Ντόρος προκλήθηκε την τελευταία εβδομάδα με την επίσημη κυκλοφορία του καινούριου single του Robbie Williams ονόματι “Party Like A Russian” και όπου γάμος και χαρά η Ιωάννα πρώτη. Κάθησα λοιπόν ένα ωραίο απόγευμα και το άκουσα, προκειμένου να καταλήξω στα συμπεράσματά μου και να σας τα μεταφέρω.
Η αλήθεια είναι ότι πριν καν ακούσω το τραγούδι ήμουν αρκετά προκατειλημμένη. Για τα πρακτικά, παλιά ήμουν μεγάλη θαυμάστρια του Robbie του Williams, λάτρευα όλα τα τραγούδια του και μέχρι το 2006 παρακολουθούσα με ενδιαφέρον και αγάπη την πορεία του μέχρι και σήμερα τραγουδάω τις επιτυχίες του. Μετά τα γούστα άλλαξαν και τα υπόλοιπα ανήκουν πλέον στην ιστορία. Ο λόγος λοιπόν που με προκατέβαλε ενάντια στο καινούριο του single είναι ακρίβώς το γεγονός ότι μετά το 2006 έχασα κάθε ενδιαφέρον για τη μουσική που παρήγαγε. Αυτή η αδιαφορία μου δεν δικαιολογείται απο την αλλαγή του είδους μουσικής που επέλεξα τελικά να ακούω, καθώς πολλοί καλλιτέχνες που δεν ανήκουν σε καμία περίπτωση στη rock και metal μουσική σκηνή εξακολουθούν να μου τραβούν το ενδιαφέρον και να τους υπεραγαπώ. Έτσι σε αυτό το πνεύμα έκατσα να κάνω μια εκτίμηση με την ελπίδα ότι ο παλιός καλός Robbie θα έκανε ένα δυναμικό comeback (όχι σαν της Άντζελας) στα μουσικά δρώμενα και θα με εξέπληττε ευχάριστα. Το αποτέλεσμα ήταν αυτό:
Έχετε πετύχει ποτέ στη ζωή σας ένα τραγούδι που δεν μπόρεσε ποτέ να τρυπώσει στο μυαλό σας; Ακόμα και αν παίζει στο repeat αυτός ο ρυθμός, αν και συμπαθητικός, σας φαίνεται τόσο αδιάφορος, όπως αυτός ο παλιός συμμαθητής. Τον θυμάστε αμυδρά μέσα στην τάξη αλλά ποτέ δεν έτυχε να εδιαφερθείτε άμεσα για τον ίδιο και αν σας πούν όνομα θα ρωτήσετε “Ποιος ήταν αυτός; Είχαμε εμείς Μάκη;”. Έτσι λοιπόν με άφησε παγερά αδιάφορη το τραγούδι παρά τις ελπίδες και τα όνειρα που έκανα για την ένδοξη επάνοδο του αγαπημένου κατά τα άλλα Robbie. Επίσης ένα μικρό προβληματάκι που εντόπισα, κυρίως στο video clip: cultural appropriation ή ελληνιστί πολιτισμική ιδιοποίηση, η οποία είναι διάσπαρτη σε όλο το clip και είναι κάπως, εχμ αμήχανο θα έλεγα. Δεν θα αναλύσω παραπάνω αυτό το ζήτημα, καθώς του αξίζει ξεχωριστό άρθρο.
Είναι γεγονός ότι η δημοτικότητά του πλέον δεν είναι η ίδια με παλαιότερα και σίγουρα χρειάζεται μία τονωτική ένεση δημιουργικότητας για να ξαναρχίσει την ανοδική πορεία. Επίσης δεν μπορούμε να περιμένουμε έναν άνθρωπο να βγάζει τα ίδια τραγούδια όσο περνούν τα χρόνια, καθώς αλλάζουν τα βιώματά του και ο τρόπος που πλέον τα προσεγγίζει. Με γνώμονα όμως την εντυπωσιακή πορεία του Robbie Williams στη μουσική βιομηχανία, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι το τραγούδι ήταν μέτριο. Είναι ΟΚ αν το ακούσω στο ραδιόφωνο ή οπουδήποτε αλλού, σίγουρα όμως δεν θα το επιλέξω μόνη μου. Είμαι αυστηρή; Πολύ πιθανό. Όταν ξέρεις όμως ότι κάποιος μπορεί να κάνει πράγματα πολύ καλύτερα, τότε αξίζει η αυστηρότητα, με όλο το σεβασμό και την αγάπη.
