Όσο θα ζω θα θυμάμαι αυτά τα ροκ άλμπουμ…
Τα τελευταία χρόνια η εναλλακτική ελληνική μουσική παρουσιάζει μεγάλη άνθηση και προσελκύει όλο και περισσότερους ανθρώπους και ειδικότερα το νεανικό κοινό. Αποδεικνύεται έτσι ότι η “εισαγόμενη” μουσική δεν είναι απαραίτητα καλύτερη από την εγχώρια και ότι υπάρχει αρκετό εγχώριο ταλέντο σε διάφορα μουσικά είδη. Απλώς, μερικές φορές είναι καλά κρυμμένο. Ταυτόχρονα, όλο και περισσότερα μουσικά φεστιβάλ διοργανώνονται κυρίως το καλοκαίρι σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, τα οποία βασίζονται κυρίως ή και αποκλειστικά σε Έλληνες καλλιτέχνες. Όποιος έχει παρευρεθεί θα ξέρει ότι είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα μουσική εμπειρία και συγκεντρώνει πολλούς νέους και νέες αλλά και μεγαλύτερους ηλικιακά ανθρώπους. Ειδικά την τρέχουσα δεκαετία, η ελληνική εναλλακτική μουσική έχει εμπλουτιστεί με σημαντικά ροκ άλμπουμ αν και στο συγκεκριμένο αφιέρωμα θα ασχοληθώ μόνο με 5 σχετικά πρόσφατες κυκλοφορίες. Ωστόσο, τις θεωρώ απαραίτητες για κάποιον που θέλει να ασχοληθεί περισσότερο με την εναλλακτική ελληνική μουσική και ειδικότερα την ροκ ελληνική μουσική.
Big Nose Attack (69) – 2015
Θα ξεκινήσω με το τρίτο album του ντουέτου που αποτελείται από τα αδέρφια με τα ψευδώνυμα Boogieman και Little Tonnie από το Μπραχάμι. Αυτό θα λέγαμε κινείται όπως και τα προηγούμενα albums τους σε blues μονοπάτια με βαριές κιθάρες και riffs. Οι επιρροές από τον Hendrix και τους Led Zeppelin είναι εμφανείς αλλά το άλμπουμ καταφέρνει να μην κουράσει ούτε να φανεί σαν κακή απομίμηση συγκροτημάτων τύπου White Stripes. Έχουν εισάγει στοιχεία της δεκαετίας του ’60 που το κάνουν πιο ψυχεδελικό και ενδιαφέρον στον ακροατή.
ΑΚΟΥΣΤΕ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ – Don’t look back, Special sauce called love
Bazooka (Άχρηστη Γενιά) – 2016
Στη συνέχεια έχουμε το υπέροχο δεύτερο άλμπουμ από τους Βολιώτες punk rockers. Ένα ελληνόφωνο ροκ άλμπουμ γεμάτο ενέργεια και αυθάδεια που δεν διστάζει να ειρωνευτεί την γενιά μας, η οποία θέλει να τα βρίσκει όλα έτοιμα. Τονίζει την αβεβαιότητα που έχει επιφέρει η πολιτική κατάσταση και μιλάει ανοιχτά και χωρίς περιστροφές για το σεξ και την εποχή των social media στα οποία η γενιά μας έχει βυθιστεί. Οι Bazooka μέσα από αυτήν την ανεπιτήδευτη και αυθεντική προσπάθεια έφεραν την ροκ και ειδικότερα την πανκ ροκ ξανά στο προσκήνιο. Για όσους δεν τους έχουν ξανακούσει εμφανίζουν αρκετές ομοιότητες με ξένα συγκροτήματα όπως με τους Ιρλανδούς Fontaines D.C. και πολύ περισσότερο με τους Άγγλους Idles. Ο ελληνικός στίχος του άλμπουμ το κάνει πιο άμεσο και οικείο αλλά ίσως και πιο ειρωνικό.
ΑΚΟΥΣΤΕ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ – Άχρηστη γενιά, Οθόνη
Deaf Radio (Alarm) – 2017
Πρόκειται για το ντεμπούτο του αθηναϊκού συγκροτήματος που έχει έντονο post punk αλλά και stoner ήχο. Θυμίζει σε αρκετά σημεία κάτι από Queens of the Stone Age αλλά και κάτι grunge συγκροτήματα τύπου Pearl Jam.
Οι Deaf Radio έχουν καταφέρει σε αυτό το άλμπουμ να ταιριάξουν τον έντονο rock n roll χαρακτήρα με την μελωδικότητα. Ο συνδυασμός με την ιδιαίτερη φωνή του frontman Πάνου Γκλίνου φέρνει ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα.
Essential tracks – Oceanic feeling, Trapped
The Steams (Wild Ferment) – 2018
Το αγαπημένο μου άλμπουμ της λίστας είναι το ντεμπούτο των επίσης Αθηναίων The Steams που τάραξε τα νερά της ελληνικής ροκ μουσικής όταν κυκλοφόρησε πριν έναν χρόνο. Ο δίσκος μπορεί να χαρακτηριστεί έντονα ψυχεδελικός, εμπλουτισμένος με folk και ethnic στοιχεία. Μάλιστα, συμμετέχει ως guest στο τραγούδι Perfect Storms και ο Ψαραντώνης! Ένα άλμπουμ ωδή στην καλιφορνέζικη ψυχεδελική σκηνή της δεκαετίας του ’60, θυμίζοντας πολλές φορές Doors. Ωστόσο, τα ανατολίτικα στοιχεία το κάνουν πιο οικείο και προσιτό στο ελληνικό κοινό.
Ειδική αναφορά στον frontman Πάνο Δημητρόπουλο, ο οποίος θεωρώ ότι είναι ένας απο τους καλύτερους vocalists της σύγχρονης ελληνικής ροκ. Αυτό ίσως κάνει το Wild Ferment έναν από τους καλύτερους δίσκους στη σύγχρονη ροκ.
Essential tracks- The Harvest, Fjordian Blue
Jack Heart and the Love Ghosts (Blue Eternity) – 2019
Για το τέλος άφησα το δεύτερο άλμπουμ του Αθηναίου Jack Heart (Νικόλα Κοκολάκη) αλλά το πρώτο του μαζί με τους Love Ghosts. Ηχογραφήθηκε σε ένα πύργο στη Μάνη… Θα έλεγα ότι το άλμπουμ έχει επιρροές από συγκροτήματα όπως οι Modest Mouse αλλά και από καλλιτέχνες όπως ο Nick Cave σε μια πιο ανάλαφρη εκδοχή του, ενώ σε κάποια σημεία θυμίζει και λίγο David Bowie.
Ένα πολύ ιδιαίτερο άλμπουμ για τα ελληνικά δεδομένα και πολύ διαφορετικό από τα υπόλοιπα άλμπουμ της λίστας και ίσως λίγο δυσκολότερο κατά τις πρώτες ακροάσεις που όμως σιγά σιγά γίνεται όλο και καλύτερο.Essential tracks- In the woods, Start a Fire
