Μια φορά και έναν καιρό σε μία όμορφη και φανταστική χώρα, την νύχτα-μέρα, ζούσαν δύο πολύ καλοί φίλοι και γείτονες, ο Μανώλης και ο Σωτήρης. Ο Μανώλης, ζούσε σε ένα μικρό σπιτάκι που ήταν ακριβώς, δίπλα από το σπίτι του Σωτήρη. Ο Μανώλης ήταν πολύ χιουμορίστας και έκανε πολλά αστεία μαζί με τους άλλους κατοίκους της περιοχής. Τους πείραζε όλους για αυτό και όλοι τον φώναζαν γελωτοποιό. Ο Σωτήρης, από την άλλη, δεν ήταν το ίδιο γελαστός, αλλά φερόταν πολύ καλά και ευγενικά σε όλους. Όμως, ο Σωτήρης νύσταζε συνεχώς και εκεί που καθόταν «πουφ!» έπεφτε για ύπνο. Για αυτό, όλοι τον φώναζαν, ο Σωτήρης ο υπναράς. Οι δύο φίλοι, θέλησαν μία μέρα να βγουν για βόλτα και να μαζέψουν μερικές ντομάτες και αγγουράκια για να φτιάξουν μία υπέροχη σαλάτα. Όταν βγήκαν, όμως, έξω όλα ήταν πολύ σκοτεινά. – «Πω πω τι συμφορά!» φώναξε ο Μανώλης. Σαν τι να συνέβη και είναι ο ουρανός τόσο σκοτεινός; Και που πήγε ο ήλιος; Ε! Ξύπνα πάλι κοιμήθηκες υπναρά;» είπε ο Μανώλης σκουντώντας τον Σωτήρη. – «Έλα Μανώλη, δεν ξέρω τι έγινε» είπε αγουροξυπνημένος ο Σωτήρης. – «Εγώ λέω να πάμε να ρωτήσουμε τους υπόλοιπους μήπως ξέρουν κάτι, τι λες;». – «Μα και φυσικά!» απάντησε ο Μανώλης. – «Πάμε λοιπόν». Ο Μανώλης και ο Σωτήρης, ξεκίνησαν να ρωτούν όλους τους κατοίκους της περιοχής, τον μανάβη, τον φούρναρη, όλους, αλλά κανείς δεν ήξερε να τους απαντήσει. Ο Μανώλης και ο Σωτήρης, αλλά και όλοι οι κάτοικοι της μέρας-νύχτας ήταν πανικοβλημένοι και δεν ήξεραν τι να κάνουν. Ώσπου, ο Μανώλης σκέφτηκε μία ιδέα! – «Μα πως δεν το είχα σκεφτεί!» είπε. «Η πριγκίπισσα Καλημέρα λείπει. Πως μπορεί να είναι μέρα και να χει ήλιο χωρίς εκείνη; Αφού ο πρίγκιπας Ήλιος είναι ο σύζυγος της πριγκίπισσας Καλημέρας. Πρέπει να βρούμε την πριγκίπισσα και τον πρίγκιπα γρήγορα!». -«Μα και που να ψάξουμε Μανώλη;» ρώτησε ο Σωτήρης. – «Μπορεί να ναι οπουδήποτε, αλλά εμείς πρέπει να ψάξουμε, αλλιώς πότε ξανά δεν θα υπάρχει μέρα, αλλά μόνο νύχτα!». «Εγώ λέω να ρωτήσουμε πρώτα τον Βασιλιά μήπως ξέρει» – «Ναι πάμε να τον ρωτήσουμε!». Έτσι, οι δύο φίλοι ξεκίνησαν να πάνε στον βασιλιά. Στο δρόμο τους για το βασίλειο, καθώς προχωρούσαν συνειδητοποίησαν πως δεν θυμόντουσαν από πού να πάνε και ότι είχαν χαθεί! – «Προς τα πού να πάμε; Ω! Όχι χαθήκαμε, τι θα κάνουμε τώρα;». – «Μην πανικοβάλλεσαι Σωτήρη! Θα βρούμε κάποιον να μας βοηθήσει και να μας οδηγήσει προς τον βασιλιά!». Προχωρούσαν και προχωρούσαν, αλλά δεν έβρισκαν κανέναν να τους βοηθήσει. Ώσπου, ξαφνικά συνάντησαν κάποιον γέρο βοσκό, ο οποίος προχωρούσε με τα πρόβατα του. – «Θέλετε βοήθεια;». – «Ναι καλέ μου κύριε θα θέλαμε να βρούμε το βασίλειο, αλλά δεν θυμόμαστε τον δρόμο!». – «Λυπάμαι πολύ παιδιά μου αλλά δεν μπορώ να σας βοηθήσω!». Έτσι, οι δύο φίλοι συνέχισαν τον δρόμο τους.. Πιο