Για τα Πολυτεχνεία του Μέλλοντος (αποτίμηση της κατάστασης των τελευταίων ημερών)
Η εξέγερση του φοιτητικού κινήματος στις 17 Νοέμβρη, γεγονός που σηματοδότησε και την πτώση του δικτατορικού καθεστώτος στην Ελλάδα, αποτελεί μια σημαντική ένδειξη ότι οι φοιτητές είναι αυτοί που ανέκαθεν αντιστέκονται στην αδικία και την καταπίεση.
Τι συνέβη εκείνη την περίοδο στο Πολυτεχνείο; Οι φοιτητές εναντιωμένοι στο χουντικό καθεστώς και τους νόμους του, οι οποίοι μεταξύ άλλων προέβλεπαν την υποχρεωτική στράτευση των φοιτητών που είχαν ενεργό συνδικαλιστική δράση, ξεκίνησαν να αντιστέκονται έμπρακτα. Έπειτα από γενικές συνελεύσεις στη Νομική και την Ιατρική, οι φοιτητές εξέδωσαν ψηφίσματα με τα οποία ανακαλούσαν τις αποφάσεις της Χούντας για τις φοιτητικές εκλογές, για την υποχρεωτική στράτευση των συνδικαλιστών φοιτητών και πρόβαλαν αιτήματα για την αύξηση των δαπανών για την παιδεία και την επιστροφή της δημοκρατίας.
Η εξέγερση, ωστόσο, δεν πραγματοποιήθηκε μονάχα από φοιτητές, αλλά και από πολλούς εργάτες υποστηρικτές και όσους επιθυμούσαν να ταχθούν υπέρ του κινήματος. Επιτροπές δημιουργήθηκαν σε όλες τι σχολές, με κορυφαία τη Συντονιστική Επιτροπή καθοδήγησης του αγώνα αποτελούμενη από 22 φοιτητές και 2 εργάτες. Για την ενημέρωση των πολιτών λειτούργησε και ραδιοφωνικός σταθμός προκειμένου ο κόσμος να ενημερώνεται για τις αποφάσεις της Συντονιστικής επιτροπής.
Η αντίσταση αυτή των φοιτητών οδήγησε σε άμεση απάντηση της Χούντας με έντονη καταστολή του κινήματος μέσω της βίας. Αφού η αστυνομία φάνηκε αδύναμη να καταστείλει το εξεγερμένο πλήθος, ένα τανκ έσπασε την πύλη του Πολυτεχνείου στις 17 Νοεμβρίου ώρα 3π.μ και έπειτα αστυνομικοί, στρατιωτικοί και πεζοναύτες κυνηγούσαν τους φοιτητές, οι οποίοι αναζήτησαν άσυλο σε τριγύρω σπίτια και πολυκατοικίες. Σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση της Αστυνομίας, στις 17 Νοεμβρίου συνελήφθησαν 840 άτομα. Μετά τη Μεταπολίτευση, αξιωματικοί της αστυνομίας ανέφεραν ότι οι συλληφθέντες ξεπέρασαν τα 2400 άτομα. Οι νεκροί επίσημα έφτασαν τα 34 άτομα, καταγράφηκαν 21 περιπτώσεις θανατηφόρου τραυματισμού, χωρίς να υπολογιστούν αυτοί που απέφευγαν τη νοσηλεία προκειμένου να μην τους συλλάβουν.
Κάθε χρόνο, λοιπόν, στην επέτειο του Πολυτεχνείου, τιμάμε τα «αδέρφια» μας που έπεσαν ηρωικά για να έχουμε εμείς, οι φοιτητές του σήμερα, τα αυτονόητα, τα οποία το σύνθημα «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» περιγράφει ως αναγκαία κεκτημένα του κινήματος.
