Μια φορά και έναν καιρό, στο μακρινό βασίλειο της Ηλιαχτίδας, ζούσε ένας πρίγκιπας με πλούτη τόσο υλικά όσο και ψυχικά. Το όνομά του ήταν Έλλιοτ και νοιαζόταν πολύ για τον λαό και το βασίλειό του. Οι χωρικοί απολάμβαναν τον ήλιο, την εύπορη γη και τη θάλασσα που δρόσιζε τις ακτές. Η Ηλιαχτίδα ήταν πράγματι ένας τόπος ευλογημένος και μοναδικός.
Μία μέρα, ωστόσο, ο ουρανός συννέφιασε απότομα. Ο Έλλιοτ θορυβήθηκε και έτρεξε γρήγορα στον ψηλότερο πυργίσκο του κάστρου του για να συμβουλευτεί τον μάντη του.
«Ο Μόρβεν πλησιάζει αφέντη μου… Έρχεται μεγάλη κατάρα στο βασίλειο μας!», είπε ο μάντης κοιτώντας τη θάλασσα που φουρτούνιαζε ολοένα και πιο πολύ.
Ο Έλλιοτ έμεινε ακίνητος, αδυνατώντας να συνειδητοποίησει τα λόγια του γέροντα. Παλιοί μύθοι μιλούσαν για έναν μεγάλο δράκο που κατοικούσε στον βυθό της θάλασσας, ικανό να καταστρέψει βασίλεια σαν την Ηλιαχτίδα σε μία στιγμή- έναν δράκο τόσο τρομακτικό, που ακόμα και το άκουσμα του ονόματος του προκαλούσε και στους πιο ατρόμητους ιππότες εφιάλτες. Ο Έλλιοτ δεν πίστευε ποτέ ότι θα έβρισκε τέτοιο κάκο την Ηλιαχτίδα του.
«Γιατί να μας επιτεθεί;», ρώτησε ο Έλλιοτ, γνωρίζοντας δυστυχώς την απάντηση από τους μύθους που είχε ακούσει.
«Ένας δράκος του νερού, αφέντη μου, δειψάει πάντα να δοκιμάσει την δύναμη της φώτιας», ήταν τα λόγια του μάντη.
Ο Έλλιοτ ζήτησε να ηχήσουν οι σειρήνες και να μαζευτούν οι χωρικοί στο κάστρο του. Εκεί τους ανακοίνωσε τα δυσάρεστα νέα – μην αντέχοντας να αντικρύσει τον φόβο που χαραζόταν στα μάτια όλων. Η εντολή ήταν να κρυφτούν όλοι στις μικρές καταπακτές, χωρίς να μπορούν να σώσουν πολλά από τις περιουσίες τους.
Ο Μόρβεν ήρθε τελικά εκείνη την ημέρα. Πάνω από την θάλασσα δημιουργήθηκαν ανεμοστρόβυλοι και μέσα από ένα μεγάλο κύμα αναδύθηκε ένας πελώριος ασημένιος δράκος που άρχισε να πετάει πάνω από την Ηλιαχτίδα. Τα φτερά του κάλυψαν το μικρό τους βασίλειο και οι φλόγες του άρχισαν να καταστρέφουν τα σπίτια των χωρικών. Ο Μόρβεν έμεινε να κοιτάζει από ψηλά τον θρίαμβό του και στρέφοντας το βλέμμα του στην δύση, ξεκίνησε να πετάει προς τα εκεί. Η δύναμη του είχε πλέον δοκιμαστεί και το μόνο που έμενε για το μυθικό τέρας ήταν να καταστρέψει και άλλα βασίλεια.
Στις καταπακτές είχε πέσει σιωπή και δάκρυα κυλούσαν στα μάγουλα όλων για την καταστροφή της Ηλιαχτίδας τους. Ο μάντης προειδοποίησε:
«Ο κίνδυνος παραμονεύει ακόμα. Ο δράκος δεν έχει χορτάσει. Μόνο η επιστροφή του στον βυθό θα σημάνει την επιστροφή μας πάνω».
Πράγματι, πέρασαν πρώτα μερικές μέρες έως ότου ακουστεί ένα δυνατό φτερούγισμα πάνω από τις καταπακτές και ένας ήχος που οι χωρικοί αναγνώρισαν με τρόμο ότι ανήκε στον Μόρβεν. Ο δράκος είχε γυρίσει θυμωμένος. Κοντοστάθηκε πάνω από την Ηλιαχτίδα αλλά θεώρησε ανώφελη την οποιαδήποτε επίθεση στο ήδη καμμένο βασίλειο. Ένας δυνατός παφλασμός σήμανε την επιστροφή του στο βυθό.
Ο Έλλιοτ κοίταξε από το παράθυρο της μοναδικής πτέρυγας του κάστρου που είχε διασωθεί μία οικογένεια που στεκόταν μπροστά στο μισοκαμμένο της σπίτι. Είχαν περάσει μερικές εβδομάδες από την επίθεση του δράκου και οι χωρικοί προσπαθούσαν ακόμα να συνέλθουν από την τεράστια ζημιά που είχε προκαλέσει.
