Ανταποκριση // Η νύχτα που οι Florence + The Machine άγγιξαν ψυχές

21 Σεπτεμβρίου. Ένα βήμα πριν μπούμε στην καρδιά του φθινοπώρου.

Λίγο μετά τις εφτά οι πόρτες άνοιξαν για τον, σχηματισμένο σε δύο μεγάλες ουρές, κόσμο. Φωτισμένα πρόσωπα, από τα γκλίτερ στα μάτια μα περισσότερο από την χαρά. Λουλούδια στα μαλλιά, ανοιχτόχρωμο μακιγιάζ, αέρινα φορέματα, πανό και διαφορετικά στυλ. Πρόσωπα με χρώματα στα μαλλιά ή απλώς καθημερινά, με εισιτήρια στα χέρια και συζητήσεις περί ενθουσιασμού και αγωνίας και κοινός παρονομαστής η ανυπομονησία για τους Florence and the Machine

Η είσοδος στην αρένα, για τους περισσότερους, θα συνοδευτεί από πολύ τρέξιμο (και γέλιο). Η προγραμματισμένη ώρα για την έναρξη της βραδιάς ηταν στις 21:35. Ωστόσο, πηρε αναβολή, καθώς υπηρξε πρόβλημα με τον καπνό των τσιγάρων και την φωνή της καλλιτέχνιδος, σύμφωνα με την σχετική ανακοίνωση που έγινε στο κοινό εκείνη την στιγμή. 

Δέκα παρά πέντε. H Florence καταφθάνει 

Οι μουσικοί παίρνουν τις θέσεις τους. Η μορφή της Florence εμφανίζεται λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, μπροστά από ένα λευκό προβολέα, με την ίδια να ξεκινά το ‘June’ και την φωνή του κοινού να ενώνεται σχεδόν συνωμοτικά, τραγουδώντας το ρεφρέν του τραγουδιού με τους στίχους ‘hold on to each other’.

Advertisements

Hunger 

Ακολουθεί η μεγαλύτερη επιτυχία του άλμπουμ και το lead single με τα φώτα να αποκαλύπτουν σταδιακα το ανοιχτόχρωμο μωβ, αέρινο φορεμα της και την ίδια να πηγαίνει από την μια πλευρά της σκηνής στην άλλη. Ξεσηκωθηκε έτσι ακόμα περισσότερο το ήδη θερμό κοινό. Σειρά έχει το ‘Ship To Wreck’ και το ‘Queen Of Peace’, επίσης από τις μεγάλες επιτυχίες στην δισκογραφία της, ενώ πριν την έναρξη του ‘Patricia’ θα απευθύνει έναν ολιγόλεπτο χαιρετισμό στο κοινό, εκφράζοντας πόσο αγαπά την Ελλάδα και πόσο χαρούμενη είναι που οι τελευταίες εμφανίσεις του τουρ της καταλήγουν εδώ. Θα αφιερώσει το τραγούδι στην μεγάλη της αγάπη, Patti Smith (για την οποία είναι γραμμένο) και στην ελληνίδα μάνατζερ της Hannah Giannoulis. Σε αυτό το σημείο τα κρουστά θα ακουστούν καλύτερα από ποτέ και με την συνεργασία της Florence στην κίνηση, θα προκαλέσουν μεγαλύτερη εντύπωση ενώ ιδιαίτερη στιγμή θα είναι τα χειροκροτήματα του κοινού στο ρυθμό της ήρεμης μουσικής, με την έναρξη του επαναλαμβανόμενου, τελευταίου στίχου ‘it’s such a wonderful thing to love’.