Επέλεξα να είμαι σχετικά σύντομη στα γεγονότα του Πολυτεχνείου, καθώς θεωρώ πως είναι αδύνατον να περιγράψω με λόγια την έκταση του αγώνα των φοιτητών του ’73. Θα έλεγε κανείς πως, έπειτα από τόσο χυμένο αίμα, ο αγώνας των παιδιών θα είχε δικαιωθεί από τις κυβερνήσεις του Σήμερα. Σωστά;
Λάθος. 46 χρόνια μετά η ελληνική κοινωνία αναβιώνει ξανά παρόμοιες συνθήκες, με την κατάργηση του ασύλου να παίρνει σάρκα και οστά ολοένα και περισσότερο μέρα με τη μέρα. Οι φοιτητές βιώνουν σχεδόν καθημερινά αστυνομικές επιθέσεις πάσης φύσεως, συλλαμβάνονται μέσα από τα ίδια τους τα σπίτια και διώκονται για τις ιδέες τους ακριβώς όπως και τότε. Νομίζω πως έχετε όλοι ακούσει ή διαβάσει για τα γεγονότα στην ΑΣΟΕΕ ή για τα περιστατικά που συνέβησαν πρόσφατα στα Εξάρχεια με την αστυνομική βία να υπερβαίνει κάθε προηγούμενο, δε χρειάζεται να πω κάτι άλλο. «Ναι, αλλά στα πανεπιστήμια σήμερα υπάρχει ανομία», λέει η κοινή γνώμη. Μια «ανομία» που δεν προκαλούν οι φοιτητές και το άσυλο, αλλά οι άδικες κοινωνικές συνθήκες που κάνουν τον άνθρωπο να εκφυλίζεται και να εξαθλιώνεται. Το άσυλο υπάρχει για να προασπίζεται η ακαδημαϊκή ελευθερία και η ελεύθερη διακίνηση ιδεών και χωρίς αυτό, δεν υπάρχει ελεύθερο και ανεξάρτητο πανεπιστήμιο.
«Ναι, αλλά σήμερα έχουμε δημοκρατία». Που είναι, λοιπόν, αυτή η περιβόητη δημοκρατία, όταν πλέον είναι η ίδια η αστυνομία που τρομοκρατεί πλέον τους πολίτες; Σε μια αστυνομία και ένα κράτος που δεν αφήνει περιθώριο για ελπίδα στο φοιτητή, τον πρόσφυγα, τον άνεργο και το μετανάστη; Σε ένα κράτος που χτυπάει στην κυριολεξία τα παιδιά του; Ένα κράτος που επέλεξε για εμάς ένα μέλλον στο οποίο δεν έχουμε θέση αν δεν έχουμε λεφτά για να επιβιώσουμε, ένα κράτος που δε μας περιθάλπει, αλλά μόνο ζητάει από μας περισσότερα; Ένα κράτος που με τις πράξεις και τις συμφωνίες του στηρίζει τον πόλεμο ανάμεσα στους λαούς πλασάροντας παράλληλα τη βιτρίνα της ειρήνης;
Που αποφασίζουμε εμείς για όλα αυτά;
Μπορεί η Χούντα, λοιπόν, να τελείωσε το ’73. Ωστόσο, καραδοκούν πολλοί να πάρουν τη θέση τους και να αναπαράγουν το έργο της με άλλους τρόπους. Ας μην αφήσουμε, λοιπόν, το αίμα των θυμάτων του Πολυτεχνείου να είναι άσκοπα χυμένο και ας αγωνιστούμε να κάνουμε την ουτοπία που ονειρεύτηκαν πραγματικότητα. Λαέ, σταμάτα απλά να κοιτάς όταν χτυπάνε τα παιδιά σου και δράσε.
Το κείμενο είναι αφιερωμένο σε αυτούς και τα Πολυτεχνεία της γενιάς μας, που θα ακολουθήσουν. Για τα Πολυτεχνεία του Μέλλοντος, που για την ώρα φαντάζει πιο αβέβαιο και σκοτεινό από ποτέ και οι αντιστάσεις των φοιτητών σήμερα είναι το μοναδικό φως σε αυτό το τεράστιο τούνελ.
Υ.Γ.: Για να προλάβω τις προφανείς αντιδράσεις, δεν είμαι «μπαχαλάκιας» ούτε «φρικιό», όπως πολλοί έχουν επιλέξει να αποκαλούν τους ανθρώπους με διαφορετική πολιτική άποψη, ούτε θεωρώ πως αυτό είναι ένα πολιτικό κείμενο. Είμαι απλά ένας άνθρωπος που θέλει μια κοινωνία με ίσες ευκαιρίες για όλους ανεξαιρέτως. Πιστεύετε πως μπορούμε να την έχουμε;
Πηγές:
17 Νοέμβρη 1973: Τι συνέβη εκείνη τη μέρα στο Πολυτεχνείο. Ανακτήθηκε από https://neaselida.gr/ellada/17-noemvri-1973-ti-synevi-ekeini-ti-mera-sto-polytechneio-video/
wikipedia