Ο σύμβουλός του, ο Χανς, χτύπησε ευγενικά την πόρτα.
«Συγνώμη που ενοχλώ Υψηλότατε. Ήρθε γράμμα και από το τελευταίο βασίλειο, την Ρουμπινία. Φαίνεται πως, όπως και τα υπόλοιπα βασίλεια, κατάφερε να επιβιώσει χωρίς ιδιαίτερες ζημίες από την επίθεση του δράκου», τον ενημέρωσε, αδυνατώντας να κρύψει την απογοήτευσή του για τη δική τους κατάσταση.
Ο Έλλιοτ γύρισε ξανά προς το παράθυρο και αναστέναξε. Όχι πως δεν χαιρόταν για τα υπόλοιπα βασίλεια και την ετοιμότητα τους. Ήθελε απλώς να είχε προετοιμαστεί και η Ηλιαχτίδα με τον ίδιο τρόπο. Ήθελε να είχε σκεφτεί να φτιάξουν και αυτοί ένα πέπλο προστασίας τόσο δυνατό που ούτε οι φλόγες του τέρατος δεν θα μπορούσαν να το προσπελάσουν. Αλλά η ομορφιά της Ηλιαχτίδας ήταν πειρασμός και οι ελεύθερες ώρες όλων των κατοίκων της αφιερώνονταν σε γέλια και γιορτές. Έπρεπε να παραδεχτεί πως τα υπόλοιπα βασίλεια είχαν οχυρωθεί πολύ καλύτερα από αυτούς.
«Ο πρίγκιπας της Ρουμπινίας», συνέχισε ο Χανς, διακόπτοντας τις σκέψεις του Έλλιοτ, «πρότεινε να σας φιλοξενήσει στο κάστρο του. Είναι πολύ σημαντικό να παραμείνετε ασφαλής- δεν μπορεί να υπάρξει κάνενα βασίλειο χωρίς πρίγκιπα. Προτείνω να περάσετε κάποιες εβδομάδες στη Ρουμπινία και ύστερα στην Χρυσαφία και την Ασημία- με αυτόν τον τρόπο θα αποδεχτείτε όλες τις προσκλήσεις των βασιλείων και, το κυριότερο, θα είστε ασφαλής.».
Ο Έλλιοτ διαφωνούσε κάθετα με την πρόταση του.
«Σου ξαναείπα Χανς, δεν πρόκειται να αφήσω την Ηλιαχτίδα. Και δεν με ενδιαφέρει τι διατάζει το βασιλικό πρωτόκολλο για την προστασία μου», τον πρόλαβε, βλέποντας ότι ο Χανς ήταν έτοιμος να αντιμιλήσει.
Η φωνή του μάντη ακούστηκε από την άκρη του δωματίου.
«Πρέπει να πας αφέντη. Είναι για καλό.».
Ο Έλλιοτ γύρισε και το βλέμμα του διασταυρώθηκε με τα μεγάλα πράσινα μάτια του γέροντα.
«Είναι για το καλό της Ηλιαχτίδας μας.».
Η Ρουμπινία ήταν ένας τόπος μεγάλος και θορυβώδης. Ο κόσμος πολύς, έτρεχε καθημερινά στους δρόμους και οι ρυθμοί φάνταζαν στον πρίγκιπα Έλλιοτ πάρα πολύ γρήγοροι. Το παλάτι της Ρουμπινίας ήταν ντυμένο στα πλούτη και οι ανέσεις σε κάθε γωνιά αυτού του βασιλείου ήταν ασύγκριτες με αυτές της Ηλιαχτίδας. Η Ελισάβετ, η πριγκίπισσα του πελώριου αυτού βασιλείου, τον ξενάγησε τις πρώτες μέρες.
«Όπως θα δεις, θέλουμε πάντοτε να είμαστε αποτελεσματικοί. Μας αρέσει η πρόοδος, μόνο έτσι βρίσκεται η λύση στα προβλήματα. Δες για παράδειγμα το πέπλο που φτιάξαμε για να απωθήσει τον Μόρβεν- θέλαμε να είμαστε προετοιμασμένοι απέναντι σε κάθε απειλή. Έτσι, με σωστή έρευνα και προγραμματισμό καταλήξαμε στην κατασκευή που προσωπικά ονόμασα «δρακοαπωθητικό». Είναι ένα πέπλο που απλώνεται πάνω από την πόλη σε λίγα μόλις λεπτά και εμποδίζει τις φλόγες ενός δράκου να περάσουν», του εξήγησε περήφανα.
Ο Έλλιοτ έμεινε να αναλογίζεται πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή του αν είχε σκεφτεί και το βασίλειο του να φτιάξει το «δρακοαπωθητικό». Θέλησε να πάει μία βόλτα στην Ρουμπινία προκειμένου να ξεχαστεί.