Το highlight της βραδιάς των Florence and the Machine

Έπειτα, έρχεται η πρώτη ακουστική, πιο ευαίσθητη στιγμή της βραδιάς με το ’Caught’ (που έχει να ακουστεί σε συναυλία τους από το 2016). Η γαλήνη του τραγουδιού θα δώσει την θέση του στον χαρακτηριστικό ρυθμό ενός από τα πιο αγαπημένα τραγούδια του κοινού, το ‘Dog Days Are Over’, το οποίο θα σηκώσει όλη την αρένα στο πόδι. Χοροπηδηχτά, χέρια να χτυπάνε και πάλι στον ρυθμό και στην μέση του τραγουδιού θα ακολουθήσει ένας μονόλογος της τραγουδίστριας μέσα στον οποίο θα προτρέψει κοινό, με χιουμοριστικό τρόπο, να αφήσουν τα κινητά στην άκρη και να απολαύσετε την στιγμή γιατί είναι δική σας. Σειρά μετά θα έχει το ‘Jenny of Oldstones’ γραμμένο για τον αγαπημένο της χαρακτήρα στο Game of Thrones, Arya Stark και το ‘100 Years’ που μαζί θα αναδείξουν περίτρανα τις φωνητικές ικανότητες της Florence, γεμίζοντας την αρένα άλλοτε με πιο αέρινες, χαμηλές και άλλοτε με πιο έντονες, ψηλές νότες.

Επόμενο… 

Άλλη μια μεγάλη ραδιοφωνική τους επιτυχία, το ‘You Got The Love’ και έπειτα το ‘Cosmic Love’ με τον έντονο στίχο του ‘you left me in the dark’ έρχεται σε μια συγκινητική αντίθεση με την ολόγυρα φωτισμένη από τους φακούς των κινητών αρένα. ‘Delilah’ και ‘What Kind Of Man’ ερμηνεύτηκε κάτω από την σκηνή με την Florence να τραγουδάει τους στίχους χαϊδεύοντας τα κεφάλια των θαυμαστών της ή τρέχοντας αριστερά και δεξιά αγγίζοντας τους. Στις γιγαντοοθόνες έπαιζαν πλάνα από το κοινό, μέχρι να ανέβει και πάλι στην σκηνή. Μας αποχαιρέτησε για λίγο… 

 Encore για την Florence…

Το πρώτο τραγούδι είναι ίσως ένα από τα πιο όμορφα τραγούδια του πιο πρόσφατου άλμπουμ της ‘High As Hope’, το ‘No Choir’. Συνέχισε με το δυνατό ‘Big God’ και τέλος με το πολυαναμενόμενο ‘Shake it Out’ στην διάρκεια του οποίου δεν θα μείνει κανένας καθιστός στην αρένα· ένα αποκορύφωμα χαράς και λύτρωσης.

Αποτίμηση: Οι Florence and the Machine άξιζαν τα sold out

Ο ήχος αποδείχθηκε εξαιρετικά συγκροτημένος, η δομή της setlist ήταν τέτοια ώστε να αναδεικνύει το κάθε τραγούδι ξεχωριστά παρασύροντας μαζί του ακόμα και τον πιο απαιτητικό θεατή. Η ενέργεια της Florence, που διαχέοταν με τον ίδιο τρόπο σε κάθε γωνιά της αρένας, άλλαζε μορφές: πότε η εικόνα της έμοιαζε με μια αιθέρια νεράιδα συνδεδεμένη με την φύση και τα φαινόμενα της και πότε με μια αληθινή ροκ σταρ, με τρομακτικό δυναμισμό και ασυγκράτητη εξωστρέφεια. Η επικοινωνία της με το κοινό ήταν απόλυτα άμεση και διεκπεραιωτική, με την ίδια να μιλά για πολλά λεπτά ανάμεσα στα τραγούδια, εκφράζοντας πράγματα ακόμα και από την προσωπική της ζωή ή παροτρύνοντας το να την ακολουθήσει σε κινήσεις ή φωνές.

Αν η βραδιά, λοιπόν, ήταν συναίσθημα, θα ήταν σίγουρα η απελευθέρωση. Και αν οι Florence and The Machine επιδίωκαν να διώξουν μακριά, μαζί με το κοινό τους, πολλά εχέμυθα συναισθήματα ή να τα φωνάξουν δυνατά μέχρι να τα ακούσουν μέσα τους, τότε αναμφίβολα δημιούργησαν μια βραδιά κάθαρσης και ελευθερίας, που το κοινό τους θα θυμάται για καιρό.

‘It’s always darkest before the dawn’ τραγουδήσαμε στο τέλος, όλοι μαζί . Και, κάπως, μας πιστέψαμε.