κάτω συνάντησαν μία καλοσυνάτη γριούλα και την ρώτησαν: – «Γεια σας καλή μου κυρία! Ψάχνουμε το βασίλειο αλλά δεν θυμόμαστε τον δρόμο μήπως μπορείτε να μας βοηθήσετε;». – «Λυπάμαι καλά μου παιδιά, μα δεν μπορώ να σας βοηθήσω!». Απογοητευμένοι, ο Μανώλης και ο Σωτήρης, που για μια ακόμα φορά δεν συνάντησαν κάποιον που μπορούσε να τους βοηθήσει, συνέχισαν τον δρόμο τους. Ξάφνου, βλέπουν μπροστά τους έναν χωρικό τον κυρ Παντελή, ο οποίος βλέποντας ανήσυχους τους δύο ήρωες μας τους ρώτησε: – «Τι σας συμβαίνει παλικάρια μου; Σαν λίγο ανήσυχα να σας βλέπω». – «Ναι καλέ μου κύριε, είμαστε πάρα πολύ ανήσυχοι, γιατί από το πρωί που ξυπνήσαμε όλα είναι σκοτεινά και η πριγκίπισσα Καλημέρα και ο πρίγκιπας Ήλιος λείπουν!». – «Α! Για αυτό δεν υπάρχει φως στον ουρανό, γιατί εξαφανίστηκε η πριγκίπισσα Καλημέρα;». – «Μα δεν το ξέρατε ότι έχουμε δύο πριγκίπισσες στην χώρα μας την πριγκίπισσα Καλημέρα και την πριγκίπισσα Καληνύχτα;». – «Όχι, μα δεν σας καταλαβαίνω». – «Θα σας εξηγήσουμε, βλέπετε, η πριγκίπισσα Καλημέρα έχει για σύζυγο τον πρίγκιπα Ήλιο. Οι δυο τους, βγαίνουν μόνο το πρωί και κοιμούνται ξανά την νύχτα και τότε την νύχτα βγαίνει η πριγκίπισσα Καληνύχτα με τον σύζυγο της τον πρίγκιπα Φεγγάρι. Αν όμως δεν υπάρχει η πριγκίπισσα Καλημέρα μαζί με τον πρίγκιπα Ήλιο, δεν μπορεί να υπάρχει μέρα και είναι όλα σκοτεινά. – «Καταλάβατε τώρα;». – «Μα και φυσικά κατάλαβα παλικάρι μου» απάντησε ο κυρ Παντελής. – «Και τώρα τι ψάχνετε να βρείτε; Πως μπορώ να σας βοηθήσω;». – «Θα θέλαμε να βρούμε το βασίλειο, αλλά δεν θυμόμαστε τον δρόμο!». – «Α! Παιδιά μου το βασίλειο είναι πολύ μακριά από εδώ, ευτυχώς έχω ένα γαϊδουράκι με το οποίο μπορώ να σας πάω πιο γρήγορα! Μισό λεπτάκι να το φέρω! Ανεβείτε παιδιά μου!». Και ξεκίνησαν να πάνε, λοιπόν, προς το βασίλειο. Μετά από αρκετή ώρα, επιτέλους, έφτασαν οι δύο μας φίλοι και ευχαρίστησαν τον κυρ Παντελή που τους έφερε στον προορισμό τους. Σαν έκαναν να περάσουν την πόρτα, δύο φρουροί τους κοίταξαν αυστηρά και τους ρώτησαν: – «Ποιοι είστε εσείς και τι θέλετε;». – «Μας συγχωρείτε πολύ, αλλά πρέπει να δούμε επειγόντως τον βασιλιά!». – «Και ποιοι είστε;». – «Εμένα με λένε Μανώλη και τον φίλο μου Σωτήρη. Ήρθαμε να πούμε στον βασιλιά κάτι πολύ σοβαρό!». – «Μα ο βασιλιάς ήδη γνωρίζει τι συμβαίνει στην χώρα! Για την κόρη του που χάθηκε δεν θέλατε να του πείτε;». – «Ναι γιατί πιστεύαμε ότι θα μπορούσε να μας βοηθήσει!». «Την έψαχνε σήμερα αλλά δεν κατάφερε να την βρει! Πριν λίγο, ευτυχώς, έφτασε ένα γράμμα στον βασιλιά που λέει κάτι για το που μπορεί να βρίσκεται η πριγκίπισσα, ήρθατε πάνω στην ώρα!». – «Θα πάμε, λοιπόν, εκεί με τον φίλο μου, για να την φέρουμε!». – «Πηγαίνετε κύριοι πηγαίνετε και καλή σας τύχη!». Ξεκινούν, λοιπόν, για το δάσος. Μπαίνοντας