«Προχώρα πιο γρήγορα!», άκουσε έναν αμαξά από πίσω του καθώς προχωρούσε σε ένα δρόμο και, αφού έκανε στο πλάι, ένιωσε να τον σπρώχνουν δύο πεζοί, προκειμένου να συνεχίσουν το ταχύ τους βήμα. Κοίταξε γύρω του και συνειδητοποίησε την βαβούρα, τον κόσμο που έτρεχε αγχωμένος από εδώ και από εκεί, τις πινακίδες στους δρόμους που έγραφαν φράσεις όπως «βρες την μία και παντοτινή δουλειά σου» και «ύπνος: υπερεκτιμημένος και αχρείαστος». Έστρεψε το βλέμμα του στα ψηλά κτίρια με τα μεγάλα παράθυρα και είδε παντού τεχνίτες και εργάτες να δουλεύουν μανιωδώς. Αναρωτήθηκε τον λόγο για τον οποίο δεν είχε δει παιδιά πουθενά στο βασίλειο. Είδε μία γυναίκα να βγαίνει από ένα κτίριο και ένα παιδί να την ακολουθεί κατα πόδας.
«Καλησπέρα, είμαι ο πρίγκιπας Έλλιοτ της Ηλιαχτίδας. Με συγχωρείται που ρωτάω, αλλά είναι το πρώτο παιδί που βλέπω εδώ! Που βρίσκονται όλα;», την ρώτησε όταν τους πλησίασε.
«Ετοιμάζονται για τις Ρουμπινιακές εξετάσεις», τον πληροφόρησε σοβαρά η μητέρα του παιδιού. «Και η επιτυχία για τον Ρόμπιν μου νομίζω είναι δεδομένη», είπε κοιτάζοντας αυστηρά τον γιο της.
Αφού άρχισε να προπορεύεται, το παιδί γύρισε και ρώτησε τον Έλλιοτ με ζήλεια στα μάτια του. «Τα παιδιά της Ηλιαχτίδας δεν θα δώσουν εξετάσεις χάρη στο δράκο, ε;».
Ο Έλλιοτ ήλπιζε να αποβάλει στην Χρυσαφία το άγχος που του δημιουργήθηκε από την παραμονή του στη Ρουμπινία, αλλά τη θέση αυτού του συναισθήματος πήρε η μελαγχολία. Τα πράγματα σε αυτό το βασίλειο κυλούσαν ρολόι (στην κυριολεξία, αφού σε κάθε τοίχο του βασιλείου υπήρχε ένα χρυσό ρολόι που έδειχνε μέχρι και τα δεύτερα του δευτερολέπτου). Το κόστος όμως ήταν η αποξένωση των ανθρώπων και η εκκωφαντική σιωπή που κυριαρχούσε στο βασίλειο. Οι άνθρωποι τελείωναν τις δουλειές τους και κλείνονταν στα σπίτια τους, ενώ οι διάλογοι και οι φιλίες θεωρούνταν χάσιμο χρόνου.
Η ίδια νοοτροπία κυριαρχούσε και στο παλάτι. Ο Έλλιοτ δεν είχε ακούσει ξανά τη φωνή του πρίγκιπα της Χρυσαφίας από τη στιγμή της άφιξης του. Ο Έλλιοτ ξεκίνησε να ετοιμάζει τα πράγματά του.
Έφτασε με την αμαξα τα ξημερώματα στην Ηλιαχτίδα. Ο Χανς τον υποδέχτηκε στην πόρτα.
«Δεν θα έπρεπε να είστε στην Ασημία, Υψηλότατε;»
«Θέλω να καλέσεις όλους τους χωρικούς στο κάστρο, Χανς», ήταν το μόνο που είπε ο Έλλιοτ.
Όταν όλοι μαζεύτηκαν στην αυλή του μισοκαμμένου κάστρου, ο Έλλιοτ με συγκίνηση άρχισε να μιλάει.
«Το δυσάρεστο γεγονός που βρήκε την Ηλιαχτίδα μάς πόνεσε όλους. Και έπρεπε να είμαστε καλύτερα οχυρωμένοι, έπρεπε να είχαμε τη σύνεση να προετοιμαστούμε σωστά, ακόμα και αν πιστεύαμε ότι δεν θα μας έβρισκε ποτέ ένα τέτοιο κακό. Αλλά η σύντομη… περιοδεία μου στα βασίλεια της χώρας με έκανε να συνειδητοποιήσω πως δεν πρέπει κανένας να εγκαταλείψει αυτόν τον τόπο».
Στο βάθος έπιασε το βλέμμα του μάντη, που του χαμογέλασε.
«Πρέπει να μάθουμε από τα λάθη μας και πρέπει να δουλέψουμε σκληρά ώστε να χτίσουμε την Ηλιαχτίδα και το πέπλο προστασίας της. Να είμαστε έτοιμοι αν ξαναέρθει ο δράκος. Αλλά πρέπει να είμαστε ενωμένοι και αισιόδοξοι, όπως πάντα. Και μην αμφιβάλλετε στιγμή ότι ο τόπος αυτός είναι μοναδικός.».
Το πρώτο φως της μέρας έπεσε πάνω στην Ηλιαχτίδα και ο Έλλιοτ δεν μπόρεσε να μην σκεφτεί ότι υπήρχε ένα πέπλο πάνω αυτόν τον τόπο που ανήκε αποκλειστικά και μόνο σε αυτούς.
