμονα.
“Αυτό που φοβόμαστε δεν είναι ο δαίμονας”
Μικρά επιφωνήματα ακούστηκαν και ο Ισάακ κατέβηκε κοντά τους.
“Αυτή η δύναμη που μας ταρακουνάει και μας φοβίζει τόσο έρχεται από τα έγκατα της γης”
“Τι είναι αυτές οι παλαβομάρες. Ο παππούς σου έλεγε…” τον διέκοψε ο πατέρας του
“Οχι, ο παππούς μου δεν ήξερε, εσύ πατέρα δεν ήξερες. Πές μου έχεις δει αυτόν το δαίμονα; Με τι μοιάζει; Είναι κοντός; Είναι ψηλός; Γιατι μας τρομάζει;”
“Όλα αυτά που τα ξέρεις εσύ;”
“Αυτό που φοβόμαστε ονομάζεται σεισμός. Είναι λογικό να το φόβομαστε γιατί είναι ένα δυνατό φαινόμενο. Σκεφτείτε πως έρχεται από τα έγκατα της γης.”
Οι αδελφοί του και οι αδελφές του τον κοιτούσαν με απορία
“ Κάτω από αυτό που εμείς βλέπουμε πολύ πολύ βαθιά υπάρχουνε πλάκες. Αυτές μας στηρίζουν, αλλά μεταξύ λόγω της δυναμής τους συγκροούνται και αυτή η δύναμη ταρακουνάει εμάς τους ίδιους.”
“Και όλα αυτά τα μάρτζαλα τζάρτζαλα εσύ που τα άκουσες; Ποιός σου τα είπε;” τον ρώτησε ο πατέρας του
“Δεν τα άκουσα, άλλα τα διάβασα. Είναι λογικό να μας φαίνεται τεράστια η δόνηση, άλλα σκεφτείτε το μεγεθός μας και τον κόσμο που ζούμε. Εδώ οι άνθρωποι που έφτιαξαν το κόσμο στα μέτρα τους και δεν μπορούν να καταλάβουν και να συνηθίσουν αυτές τις δονήσεις”
Ο πατέρας του έκατσε ήσυχος. Η μητέρα του έλαμψε από περηφάνεια. Από όλα της τα ποντίκια, εκείνος ο πιο μικρός είχε δώσει απάντηση σε φόβους που η ίδια γνώριζε απο τόσο δα μικρή ποντικίνα.
“Έχεις πολύ φωτεινό μυαλό για να μείνεις εδώ” του είπε
Ο Ισάακ ξαφνιάστηκε. Εκείνη σκούπισε τα δάκρυα της με την ουρά της και τον πλήσιασε
“Εκεί στο χαρμάνι που θα πας ή όπως λέγεται να τους φας όλα τα βιβλία, τίποτα να μη τους αφήσεις.”του είπε
“Μα τι του λες; Γέμισε το μυαλό σου τρύπες σαν το κεφαλοτύρι;”
“Σταμάτα γεροπόντικα τώρα μιλάω εγώ. Εμείς πάει τα φάγαμε τα τυριά μας. Ο Ισάακ είναι άλλο ποντίκι, πήγαινε μα να προσέχεις. Να αποφεύγεις τις γάτες και να μας γράφεις.”
Ο Ισάακ αγκάλιασε τη μητέρα του, ύστερα αγκάλιασε και το πατέρα του.
“Μα πως θα ζήσεις μακριά μας; Ποιός θα σε προσέχει;”τον ρώτησε ο πατέρα του
Εκείνος αναστέναξε βαθιά.
“Μην ανησυχείς πατέρα για εμένα θα είμαι καλά. Εσείς να προσέχετε.”
“Δεν θα πείραζε που και που να διάβασουμε και εμείς τίποτα” είπε η μητέρα του
“Από τότε που ήσουν μικρό ποντικάκι έπρεπε να το σκεφτώ. Όλοι ροκάνιζαν και εσύ ανέβαινες στο παράθυρο και χάζευες έξω. Μα την ουρά μου, θα μας λείψεις πολυ γιέ μου”
“Και εμένα θα μου λείψετε όλοι σας”
“Να ξέρεις ότι μόνο κουτό ποντίκι δεν είσαι, καταβάθος όλοι μας είμαστε πολύ περήφανοι για εσένα και εγώ πιο πολύ από όλους”.
Με δάκρυα και αγκαλιές ο Ισάακ έφυγε από τη βιβλιοθήκη που τόσο καλά ήξερε. Ο κόσμος έξω από το παράθυρο φάνταζε, τεράστιος ,δύσκολος και συναρπαστικός. Ένα ήταν σίγουρο τον περίμενε για να ζήσει νέες περιπέτειες.