μέσα, βλέπουν δέντρα, λουλούδια και θάμνους. Ρωτούν μήπως κάποιος ξέρει που είναι η πριγκίπισσα και αμέσως ένας από τους θάμνους αποκρίνεται: – «Εδώ είναι η πριγκίπισσα πίσω από εμένα!». Πάνε λοιπόν, βλέπουν την πριγκίπισσα μαζί με τον πρίγκιπα Ήλιο και αμέσως τους ρωτούν τι συνέβη. – «Γεια σου Σωτήρη και Μανώλη! Αυτό που έγινε χτες είναι κάτι πολύ τρομερό! Ξέρετε εγώ κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ πηγαίνω να αγκαλιάσω τον σύζυγο μου τον Ήλιο για καληνύχτα. Εκείνη την νύχτα λοιπόν καθώς πηγαίνω, ξάφνου βλέπω μπροστά μου τους δύο υπηρέτες της αδερφής μου να με κοιτούν απειλητικά. Δεν πρόλαβα να αντιδράσω και έτσι πήραν εμένα και τον σύζυγο μου, μας έδεσαν, για να μην μπορέσουμε να ξεφύγουμε και μας έκρυψαν στο δάσος! Θεωρούσαν ότι αν χανόμουν εγώ η αδερφή μου θα έπαιρνε την θέση μου στο θρόνο!». – «Τι εννοείς πριγκίπισσά μου;». – «Θα σας εξηγήσω, ξέρετε η αδερφή μου η πριγκίπισσα Καληνύχτα ζήλεψε πολύ που ο πατέρας μας θα έδινε το στέμμα σε εμένα και θα γινόμουν εγώ η βασίλισσα της μέρας-νύχτας. Έτσι, θέλοντας να γίνει εκείνη διάδοχος του πατέρα μου, στον θρόνο, με έκρυψε στο δάσος. Ευτυχώς, όμως, εσείς μας βρήκατε, μα πως ξέρατε που ήμασταν αλήθεια;», αναρωτήθηκε η πριγκίπισσα. «Στάλθηκε ένα γράμμα στον βασιλιά, τον πατέρα σου!». – «Και ποιος λέτε να έστειλε το γράμμα;». – «Εμείς! Εμείς!» φωνάζουν από ψηλά τα συννεφάκια. – «Καλά μου συννεφάκια, σας ευχαριστώ πολύ που ειδοποιήσατε τον πατέρα μου που βρίσκομαι αν δεν ήσασταν εσείς, μα φυσικά και οι καλοί μου φίλοι εγώ δεν θα κατάφερνα να γυρίσω πίσω στο βασίλειο!», λέει η πριγκίπισσα όλο χαρά. – «Παρακαλούμε γλυκιά μας πριγκίπισσα!», αποκρίνονται τα συννεφάκια. – «Λοιπόν, τώρα πάμε γρήγορα στο βασίλειο να πούμε τα καλά νέα στον πατέρα σου!» λέει ενθουσιασμένος ο Μανώλης. «Μα και φυσικά» του απαντά η πριγκίπισσα. Πάνε, λοιπόν, όλοι εκεί και του ανακοινώνουν τα καλά νέα. Η χαρά του βασιλιά δεν περιγραφόταν με λέξεις και έτσι αποφάσισε να καλέσει όλους τους κατοίκους της μέρας-νύχτας και να οργανώσει μια μεγάλη γιορτή για να γιορτάσει τον ερχομό της κόρης του. Μαζεύτηκαν, λοιπόν κατά το απόγευμα όλοι μαζί και ο βασιλιάς αποφάσισε μαζί με την γιορτή να γίνει και η στέψη της πριγκίπισσα Καλημέρας ως τη νέα βασίλισσα της μέρας-νύχτας. Η πριγκίπισσα Καληνύχτα, από την άλλη, στεκόταν εκεί δίπλα γεμάτη ζήλια, αλλά και θυμό που δεν πέτυχε το σχέδιο της και που δεν έγινε εκείνη η διάδοχος του θρόνου. Ο Μανώλης και ο Σωτήρης συγχάρηκαν την φίλη τους και κείνη με την σειρά της, τους όρισε ως τους νέους φρουρούς του κάστρου, γιατί χωρίς την γενναιότητα τους δεν θα κατάφερνε να σωθεί. Έτσι, κάπου εδώ η ιστορία μας ολοκληρώθηκε με ένα χαρούμενο τέλος και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!
