Μια φορά και έναν καιρό, σε μια μακρινή χώρα, ζούσε σε ένα μεγάλο πέτρινο παλάτι, ένας Βασιλιάς!
Ο Βασιλιάς αυτός ήταν… συνέχεια θυμωμένος! Όλα γύρω του τον έκαναν να θυμώνει! Θύμωνε με τις μέλισσες που βουμβούνιζαν πετώντας πάνω στα λουλούδια. Νευρίαζε με τα σύννεφα που του σκοτείνιαζαν το δωμάτιο όταν μαζεύονταν όλα μαζί στον ουρανό. Τραβούσε τα μαλλιά του με τις αστραπές όταν του χαλούσαν την ησυχία του. Άσε πια πως κατσούφιαζε με τον ήλιο που έκαιγε ψηλά στον ουρανό!
-Φρίκη! Φώναζε!
Ήταν αυστηρός και με το καθημερινό του πρόγραμμα. Κάθε πρωί, ακριβώς στις επτά , σηκωνόταν να κάνει την γυμναστική του. Αυτό διαρκούσε μισή ώρα. Ούτε ένα λεπτό λιγότερο , ούτε μισό περισσότερο. Ακριβώς μισή ώρα. Έπειτα καθόταν στη βασιλική τραπεζαρία για να πάρει το πρωινό του. Απαραιτήτως θα έτρωγε και ένα αυγό. Όχι ότι και ότι αυγό. Αυγό από το βασιλικό κοτέτσι και όχι πολύ φρέσκο. Α! Το αυγό του θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον δύο ημερών και να έχει τις κατάλληλες αναλογίες. Ούτε πολύ μεγάλο αλλά ούτε και πολύ μικρό. Η ακρίβεια ήταν το παν!
Οι υπηρέτες ακολουθούσαν φυσικά κατά γράμμα το πρόγραμμα του παλατιού. Καμία απόκλιση από αυτό δεν επιτρεπόταν και για κανένα λόγο! Έτρεχαν πάνω κάτω στο παλάτι, ντυμένοι όλοι με τις ίδιες στολές., να καθαρίσουν, να μαγειρέψουν, να ξεσκονίσουν… Αχ! Αυτό το ξεσκόνισμα, έφερνε μεγάλη αναστάτωση στο βασιλιά μας! Μισούσε τη σκόνη που του έφερνε αλλεργία και φτερνιζόταν. Κάθε φορά που φτερνιζόταν τόσο πιο πολύ αναστατωνόταν και νευρίαζε.
Εκείνο που του έφερνε γαλήνη ήταν η βόλτα στον κήπο του και στο βασιλικό κτήμα. Στο κτήμα με τον καιρό φυτεύτηκαν πολλών ειδών δέντρα, όπως ροδιές, αμπέλια, ροδακινιές, βερικοκιές, χαρουπιές, καθώς και αρωματικά φυτά. Υπήρχε και ένα περιβόλι που έδινε υπέροχα εποχικά λαχανικά. Αυτή η ατέλειωτη ηρεμία ανάμεσα στα δέντρα και στα λουλούδια τον γέμιζαν με μια ενέργεια… που θα ήταν μεγαλύτερη αν δεν υπήρχε ένα μόνιμο αεράκι και κείνο το άκουσμα των κυμάτων της θάλασσας… Αμάν πια με αυτό το πλαφ πλαφ πλαφ… Πάλι καλά που ήταν ρυθμικό. Το κελάιδισμα δε των πουλιών, πού το βάζεις; Απελπισία! Πήγαινε ο καημένος να ησυχάσει και εκείνα δε σταματούσαν εκείνο το τσίρι τσίρι. Έτσι θυμωμένος γυρνούσε άρον άρον πίσω στο παλάτι.
Μια μέρα σηκώθηκε πρωί πρωί και βγήκε στο μπαλκόνι του να μυρίσει τον καθαρό αέρα! Ο ήλιος δεν έκαιγε ιδιαίτερα σήμερα και υπήρχε μόνο, ένα μικρό τόσο δα, συννεφάκι στον ουρανό. Το αυγό του σήμερα ήταν πεντανόστιμο ιδανικά συμμετρικό και η μέρα ξεκίνησε ευχάριστα. Θα μπορούσε τουλάχιστον αν, η υπέροχη βασιλική του μύτη δεν μύριζε κάτι… άσχημο.
