Εκείνη την Παραμονή Πρωτοχρονιάς, η καρδιά αλλά και τα χέρια του Χάρη, γέμισαν Αγάπη και Ζεστασιά…. Και να πως συνέβει:
Ο Χάρης είναι έντεκα ετών και εκείνο το απόγευμα έκανε μια από τις συνηθισμένες βόλτες, μόνος του στη γειτονιά. Δεν ήταν αυτό που λέμε «δημοφιλής» – όπως ας πούμε ο μεγαλύτερος αδερφός του- . Αντίθετα ήταν ντροπαλός και συνήθως έπαιζε μόνος. Ο Χάρης σ΄ αυτές τις μοναχικές του βόλτες, έβαζε στόχο να μαζεύει διάφορα μικροαντικείμενα που έβρισκε στο δρόμο. Αυτό τον έκανε να νιώθει σημαντικός: άλλοτε χαλικάκια και πετρούλες με αλλόκοτο σχήμα, άλλοτε πάλι καπάκια από αναψυκτικά, αντικείμενα δηλαδή που ίσα ίσα χωρούσαν στις τσέπες του.
Εκείνο το απόγευμα λοιπόν, τριγυρνούσε στα δρομάκια της πόλης, μαζεύοντας πολύχρωμα χαλικάκια. Άλλα είχαν πάνω τους λίγο απ΄ το χρώμα της περίφραξης της παιδικής χαράς, άλλα πάλι χρώμα από σπρέυ ή από τη γιορτινή διακόσμηση κάποιου μαγαζιού. Είχε ήδη μαζέψει κάμποσα, όταν τα βήματα και οι σκέψεις του τον οδήγησαν στη μεγάλη πλατεία… Μουσικές, παιχνίδια, χρώματα, φωνούλες παιδικές, όλα ανάκατα μες στη χιονισμένη γιορτινή ατμόσφαιρα. Σκέφτηκε ότι το έδαφος αυτού του χώρου προσφέρεται για τη σημερινή του εξερεύνηση, κι έτσι αποφάσισε να συνεχίσει.
Λίγο μετά την είσοδό του στην πλατεία, όμως…
- Ωπ! Τι είναι τούτο; …κάτι αχνοφάνηκε ανάμεσα στο χιόνι και σε ένα θαμνάκι πυράκανθου…
- Ένα γάντι ! αναφώνησε και έσκυψε να το μαζέψει …ήταν τόσο ζεστό…το χιόνι δίπλα του είχε λιώσει.
- Αχ! Τι θέρμη είναι αυτή …σκέφτηκε ο Χάρης, προβάροντάς το… Ήταν το δεξί κατακόκκινο γάντι ενός ενήλικα –μάλλον- αν έκρινε δηλαδή κανείς από το μέγεθος ή ενός παιδιού, αν έκρινε κανείς από τις άσπρες κεντημένες νιφάδες και τα φουντωτά τελειώματα!
Και τι ζεστή αφή σαν το φορούσες, αλλά και τι γλυκιά αίσθηση. Σαν να ΄χωνες το χέρι σου σε τσουρεκάκια που μόλις βγήκαν απ το φούρνο! Υπέθεσε ότι κάποιος μόλις το είχε χάσει…
Ο Χάρης το φόρεσε και ξεκίνησε για την αναζήτηση του ιδιοκτήτη του. Έτρεξε βιαστικά προς την έξοδο και ρώτησε τους ανθρώπους που μόλις αποχωρούσαν αλλά, όχι κανείς τους δεν είχε μόλις χάσει ένα γάντι. Μα και τα πράγματα μέσα στην πλατεία δεν ήταν πιο εύκολα. Δεν μπορούσε να δεί όλα τα αριστερά χέρια για να αποκαλύψει σε ποιόν ανήκει το δεξί που φορούσε ο ίδιος. Συνέχισε να προχωρά και να κοιτάζει εξεταστικά χέρια παιδιών, γονιών, πωλητών, βοηθών, ξωτικών, ψηλαφώντας με το γάντι και γεμάτος αγωνία τα ορυκτά ευρήματα στις τσέπες του!
Αρκετή ώρα αργότερα βρέθηκε δίπλα σ΄ ένα κοριτσάκι, το πολύ 2 χρονών, που έκλαιγε, κι έκλαιγε,,. Απαρηγόρητα. Η μαμά του προσπαθούσε να το ηρεμήσει αλλά…του κάκου. Ο Χάρης κοντοστάθηκε… Τότε μόνο, ανάμεσα στους λυγμούς του, κατάλαβε ότι το πιτσιρίκι είχε δοκιμάσει να φάει κάστανα αλλά καίγανε και τσουρουφλίστηκαν τα χεράκια του.
- Μη κλαίς… Θα τα φυσήξουμε και θα κρυώσουν, είπε και του πιασε τα χέρια για να τα πλησιάσει στο στόμα του
Η μικρή μεμιάς σταμάτησε…, για μια στιγμή έμεινε άλαλη, μετά κοιτούσε μια το σύμπλεγμα με τα τέσσερα χέρια και το ένα γάντι και μια τον Χάρη,…. και τέλος χαμογέλασε! Η μητέρα της μικρής ευχαρίστησε τον Χάρη, και απομακρύνθηκε μάλωνοντάς τη για την υπερβολική αντίδρασή της στα ζεστά κάστανα.
Πιο κάτω διασταυρώθηκε με ένα σκυλάκι. Έμοιαζε χαμένο, μόλις άκουγε κάποιο θόρυβο γυρνούσε απότομα κι άλλαζε κατεύθυνση πατώντας συνεχώς το λουράκι του. Κι όσο τέντωνε το λουρί του, έστριβε μια δεξιά και μια αριστερά, νομίζοντας ότι κάποιος τον τραβάει…, ήταν φανερό, είχε χάσει το αφεντικό του. Οι περαστικοί έκαναν παράκαμψη για να μην πέσουν πάνω του, μιας κι άρχισε να γαβγίζει κάθε που τραβούσε το λουρί του και αυτό μπερδευόταν στα πόδια του. Ο Χάρης το πλησίασε, κάθισε στα γόνατά του και το χάιδεψε στη ράχη… Μεμιάς το σκυλάκι ησύχασε, σώπασε, κάθισε κι αυτό στα πίσω του πόδια και κοιτούσε με τα υγρά του μάτια, μια το κόκκινο γάντι που τον χάιδευε και μια τον Χάρη, με βλέμμα γεμάτο απορία. Έμειναν έτσι κάμποσο, ώσπου η αναπνοή του μικρού ζώου επανήλθε στο φυσιολογικό… και τότε ακούστηκε μια φωνή από πίσω τους.
- Ώστε εδώ είσαι Στραγάλη! (και απευθυνόμενος στο Χάρη αυτή τη φορά) …φαίνεται βαρέθηκε να με περιμένει στην ουρά του Ζαχαρόσπιτου για κουραμπιεδάκια, κι αποφάσισε να ρίξει μια ματιά στο χώρο μόνος του…Ε! Στραγάλη; Καλά δεν τα λέω;
Ο Στραγάλης είχε αρχίσει τώρα να κουνάει την ουρά …και να γλυκοκοιτάζει το νέο δέμα στα χέρια του αφεντικού του.
- Τα καταφέρνεις καλά με τα σκυλιά μικρέ…
- Ε…ναι, … έτσι φαίνεται…, ψέλλισε ο Χάρης.
- ….να σε κεράσω ένα κουραμπιεδάκι μικρέ; Ελα…(όχι εσύ Στραγάλη… ήσυχα, δεν κάνει για σένα…)
- Ευχαριστώ, είπε ο Χάρης και άπλωσε το δεξί χέρι του στο κουτί…
Πω πω! ….τι νοστιμιά ήταν αυτή! …μήπως είχε διαλέξει το πιο γλυκό, γλυκό του κουτιού ….ή μήπως το πιο γλυκό, γλυκό του κόσμου;
Ο Χάρης πέρασε συνέχισε την αναζήτηση, τινάζοντας από το παλτό του τη λευκή άχνη. Τότε πρόσεξε μια παρέα παιδιών που μόλις είχαν αρχίσει να παίζουν χιονοπόλεμο. ο Χάρης κοντοστάθηκε ψάχνοντας με το βλέμμα του τα χέρια όλων τους για να εντοπίσει το άλλο γάντι. Σε λιγάκι όμως το παιχνίδι μετατράπηκε σε αληθινή μάχη. Δυό-τρία παιδιά μάλιστα, είχαν στριμώξει ένα πιο μικρόσωμο και του τις έβρεχαν ….κανονικά.
Ο Χάρης, που είχε δει τη σκηνή και αναγνώρισε ανάμεσά τους τον Παντελή, έτρεξε και μπήκε ανάμεσά τους,
- Σταματήστε! φώναξε δυνατά …
- Παντελή, άφησέ τον … και με το χέρι του προσπάθησε να τους χωρίσει.
Ο Παντελής ακινητοποιήθηκε… σαν να μαρμάρωσε κι έμεινε να κοιτάζει σαστισμένος τον Χάρη. Το μικρότερο παιδί, σταμάτησε κι αυτό να αμύνεται και έπιασε να κοιτά αποσβολωμένο τους διώκτες του.
- Εεεε!….(ψέλλισε απολογητικά ο Παντελής)…μάλλον το παρακάναμε… κι άπλωσε το χέρι του στον μικρότερο για να τον βοηθήσει να σταθεί όρθιος.