-Τι στο καλό βρωμάει έτσι; Φώναξε θυμωμένα!
Οι υπηρέτες τρομαγμένοι άρχισαν να τρέχουν πιο γρήγορα πάνω κάτω στο σπίτι ψάχνοντας να βρουν από πού ερχόταν όλη αυτή η μπόχα. Δεν βρήκαν τίποτα! Όλα έλαμπαν μέσα στο παλάτι…
Ο Βασιλιάς έστριψε το κεφάλι του και κοίταξε προς τον κήπο, τα χωράφια του και τα σπίτια. … Παντού καπνός και φωτιά! Φλόγες είχαν πνίξει τον υπέροχο κήπο του. Πώς τολμούσαν; Φωτιά είχε κάψει κιόλας δύο από τα σπίτια του χωριού. Οι κάτοικοι του βασιλείου του έτρεχαν τρομαγμένοι να σώσουν τα σπίτια τους ουρλιάζοντας και κλαίγοντας. Θύμωσε ακόμα περισσότερο! Δεν τον έφτανε η μπόχα από τον καπνό είχε και τις φωνές τώρα να του τρυπούν τα αυτιά. Να φανταστείς, δεν τους είχε δώσει καν την άδεια να τρέχουν και να φωνάζουν έτσι !
-Τι φωτιές είναι αυτές; Ούρλιαξε!
Ξαφνικά για λίγο ο τόπος σκοτείνιασε πάνω από το κεφάλι του και κάτι σαν αεράκι του ανακάτεψε τα υπέροχα χτενισμένα μαλλιά του. Σήκωσε το βλέμμα του και είδε να πετάει πάνω από το βασίλειό του ένας πελώριος κατακόκκινος δράκος που το σώμα του έλαμπε στο φως του ήλιου! Ένας μεγάλος δράκος απρόσκλητος. Πολύ θάρρος είχε για να πετάει έτσι πάνω από το δικό του βασίλειο και να προκαλεί μάλιστα ζημιές. Από το στόμα του έβγαζε φωτιές και έκαιγε τα πάντα γύρω του! Ο Βασιλιάς έμεινε να τον κοιτάζει απελπισμένος και … αγανακτισμένος! Δεν του έφταναν όλα αυτά και τσουπ, εκείνη τη στιγμή, ένα πολύχρωμο πουλάκι κάθισε πάνω στην κουπαστή της βεράντας!
-Καλημέρα Βασιλιά μου!
-Εσύ μου έλειπες τώρα! Γκρίνιαξε εκείνος! Κοίτα να μη μου λερώσεις τη βεράντα μου!
-Ήρθα για να σας βοηθήσω! Του είπε εκείνο γλυκά.
-Μα πώς; Εσύ δεν είσαι παρά ένα πουλί! Του απάντησε τσιρίζοντας!
-Και όμως βασιλιά μου! Μπορώ να σας βοηθήσω.
-Με πιο τρόπο μικρό ανόητο πουλί; Πώς τολμάς να μιλάς έτσι άνετα μπροστά σε έναν βασιλιά σαν εμένα;
-Ζητώ συγνώμη βασιλιά μου. Μπορώ να έχω την άδειά σας;
-Τέλος πάντων, την έχεις, του απάντησε φτιάχνοντας τα υπέροχα βασιλικά μαλλιά του.
-Πάρτε ένα φτερό από την ουρά μου! Βρείτε έπειτα ένα σημείο και περιμένετε εκεί ώσπου να περάσει ο δράκος! Τότε προσπαθήστε να τον γαργαλίσετε με το φτερό μου! Βλέπετε είναι μαγικό! Θα τον κάνετε να γελάσει και θα πάψει να βγάζει φωτιές από το στόμα του!
-Θα κάθομαι δηλαδή σαν ανόητος για ώρες με το χέρι ψηλά κρατώντας ένα φτερό; Που ακούστηκε! Είχε νευριάσει πραγματικά πολύ…
-Συγνώμη βασιλιά μου, μα έτσι πρέπει να γίνει. Μόνο ένας βασιλιάς πρέπει να το κάνει. Ένας βασιλιάς σαν εσάς, δυνατός, γενναίος, που σκέφτεται το βασίλειό του, δίκαιος, οραματικός… είπε και είπε το πουλάκι και ο βασιλιάς πείσθηκε.