Το βλέμμα του μικρού φανέρωνε άπειρη ευγνωμοσύνη. Ο Χάρης χαμογέλασε και στους δυο τους…
- Καλή χρονιά παιδιά, είπε και έφυγε χαιρετώντας τους με το κόκκινο γάντι.
Ο Χάρης, εδώ και ώρα άκουγε αχνά μια παράξενη μακρινή μελωδία και προσπαθούσε να καταλάβει από πού έρχεται. Μια τραβούσε βόρεια, μια νότια… δεν μπορούσε να την εντοπίσει. Πάνω στην προσπάθειά του να προσανατολιστεί, έβαλε το δεξί του χέρι στο αφτί του για να απομονώσει τη μελωδία και να αποκόψει το θόρυβο από το καρουζέλ, το τρενάκι, τα γέλια των παιδιών και τη διάχυτη μουσική της πλατείας.
Και τότε μόνον κατάλαβε. Η μελωδία …..ερχόταν απ το γάντι του!
Γκλίνκ γκλινκ …γκλίνκ γκλινκ….γλίνκ γκλίνκ…
- Ει! … Ντάσερ,… μά τα χίλια κέρατα ταράνδων… νομίζω ότι έχασα το ένα μου γάντι…. Βραδιάζει και έχει αρχίσει να κάνει κρύο εδώ πάνω… …Πώς είπες…., δεν άκουσα καλά…… …..
- ….
- Μα την κόκκινη μύτη του Ρούντολφ… έχεις δίκιο Ντάσερ,… στην απογευματινή αναγνωριστική πτήση μας πάνω από την πλατεία της μεγάλης πόλης θυμάμαι να φύσηξα τη μύτη μου!. Εκεί πρέπει να το χάσαμε…. Ντάσερ, γυρνάμε πίσω…. ρότα για την πόλη!!!!!!!!!!!!!!
Γκλίνκ Γκλίνκ…
Ο Χάρης έμεινε με το χέρι του κολλημένο στο αυτί του για κάμποσα δευτερόλεπτα, μη μπορώντας να πιστέψει αυτό που άκουσε ….με το ελεύθερο χέρι του προσπάθησε να ξεβουλώσει το άλλο του αυτί …αλλά και πάλι…Γλίνκ γκλίνκ!
Μια δεύτερη σκέψη πέρασε γρήγορα τότε απ το μυαλό του και τον έβγαλε απ΄ την αδράνεια …σε λίγο θα ‘φτανε ο…ο….ο Αι-Βασίλης, και δεν θα ΄βρισκε το γάντι του!!!!!!!!!!
Ο Χάρης άρχισε να τρέχει προσπαθώντας να προσανατολιστεί και να βρει την έξοδο …έσπρωχνε ανθρώπους, τρύπωνε ανάμεσα σε οικογένειες που κρατιόντουσαν χέρι-χέρι, πηδούσε πάνω από πάγκους… στο τέλος, έβαλε μπροστά το δεξί γαντοφορεμένο χέρι, ελπίζοντας αυτό να τον βοηθήσει να φτάσει στο σωστό σημείο …έγκαιρα. Έτρεχε απελπισμένα, σχεδόν με κλειστά μάτια και με μόνο οδηγό το γάντι που είχε προτάξει και το χρησιμοποιούσε σαν…. πυξίδα και τιμόνι!
Σε λίγο βρέθηκε να διασχίζει το μικρό γεφυράκι της πλατείας, τα ξύλα ήχησαν κάτω απ τα πόδια του, και οι περαστικοί κούνησαν αποδοκιμαστικά το κεφάλι τους μπρος στην αλλοπρόσαλλη εικόνα αυτού του παιδιού.
Και, ναι, επιτέλους, βρέθηκε στο σωστό σημείο. Να! και ο πυράκανθος, να! και το αποτύπωμα που είχε αφήσει το γάντι. Ο Χάρης έβγαλε όπως-όπως το γάντι, το κοίταξε καλά-καλά με βλέμμα αποφασιστικό και το απόθεσε στο χιόνι.
Δεν έμεινε να δει τη συνέχεια… δεν το ΄χε ανάγκη…. γνώριζε…
Απομακρύνθηκε μ΄ ένα αμυδρό χαμόγελο στο πρόσωπό του, χαϊδεύοντας και ψαχουλεύοντας ξανά τα κόκκινα πετραδάκια που μάζεψε νωρίτερα. Έβαλε μερικά στην παλάμη του …και ω! αυτά δεν είναι τα κόκκινα χαλικάκια της παιδικής χαράς, …..είναι ….είναι πορφυροί, υπέρλαμπροι βόλοι που σκορπούν τη λάμψη τους και φωτίζουν το κατάπληκτο πρόσωπο του Χάρη.
Ο Χάρης χαμογελά, …. ξέρει τι θα κάνει απόψε, θα παίξει βόλους παρέα με τον αδερφό του, τον Παντελή.