-Καλά! Καλά! Είπε κατσουφιασμένα! Θα το πάρω αρκεί να φύγεις για να μην με ενοχλείς!
Ο Βασιλιάς τράβηξε ένα φτερό από την ουρά του πουλιού και εκείνο πέταξε ψηλά και χάθηκε.
Ο Βασιλιάς αν και δεν έβλεπε το λόγο γιατί να το κάνει, ανέβηκε στο ψηλότερο σημείο του παλατιού του και περίμενε το δράκο να φανεί! Κοίταξε δεξιά και αριστερά. Δεν είδε κανέναν εκεί κοντά. Ευτυχώς! Τι θα έλεγαν αν τον έβλεπαν έτσι, με το ένα χέρι ψηλά να κρατά ένα φτερό… Απαράδεκτη εικόνα. Γελοία!
-Ας έχει δίκιο το πουλάκι γιατί αλλιώς… θα το βρω και θα του βγάλω όλα τα φτερά, είπε σιγανά φουρκισμένος.
Σε λίγο είδε να πετάει προς το μέρος του ο δράκος! Σήκωσε το χέρι του πιο ψηλά κρατώντας το φτερό και περίμενε! Ήλπιζε να τον πλησιάσει σύντομα γιατί εντωμεταξύ το χέρι του άρχισε να τον πονάει.
«Να θυμηθώ να κάνω ασκήσεις για τα χέρια, σκέφτηκε. Να τα δυναμώσω λιγάκι, να, τόσο δα! Όχι πως δεν έχω δυνατά χέρια! Αυτό μας έλειπε τώρα!» σκέφτηκε.
Ο δράκος έφτασε ακριβώς από πάνω του. Το φτερό άγγιξε την κοιλιά του τη στιγμή που περνούσε πάνω από το χέρι του Βασιλιά! Ο δράκος συνέχισα μα… σταμάτησε ψηλά στον ουρανό και άρχισε να γελάει! Άρχισε να γελάει δυνατά! Το γέλιο του ακούστηκε σε όλο το βασίλειο και ακόμα παραπέρα. Γέλασε, ξαναγέλασε ώσπου δεν έβγαινε πια φωτιά από το στόμα του! Ούτε μια τόσο δα μικρή φλογίτσα!
Ο Βασιλιάς φώναξε!
-Ζήτωωωωω! Τα κατάφερα! Είμαι φανταστικός Βασιλιάς τελικά.
Χωρίς να το καταλάβει, εκείνη την ώρα το φτερό ακούμπησε τη μύτη του και στο λεπτό άρχισε να γελά και εκείνος δυνατά! Έπαθε ότι και ο δράκος. Γελούσε και γελούσε και όλα όσα έγιναν τα ξέχασε. Έπαψε να είναι θυμωμένος! Ήταν χαρούμενος!
Τελικά το φτερό ήταν πραγματικά μαγικό . Το πουλί δεν είχε πει ψέματα! Έγινε και κάτι άλλο πιο μαγικό. Τις επόμενες μέρες, Βασιλιάς και δράκος επέβλεπαν μαζί τις δουλειές στο βασίλειο βοηθώντας τους ανθρώπους να φυτέψουν καινούρια λουλούδια στους κήπους, να καλλιεργήσουν νέα φυτά στα χωράφια και να χτίσουν τα σπίτια τους που είχαν καεί! Συνεργαζόταν! Ανέβαινε ο Βασιλιάς στην πλάτη του δράκου και μαζί πετούσαν πάνω από το βασίλειο μεταφέροντας υλικά και τρόφιμα που μοίραζαν στους εργάτες που δούλευαν και αυτοί ασταμάτητα αλλά με χαρά!
Το φτερό είχε κάνει τη δουλειά του!
Τώρα βρισκόταν σε ένα μπουκάλι καλά φυλαγμένο πάνω από το κρεβάτι του Βασιλιά!
ΤΕΛΟΣ… ή όχι ακόμα;
Ο Βασιλιάς βρήκε το μαγικό φτερό του που τον έκανε χαρούμενο!
Το δικό σου… μαγικό φτερό ποιο είναι;
